30 najlepszych (prawdziwie) niezależnych filmów XXI wieku

w 2018 roku trudniej niż kiedykolwiek być niezależnym w świecie filmów. Dzięki Thanosowi i T. rexesowi oraz animowanym komputerowo superfamilom zstępującym na nasze multipleksy, duch „zrób to sam” historii filmu jest wypierany, jeden hit IP na raz. Ale wciąż są nieustraszeni, niezależni artyści, którzy walczą. W tym tygodniu przyjrzymy się weteranom tej branży i nowym, ekscytującym graczom i spróbujemy zrozumieć, dokąd zmierza kino niezależne.,

John Pierson w swojej książce z 1996 roku Spike, Mike, Slackers and Dykes opisuje swoje wyczyny jako samozwańczego „guru” niezależnego kina amerykańskiego w okresie niskobudżetowego, pozagiełdowego wtargnięcia lat 80.-kiedy Spike (Lee) i Mike (Moore) pojawili się znikąd, by stać się nazwiskami domowników-i w latach 90., które można podzielić na dwa odrębne okresy: przed i po Pulp Fiction. Quentina Tarantino była bardziej Przebojowa niż kinowa estetyka., Nic dziwnego, że jeden z współczesnych QT, Kevin Smith, używa metafory sklepu wideo w połowie książki, aby opisać nie tylko pracę Piersona jako przedstawiciela producenta, ale także rolę krytyków w nakłanianiu odbiorców do oglądania filmów o mniejszych budżetach produkcyjnych i marketingowych. „Bierzesz coś, co naprawdę lubisz … i zabierasz to ludziom … jesteś bardzo selektywnym, bardzo wybrednym sprzedawcą wideo.,”

krajobraz opisany przez Piersona nieodwracalnie zmienił się w ciągu ponad 20 lat od wydania jego książki-zwłaszcza wydawca książki, Harvey Weinstein, przeszedł z power player do persona non grata. Ale to wciąż cenny, plotkarski dokument z czasów, kiedy łatwiej było zidentyfikować różnicę między mainstreamem a indie. Jeśli „Slacker” sagi Piersona—to byłby Richard Linklater-robi film jak Ostatnia Flaga Latająca dla studia (Amazon), czy to natychmiast dyskwalifikuje go z rozważania jako indie? Prawdopodobnie., Ale co z Boyhood, finansowanym przez 12-letnią genezę przez serię niezależnych firm produkcyjnych i wydawanym w kraju przez IFC, firmę, której nazwa dosłownie zawiera słowo ” independent?”Albo jak o filmie Jak Chloé Zhao jeździec, jeden z 2018 roku prawdziwe wyróżnienia, który został wykonany całkowicie z dala od tradycyjnego aparatu do produkcji filmowej, zanim został nabyty w Cannes przez Sony Pictures Classics-Filia studia obecnie pluje jadem na wszystkich amerykańskich multipleksów., Wszechobecny A24 działa teraz jako zintegrowana potęga produkcyjna i dystrybucyjna z codziennymi systemami dostarczania i lukratywnymi transakcjami przesyłania strumieniowego z Amazon Prime. Kiedy wszystko i wszyscy wydają się być połączeni z góry na dół, „niezależny” staje się elastycznym terminem. Taksonomia jest trudna.

mając to na uwadze, sporządzenie listy najlepszych—a może powiedzmy najciekawszych—amerykańskich filmów niezależnych od 2000 roku jest głupim zadaniem., Nie mam nic przeciwko wyglądaniu na głupka (napisałem książkę o Showgirls, na miłość boską), ale wiem, że były tu pewne podstawowe zasady, z których tylko kilka zostało złamanych. (Sprawdź, czy potrafisz je dostrzec!,) Żadnych filmów wyprodukowanych lub dystrybuowanych przez duże studia lub mini-majors, co doprowadziło do decyzji o pominięciu A24 (co oznacza, że nie Lady Bird, lub czarownica, lub Spring Breakers, lub dziedziczne, lub nazwę go); żadnych tytułów zagranicznych, ponieważ struktury finansowania za granicą są jeszcze trudniejsze do kategoryzacji (co oznacza, że autentycznie shoestring arcydzieła jak Ben Wheatley ' S Down Terrace nie zakwalifikował); żadnych oczywistych filmów „calling card” (nawet jeśli niektórzy z tych filmowców został zerwany przez studia dość szybko); i nie ma potrzeby, aby włączyć niektóre filmy, które Ringer czytelników prawdopodobnie już wiem i kocham., (Sean Fennessey naciskał na włączenie pewnego thrillera Nicolasa Wind Refn z Ryanem Goslingiem, którego tytuł rymuje się z „dive”, ale skorzystałem z mojego jedynego kanadyjskiego-freelancera, ponieważ ten film jest do bani.,)

przyjrzyjmy się więc tej liście: prawdopodobnie błędnej i głęboko subiektywnej nurkowania przez 18 lat niezależnie produkowane—iw każdym przypadku, niezależne myślących-film, który rządzi gamę pod względem gatunku i geografii, z udziałem reżyserów, począwszy od przeszłych lub obecnych marek (Christopher Nolan, Barry Jenkins) do odkryć czekających się wydarzyć (Josephine Decker, Khalik Allah). Uznaj to za próbę byłego wybrednego urzędnika wideo, aby wziąć rzeczy, które naprawdę lubię i podzielić się nimi z wami wszystkimi. Nie mogę się doczekać, aby powiedzieć, jak się mylę na Twitterze.,

aktorka

Robert Greene, 2014

(Cinema Guild)

Robert Greene ma obsesję na punkcie występu; jego wspaniały portret w indie-wrestlingu Fake It So Real and creepy Kate Lyn Sheil showcase Kate Plays Christine to zarówno studium aktorów, jak i ich proces. Wyróżnikiem jest jednak aktorka z 2014 roku, film, którego dziwne okoliczności-reżyser zaprzyjaźnił się z absolwentką Wire, Brandy Burre, która była sąsiadką mieszkającą na ulicy w Beacon w Nowym Jorku—belie jego pewność jako portretu i metafory., Pozornie aktorka opowiada o próbie powrotu Burre na ekran, ale ujawnia się bardziej jako film o innych ” występach „w jej życiu—jako żona, jako matka i jako” aktorka”, ta ostatnia jest archetypową konstrukcją bardziej skomplikowaną niż jakakolwiek rola w scenariuszu. Tak samo film esejowy jak dokument, jest to rodzaj porywającego, intelektualnego filmu, który grzechocze w twoim mózgu przez wiele dni.,

Ballast

Lance Hammer, 2008

(Gravitas Ventures)

minęło 10 lat od czasu Batmana& Robin digital designer Lance Hammer upuścił ciężki, niesamowity Balast na festiwalowym torze, gdzie został zapowiedziany jako przybycie nowego talentu. To, że od tamtej pory nie nakręcił filmu, jest tajemnicą i wstydem. Surowy, szaroniebieski dramat osadzony w delcie Mississippi o DJ-IE, który stał się właścicielem sklepu (the hulking, niezniszczalny Michael J. Smith SR.,), który wchodzi do wraku życia swojego zmarłego bliźniaka—sublimujący smutek i gniew w rodzinne obowiązki, których zawsze unikał—Balast pokazuje wizualne i narracyjne kotlety porównywalne do prac braci Dardenne; jego klaustrofobiczne przestrzenie domowe i szeroko otwarte linie horyzontu sprawiają, że ekscytujące oglądanie, nawet gdy jego ton pozostaje wyciszony i opłakany. Ze wszystkich filmów na tej liście debiut Hammera najbardziej zasługuje na większą sławę.,

Blue Ruin

Jeremy Saulnier, 2013

(Radius)

Revenge to danie najlepiej serwowane na surowo w thrillerze Jeremy ' ego Saulniera, który opowiada o nieprawdopodobnym, samozwańczym zabójcy (Macon Blair), zmagającym się z konsekwencjami swojego sprawiedliwego mściwości. Porównania Do Blood Simple mają sens o tyle, o ile Blue Ruin jest przedsiębiorstwem równie regionalnym i rzemieślniczym, a jeśli Saulnierowi brakuje darów Coenów do błyskotliwego dialogu (kto nie?,) udowadnia niemalże ich przedwczesną równość w ukazywaniu niespokojnego czasu w baletach ran ciała i strzałów w głowę. (Oglądaj obok siebie bez kraju dla Starych Ludzi i powiedz mi, że się mylę.) Mniej krwawy niż Green Room, ale bardziej skuteczny jako thrill machine, Blue Ruin zasługuje na miejsce w kanonie thrillerów pod radarem.,

Butter on the Latch

Josephine Decker, 2013

(Cinelicious)

the buzz around the tricky, trippy Madeline ' s Madeline sugeruje, że Decker pojawiła się na nowojorskiej scenie indie jako jedna z jej przodków, ale od kilku lat zajmuje się szyfracją synapse. Tajemnicze, wizjonerskie masło na zatrzasku, o parze dziewczyn z miasta, które biorą udział w bałkańskim obozie muzycznym w środku kalifornijskiej pustyni i zaczynają tracić kontrolę nad rzeczywistością, łączy motywy z horrorów w medytację nad tożsamością, która nie jest ogólna., Wiele osób dąży do dziwności, ale nietypowe sposoby widzenia—zarówno pod względem dosłownego umiejscowienia kamery, jak i bardziej efemerycznej jakości „perspektywy”—przychodzą do Deckera naturalnie. Masło na zatrzasku jest koszmarne w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu; jego najdziwniejsze momenty wydają się być filmowane z szeroko zamkniętymi oczami.,

Cameraperson

Kirsten Johnson, 2016

(Janus Films)

tytuł filmu dokumentalnego Kirsten Johnson dzieli na pół i ukazuje się niezwykle złożony cykl relacji: między kamerą a jej podmiotami, między kamerą a jej operatorem, a także między osobą stojącą za obiektywem a ludźmi stojącymi przed nim., Reżyser i operator, który współpracował z dziennikarką polityczną Laurą Poitras (Citizenfour) i zebrał materiały z różnych miejsc na całym świecie (są fragmenty z jej podróży służbowych do Bośni i Afganistanu), Johnson wykazuje chęć przesłuchiwania własnej praktyki—i w tym procesie ilustruje, dlaczego jest taką profesjonalistką. Jest to rzadki rodzaj samoświadomości, który promieniuje pokorą zamiast osobistym brandingiem, i jest niezbędny w momencie, gdy nawet progresywne filmy fabularne zbyt często decydują się na emocjonalne skróty i tanie ujęcia.,

Cold Weather

Aaron Katz, 2010

(IFC)

Bohater słodko Kudłaty pół-thrillera Aarona Katza pragnie zostać detektywem i niespodziewanie kończy śledztwo w sprawie tajemniczego zniknięcia w jego dzielnicy Portland. Kiedy zaczyna palić fajkę Sherlocka Holmesa-IANA, aby wspomóc jego proces dedukcyjny, jest to hipsterska afektacja, która jest również aktem kochającego hołdu., Spośród wszystkich reżyserów, którzy wyłonili się z tzw. „Mumblecore”, Katz ma najłatwiejszą wizualną oprawę; Cold Weather ma wyraźną, ostrą paletę kolorów i asertywne ruchy kamery, które pomagają, a nie przytłaczają skromnych aspiracji gatunkowych. Ma również najlepszy występ brat-siostra w XXI-wiecznym indie (przeprosiny dla Alexa Rossa Perry 'ego The Color Wheel), z Cris Lankenau i Trieste Kelly Dunn destylując rywalizację rodzeństwa i uczucia w subtelną, bez słów Solidarność, czy oglądanie wielorybów lub słuchanie ukochanego nastoletniego mixtape' u.,

Szachy komputerowe

Andrzej Bujalski, 2013

(Kino Lorber)

prawdę mówiąc, jest kilka filmów Andrzeja Bujalskiego, które mogłyby się tu znaleźć: czułe studium bliźniąt wosk pszczeli; głupawa Oda do samodoskonalenia; bojaźliwie ponura Komedia w miejscu pracy wspiera dziewczyny., Powodem, dla którego komputerowe Szachy dostają mój głos, jest to, że jest tak wyjątkowy: czarno-biały deadpan nakręcony na kamerach wideo z lat 80. o grupie mężczyzn beta – amatorów szachowych oszołomów – którzy meldują się w samotnym hotelu na weekendowy turniej tylko po to, aby stać się pionkami w jakiejś większej grze z udziałem Pentagonu i sztucznej inteligencji.,

Donnie Darko

Richard Kelly, 2001

(Flower Films)

w Sundance w styczniu 2001 roku, apokaliptyczne wibracje absurdalnej komedii Richarda Kelly ' ego-sci-fi-podróż w czasie wywarły wrażenie na krytykach., Jak wszystkie kultowe klasyki, Donnie Darko znalazł swoją publiczność – i uznanie-w czasie; prawie 20 lat później, jego I – Heart-The-80s ironie wydają się bardziej Antropologiczne niż nostalgiczne, podczas gdy jego milenijne tematy alienacji, kryzysu tożsamości i rozpaczy okazały się trafne. A nawet gdyby Pokręcony scenariusz i obraz demonicznego królika nie wytrzymały, film znalazłby swoje miejsce w Galerii Sław za to, jak Kelly zamienia Echo i zabójczy Księżyc Bunnymenów w hymn pełzającego, nienazwanego strachu.,

Field Niggas

Khalik Allah, 2015

(KhalikoVision)

na papierze, eksperymentalny dokument Khalika Allaha brzmi capital-P. Na rogu ulicy w Harlemie, Grupa afroamerykańskich mieszkańców-wielu wysoko na syntetycznej marihuany substytut K2—są wywiady (i wystąpić) dla aparatu cyfrowego, który rządzi i tka wokół ich twarzy z ręcznym, samoświadomym stylu. W międzyczasie ścieżka dźwiękowa została zmanipulowana tak, że twarze i dialogi są nieco zsynchronizowane, co skutkuje amorficznym mieszaniem tożsamości., Tak więc, Field Niggas jest testem niebezpieczeństw estetyzowanej etnografii—i krytyka metod Allaha jest słuszna-ale jest również hipnotyzującym wyczynem portretu indywidualnego i wspólnotowego, wykorzystującym obserwacje swoich poddanych, argumenty, konfesjonały i asides jako zarówno poezję, jak i komentarz polityczny. Allah, który użył aparatu ojca 35 mm do fotografowania członków Wu-Tang Clan i odnosi się do jego multimedialnej pracy jako „Camera Ministry”, wrócił w tym roku z niezwykle uznaną czarną matką; jego poprzednik nie jest taki łatwy do zobaczenia, ale warto szukać wszystkich tak samo.,

Fruitvale Station

Ryan Coogler, 2013

(TWC)

wszystkie trzy kolaboracje Ryana Cooglera i Michaela B. Jordana przyniosły wspaniałe występy w ciekawych filmach; różnica w stosunku do Fruitvale Station polega na tym, że nikt ich nie widział., Niewiele jest muskularnego, popularnego stylu, który Coogler kultywował W Creed i czarnej Panterze; zamiast tego oparta na faktach Stacja Fruitvale-o zabiciu Oscara Granta z Oakland przez oficerów Barta w 2009 roku-postępuje obserwacyjnie, przyjmując strukturę (ostatniego) dnia życia, aby w pełni wymiarować postać, której sława śmierci zagroziła przyćmieniem jego rzeczywistej tożsamości. Mądrość cooglera w stylizacji filmu jako wizytówki nie może być przeceniana: Inteligentne, Magnetyczne aktorstwo Jordana to rzecz, w której rodzi się gwiazda i wygląda bardziej niż kiedykolwiek jak ground zero dla wielkiej kariery.,

Gerry

Gus Van Sant, 2002

(ThinkFilm)

cała ta życzliwość dla dobrej woli może kupić prawdziwie niezależnemu facetowi dużo swobody-wystarczy, aby stworzyć przeciągłą, pozbawioną fabuły przypowieść o dwóch facetach o imieniu Gerry, którzy umierają z głodu na pustyni (nie psując zakończenia, ale nie idą daleko pieszo). Jako odrzucenie Filmowej konwencji, Gerry był zasmarkany i zabawny; jako ujście dla atroficznych wówczas mięśni formalistycznych Van Sant ' a, był na swój sposób oszczędzaczem kariery., Van Sant sięga do leniwego piękna swoich wcześniejszych prac—zwłaszcza mojego prywatnego Idaho – odmładzając się i idąc naprzód ku chwale Cannes i Oscarowi.

George Washington

David Gordon Green, 2000

(Cowboy Pictures)

prawdopodobnie fundamentalny Amerykański indie lat 2000—tak stylistycznie i tonalnie wpływ, jak to było ewidentnie pod wpływem stalwarts Lat ’70, takich jak Terrence Malick i Charles Burnett—George Washington używał małych obrazów i incydentów, aby przywołać większe koncepcje., Czy jest lepszy sposób na zasugerowanie filmu o „Ameryce” (jako miejscu zamieszkania i jako abstrakcji) niż nazwanie go imieniem ojca założyciela? Zasadniczo riff” Jak spędziłem moje wakacje”, przepełniony delikatnym, złowieszczym liryzmem, film Davida Gordona Greena został poparty przez krytyków, takich jak Roger Ebert i stopniowo kanonizowany; wszystko, co musisz zrobić, to obejrzeć dowolne pięć minut w połowie lat 90., aby zobaczyć, jak jeszcze młodsze pokolenie przyszłych twórców wchłonęło jego etos „atmosphere-is-everything”.,

Heaven Knows What

Josh and Benny Safdie, 2014

(Radius)

To zdecydowanie jeden ze sposobów na zrobienie filmu: po spotkaniu 20-letniej byłej narkomanki na ulicach Nowego Jorku, Josh i Benny Safdie zachęcili ją do napisania wspomnień z jej doświadczeń-a następnie obsadzili ją w filmowej wersji., Dzika, żywa autentyczność występu Arielle Holmes w dosłownej adaptacji jej życia daje jej tak samo prawo do Heaven Knows What, jak Safdies, których kolejny przełom w zeszłorocznym wspaniałym dobrym czasie zawdzięcza niespokojnym, nerwowym rytmom swojej poprzedniczki. Bóg wie, co jest jednym z najbardziej wstrząsających doświadczeń dekady, bez wbudowanego komfortu i dystansu; jest to mieszanka innowacji estetycznych, turystyki artystycznej, Dyskusyjnego wyzysku i ukrytej empatii, która jest tak samo warta kłótni, jak oglądanie w pierwszej kolejności.,

the House of the Devil

Ti West, 2009

(MPI)

od czasu tego niesamowitego riffu shlock z lat 80.maleją zyski Ti West, dlatego warto pamiętać o dobrych czasach: Fixx na stereo; trucizna na pizzy; Greta Gerwig w roli drugoplanowej; i czarownice na strychu. (Plus: Mary Woronov, the closest thing to a walking fool of approval for offbeat genre fare.,) Gdzie większość nowych horrorów decyduje się na powolne spalanie lub Pełne przeciążenie sensoryczne, House of the Devil miesza nastroje i tryby nie tracąc z oczu swojego głównego celu, jakim jest przerażenie—a nie rozbawienie lub obrzydliwość—publiczności, która jest zbyt znużona w tym momencie, aby myśleć, że można to zrobić. Uwierz.

Inland Empire

David Lynch, 2006

(absurd)

zakończenie trylogii Davida Lyncha L. A. nie tylko odrzuca studia filmowe à la Mulholland Drive; przyjmuje graniczną, niezrozumiałą wizualną i narracyjną formę, aby pożegnać się z Hollywood na dobre., Nawet jak na tak sympatycznego, bezkompromisowego filmowca, Inland Empire to moja droga lub autostrada, sięgająca-czasami, pozornie celowo-do podziemnego etosu Eraserhead, kiedy jego twórcą był zwykły „maniak” (cytuję Mela Brooksa), a nie nasz surrealistyczny starszy mąż stanu. Cokolwiek jeszcze można powiedzieć o tej strategicznie brzydkiej, wyczerpującej, niezwykłej trzygodzinnej Gehennie-wraz z teledyskiem ” Locomotion— – jest to film wolnego człowieka.,

It Felt Like Love

Eliza Hittman, 2013

(Variance Films)

płytkie obrazy debiutu Elizy Hittman przeczą swojej głębi jako bajce o zbliżającym się wieku. Poza tym, że jest mądra co do jej nastoletnich bohaterek od (nie do końca) niewinności do (mniej niż spektakularnego) doświadczenia, wydawało się, że miłość postrzega swoich męskich bohaterów z niszczycielską ostrością., Teza hittmana „boys-will-be-boys” nie jest ujmująca, wyrozumiała czy akceptująca; wręcz przeciwnie, film jest pełen frustracji i rozpaczy z powodu okrucieństwa wywołanego z miejsca przywilejów i braku bezpieczeństwa. Innymi słowy, uderza w gwóźdź na głowie – a czasami między oczami.

Medycyna Dla melancholii

Barry Jenkins, 2008

(IFC)

To ma sens, że krytycy porównali pierwszy wypad Barry ' ego Jenkinsa jako scenarzystę-reżysera do Before Sunrise, ponieważ jego założeniem jest tak naprawdę nic więcej niż chłopak spotyka dziewczynę i cały dzień opowiada historię., Jednak wcześniejsze filmy Richarda Linklatera nigdy nie były tak upolitycznione jak lekarstwo na melancholię, których bohaterowie-nieufny, bojowy Micah (Wyatt Cenac) i Bystra, elastyczna Jo (Tracey Heggins)-stają się ucieleśnieniem większej, kłótliwej dialektyki o asymilacji afroamerykańskiej sztuki, kultury i tożsamości oraz gentryfikacji w tym wszechczasów Filmowym mieście, San Francisco., Film jest wizualnym tour-de-force, wykorzystującym kolor (i jego brak) do kodowania i kontekstualizacji dialogu, który jest jednocześnie poetycko żywy i niezręcznie codzienny: szczęśliwie spełniła się obietnica niskobudżetowego kunsztu i konceptualnej inteligencji.,

Memento

Christopher Nolan, 2000

(Newmarket)

Jeśli nakręciłbyś film w stylu Memento o karierze Christophera Nolana-to znaczy rozpoczął ją teraz i pracował do początku—wtedy jego przełom w 2000 roku byłby piekielnym punktem kulminacyjnym: rodzajem doskonale zorganizowanego i działającego neo—noir, który posłużyłby jako kolejne osiągnięcie pisarza i reżysera., Na długo przed tym, jak zarządzał budżetami równymi PKB małego kraju i miał Michaela Caine 'a na szybkim wybieraniu, Nolan zyskał wielką wartość produkcyjną ze swoich bezcennych instynktów, jak dyskomfortować publiczność, nie tracąc jej całkowicie; to, co sprawia, że Memento zapada w pamięć, to nie tylko odwrotna chronologia Harolda Pintera, ale wszystkie małe wizualne i słowne szczegóły-Tatuaż tutaj, tajemnicza jedna linijka tam-które mocno trzymają się z tyłu naszych umysłów, nawet gdy wchodzą w jedno z antyheroicznych uszu Guy 'a Pearce' a, a drugie Na Zewnątrz.,

uproszczenie jej piękna

Terence Nance, 2012

(Variance Films)

popularność przypadkowych aktów ulotności powinna, miejmy nadzieję, wprowadzić widzów w szalenie pomysłowy, zasadniczo nieklasyfikowany debiut Terence Nance ' a, w którym reżyser—grając swoją wersję—zadręcza, rapsodyzuje, filozofuje i estetyzuje kobietę (Namik Minter), z którą zdecydował, że jest szalenie zakochany, nawet gdy ich przyjaźń wykazuje wyraźnie wyznaczone platońskie granice., Są tu aspekty Woody 'ego Allena i Spike' a Lee, ale także oszczędny, poklatkowy fabulizm bardziej zbliżony do Michela Gondry ' ego, a jednak wizja Nance jest czymś więcej niż sumą jego wpływów: ilustruje, że sztuka-piękna szczera lub szalenie niezdyscyplinowana—składa się z niczego mniej (lub więcej) niż odwagi, by wziąć coś od środka i wyrzucić to w świat.,

Old Joy

Kelly Reichardt, 2006

(Kino International)

weekendowi wojownicy w humorystycznym filmie drogowym Kelly Reichardt nie są typami Alfa-męskimi à la Deliverance; nie chcą wykuwać rapidów, tylko moczyć swoje kości w średnim wieku w samotnych górskich gorących źródłach., Jednocześnie chytra satyra na filozofowanie journey-is-the-destination i głęboko wyczulona Elegia na erozję wartości kontrkulturowych – z Willem Oldhamem jako bardziej melancholijną wersją The Dude-Old Joy przywróciła reżyserię w awangardzie indie 12 lat po jej debiucie River of Grass. Od tego czasu współpracowała z coraz bardziej lśniącymi gwiazdami (Michelle Williams, Kristen Stewart), znanymi z amerykańskich gatunków filmowych (Meek 's Cutoff' s reckoning with the Western) i stała się markową autorką. Ale to pozostaje jej najbardziej wpływową pracą.,

Pariah

Dee Rees, 2011

(Focus Features)

historia tworzenia Pariah jest równie niezależna-podręcznikowa, jak się wydaje: krótka praca dyplomowa Szkoły Filmowej rozszerzona na scenariusz fabularny i pielęgnowana w laboratorium reżyserskim Sundance Przed premierą Festiwalu. Film Dee Rees stał jednak—i stoi-na uboczu ze względu na subkulturową specyfikę jego tematyki: jako queerowa, czarna opowieść o coming-outie antycypuje światło księżyca, a jednocześnie zawiera aspekty własnej autobiografii reżysera, oprawionej wrażliwymi, żywiołowymi zdjęciami Bradforda Younga., Praca w chwalebnym tandemie, stylu Reesa i Younga nad obrazami tak, że Alive (Adepero Oduye) wychodzi od uderzającego, ale introwertycznego tematu kamery do źródła jej eleganckich kompozycji punktowych; późniejszy triumf Reesa z Mudbound (który otrzymał nominację do Oscara za Zdjęcia) powinien, miejmy nadzieję, rzucić więcej światła na jej debiut.,

Police Beat

Robinson Devor, 2005

(Northwest Film Forum/WigglyWorld Studios)

urodzony w Rodezji felietonista polityczny i kronikarz hip-hopowy Charles Mudede cowrote Robinson Devor ' s amazing, Underworld dramat kryminalny, oparty na jego doświadczeniach jako dziennikarz w Seattle „Police beat.”Jego bohaterem jest senegalski imigrant, który pracuje jako policjant rowerowy i opowiada o swoich doświadczeniach w ojczystym języku Wolof, podczas gdy my obserwujemy, jak komunikuje się po angielsku z Amerykanami., Ta struktura elegancko destyluje tematy tożsamości i asymilacji w filmie, który jest również pod presją urban decay i spiralnej romantycznej paranoi jego bohatera: podtytuł „siedem dni Zbrodni i złudzeń” z równą skutecznością przywołuje Davida Finchera i Dostojewskiego.

zredagowane

Brian De Palma, 2007

(Magnolia)

Pozdrawiam, Brian De Palma—dobrze, że wróciłeś!, Nic przeciwko klasycznemu Hollywoodzkiemu giallos, które uczyniły go sławnym, ale jednocześnie lekceważąca i śmiertelnie poważna eksploracja wojny w Iraku Redacted-zainscenizowana w stylu kanału YouTube, który wygląda tylko lepiej i bardziej przewidująco z perspektywy czasu-była powrotem, której fani BDP pod koniec lat 60. „American Godard” pragnęli., Wyprodukowany za niecałe 5 milionów dolarów i wydany w brutalnym irackim zeitgeist, zredagowany przez podzielonych krytyków, komercyjnie zatankowany i doprowadził do zajadłej waśni za kulisami między reżyserem a jego finansistą Markiem Cubanem—dobry znak, że De Palma nie śpi i jest wkurzony po tym, jak lunatykował przez dekadę pracy w studiu.

Room 237

Rodney Ascher, 2012

(IFC)

gdybym miał dolara za każdym razem, gdy przeczytałem lub słyszałem, że ktoś źle zinterpretował domowy, prawnie kontrowersyjny i w pełni genialny esej wideo Rodneya Aschera o Lśnieniu, prawdopodobnie miałbym $237., Ale w porządku, bo o co tak naprawdę chodzi w pokoju 237-poza tym, czy Stanley Kubrick sfingował lądowanie na Księżycu i użył dziecięcego swetra, aby to wyznać (spoiler: nie zrobił tego) – chodzi o to, jak nawet najbardziej kontrolowane magistersko dzieła sztuki (np. Lśnienie) stają się szeroko otwarte na interpretację w momencie, gdy docierają do publiczności. Zapomnij o obscenicznej rekonstrukcji CGI Stevena Spielberga z Overlook w Ready Player One: to Ascher naprawdę wkracza w szaleństwo arcydzieła Kubricka.,

The Rider

Chloé Zhao, 2017

(Sony Pictures Classics)

Zachodnie mity przechodzą przez załamanie w surowym wizualnie, emocjonalnie delikatnym dramacie Chloe Zhao, w którym pobity kowboj (Brady Jandreau grający zepsutą wersję siebie) musi zdecydować o wartości powrotu do siodła., Po części film pejzażowy, po części studium społeczne i całkowicie wspaniały w sposób, który łączy, ale nie odsyła do estetyki klasycznych westernów, jeździec otrzymał wystarczająco krytyczną uwagę, że Zhao została wykorzystana—zaskakująco i może trochę niepokojąco-aby zabrać swoje talenty do MCU. Jednak sukces tej niespokojnej, unikalnej funkcji oznacza, że miejsce Zhao we współczesnej awangardzie indie jest bezpieczne—albo do czasu jej powrotu, albo do końca życia.,

Shotgun Stories

Jeff Nichols, 2007

(Multicom)

„zaczęło się to dawno temu”, mówi syn (Michael Shannon) z międzyrodzinnej waśni, która napędza zakurzony, nieusuwalny debiut Jeffa Nicholsa; podczas gdy łatwo jest wyczuć metaforę (społeczną i biblijną) w nienawiści, która roi się między dwoma zestawami braci z różnych matek, Shotgun Stories działa, ponieważ jest tak przekonująca na poziomie i dramat., Nichols rzucił się na ogrodzenie kilka lat później z psychodramą koniec świata, jaką znamy, Schroń się i chociaż jest to imponująca praca, jego uczucie do ciężkiej, podłej sytuacji amerykańskiej samowystarczalności-upartej lojalności, która mutuje w morderczy gniew-nigdy nie było bardziej precyzyjne. Nie powiedziałbym, że Shannon niekoniecznie był lepszy, częściowo dlatego, że w 2007 roku jego lakoniczne wybuchy na wulkan nadal były spontaniczne, a nie rozpoznawalne jako podpis aktora.,

Starlet

Sean Baker, 2012

(Music Box Films)

I could have gone with Tangerine, zwycięska, innowacyjna stylistycznie komedia Seana Bakera nakręcona na iPhone ' a, ale-szczęśliwie—została przyjęta po premierze i wzmocniona sukcesem nominowanego do Oscara kontynuacji projektu Florida. Więc zamiast tego, będę kikut dla Baker ' s underseen, niedoceniany, kumulatywnie przytłaczająca Gwiazda, Los Angeles historia przyjaźni kobiet między młodym dorosłym wykonawcą Filmowym (Dree Hemingway) i starszą kobietą (nieżyjąca Besedka Johnson, w swojej jedynej roli filmowej), którą spotyka na wyprzedaży stoczni., Umiejętności Bakera z aktorami i wykorzystanie scenografii jako postaci-słusznie chwalone w Tangerine i The Florida Project – nigdy nie były pewniejsze niż w naprzemiennie komicznej i nędznej scenografii Starlet, która radzi sobie z ponurymi sytuacjami z orzeźwiającą równą ręką i demonstruje hojność ducha, który nie przychodzi naturalnie do najbardziej chłodniejszych niż ty reżyserów—i który nie może być udawany.,

Sweetgrass

Lucien Castaing-Taylor i Ilisa Barbash, 2009

(Cinema Guild)

w kręgach dokumentalnych filmy stworzone przez członków Harvard 's Sensory Ethnography Lab uważane są za jeden z głównych i najbardziej kontrowersyjnych dzieł dekady: czy ich narracja-i-informacja-free zejście do szeregu niezwykłych środowisk fizycznych i społeczno-ekonomicznych ekosystemów stanowią nowy etap verite lub jest nowym etapem verite' a. szalejące nadużycia GoPro w filmie Jak Lewiatan tylko kolejny chwyt stylistyczny?, Podoba mi się pogląd Lewiatana na przemysłowy statek rybacki, ale naprawdę podoba mi się wcześniejszy eksperyment jego reżyserów, Sweetgrass, który dokumentuje jazdę owiec w górach Montany.

Upstream Color

Shane Carruth, 2013

(VHX)

w 2004 roku major matematyki Shane Carruth nakręcił thriller podróżowania w czasie o nazwie Primer, który dołączył do El Mariachi i Blair Witch Project w nowoczesnym kanonie DIY., Dziewięć lat później umieścił ten film w dziwacznym i urzekającym kolorze, prawie nieopisanym thrillerze sci-fi o porwaniach, kontroli umysłu, pasożytach, Walden, późnym kapitalizmie, lęku w związkach, hodowli świń i rodzicielstwie., Czy mieszanka filozofii Carruth, body horroru i Malickian slipstream editing jest naprawdę, głęboko mózgowa lub bez zobowiązań mindfuck jest trudno wiedzieć na pewno, A jednak jeśli jedna definicja niezależności jest brak kompromisu, Upstream Color kwalifikuje się i wyróżnia: nikt inny nie zrobił takiego filmu i nikt inny nie spróbuje.,

Wet Hot American Summer

David Wain, 2001

(USA Films)

OK, trochę oszukujemy: technicznie rzecz biorąc, oryginalny dystrybutor WHAS, USA Films, jest filią Universal, a ostatnie wskrzeszenia kultowej komedii Davida Waina przez Netflix wskazują na uznanie mainstreamu, które jest dość dalekie od marginesów., Ale fakty są faktami: Wet Hot American Summer to najzabawniejszy film z lat 2000. i został sfinansowany w zasadzie znikąd w 2001 roku, kiedy jego największymi gwiazdami byli Janeane Garofalo i David Hyde Pierce oraz Siskel i Ebert poszli na swój sposób, aby trzaskać jego rzekomą amatorską godzinną nieudolność w krajowej telewizji. Jeśli jest tu spuścizna niezależności, to nie ma to nic wspólnego z pieniędzmi-OK, trochę ma, bo film wygląda i brzmi tak tanio, jak cholera—ale z nastawieniem. Każdy żart w tym filmie wydaje się być bardziej dla ludzi tworzących go niż dla publiczności., Zdaję się na mądrość Wiejskiego głosu, który napisał, że ” ten film będzie znienawidzony, ale może wyprzedzić swój czas.”Delikatnie mówiąc.