Suwerenność Westfalii

koniec zimnej wojny był świadkiem zwiększonej integracji międzynarodowej i prawdopodobnie erozji suwerenności Westfalii. Większość literatury zajmowała się przede wszystkim krytyką realistycznych modeli polityki międzynarodowej, w których pojęcie państwa jako jednostki unitarnej traktowane jest jako aksjomatyczne.,

w 1998 roku, podczas sympozjum na temat dalszego politycznego znaczenia pokoju westfalskiego, sekretarz generalny NATO Javier Solana powiedział, że „ludzkość i demokracja są dwie zasady zasadniczo nieistotne dla pierwotnego porządku Westfalskiego” i skrytykował, że „system Westfalski ma swoje granice. Po pierwsze, zasada suwerenności, na której się opierała, stanowiła również podstawę rywalizacji, a nie wspólnoty państw; wykluczenia, a nie integracji.,”

w 1999 roku brytyjski premier Tony Blair wygłosił w Chicago przemówienie, w którym „przedstawił nową, post-Westfalską, 'doktrynę społeczności międzynarodowej'”. Blair twierdził, że globalizacja uczyniła Westfalskie podejście anachronicznym. Blair został później określony przez Daily Telegraph jako „człowiek, który zapoczątkował epokę Post-Westfalską”. Inni również twierdzili, że globalizacja zastąpiła System Westfalski.,

w 2000 r.Minister Spraw Zagranicznych Niemiec Joschka Fischer odniósł się do pokoju westfalskiego w swoim przemówieniu Humboldta, w którym argumentował, że system polityki europejskiej ustanowiony przez Westfal jest przestarzały: „sednem koncepcji Europy po 1945 r. było i nadal jest odrzucenie zasady równowagi sił w Europie i hegemonicznych ambicji poszczególnych państw, które pojawiły się po pokoju Westfalskim w 1648 r., odrzucenie, które przybrało formę ściślejszego połączenia żywotnych interesów i przeniesienia suwerennych praw państw narodowych na ponadnarodowe instytucje europejskie.,”

koncepcja wspólnej suwerenności Unii Europejskiej jest również nieco sprzeczna z historycznymi poglądami suwerenności Westfalii, ponieważ przewiduje ona, że agenci zewnętrzni mogą wpływać i ingerować w sprawy wewnętrzne jej krajów członkowskich. W artykule z 2008 roku Phil Williams łączy wzrost terroryzmu i gwałtownych podmiotów niepaństwowych (Vnsa), które stanowią zagrożenie dla westfalskiej suwerenności państwa, z globalizacją.,interwencja Militarnaedytuj

interwencje takie jak w Kambodży przez Wietnam (wojna Kambodżańsko–wietnamska) lub w Bangladeszu (wówczas część Pakistanu) przez Indie (Wojna o wyzwolenie Bangladeszu i wojna Indo-Pakistańska z 1971 roku) były postrzegane przez niektórych jako przykłady interwencji humanitarnej, chociaż ich podstawa w prawie międzynarodowym jest dyskusyjna. Inne niedawne interwencje i związane z nimi naruszenia suwerenności państwa również wywołały dyskusje na temat ich legalności i motywacji.,

wydaje się, że pojawia się nowe pojęcie suwerenności warunkowej, ale nie osiągnęło ono jeszcze punktu międzynarodowej legitymizacji. W szczególności neokonserwatyzm rozwinął tę myśl dalej, twierdząc, że brak demokracji może zapowiadać przyszłe kryzysy humanitarne lub że sama demokracja stanowi prawo człowieka, a zatem państwa nie respektujące zasad demokratycznych otwierają się na sprawiedliwą wojnę ze strony innych krajów., Jednak zwolennicy tej teorii zostali oskarżeni o troskę o demokrację, prawa człowieka i kryzysy humanitarne tylko w krajach, w których amerykańska globalna dominacja jest kwestionowana, podczas gdy obłudnie ignorując te same kwestie w innych krajach bardziej przyjaznych Stanom Zjednoczonym.

pojawia się dalsza krytyka suwerenności Westfalii w odniesieniu do rzekomo upadłych państw, których Afganistan (przed inwazją USA w 2001 roku) jest często uważany za przykład., W tym przypadku argumentuje się, że suwerenność nie istnieje i że interwencja międzynarodowa jest uzasadniona względami humanitarnymi i zagrożeniami, jakie państwa upadły stwarzają krajom sąsiednim i całemu światu.

politolog Hall Gardner zakwestionował elementy suwerenności Westfalii. Recenzent Sarang Shidore podsumowuje argument Gardnera:

standardowa interpretacja pokoju westfalskiego, traktatu z 1648 roku, który jest powszechnie postrzegany jako zapoczątkował nową erę w sprawach europejskich i światowych, przywracając suwerenność państwa jako globalną zasadę rządzącą., Suwerenność Westfalii, twierdzi Gardner, jest zasadniczo mitem. Podczas gdy Westfalia wprowadziła takie aspekty suwerenności państwowej, jak prawo prawie trzystu niemieckich książąt do wolności od kontroli Świętego Cesarstwa Rzymskiego, ograniczała również suwerenność w istotny sposób, na przykład „zaprzeczając doktrynie cuius regio, eius religio (religia księcia staje się religią Państwa)… ustanowiony pokojem Augsburskim z 1555 roku” (s. 118)., Westfalia, zamiast ścisłego przestrzegania zasady nieinterferencji, legitymizowała „dzielenie władzy i wspólną suwerenność”, dając nowym mocarstwom Francji i Szwecji prawo ingerowania w sprawy niemieckich książąt protestanckich (s. 117). Innym przykładem podziału władzy było uznanie Szwajcarii za państwo konfederackie.