Grupa farmakoterapeutyczna: antagoniści angiotensyny II, zwykły, kod ATC: C09CA07.
mechanizm działania
Telmisartan jest aktywnym po podaniu doustnym i swoistym antagonistą receptora angiotensyny II (Typ AT1). Telmisartan wypiera angiotensynę II z bardzo dużym powinowactwem z miejsca wiązania z podtypem receptora AT1, który jest odpowiedzialny za znane działanie angiotensyny II., Telmisartan nie wykazuje częściowej aktywności agonistycznej wobec receptora AT1. Telmisartan selektywnie wiąże się z receptorem AT1. Wiązanie jest długotrwałe. Telmisartan nie wykazuje powinowactwa do innych receptorów, w tym do receptorów AT2 i innych mniej scharakteryzowanych receptorów AT. Funkcja tych receptorów nie jest znana, podobnie jak efekt ich nadmiernej stymulacji przez angiotensynę II, której stężenie zwiększa się pod wpływem telmisartanu. Telmisartan zmniejsza stężenie aldosteronu w osoczu. Telmisartan nie hamuje aktywności reninowej osocza ludzkiego ani nie blokuje kanałów jonowych., Telmisartan nie hamuje enzymu konwertującego angiotensynę (kininazy II), enzymu rozkładającego bradykininę. Dlatego nie należy się spodziewać nasilenia działań niepożądanych związanych z działaniem bradykininy.
u ludzi, dawka 80 mg telmisartanu prawie całkowicie hamuje wywołany przez angiotensynę II wzrost ciśnienia tętniczego krwi. Działanie hamujące utrzymuje się przez 24 godziny i jest nadal mierzalne do 48 godzin.,
skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania
leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego
Po podaniu pierwszej dawki telmisartanu działanie przeciwnadciśnieniowe staje się stopniowo widoczne w ciągu 3 godzin. Maksymalne obniżenie ciśnienia krwi jest osiągane po 4 do 8 tygodniach od rozpoczęcia leczenia i utrzymuje się podczas długotrwałego leczenia.ambulatoryjne pomiary ciśnienia krwi wykazały, że działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się stale przez 24 godziny po podaniu i obejmuje okres ostatnich 4 godzin przed podaniem kolejnej dawki., W badaniach klinicznych z grupą kontrolną otrzymującą placebo wykazano, że stosunek wartości minimalnego do maksymalnego stężenia telmisartanu stale przekracza 80%, obserwowany po podaniu dawek 40 mg i 80 mg. Istnieje wyraźna tendencja do zależności dawki od czasu do odzyskania początkowego skurczowego ciśnienia krwi (SBP). Pod tym względem dane dotyczące rozkurczowego ciśnienia krwi (DBP) są niespójne.
u pacjentów z nadciśnieniem telmisartan obniża skurczowe i rozkurczowe ciśnienie krwi bez wpływu na częstość tętna., Wpływ działania moczopędnego i natriuretycznego produktu leczniczego na jego działanie hipotensyjne nie został jeszcze określony. Skuteczność przeciwnadciśnieniowa telmisartanu jest porównywalna do skuteczności leków reprezentatywnych dla innych grup przeciwnadciśnieniowych produktów leczniczych (wykazano w badaniach klinicznych porównujących telmisartan z amlodypiną, atenololem, enalaprylem, hydrochlorotiazydem i lizynoprylem).
po nagłym przerwaniu leczenia telmisartanem ciśnienie tętnicze stopniowo powraca do wartości sprzed leczenia w ciągu kilku dni, bez objawów nadciśnienia z odbicia.,w badaniach klinicznych bezpośrednio porównujących dwa leki przeciwnadciśnieniowe częstość występowania suchego kaszlu była istotnie mniejsza u pacjentów leczonych telmisartanem niż u pacjentów otrzymujących inhibitory konwertazy angiotensyny.,
profilaktyka sercowo-naczyniowa
w badaniu ONTARGET (trwające badanie Telmisartan w monoterapii i w skojarzeniu z Ramiprylem Global Endpoint Trial) porównano wpływ telmisartanu, ramiprylu i połączenia telmisartanu i ramiprylu na wyniki sercowo – naczyniowe u 25620 pacjentów w wieku 55 lat lub starszych z chorobą wieńcową w wywiadzie, udarem mózgu, TIA, chorobą tętnic obwodowych lub cukrzycą typu 2 z towarzyszącymi dowodami uszkodzenia narządów końcowych (np. retinopatia, przerost lewej komory serca, makro-lub mikroalbuminuria), która jest populacją w wieku od 55 lat.ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych.,
pacjenci zostali randomizowani do jednej z trzech następujących grup leczenia: telmisartan w dawce 80 mg (n =8542), ramipryl w dawce 10 mg (n = 8576) lub skojarzenie telmisartanu w dawce 80 mg z ramiprylem w dawce 10 mg (n =8502), a następnie obserwowani przez średni czas obserwacji wynoszący 4, 5 roku.
Telmisartan wykazywał podobne działanie jak ramipryl w zmniejszaniu pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego: zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału mięśnia sercowego niezakończonego zgonem, udaru niezakończonego zgonem lub hospitalizacji z powodu zastoinowej niewydolności serca. Częstość występowania pierwszorzędowego punktu końcowego była podobna w grupach otrzymujących telmisartan (16, 7%) i ramipryl (16, 5%)., Współczynnik ryzyka dla telmisartanu w porównaniu z ramiprylem wynosił 1, 01 (97, 5% CI 0, 93 – 1, 10, p (równoważność) = 0, 0019 przy marginesie 1, 13). Śmiertelność niezależnie od przyczyny wynosiła odpowiednio 11 , 6% i 11, 8% wśród pacjentów leczonych telmisartanem i ramiprylem.
Telmisartan okazał się podobnie skuteczny jak ramipryl we wcześniej określonym drugorzędowym punkcie końcowym, jakim był zgon sercowo-naczyniowy, nie kończący się zgonem zawał mięśnia sercowego i nie kończący się zgonem udar mózgu , pierwszorzędowym punkcie końcowym w badaniu referencyjnym HOPE (The Heart Outcomes Prevention Evaluation Study), w którym badano działanie ramiprylu w porównaniu z placebo.,
TRANSCEND randomizowani pacjenci z nietolerancją ACE-I, z innymi podobnymi kryteriami włączenia, jak produkt ONTARGET do telmisartanu w dawce 80 mg (n=2954) lub placebo (N=2972), w obu przypadkach podawani poza standardowym leczeniem. Średni czas obserwacji wynosił 4 lata i 8 miesięcy. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w częstości występowania pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego (zgon sercowo-naczyniowy, zawał mięśnia sercowego niezakończony zgonem, udar niezakończony zgonem lub hospitalizacja z powodu zastoinowej niewydolności serca)., Istnieją dowody na korzyść stosowania telmisartanu w porównaniu z placebo we wcześniej określonym wtórnym złożonym punkcie końcowym, tj. zgonie z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawale mięśnia sercowego nie kończącym się zgonem i udarze mózgu nie kończącym się zgonem . Nie było dowodów na korzyść w odniesieniu do śmiertelności sercowo-naczyniowej(współczynnik ryzyka 1, 03, 95% CI 0, 85 – 1, 24).
kaszel i obrzęk naczynioruchowy występowały rzadziej u pacjentów leczonych telmisartanem niż u pacjentów leczonych ramiprylem, podczas gdy niedociśnienie tętnicze występowało częściej u pacjentów leczonych telmisartanem.,
połączenie telmisartanu z ramiprylem nie zwiększało dalszych korzyści w porównaniu z ramiprylem lub telmisartanem w monoterapii. Śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych i śmiertelność ze wszystkich przyczyn była liczbowo wyższa w przypadku leczenia skojarzonego. Ponadto stwierdzono znacznie większą częstość występowania hiperkaliemii, niewydolności nerek, niedociśnienia i omdleń w ramieniu leczonym skojarzonym. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania telmisartanu i ramiprylu w tej populacji.,
w badaniu „Prevention Regimen For effective avoiding Second Stroke” (PRoFESS) u pacjentów w wieku 50 lat i starszych, którzy niedawno doświadczyli udaru, odnotowano zwiększoną częstość występowania posocznicy w przypadku telmisartanu w porównaniu z placebo, 0,70% w porównaniu z 0,49 % ; częstość występowania śmiertelnych przypadków posocznicy była zwiększona u pacjentów przyjmujących telmisartan (0,33 %) w porównaniu z pacjentami przyjmującymi placebo (0,16 %) . Obserwowane zwiększenie częstości występowania posocznicy związane ze stosowaniem telmisartanu może być przypadkowe lub związane z nieznanym obecnie mechanizmem.,
w dwóch dużych randomizowanych, kontrolowanych badaniach klinicznych (ONTARGET (trwający Telmisartan w monoterapii oraz w skojarzeniu z Ramiprylem Global Endpoint Trial) i VA NEPHRON-D (nefropatia w cukrzycy)) oceniano stosowanie połączenia inhibitora ACE z blokerem receptora angiotensyny II.
ONTARGET było badaniem przeprowadzonym u pacjentów z chorobą sercowo-naczyniową lub mózgowo-naczyniową w wywiadzie lub cukrzycą typu 2, którym towarzyszyły objawy uszkodzenia narządów końcowych. VA NEPHRON-D było badaniem z udziałem pacjentów z cukrzycą typu 2 i nefropatią cukrzycową.,
badania te nie wykazały istotnego korzystnego wpływu na nerki i (lub) układ sercowo-naczyniowy oraz śmiertelność, podczas gdy obserwowano zwiększone ryzyko hiperkaliemii, ostrego uszkodzenia nerek i (lub) niedociśnienia w porównaniu z monoterapią. Biorąc pod uwagę ich podobne właściwości farmakodynamiczne, wyniki te są również istotne dla innych inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II.
dlatego u pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny II.,
ALTITUDE (badanie aliskirenu w cukrzycy typu 2 z zastosowaniem punktów końcowych w chorobach sercowo-naczyniowych i nerkowych) było badaniem mającym na celu sprawdzenie korzyści z dodania aliskirenu do standardowego leczenia inhibitorem ACE lub antagonistą receptora angiotensyny II u pacjentów z cukrzycą typu 2 i przewlekłą chorobą nerek, chorobami układu krążenia lub obydwoma tymi lekami. Badanie zostało wcześnie zakończone z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych., Zgon sercowo-naczyniowy i udar występowały liczbowo częściej w grupie otrzymującej aliskiren niż w grupie otrzymującej placebo, a zdarzenia niepożądane i ciężkie zdarzenia niepożądane (hiperkaliemia, niedociśnienie tętnicze i zaburzenia czynności nerek) były częściej zgłaszane w grupie otrzymującej aliskiren niż w grupie otrzymującej placebo.
dzieci i młodzież
bezpieczeństwo stosowania i skuteczność telmisartanu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat nie zostały ustalone.,
działanie obniżające ciśnienie krwi po podaniu dwóch dawek telmisartanu oceniano u 76 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i znaczną nadwagą, w wieku od 6 do < w wieku 18 lat (masa ciała ≥ 20 kg i ≤ 120 kg, Średnia 74, 6 kg), po przyjęciu telmisartanu w dawce 1 mg/kg (N = 29 leczonych) lub 2 mg / kg (N = 31 leczonych) w czterotygodniowym okresie leczenia. Przez włączenie nie badano obecności nadciśnienia wtórnego., U niektórych badanych pacjentów zastosowane dawki były większe niż zalecane w leczeniu nadciśnienia tętniczego w populacji dorosłych, osiągając dawkę dobową porównywalną z dawką 160 mg, którą badano u dorosłych. Po dostosowaniu do efektów w grupach wiekowych średnie zmiany SBP w stosunku do wartości wyjściowych (cel główny) wynosiły -14,5 (1,7) mmHg w grupie otrzymującej telmisartan w dawce 2 mg/kg mc., -9,7 (1,7) mmHg w grupie otrzymującej telmisartan w dawce 1 mg/kg mc. oraz -6,0 (2,4) w grupie placebo. Skorygowane zmiany DBP w stosunku do wartości wyjściowych wynosiły odpowiednio -8,4 (1,5) mm Hg, -4,5 (1,6) mm Hg i -3,5 (2,1) mm Hg. Zmiana była zależna od dawki., Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania w tym badaniu u pacjentów w wieku od 6 do < w wieku 18 lat były zasadniczo podobne do danych obserwowanych u dorosłych. Nie oceniano bezpieczeństwa długotrwałego leczenia telmisartanem u dzieci i młodzieży.
nie odnotowano zwiększenia liczby eozynofilów w tej populacji pacjentów u dorosłych. Jego znaczenie kliniczne i znaczenie nie są znane.
te dane kliniczne nie pozwalają na wyciągnięcie wniosków dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania telmisartanu u dzieci i młodzieży z nadciśnieniem tętniczym.
Leave a Reply