XX wieku Kolonia trędowatych na wyspie Molokai przyciąga zdecydowanych podróżników

pacjenci trądu musieli czasami pływać do brzegu z stożkowatej Wyspy Okala po przybyciu do Kalaupapa. (M. L. Lyke/FTWP)

2 listopada 2017 r.

mój stary Muł Tita przykleił się prosto do krawędzi pierwszego przełącznika. Jeszcze jeden krok i spadniemy z klifu, spadając prawie 1600 stóp do morza., Ale muły są inteligentnymi stworzeniami i w ostatniej chwili obróciła się o 120 stopni na następnym odcinku szlaku pali, trudną ścieżką, która zygzakuje w dół 26 przełączników do historycznej kolonii trędowatych Kalaupapa.

odizolowany obiekt jest nr 1 turystycznym na nieoczywistej hawajskiej wyspie Molokai.

poczułem trochę mdłości na tym pierwszym przełączniku, pochylając się do tyłu w siodle, usztywniając strzemiona o boisko, myśląc: „Whoa, to długa droga w dół.,”Na szczęście Krzaki zablokowały niektóre z najbardziej wywołujących zawroty głowy poglądów, a ja miałem muła Skinnera za mną Brzdąc jego ukulele i śpiewając w tym słodkim hawajskim sopranie męskim, który uspokaja najostrzejsze nerwy.

poddałem się muzyce, chwili i instynktom mojego pewniaka.

była wrednym mułem. „Tita” to po hawajsku „siostra”, a ta starsza siostra miała nastawienie, zatrzymując się, bezwstydnie, i pracując na przerażającym zewnętrznym skraju szlaku, nawet na szpilkach do włosów. Ale wiedziałem, że zna się na rzeczy., Więc po pierwszym zakręcie, włożyłem wodze wokół siodła horn-przewodnicy nazywają to „autopilot” — i niech Tita wykonywać połączenia, jak ploded downhill w szarpnięć i wstrząsów.

cypel przypominający kciuki przybrał kształt pod nami — uformowany z płynącej lawy, wbijany przez wzburzone morza i zamiatany przez wiatry — stał się miejscem słynnej hawajskiej kolonii trędowatych, która rozpoczęła się w 1860 roku, prawie osiem dekad przed odkryciem antybiotykoterapii, która zatrzymała chorobę. Było to idealne miejsce na wygnanie, oddzielone od reszty wyspy najwyższymi klifami morskimi na świecie.,

przez lata ponad 8000 wygnańców zmarło tam, wielu oszpeconych, kalekich i oślepionych chorobą zwaną obecnie powszechnie chorobą Hansena. W szczytowym okresie osada liczyła ponad 1200 mieszkańców: mężczyzn, kobiet i dzieci. Obecnie tylko garstka pozostała, wszystkie w późnych latach 70. do 90., wraz z dziesiątkami pracowników federalnych i stanowych, którzy zarządzają tym, co jest obecnie nazywane Narodowym Parkiem historycznym Kalaupapa.

tylko 100 odwiedzających z zewnątrz może wejść do parku każdego dnia., Muszą mieć pozwolenia i nie mogą rozmawiać z byłymi pacjentami, robić im zdjęć lub wchodzić do ich posiadłości. Nikt poniżej 16.roku życia nie jest dozwolony.

Widok na Kalaupapę z zakrętu stromym, ponad 3-kilometrowym szlakiem pali (klifowym). (M. L. Lyke/FTWP)

odwiedzający Kalaupapa przyjeżdżają jednym z trzech sposobów: biorą mały samolot, jeżdżą mułami lub wędrują szlakiem pali (Klif), żmudną wędrówką dla bardzo fit. Trasa o długości 3,5 km jest śliska w deszczowych warunkach, jest narażona na skały i osunięcia ziemi, a w niektórych miejscach zwęża się do kilku stóp., Pracownicy National Park Service czasami wyrywają wyczerpanych lub rannych turystów ze szlaku, wzywając do ratowania mułów lub toczenia dotkniętych ze wzgórza na specjalnym wózku na kółkach, aby przewieźć na zewnętrzne wyspy w celu opieki medycznej.

Podróże mułami stwarzają własne ryzyko. Jeźdźcy mogą spaść, lub-jeśli krzyczą, świrują lub próbują mikromanażować te mocno umięśnione, niezależne zwierzęta – mogą zostać rozbici. Dlatego operatorzy na długiej przejażdżce Kalaupapa mule zabierają turystom informacje o ubezpieczeniach, wymagają od nich podpisywania zwolnień i trzymania się twardych zasad., W porządku, jeśli nie masz doświadczenia w jeździe-przewodnicy wyjaśnią, co robić — ale nie możesz mieć ponad 250 kilogramów, ani być w ciąży, a musisz być w dobrym zdrowiu.

dodam jeszcze jedno zastrzeżenie: jeśli nie można ufać zwierzęciu, nie odchodź.

wszystkie trzy sposoby dotarcia do Kalaupapa są drogie, wymagają zezwoleń i umówionych wycieczek na miejscu. Suma za moją podróż mułem, z podatkami i opłatami, była $ 230. To było drogie, ale musiałem iść. Miejscowi powiedzieli mi, że Kalaupapa jest „obowiązkowym miejscem”, świętym miejscem o „wyjątkowym odczuciu”.”Za każdym razem, gdy naciskałem na szczegóły, nie było więcej słów. „Idź., Sam się przekonasz. Będziesz wiedział.”

(M. L. Lyke / FTWP)

aby się przygotować, przeczytałem wywiady z wieloletnimi mieszkańcami w książce ” choroba rozdzielająca.”Opowiadali historie o byciu wytropionym w domu przez łowców nagród, którzy dostali $10 za każdą podejrzaną ofiarę trądu zgłoszoną do Rady Zdrowia. Jako małe dzieci, wielu zostało wyrwanych ze szkoły, przebadanych i szybko wysłanych do Kalaupapa, wciąż płacząc za matkami.,

Wiele osób opowiadało, jak byli unikani przez starych przyjaciół i krewnych po zdiagnozowaniu i wysłaniu do Kalaupapa. „Moja rodzina hookai mnie. Byli smutni i rozczarowani, że zachorowałem.”Ale byli też małżonkowie i członkowie rodziny, którzy domagali się przyjazdu ze swoimi bliskimi, niezależnie od ryzyka. To byli kokua, pomocnicy.

czytałem też o Ojcu Damienu, kanonizowanym w 2009 roku jako Święty za pracę w Kolonii., Serdeczny, poręczny 33-letni ksiądz katolicki przybył do pierwszej osady cypla w 1873 roku, zdeterminowany, aby poprawić życie chorych i ocalić ich dusze dla Chrystusa, budując dla nich solidne budynki i czasami codziennie pomagając budować trumny i kopać groby.

tylko niewielki odsetek ludzi jest podatny na tę chorobę, ale Damien był jednym z nich. Zmarł w 1889 roku, prawie ślepy i pokryty ropiejącymi zmianami, które tak go odpychały, gdy po raz pierwszy przybył. Nie dotykaj pacjentów, powiedziano mu., W ciągu kilku miesięcy jadł z nimi z tej samej miski, dzielił się rurkami, opatrywał ich wrzodami i trzymał opłatki komunijne na językach.

myślałem o tych wszystkich historiach, gdy nasz 11-mułowy pociąg zbliżył się do dna szlaku. Moje uda płonęły, a kolana były sztywne i zdrętwiałe, gdy zsiadałem, wziąłem się za marzycielską piaszczysto-białą plażę obok mnie i spojrzałem w górę, oszołomiony zastraszającym zielonym klifem, po prostu zeszliśmy — i wracaliśmy do góry. „Twoje stawy mają trening w drodze w dół szlaku. Możesz zgadnąć, co będzie po treningu w drodze na górę?,”zapytał nasz przewodnik, Norman Soares. Nosił koszulkę z wizerunkiem otwartej Biblii i słowami ” kiedy Wszystko inne zawodzi . . . przeczytaj instrukcje.”

przed wejściem do autobusu wycieczkowego zapytałem Soaresa o ograniczenie, które mnie zdziwiło. Dlaczego nikt poniżej 16 roku życia? Jego słoneczna twarz stała się ponura, gdy wyjaśniał, jak niemowlęta urodzone w Kolonii zostały zabrane rodzicom bezpośrednio po urodzeniu z obawy przed zarażeniem. Mieszkańcy martwili się również o dzieci, które zostawili, gdy po raz pierwszy zostali zmuszeni do kwarantanny. Nie potrzebowali żadnych przypomnień., „Niektórzy pacjenci nadal mają do czynienia z tym złamaniem”, powiedział Soares.

zabrał nas do małej księgarni, zaopatrzonej w tomy o Kalaupapie i religijne pamiątki Ojca Damiena i matki Marianne Cope, również Świętej za jej pracę pomagającą cierpiącym w pierwszych dekadach. Pojechaliśmy na wschód przez Półwysep do Kalawao, miejsca pierwszej osady trędowatych., Soares wskazał na stożkowatą wyspę na morzu i opisał, jak wczesni kapitanowie z łodziami nowych pacjentów zakotwiczają tam, czasami mówiąc już przerażonym pasażerom, aby wyskoczyli za burtę i popłynęli do brzegu w wzburzonych morzach.

naszym ostatnim przystankiem był Kościół św. Filomeny, który ojciec Damien dwukrotnie rozbudował, aby pomieścić swoją rosnącą trzodę. Przed ławkami widziałem dziury na podłodze, które ksiądz wyciął., Nasz przewodnik opowiedział nam, jak pacjenci z nadmiernym ślinieniem zwijali duże liście w lejek, wkładali wąski koniec do otworów i często przez zdeformowane usta pluli na ziemię, słuchając Pisma Świętego.

nagrobki w kościele św. Filomeny, obok najwyższych klifów morskich na świecie. Święty ojciec Damien opiekował się duszami chorych. (M. L. Lyke / FTWP)

na przykościelnym cmentarzu wielbiciele księdza obsypali jego ogrodzoną działkę Lei i naszyjnikami z muszli i koralików., Spojrzałem na inne groby na cmentarzu i w górę, obok nich, na wysokie klify wbijające się w morze, niektóre z szczytów o wysokości 3000 stóp, porośniętych bujnymi wąwozami i wodospadami. Myślałem o tym, jak ci wygnańcy i tysiące innych pochowanych na Kalaupapie, tak wyraźnie oddaleni od świata, tęsknieni za domem, chorzy, często unikani i zapomniani, stworzyli sobie życie, tworząc wspólnotę, która połączyła się, świętowała razem, poślubiła, pochowała i opłakiwała razem., – W Kalaupapa-powiedział jeden z rezydentów w „chorobie rozdzielającej” – wszyscy jesteśmy w tej samej łodzi, pomagamy sobie nawzajem.”

Jazda mułem w górę wydawała nam się łatwiejsza, trudniejsza dla mułów. Boki Tity unoszą się w połowie. Czułem jej ciężkie bicie serca przez moje uda. A nasz przewodnik Kalaupapa miał rację. Mój tyłek był poważnie obolały siodło, zanim dotarliśmy „topside” Molokai.

następnego dnia zabrałem moje zmęczone ciało do masażysty, a on użył szybkich Hawajskich ruchów Lomi-Lomi, aby „wyciągnąć złą energię z obolałych miejsc i odetchnąć ją.,”Gdy on krzyczał, myślałem o innym rodzaju bólu, tego, którego doświadczyłem dzień wcześniej w Kalaupapa.

To było dziwne uczucie: pieczenie serca, Szarpanie gardła. Zdałem sobie sprawę, że to właśnie to „szczególne uczucie” opisywali miejscowi-zaklęcie rzucone przez miejsce tak wielkiego smutku, tak wielkiego współczucia, tak wielkiego odwagi i tak oszałamiającego piękna. – Idź – powiedzieli miejscowi. „Sam się przekonasz. Będziesz wiedział.”

miałem. Wiedziałem.

Lyke jest pisarzem mieszkającym w stanie Waszyngton. Jej strona jest marylynnlyke.com.,

Więcej z podróży:

w Nowej Szkocji, Tidal-bore rafting oferuje wyjątkowo błotnistą przygodę

Hawaii ' s Last Refuge

Molokai: kojący krok z powrotem do starych Hawajów