Rozbrajająca Afrodyta: odkrywanie na nowo Wenus z Milo

tak zwany Vénus z Milo jest prawdopodobnie jednym z najbardziej ikonicznych dzieł sztuki zachodniej jakiegokolwiek okresu. Posąg bogini został znaleziony na egejskiej wyspie Milos, której zawdzięcza swoją nazwę, w przeddzień greckiej wojny o niepodległość (1821-1830 n. e.). Dzięki delikatnej twarzy i eleganckim kształtom jest wizją wdzięku i piękna. Patrzy spokojnie przed siebie, jej wyraz spokojny, przystający na boginię. Miękkość górnej części ciała kontrastuje z ciężką, misternie drapowaną szatą, która wydaje się prawie ześlizgiwać z jej bioder., Uważa się, że ta urocza postać reprezentuje Afrodytę, która w słynnej opowieści o wojnie trojańskiej została nagrodzona złotym jabłkiem przeznaczonym dla najpiękniejszej bogini. I widząc ten bardziej niż naturalnej wielkości posąg w Luwrze, widz ma tendencję do zrozumienia decyzji Paryża.,

mówi się, że jest wykonana z marmuru Parian (drobnoziarnisty metamorfozowany wapień ze skrystalizowanym węglanem wapnia) i ukształtowana z dwóch oddzielnych bloków: górnej, nagiej połowy jej ciała i jej drapowanej dolnej połowy. Kiedy Vénus de Milo przybył do Luwru, natychmiast została chwalona jako arcydzieło klasycznej sztuki greckiej., Mimo że posąg później okazał się należeć do okresu hellenistycznego, nie zmniejszyło to jego popularności. Artyści tacy jak Cézanne i Dalí inspirowali się jej pięknem, a w kulturze popularnej założyła własne życie.

słynne dzieło sztuki ma jednak również mroczną stronę. Na przykład wiele o odkryciu posągu pozostaje niejasnych ze względu na sprzeczne doniesienia o jego dokładnym znalezieniu i stanie, w którym został znaleziony., Tajemnicze zniknięcie cokołu, który pierwotnie był eksponowany wraz z posągiem i który wyraźnie datowany jest na okres hellenistyczny, tylko dodaje mroku. Dzięki temu udało się jej przypisać Praxitelesowi, słynnemu rzeźbiarzowi na poddaszu z IV wieku p. n. e., przez dyrektora Luwru. Ponadto identyfikacja uroczej bogini z Afrodytą nie jest pewna. Ale chyba największą zagadką w tej perfekcyjnie niedoskonałej rzeźbie pozostaje pytanie, co zrobiła z rękami., Ten artykuł zajmie się tym pytaniem, oprócz omówienia odkrycia, interpretacji i zawłaszczenia posągu.

odkrycie

relacje z odkrycia posągu są pełne mylących, sprzecznych lub w inny sposób wykluczających się świadectw., Relacje te znajdują się w korespondencji pomiędzy oficerami marynarki i dowódcami przechodzącymi przez wyspę, a dyplomatami stacjonującymi w Milos, Smyrnie, Atenach i Konstantynopolu, przede wszystkim Karolem de Riffardeau, markizem de Rivière (francuskim ambasadorem na dworze osmańskim w Konstantynopolu), który podarował posąg królowi Ludwikowi XVIII (R. 1814-1824 n. e.), który z kolei podarował go Luwrowi., Niektóre z tych osób później opublikowały swoje świadectwa, podczas gdy amerykański artysta-dziennikarz William Stillman odwiedził wyspę dwukrotnie, podczas gdy niektórzy mieszkańcy byli jeszcze żywi, którzy pamiętali wydarzenia wokół odkrycia.

dowiadujemy się z tych relacji, że chłop – o imieniu Yorgos lub Giorgios Kentrotas lub Kendrotas i/lub jego ojciec Theodoros; lub Theodore Kondros Botoni; lub Yorgos i jego syn Antonio Bottonis – odkrył posąg podczas orania pola lub podczas poszukiwania bloków wielokrotnego użytku w lutym lub kwietniu 1820 roku; i że znaleźli go na działce lub w pobliżu chłopa, na skalistym zboczu, w małej (podłużnej lub owalnej) jaskini lub jamy, w Zakopanym lub w inny sposób ukryta komnata lub nisza, lub wśród starożytnych ruin miasta lub starożytnego teatru (Amphi -)., Inne relacje opisują jego odkrycie na schodach tarasowych pokrywających starożytne rzymskie Gimnazjum, w starożytnym murze miejskim, w rzymskim murze granicznym lub w apsydzie Kościoła chrześcijańskiego lub kaplicy z VII wieku n. e.w pobliżu współczesnej stolicy wyspy (różnie nazywanej Milos, Castro lub Trypiti).,twierdzić, że posąg został znaleziony z dwoma blokami nadal połączonymi ze sobą dwoma żelaznymi zaciskami lub czopami; w dwóch częściach, najpierw Naga górna część, a po dokładniejszym wykopaniu drapowanej dolnej części; kilka innych fragmentów posągu (po dokładniejszym wykopaniu lub przeszukaniu: szczególnie mniejsze fragmenty jego środkowej części); Inne posągi (mianowicie dwie hermy) i marmurowe fragmenty (w tym ramię i ręka trzymająca okrągły przedmiot); i że te inne fragmenty zostały odkryte w tym samym miejscu lub w pobliżu obszaru; że w pobliżu posągu znaleziono napisaną, ale nieczytelną lub częściowo czytelną płytę lub cokół., Spekulacje na temat tych niespójności wydają się bezowocne. Powinno być przynajmniej jasne, że prawda o dokładnych okolicznościach otaczających odkrycie w jego odkryciu jest bezpowrotnie utracona.

interpretacja

piękny marmurowy posąg przybył do Paryża w lutym 1821 r.n. e., gdzie do dziś znajduje się w Luwrze i stał się znany na całym świecie jako „Vénus de Milo.,”Ponieważ została natychmiast zidentyfikowana jako” Venus Victrix „(zwycięska Afrodyta), okrzyknięta arcydziełem klasycznej sztuki greckiej i przypisana przez dyrektora Muzeum, Auguste ' a de Forbina, praxitelesowi, rzeźbiarzowi na poddaszu z IV wieku p. n. e., który notorycznie pierwszy raz sportretował Afrodytę nago.

identyfikacja opierała się nie tylko na nagim torsie kobiecej postaci, ale także na podstawie jabłka, które bogini miała trzymać w lewej ręce., Oznacza to, że niewyraźny okrągły przedmiot w jednej z dłoni znalezionych w Milos był uważany za złoty owoc niezgody między Herą, Ateną i Afrodytą na ślubie Peleusa i Thetisa, a Afrodyta została ostatecznie nagrodzona owocem w Sądzie paryskim. Często kwestionowano, czy ta ręka rzeczywiście należała do posągu, ze względu na oczywiste różnice w materiale, skali i stylu; istnieją jednak przykłady podobnych posągów identyfikowanych jako Afrodyta z jabłkiem w jednej z rąk, jak Wenus z Arles.,

oprócz Praxitelesa, podejmowano również wczesne próby przypisania rzeźby swemu współczesnemu Scopowi, Lysippusowi, a nawet Fidiaszowi, słynnemu z V wieku p. n. e.twórcy jednego z siedmiu cudów starożytnego świata, Zeusowi z Olimpii. Jednak Vénus de Milo został początkowo przedstawiony z cokołem, który często był ignorowany w dyskusjach naukowych i od tego czasu zniknął. Został narysowany in situ przez syna ucznia francuskiego malarza Jacques ' a-Louisa Davida krótko po tym, jak został po raz pierwszy wystawiony., Na (widza) prawym fragmencie cokołu widnieje napis: „Ander, syn enidesa, z iochii na Menandrze, uczynił to .”

Ponieważ miasto Carian (dzisiejszy Kujukak) zawdzięcza swoją nazwę odnowieniu przez Seleucydów Króla Antiocha i (R. 280-261 pne); to uczyniłoby posąg hellenistycznym prowincjonalnym dziełem, a nie klasycznym arcydziełem na poddaszu. Ponadto inskrypcja została datowana na podstawie epigraficznej na ok.150-50 p. n. e., Prawie sto lat po odkryciu posągu, ponadto „Aleksandros, syn Menidesa, z Antiochii” został epigraficznie poświadczony dwukrotnie jako zwycięzca na Festiwalu Tespiańskim na cześć Muzeum w pobliżu Mt. Helicon (ok. 80 p. n. e.). Nie do pomyślenia jest, że kuratorzy Luwru dodaliby do posągu wpisaną część, gdyby nie wierzyli, że (idealnie pasujący) fragment należy do cokola. Co więcej, cokół nie mógł być nowoczesnym fałszerstwem, ponieważ nikt nie mógł wymyślić nazwy, która później okaże się historyczna., Jednak w Luwrze nie wspomina się ani słowa o hellenistycznym rzeźbiarzu. Hellenistyczne popiersie (różnie przypisywane bóstwu rzecznemu Inopos, Aleksandrowi wielkiemu i Mitrydatesowi VI), znalezione na Cykladzkiej wyspie Delos, można przypisać temu samemu artyście ze względu na jego wielkie podobieństwa stylistyczne do Wenus z Milo.

rekonstrukcja

po przybyciu do Paryża dokonano retuszu niedoskonałości, dodano właściwą lewą stopę do posągu, a nowy postument wykonano bez wpisanej części cokola., Niektóre z pozostałych marmurowych fragmentów, które zostały znalezione w tym samym czasie, zostały przedstawione w gablocie, nigdy nie zapominając o sugestii, że ręka z rzekomym jabłkiem należała do figury. Pojawiło się wiele sugestii, jak posąg wyglądałby jej ramionami. Większość tych współczesnych rekonstrukcji zignorowała wpisaną część oryginalnego cokołu, który na górze ma kwadratowy otwór do przymocowania przedmiotu lub drugiej (mniejszej) figury.,

Félix Ravaisson, kustosz starożytności w Luwrze od 1870 roku do swojej śmierci w 1900 roku, rozwinął teorię, że Vénus de Milo reprezentował boginię miłości wraz z bogiem wojny, Aresem (lub Marsem). W celu zademonstrowania jego rekonstrukcji wykonał odlewy rzeźby w pełnej skali wraz z Marsem Borghèse., Ravaisson zauważył, że w tej interpretacji Afrodyta stanie po dominującej (prawej) stronie obrazu, z podniesioną lewą stopą, aby jeszcze bardziej zasygnalizować swoją wyższość; i wyobrażał sobie, jak bogini szeptała słodkie słowa miłości i pokoju do ucha kochanka, aby rozbroić okrutnego wojownika. Prawdą jest oczywiście, że podobne kompozycje Grupowe Wenus i Marsa, bardzo inspirowane typami Vénus de Milo i Mars Borghèse, istnieją z czasów Cesarstwa Rzymskiego.,

kolejna wpływowa rekonstrukcja została zaproponowana przez Adolfa furtwänglera, dyrektora Glyptothek w Monachium w 1895 roku., Furtwängler włączył do swojej sugestii brakującą część cokołu i umieścił prostokątną kolumnę, na której postać opiera się lewym ramieniem, trzymając w dłoni jabłko. Trzymając prawą rękę w dolnej części tułowia, chwyta draperię ześlizgującą się z jej ciała.

złożono wiele innych uzupełnień, często z prawymi ramionami przekraczającymi tułów w jakiś sposób – ponieważ uszkodzenie poniżej prawej piersi wskazuje, że pierwotnie było tam przymocowane jakieś wsparcie dla prawego ramienia., Obrzęk mięśni jej prawego lewego ramienia wydaje się wskazywać, że podniosła rękę przynajmniej do wysokości ramion. Jedna z propozycji przedstawia boginię pochyloną lewym łokciem na okrągłej kolumnie, ofiarowującą jabłko gołębicy umieszczonej na prawej ręce. W kolejnej rekonstrukcji trzyma w prawej ręce lustro, a w lewej włosy. W pozie podobnej do Wenus z Kapui postać może być uważana za pisaną rysikiem na tarczy spoczywającej na podniesionym lewym kolanie., Inny kustosz Luwru, Charles de Clarac, widział ją trzymającą w obu rękach tarczę, jak uskrzydlone zwycięstwo Brescii. Kolejna rekonstrukcja interpretuje posąg jako Nike przedstawiającą wieńce w obu dłoniach.

należy zauważyć, że kobieta nosi opaskę na głowę (tainia) w swoich pięknie wygiętych włosach, a nie zwykłą koronę (stephanē) Afrodyty. Ten szczegół może wskazywać, że nie patrzymy na boginię miłości, ale na inną postać kobiecą. To, że reprezentuje boskość, a nie śmiertelną postać, można ocenić na podstawie jej niezaspokojonej prawej stopy., Rzeczywiście sugerowano, że posąg reprezentuje Amfitrytę, boginię morską, która była czczona na Milos. Algierska mozaika z Cirty przedstawia Amfitrytę wraz z małżonkiem Neptunem (Posejdonem), w niemal identycznej pozie jak ta przedstawiona przez Ravaissona.,

jeden bardziej proponowana rekonstrukcja zasługuje na wzmiankę, zaproponowana w 1960 roku przez Elmera suhra, profesora klasyki na uniwersytecie w Rochester. Wyobrażał boginię w akcie wirowania, z jej lewym ramieniem uniesionym wysoko i trzymającym w dłoni kłosę, podczas gdy prawe ramię wysuwa się do przodu obracając wrzeciono., Choć interpretacja ta uwzględnia anatomię posągu, w tym muskulaturę lewego ramienia i skręconego tułowia (z pozorną deformacją kręgosłupa), nie uwzględnia ona wpisanej części cokola ani możliwego obiektu stojącego w prawo (widza). Jednak uniesione ramię z marmuru niosące (być może złotą) dystafę, ze względu na swoją wagę i kruchość, mogło wymagać wsparcia (nie przewidywanego przez Suhra) – na przykład kolumny lub towarzysza, takiego jak Eros, lub statuetki samej siebie, takiej jak na Wenus z Lovatelli., Być może Moira, jeden z losów, może być uważany za bardziej odpowiedni do przędzenia nici, ale Suhr udowodnił, że przędzenie miało skojarzenia z płodnością, seksualnością i małżeństwem – i odnosił się do podobieństw, takich jak Wenus z Castellani.,

przywłaszczenie

dzięki długoletniemu naleganiu, że Vénus de Milo reprezentuje arcydzieło klasycznej sztuki na poddaszu ze szkoły Praxitelesa, Scopasa, Lysippusa lub Fidiasza, a nie późnohellenistyczne dzieło nieznanego wówczas rzeźbiarza Aleksandra z Antiochii, Luwrowi udało się promować posąg do jednego z najbardziej cenionych skarbów. W 1911 roku Auguste Rodin, słynny francuski rzeźbiarz, napisał Odę do Vénusa de Milo, w której chwalił starożytny posąg za jego harmonijne proporcje, doskonałość boskiej łaski, uniwersalne piękno i szlachetną prawdę., W sumie Rodin widział nieśmiertelne uosobienie kobiecości.

kultowa starożytna rzeźba stała się inspiracją dla wielu innych współczesnych artystów od czasu jej przybycia do Luwru. Na przykład francuski malarz Postimpresjonistyczny Paul Cézanne narysował studium ołówkiem (ok.1881/8 n. e.)., René Magritte, belgijski Surrealista, namalował odlew gipsowy o zmniejszonych rozmiarach w kolorze jasnoróżowym i ciemnoniebieskim, który zatytułował ” Les Menottes de Cuivre (miedziane kajdanki)” (1931). Neo-Dada pop artysta Jim Dine regularnie odwiedzał Vénus de Milo w swoich obrazach i rzeźbach od 1970 roku n. e. i umieścił trzy większe niż w życiu wielkości, bezgłowe Brązy w 1990 roku n. e.w pobliżu MoMA na szóstej Alei w Midtown Manhattan, N. Y., odpowiednio nazywane „patrząc w kierunku alei.,”Amerykański artysta wizualny Lawrence Argent na krótko przed swoją śmiercią (2017 n. e.) przerobił 28-metrową srebrną wirującą Wenus dla Trinity Place w San Francisco.

jej wizerunek zdobił okładki czasopism i reklam; repliki można znaleźć w sklepach z pamiątkami; piosenki o niej wykonywali Nat King Cole, Miles Davis, Louis Armstrong i Chuck Berry; jej wizerunek pojawia się na kubkach do kawy i gumowych zabawkach, które piszczą; pojawia się nawet jako gumka w odcinku Simpsonów.,

prawdopodobnie najbardziej znanym i z pewnością najbardziej fascynującym dziełem jest „Vénus de Milo aux tiroirs (Wenus z Milos z szufladami)” hiszpańskiego surrealisty Salvadora Dalí (1936 n. e.), malowany odlew gipsowy z metalowymi gałkami i pomponami z futra na lekko otwartych szufladach., Zainspirowany „ready-mades” Marcela Duchampa i pod silnym wpływem Sigmunda Freuda, Dalí przedstawia starożytną boginię miłości jako fetyszystyczny antropomorficzny gabinet z sekretnymi szufladami wypełnionymi wirem tajemnic seksualnych pragnień, które tylko współczesny psychoanalityk może zinterpretować.,

wnioski

od jego niejasnych odkryć poprzez zwodnicze interpretacje i różne próby rekonstrukcji do fantazyjnych środków, tak zwany Vénus de Milo nadal fascynuje. Jej fizyczne piękno i estetyczny urok mają rozbrajający efekt zachęcania do lotów fantazji., Bez ramion jej tajemnica jest tym większa, że posąg uosabia idealną kobiecą formę i tym samym staje się obiektem więcej niż okazjonalnego seksualnego spojrzenia.