Stany ' prawa

pojęcie praw Stanów zakłada związek federalny między państwami. W przypadku Stanów Zjednoczonych konstytucyjna zasada praw stanowych może wynikać z utworzenia unii Federalnej przez stany w ograniczonych celach. Jako zawarte w dziesiątej poprawce do konstytucji, prawa państw stały się jedną z zasad założycielskich Jeffersonian Partii Republikańskiej, która zdominowała politykę federalną w pierwszej ćwierci XIX wieku.,

przez cały kryzys imperialny w latach 1760 i 1770, głównymi punktami, na które nalegali koloniści, były „prawa Anglików” i prerogatywy ich kolonialnych legislatur., Ustawa o cukrze (1764), ustawa deklaratywna (1766), rozwiązanie Zgromadzenia nowojorskiego (1767), Ustawa o herbacie (1773), Ustawa o rządzie Massachusetts (1774), Ustawa o porcie Bostońskim (1774), Ustawa o administracji sprawiedliwości (1774) i różne inne inicjatywy parlamentarne, wobec których koloniści tak stanowczo sprzeciwiali się, powinny być rozumiane jako obraziące ich przede wszystkim, ponieważ naruszyły prawo kolonistów do samorządu., Na początku, to dziedziczne prawo mówiło się rozszerzyć na wyłączne prawo w prowincjonalnych zgromadzeniach do opodatkowania kolonistów; Patrick Henry ' s Stamp Act uchwala 1765 oparł to prawo na cogent konto kolonialnej historii Wirginii, a Kongres Stamp Act 1765, wyciągnąć z dziewięciu Kolonii, twierdził to wyłączne prawo w Pennsylvanian John Dickinson uchwał.

w 1766 roku parlament uchylił ustawę Znaczkową. Jednocześnie przyjął Akt deklaratywny, w którym twierdził, że prawo do stanowienia prawa dla kolonistów ” we wszystkich przypadkach.”Amerykanie pamiętaliby to twierdzenie.,

do czasu rozpoczęcia walk w 1775 radykalni koloniści, tacy jak Thomas Jefferson, posuwali się dalej niż postanowienia Dickinsona. Dla Jefferson, w jego broszurze zatytułowanej A Summary View of the Rights of British America (1774), Parlament nie miał prawa do stanowienia prawa dla kolonistów w ogóle; jedyny uzasadniony Konstytucyjny remis między koloniami i kraju macierzystego było to, że dzielili wspólną koronę., Kiedy Drugi Kongres Kontynentalny ogłosił w 1776 roku, że Trzynaście kolonii jest i powinno być wolnymi i niezależnymi państwami, oparł swoje roszczenie na Lockean rachunku rządu, który zakończył się stwierdzeniem, że król Jerzy III faktycznie abdykował swoją rolę w odniesieniu do Trzynastu Kolonii. Wśród rzekomych przewinień George ' a był jego brak uniemożliwienia brytyjskiemu Parlamentowi stanowienia prawa dla Ameryki Północnej.,

oprócz koordynowania amerykańskiej polityki zagranicznej i obronnej, pierwszy i Drugi Kongres Kontynentalny miał, domyślnie, ustanowić robocze stosunki federalne między państwami. Za każdym razem, gdy Kongres domagał się władzy, spotykał się ze sprzeciwem ze strony tych państw, które mogły oczekiwać, że poniosą większość ciężarów lub, w niektórych przypadkach, zostaną negatywnie dotknięte. Nigdzie nie było to jaśniejsze niż wtedy, gdy chodziło o Zachodnie roszczenia ziemskie Stanów.

kilka państw domagało się rozległych ziem poza linią proklamacji z 1763 roku., Od najmłodszych lat Kongres dążył do zapewnienia racjonalnej polityki narodowej dla zarządzania tymi ziemiami, ale stany z zachodnimi roszczeniami, zwłaszcza Wirginia, stawały w obronie swoich parafialnych interesów. W obronie swoich roszczeń do wyłącznej jurysdykcji nad terytoriami trans-Ohio, członkowie Kongresu Wirginii, tacy jak George Mason, James Madison i James Monroe, opracowali wyrafinowaną teorię praw i zastrzeżonych uprawnień państw, które później zostaną przywrócone i ożywione przez Wirginijską Partię Republikańską Jeffersonian.,

w 1777 roku Kongres przedłożył państwom proponowane Artykuły Konfederacji. Po czterech latach dyskusji artykuły—pierwsza amerykańska konstytucja Federalna-zostały ratyfikowane. Czołowe osobistości ze wszystkich sekcji kraju uznały nieadekwatność artykułów, szczególnie jeśli chodzi o władzę podatkową rządu federalnego, ale tiny Rhode Island stanęła na drodze ich ulubionej propozycji: poprawki do artykułów przyznającej Kongresowi uprawnienia do nakładania taryf.,

nowa konstytucja

w odpowiedzi samozwańczy federaliści planowali zwołanie konwencji Kontynentalnej w celu ożywienia rządu federalnego. Dowodzeni przez Alexandra Hamiltona i Jamesa Madisona i przy wsparciu generała George ' a Washingtona, w końcu udało im się zwołać grupę delegatów z dwunastu stanów w Filadelfii w maju 1787 roku.

celem Federalistów było sformułowanie akceptowalnych propozycji zmian artykułów Konfederacji, aby dać rządowi odpowiednie uprawnienia. W rzeczywistości jednak ich prawdziwym celem było zastąpienie nowego rządu starym., Widząc Federalistyczne pretensje, kilku wybitnych amerykańskich polityków, w tym George Clinton z Nowego Jorku, Willie Jones z Karoliny Północnej i Patrick Henry z Wirginii, odmówiło uczestnictwa; Rhode Island odrzuciło zaproszenie do wysłania delegatów.

Dlaczego? Henry, James Monroe i inni Wirginijczycy wierzyli, że silniejszy Kongres będzie skłonny i zdolny poświęcić prawa Wirginii dla korzyści większości., Obawy Henry ' ego wzbudziła podjęta w 1786 roku przez Kongres próba handlu amerykańskimi prawami do żeglugi po Missisipi w celu uzyskania ograniczonego dostępu do hiszpańskich portów kolonialnych na Morzu Karaibskim. Zarówno w konwencji Filadelfijskiej, jak i w późniejszych konwencjach ratyfikacyjnych, zwolennicy opuszczenia nadrzędnej władzy ustawodawczej w Stanach sprzeciwiali się nacjonalistycznemu programowi Federalistów. Uczyniły to głównie z troski o prymat stanów w systemie Federalnym. W Filadelfii, ten nacisk spowodował, że legislatury stanowe ' prawo wyboru USA., senatorów i po porażce z propozycją Jamesa Madisona, że Kongres ma weto w stosunku do wszystkich praw stanowych; w konwencjach ratyfikacyjnych ukształtowało to debatę na niezliczone sposoby.

Najważniejsze, obawy o suwerenność państwa wywołane przez gubernatora Wirginii Edmunda Randolpha, delegata Konwencji Filadelfijskiej i czołowego oratora federalistycznego w konwencji ratyfikacyjnej w Richmond z 1788 roku, powtarzały się, że nowy rząd federalny będzie miał tylko te uprawnienia, które zostały „wyraźnie przekazane” przez Konstytucję., Kolega Federalistyczny delegat George Nicholas, porucznik Madison, podniósł to sformułowanie, a dwaj z nich zdecydowanie powtórzyli to twierdzenie na końcu konwencji. Nicholas I Randolph byli dwoma z pięciu delegatów wybranych do sporządzenia dokumentu ratyfikacyjnego Wirginii, który zastrzegł pewne prawa do narodu. To właśnie na tej podstawie Wirginia ratyfikowała, a federaliści w innych stanach-zwłaszcza w Karolinie Południowej-złożyli podobne zapewnienia.,

federaliści już okazali się niegodni zaufania: obiecali, że Konwencja filadelfijska zaproponuje jedynie poprawki do artykułów. W związku z tym kilka konwencji ratyfikacyjnych zaproponowało poprawki podobne do tej, która stała się dziesiątą poprawką, która mówi, że wszelkie uprawnienia, które nie zostały przekazane przez Konstytucję rządowi federalnemu, są zarezerwowane odpowiednio dla Stanów lub dla ludzi., Aby przypomnieć urzędnikom Federalnym o ich zamiarze trzymania ich pod przysięgą Randolpha, większość Zgromadzenia Ogólnego Wirginii w 1790 roku przyjęła rezolucję napisaną przez Patricka Henry ' ego, zgodnie z którą ustawa Hamiltona o przejęciu długów państwowych była niekonstytucyjna, ponieważ przyjmując ją, Kongres skorzystał z władzy nie „wyraźnie” przyznanej Kongresowi.

na początku lat 90.

na pierwszym kongresie doszło do gorącej dyskusji na temat idei opodatkowania importu niewolników., Członkowie Kongresu z głębokiego południa twierdzili, że odmowa Konstytucji Kongresowi zabraniająca importu niewolników przed 1808 r. w sposób dorozumiany odmówiła mu prawa do opodatkowania importu niewolników. Ostatecznie przedstawiciel Karoliny Południowej Aedanus Burke powiedział, że jeśli specjalny podatek zostanie nałożony na import niewolników, Karolina Południowa odejdzie z Unii. Delegaci Gruzji potwierdzili to zagrożenie i propozycja nie powiodła się.,

przez 1790 roku, samozwańczy Republikanie wielokrotnie upierali się, że rząd federalny, wykonując uprawnienia nie” wyraźnie ” przyznane mu przez Konstytucję, łamał dziesiątą poprawkę; to znaczy, że praktycznie każdy kontrowersyjny środek rządu federalnego stanowił wpływ na prawa państw.

na przykład sprzeciw Jamesa Madisona w Izbie Reprezentantów wobec ustawy z 1791 r. przyznającej bankowi kartę federalną opierał się ostatecznie na idei, że prawo do przyznawania takich kart zostało zarezerwowane dla Stanów., Sekretarz Stanu Thomas Jefferson, na wniosek prezydenta Waszyngtonu, przedstawił praktycznie identyczny argument w gabinecie. Federaliści konsekwentnie odrzucali ten argument, tak jak to zrobił Waszyngton podpisując ustawę bankową. Jeśli chodzi o nich, rząd federalny był suwerenem w systemie międzynarodowym. Ponieważ sam reprezentował Amerykanów za granicą, mógł opodatkować i wydać na wszystkie cele rządowe.,

Republikanie byli niezłomni w naleganiu, aby różne środki federalne naruszyły zastrzeżenie pozostałych uprawnień dla stanów w latach 1790.,eral podatek akcyzowy od wagonów był niezgodny z konstytucją, ponieważ prawo do nakładania go nie zostało wyraźnie przyznane i ze względu na jego nieproporcjonalną częstotliwość podziału (tylko dwa wagony były opodatkowane w całym Connecticut, twierdził, ale praktycznie każdy znaczący plantator w Tidewater Virginia miał JEDEN); dla efektu retorycznego, Taylor dodał, że jeśli rząd federalny może przekroczyć granice jego uprawnień do opodatkowania określonego rodzaju nieruchomości, które odbywają się głównie na południu w tym przypadku, byłoby to niebezpieczny precedens do opodatkowania innego rodzaju nieruchomości, które odbyło się głównie na południu., Od początku, wtedy, republikański nacisk na prawa Stanów był związany z niewolnictwem, nie tylko przez senatorów amerykańskich i przedstawicieli z głębokiego południa, ale przez czołowych Republikanów w rodzinnym stanie Jeffersona.

jednym z rezultatów tej Republikańskiej kampanii była jedenasta poprawka, wprowadzona do karty Federalnej w 1795 roku. Poprawka ta wyrosła z niepopularności decyzji Sądu Najwyższego USA w Chisholm. Georgia (1793). Większość Sądu stwierdziła w decyzji, że Gruzja może być stroną pozwaną do sądu federalnego nawet bez zgody tego państwa., Legislatury od Massachusetts do Wirginii protestowały, a rezultatem była poprawka odmawiająca władzy sądów federalnych, aby państwo stało się stroną pozwu wbrew jego woli. Wydaje się, że za poprawką stoi opinia publiczna.

the alien and sedition acts

punktem kulminacyjnym debaty Federalistyczno-Republikańskiej z 1790 roku był koniec dekady. W odpowiedzi na Ustawy o cudzoziemcach i buncie z 1798 r., Republikanandominowane legislatury w Wirginii i Kentucky ogłosiły rezolucje Wirginii i Kentucky z 1798 r., Rząd federalny, zgodnie z tymi republikańskimi rezolucjami, został stworzony przez Stany, miał tylko uprawnienia przyznane mu przez Stany I musi, w ostateczności, być utrzymywany przez Stany przed pozbawieniem Amerykanów ich praw. Wersja Virginii, potajemnie napisana przez Madison, powiedziała, że remedium na niekonstytucyjne i niebezpieczne prawodawstwo federalne jest stanową „interposition”; pierwszy projekt Kentucky, potajemnie napisany przez Jeffersona, nazwał właściwym remedium ” unieważnieniem.,”

Alexander Hamilton uważał, że” Virginia ” (czyli Partia Republikańska) oznacza rozczłonkowanie Unii. Niektórzy czołowi Republikanie, tacy jak Taylor i przedstawiciel Stanów Zjednoczonych z Wirginii, William Branch Giles, rozważali dokładnie to w 1798 roku. Zgromadzenie Ogólne Wirginii, w międzyczasie, podjęło kroki w celu ożywienia milicji Wirginii. Wiceprezydent Jefferson napisał do Taylora w czerwcu 1798 roku, że czas secesji jeszcze nie nadszedł., Na kilka dni przed elekcją 1800 roku wierzył, że to, co nazwał „panowaniem czarownic”, zostanie rozwiane przez pojawienie się ustawy podatkowej związanej z gromadzeniem się wojsk Federalistów.

w okresie między rokiem 1798 a wyborami 1800, sprawy nie wyglądały zbyt obiecująco dla Republikanów. Federaliści osiągnęli największą większość w Kongresie w wyborach 1798 roku, a dziesięć Stanów odpowiedziało na rezolucje Wirginii i Kentucky z zagorzałą, w niektórych przypadkach głośną, dezaprobatą., Wielu z nich odrzuciło pogląd, że jest to prawo państwa do interpretacji Konstytucji Federalnej, twierdząc, że władza ta leży w sądach federalnych. W 1799 roku Kentucky przyjęło drugi zestaw rezolucji Jeffersona, tym razem mówiących, że będzie jednym z ostatnich, aby Secesja, ponieważ kocha Unię federalną dla celów, dla których została utworzona. W Wirginii Madison opuścił emeryturę, aby sponsorować swój raport z 1800 roku jako członek Izby delegatów., Wraz z twierdzeniem o niekonstytucyjności praktycznie każdego kontrowersyjnego środka federalistycznego z 1790 roku, raport z 1800 roku wyjaśniał również, co Republikanie mieli na myśli, mówiąc, że Stany utworzyły rząd federalny: „Państwo”, w tym kontekście, było suwerennym narodem danego państwa. Rząd państwa nie był suwerenny, ludzie byli.

republikańskie prezydentury

gdy Jefferson objął prezydenturę w 1801 roku, zmienił zdanie., Rewolucja 1800 roku, jak to nazwał, nie udowodniła, że Amerykanie nienawidzili podatków, ale że zatwierdzili rezolucje Wirginii i Kentucky z 1798 roku. Prawa państw byłyby zawsze Ewangelią Jeffersona.

Platforma ta znacznie ograniczyła ich opcje w polityce zagranicznej, co doprowadziło do militarnego fiaska, jakim była wojna w 1812 roku., Dotknięte bardziej niż reszta kraju przez gospodarcze reperkusje wojny, Federalistyczni gubernatorzy niektórych stanów Nowej Anglii skorzystali z prawa swoich państw do odmowy wysłania milicjantów do walki poza granice swoich państw. W 1814 roku, gdy wojna poszła źle, federaliści z Nowej Anglii zorganizowali konwencję regionalną, aby rozważyć swoje opcje. Chociaż niektórzy z inicjatorów Konwencji Hartford w 1814 roku opowiadali się za niepodległością Nowej Anglii, większość nie., Mimo to Republikanom udało się nazwać konwentioneerów nielojalnymi, a zbieg okoliczności zakończenia wojny z końcem konwencji oznaczał zagładę dla Partii Federalistycznej jako siły narodowej.

mimo to, do końca wojny w 1815 roku, nawet prezydent Madison był zmuszony przyznać, że zasady z ’98 wydawały się znacznie bardziej praktyczne w teorii niż udowodniły w praktyce. W 1816 roku poprosił Kongres o utworzenie drugiego Banku Stanów Zjednoczonych., Republikanie na szczeblu stanowym w kilku stanach nie wyrazili zgody i uchwalili przepisy mające na celu utrudnienie funkcjonowania oddziałów banków w ich granicach. Jeden ze stanów, Maryland, uwięził dyrektora operacyjnego swojego oddziału banku, a on wniósł sprawę do Sądu Najwyższego.

W swojej opinii na rzecz jednomyślnego Sądu Najwyższego, sędzia główny John Marshall napisał tekst konstytucji do prawa konstytucyjnego, w którym pozostaje zapisana., Odrzucając argument, że Jefferson i Madison złożyli przeciwko konstytucyjności pierwszego banku w 1791 roku i który został powtórzony przez framera Luthera Martina przed sądem, Marshall uznał, że Konstytucja przyznała Kongresowi bardzo szerokie uprawnienia do stanowienia prawa dla wspólnego dobra. Maryland, Sąd orzekł, nie miał prawa ingerować w operacje banku.

prezydent Madison opuścił urząd w 1817 r.z orędziem weta praw Stanów jako jego ostatnim oficjalnym aktem., Liderzy Kongresu zamierzali, aby udział rządu federalnego w zyskach bankowych został wykorzystany w budowie różnych robót publicznych. Madison odpowiedział, że nie znalazł żadnej wzmianki w konstytucji Kongresu, aby finansować budowę dróg, mostów, kanałów i innych ulepszeń wewnętrznych, więc zwolennicy tych ulepszeń muszą najpierw zabezpieczyć poprawkę do Konstytucji. Obserwatorzy zauważyli, że stanowisko Madisona w jego weto bonusowym z 1817 roku zderzyło się z jego podpisem na rachunku czarterującym bank z 1816 roku.,

W tym skomplikowanym sporze Sąd Najwyższy wydał nakaz nakazujący Sądowi Najwyższemu Wirginii przesłanie uwierzytelnionego odpisu zapisu w sprawie, aby Sąd Najwyższy mógł rozważyć odwołanie. Spencer Roane, Amerykański Jeffersonian z Virginia Court of Appeals, połknął przynętę: napisał, że Sąd Najwyższy nie ma władzy, aby nakazać Sądowi Apelacyjnemu Wirginii cokolwiek zrobić., System sądowy Wirginii i system sądu federalnego były systemami koordynacyjnymi, powiedział, i każdy musi prowadzić swoją działalność bez ingerencji—znacznie mniej nadzoru-drugiego. W swojej opinii dla Sądu Najwyższego, który nadal jest podstawą amerykańskiego federalizmu Sądowego, sędzia Joseph Story powiedział, że wszystkie sprawy prawa federalnego mogą być ostatecznie odwołane do Sądu Najwyższego., Zarówno Martin, jak i McCulloch wywołali wściekłe reakcje czołowych Jeffersonów w przemówieniach, Książkach i gazetach (a w przypadku Jeffersona w prywatnej korespondencji), ale nie miały one znaczącego wpływu na Sąd Marshalla. Jefferson ubolewał, że Sąd wydawał się cofać powtarzające się zwycięstwa Republikanów w sondażach. Roane, ze swojej strony, nigdy nie poświadczył rekordu w Martin do kontroli Sądu Najwyższego.

kryzys w Missouri. W 1819 roku mieszkańcy Terytorium Missouri przedstawili Kongresowi projekt konstytucji z wnioskiem o nadanie statusu państwa., Przedstawiciel Republikanów z Nowego Jorku, James Tallmadge, poruszył kryzys Missouri, odpowiadając, że Missouri powinno zostać przyjęte do Unii jako stan, musi to zrobić z konstytucją zakazującą niewolnictwa na swoim terytorium. W głównej mierze mieszkańcy północy—których państwa wyeliminowały lub praktycznie wyeliminowały niewolnictwo-zgodzili się, podczas gdy mieszkańcy południa twierdzili, że niewolnictwo musi być dozwolone w Missouri, jeśli jego obywatele tego chcą., Jefferson Na emeryturze powiedział, że problemem są prawa Stanów, w szczególności prawo stanu Missouri do podjęcia dla siebie decyzji – czy zezwolić na niewolnictwo na swoim terytorium – że każdy inny stan zrobił dla siebie. (Jefferson mylił się co do tego, jak powinien był sobie uświadomić, ponieważ zarządzenie Północno-Zachodnie zdecydowało o sprawie, nie dając nic do powiedzenia obywatelom w Stanach wyrzeźbionych z Terytorium Północno-Zachodniego.,) Kompromis Missouri respektował zasadę Jeffersona w odniesieniu do Missouri, odrzucał jednak pomysł Umożliwienia obywatelom przyszłych stanów z Terytorium Luizjany na północ od południowej granicy Missouri samodzielnego decydowania o tej sprawie. Prezydent James Monroe, przy współudziale sekretarza wojny Johna C. Calhouna, zaakceptował kompromis Missouri jako odpowiednie rozwiązanie bardzo trudnego problemu, pomimo jego prawdopodobnie anty-południowych i antypaństwowych elementów praw.

podzieleni Republikanie., Kiedy Monroe opuścił urząd w 1825 roku, zacieranie starych zasad Partii Republikańskiej stało się tak wyraźne, że John Quincy Adams, lider swojego pokolenia, który republikański członek Kongresu nazywał kiedyś „amerykańskim domem Stuartów”, zastąpił go jako republikańskiego prezydenta. W swoim inauguracyjnym i pierwszym dorocznym przemówieniu Adams wezwał do ekspansywnego federalnego programu wydatków. Próbował również wysłać delegację dyplomatyczną na konferencję, w której wezmą udział przedstawiciele Republiki Haiti, powstałej niedawno w wyniku jedynego w historii udanego buntu niewolników., Opozycja wobec prezydenta Adamsa narastała wśród tych, którzy pozostali oddani dawnemu jeffersońskiemu nostruzmowi praw i surowej konstrukcji. Wkrótce Republikańska opozycja wobec tego republikańskiego prezydenta zrodziła nową Partię, Demokratyczną Partię Jacksona, z tymi samymi konstytucyjnymi akcentami. Podczas gdy prawa państw mogą być czasami ignorowane przez tych, którzy trąbili je najgłośniej, idea, że państwa były pierwsze i że rząd federalny miał ograniczoną władzę, zachowała wielki wpływ na amerykańską wyobraźnię pod koniec pierwszej republiki.,

Zobacz teżadams, John Quincy; Alien and Sedition Acts; Anti-Federalist; Bank of the United States; Chisholm V. Georgia; Constitution, ratyfikacja; Constitution: Eleventh Amendment; Constitutional Convention; Hartford Convention; Internal Improvements; Jefferson, Thomas; Madison, James;Martin V .Hunter ' s Leasee; McCullough V. Maryland; Missouri Compromise.

Bibliografia

Federalizm: Projekt Założycieli.

Carpenter, Jesse T. The South as a Conscious Minority, 1789-1861. 2. ed.,

The Other Founders: Anti-Federalism and the Dissenting Tradition in America, 1788-1828.

Ellis, Richard E. The Union at Risk: Jacksonian Democracy, States ' Rights, and the Nullification Crisis. [2010-08-09 19: 47]

, Zapisy Konwencji Federalnej z 1787 roku. 3. ed. 3 vols. New Haven, Conn.[ 2012-02-27 19: 27]

Gutzman, Kevin R. C. ” Edmund Randolph i Konstytucjonalizm Wirginii.,”The Review of Politics 66 (2004): 469-497.

–. Rezolucje z Wirginii i Kentucky zostały ponownie rozpatrzone: „odwołanie się do prawdziwych praw naszego kraju.””Journal of Southern History 66 (2000): 473-496.

Dokumentalna Historia ratyfikacji Konstytucji. 19 V Warszawa: Państwowe Towarzystwo Historyczne, 1976-2003.

Ketcham, Ralph. James Madison.

Lenner, Andrew C. The Federal Principle in American Politics, 1790-1833. Madison, Wis.: Madison House Publishers, 2000.,

McDonald, Forrest. Prawa państw i Unia: Imperium in Imperio, 1776-1876.

The Gehenna of the Constitution: the Antifederists and the Ratification Struggle of 1787-1788. [2010-08-09 19: 43]

Kevin Gutzman