Faryzeusz, członek żydowskiej partii religijnej, która rozkwitła w Palestynie w drugiej części okresu drugiej świątyni (515 p. n. e.–70 n. e.). Nacisk faryzeuszy na moc wiążącą tradycji ustnej („niepisanej Tory”) pozostaje podstawowym założeniem żydowskiej myśli teologicznej. Kiedy Miszna (pierwsza część składowa Talmudu) została skompilowana około 200 roku n. e., włączyła nauki faryzeuszy na temat prawa żydowskiego.,
faryzeusze (Hebrajski: Perushim) pojawili się jako odrębna grupa krótko po buncie Machabejskim, około 165-160 pne; byli oni, jak się powszechnie uważa, duchowymi potomkami chasydów. Faryzeusze pojawili się jako partia świeckich i uczonych w piśmie w opozycji do saduceuszy—tj.,, partia najwyższego kapłaństwa, która tradycyjnie zapewniała wyłącznie przywództwo narodu żydowskiego. Zasadnicza różnica, która doprowadziła do rozłamu między faryzeuszami i Saduceuszami, polegała na ich postawie wobec Tory (pierwszych pięciu ksiąg Biblii) oraz na problemie znalezienia w niej odpowiedzi na pytania i podstaw do decyzji dotyczących współczesnych kwestii prawnych i religijnych, powstałych w okolicznościach znacznie odmiennych od tych z czasów Mojżesza., W odpowiedzi na ten problem saduceusze, z jednej strony, odmówili przyjęcia jakiegokolwiek przykazania jako wiążącego, chyba że było ono oparte bezpośrednio na torze—tj. na prawie pisanym. Z drugiej strony faryzeusze wierzyli, że prawo, które Bóg dał Mojżeszowi, było dwojakie, składające się z prawa pisanego i prawa ustnego—tj. Nauk proroków i ustnych tradycji narodu żydowskiego., Podczas gdy kapłańscy saduceusze nauczali, że zapisana Tora jest jedynym źródłem objawienia, faryzeusze przyznali zasadę ewolucji w prawie: ludzie muszą używać swojego rozumu w interpretacji tory i stosowaniu jej do współczesnych problemów.
zamiast ślepo podążać za literą prawa, nawet jeśli jest ono sprzeczne z rozumem lub sumieniem, faryzeusze zharmonizowali nauki Tory ze swoimi własnymi ideami lub znaleźli własne idee sugerowane lub sugerowane w nim. Interpretowali prawo zgodnie z jego duchem., Kiedy z biegiem czasu prawo zostało wyrosłe lub zastąpione przez zmieniające się warunki, oni nadali mu nowe i bardziej akceptowalne znaczenie, szukając biblijnego wsparcia dla swoich działań poprzez rozbudowany system hermeneutyki. To właśnie z powodu tej postępującej tendencji faryzeuszy, ich interpretacja Tory nadal się rozwijała i pozostała żywą siłą w judaizmie.
faryzeusze nie byli przede wszystkim partią polityczną, ale społeczeństwem uczonych i pietystów., Cieszyli się dużą popularnością, a w Nowym Testamencie pojawiają się jako rzecznicy większości ludności. Około 100 p. n. e.doszło do długiej walki, gdy faryzeusze próbowali demokratyzować religię żydowską i usunąć ją spod kontroli kapłanów świątynnych. Faryzeusze twierdzili, że Bóg może i powinien być czczony nawet poza świątynią i poza Jerozolimą. Dla faryzeuszy kult nie polegał na krwawych ofiarach—praktyce kapłanów świątynnych-ale na modlitwie i badaniu Bożego prawa., Dlatego faryzeusze popierali synagogę jako instytucję kultu religijnego, na zewnątrz i oddzielonego od świątyni. W ten sposób Synagoga może być uważana za instytucję Farasejską, ponieważ faryzeusze ją rozwinęli, podnieśli ją do wysokiej rangi i nadali jej centralne miejsce w Żydowskim życiu religijnym.
© Asafta / Dreamstime.,com
aktywny okres Pharasaism, najbardziej wpływowego ruchu w rozwoju ortodoksyjnego judaizmu, rozciągnął się na II i III wiek n. e. Faryzeusze zachowywali i przekazywali Judaizm poprzez elastyczność, jaką dawali żydowskiej interpretacji biblijnej w obliczu zmieniających się okoliczności historycznych. Wysiłki, które poświęcili na edukację, miały również przełomowe znaczenie w późniejszej historii Żydów., Po zburzeniu Drugiej Świątyni i upadku Jerozolimy w 70 r.n. e., To właśnie Synagoga i szkoły faryzeuszy nadal działały i promowały Judaizm przez długie stulecia po diasporze.
Leave a Reply