ewolucja starożytnego kalendarza rzymskiego

słowo kalendarz pochodzi od łacińskiego słowa kalendae lub pierwszego dnia miesiąca. Był to dzień, w którym kapłani wezwali Księżyc w nowiu ze wzgórza Kapitolińskiego w Rzymie. Był to również dzień, w którym dłużnicy musieli spłacić swoje długi wpisane w kalendarium, z którego pochodzi słowo kalendarz. Kalendarze były wykorzystywane do organizowania dni w celach religijnych, administracyjnych i handlowych oraz do planowania cykli rolniczych., Na przykład początek roku w kalendarzu Rzymskim był również początkiem sezonu rolniczego. Ostatni dzień tygodnia był dniem, w którym rolnicy przychodzili na targ miasta, aby sprzedawać swoje produkty.

pierwszy kalendarz rzymski był kalendarzem księżycowym, opartym na greckich kalendarzach księżycowych, w których miesiące zaczynają się i kończą, gdy pojawiają się nowe księżyce. Ponieważ czas między nowiami wynosi średnio 29,5 dnia, Rzymski kalendarz księżycowy miał 29 lub 30 dni., Miał 304 dni podzielone na 10 miesięcy począwszy od marca, a kończąc na grudniu( od łacińskiego słowa decem lub dziesięć po łacinie), podczas gdy żadne miesiące nie były przypisane do dni zimowych między grudniem a marcem.

drugi król Rzymu, Numa Pompiliusz (panowanie: 715-673 p. n. e.), wprowadził miesiące Ianuarius (Styczeń) i Februarius (luty). Rok miał teraz 355 dni, a dni miesięcy miały 29 lub 31 dni, z wyjątkiem lutego (28 dni)., Ponieważ rok miał tylko 355 dni, szybko stałby się niezsynchronizowany z rokiem słonecznym (znanym również jako rok tropikalny). Aby rozwiązać ten problem, dni były okresowo dodawane do miesiąca lutego. Miesiąc luty został właściwie podzielony na dwie części. Pierwsza część zakończyła się Terminalią na 23. Terminalia było na cześć Boga Terminusa lub Boga granic i obchodzono koniec roku religijnego w starym kalendarzu Rzymskim. Druga część składała się z pięciu dni między 23 a 28., Miesiąc przestępny zwany Mensis Intercalaris był wstawiany od czasu do czasu (zwykle co drugi rok) między dwiema częściami lutego, rozwiązując tym samym problem synchronizacji kalendarza.

Ten system synchronizacji był daleki od doskonałości i Juliusz Cezar (100 p. n. e. – 44 p. n. e.) wprowadził Kalendarz juliański w 46 p. n. e., który składał się z 365 dni i zaczął się 1 stycznia., Ze względu na stopniowe przesunięcie orientacji obrotu osi Ziemi, zjawisko odkryte przez greckiego astronoma Hipparcha z Nicei i znane jako precesja osiowa, rok słoneczny jest o około 20 minut krótszy niż czas potrzebny Ziemi na ukończenie jednej pełnej orbity wokół Słońca. Dlatego konieczne było dodanie dnia w roku po kilku latach, aby lepiej zsynchronizować kalendarz z rokiem słonecznym. Cesarz August (63 p. n. e. – 14 n. e.) dodał dzień przestępny do miesiąca lutego, dając średnią długość roku 365,25 dni., Jednak to nadal nie sprawiło, że kalendarz był idealnie zsynchronizowany z rokiem słonecznym, ponieważ rok w kalendarzu juliańskim był jeszcze o kilka minut krótszy. W rezultacie rok w kalendarzu zyskał około trzech dni co cztery wieki.

Ten problem synchronizacji został rozwiązany i raz na zawsze przez Kalendarz gregoriański wprowadzony przez papieża Grzegorza XIII wiele wieków później, w 1582 roku. Rozwiązaniem było usunięcie dnia przestępnego na lata równomiernie podzielnego przez 100, ale nie równomiernie podzielnego przez 400., Na przykład rok 1900 jest równomiernie podzielny przez 100 (1900/100=19), ale nie przez 400 (1900/400=4,75), dlatego miesiąc luty W roku 1900 ma 28 dni. Natomiast rok 2000 jest równomiernie podzielny przez 100 i 400 (2000/100=20 i 2000/400=5), dlatego miesiąc luty W roku 2000 ma 29 dni.

znaczenie nazw dni i miesięcy w kalendarzu Rzymskim

kalendarz, którego wszyscy dziś używamy, obchodzi rzymskie, a nie chrześcijańskie bóstwa, a liczba miesięcy jest nazwana po rzymskich bogach., Marzec, pierwszy miesiąc roku w starym kalendarzu Rzymskim, był na cześć boga wojny Marsa. Chociaż pochodzenie słowa kwiecień (aprilis po łacinie) jest niejasne, niektórzy historycy uważają, że pochodzi ono od etruskiego słowa Apru oznaczającego boginię Afrodytę, tym samym celebrując boginię Wenus (rzymski odpowiednik Afrodyty) boginię miłości i płodności. Maj był na cześć bogini Maia, bogini wiosny i roślin, podczas gdy Czerwiec był na cześć bogini Juno. Juno była żoną Jowisza, Boga Światła i nieba oraz obrońcą państwa i jego praw., Styczeń był ku czci Boga Janusa, boga początku i końca. Luty pochodzi od łacińskiego słowa februare lub oczyścić. Nie obchodzi Boga, ale została nazwana w nawiązaniu do rzymskiego święta oczyszczenia zwanego Lupercalia( od słowa lupus lub wilk), które miało miejsce między 13 a 15 lutego. Celem uczty było wypędzenie złych duchów i oczyszczenie miasta, przynosząc zdrowie i płodność.

Lipiec i Sierpień nie obchodzą bóstw, ale zostały nazwane odpowiednio na cześć Juliusza Cezara i Cesarza Augusta., Lipiec był wcześniej nazywany Kwintylis (co oznacza piąty po łacinie lub piąty miesiąc roku w starym kalendarzu Rzymskim), aż Senat rzymski nazwał go Lipiec na cześć rzymskiego generała Juliusza Cezara, Lipiec był miesiącem jego narodzin. Sierpień został wcześniej nazwany Sekstylis (szósty miesiąc roku w starym kalendarzu rzymskim) na cześć cesarza Augusta, który wybrał miesiąc, ponieważ był to miesiąc kilku jego wielkich triumfów., Wrzesień (od septem, siedem po łacinie) był siódmym miesiącem roku w starym kalendarzu Rzymskim, październik (od octo lub osiem po łacinie) był ósmym miesiącem roku, listopad (od novem lub dziewięć po łacinie) był dziewiątym miesiącem roku, grudzień (od decem lub dziesięć po łacinie) był dziesiątym i ostatnim miesiącem roku w starym kalendarzu Rzymskim.

stary kalendarz rzymski przed reformą juliańską miał ośmiodniowy tydzień, podobnie jak Etruskowie. Ośmiodniowy tydzień był tygodniem targowym i kończył się dniem (zwanym nundinum, związanym ze słowem novem lub dziewięciu, ponieważ Rzymianie liczyli dni łącznie), kiedy rolnicy przyszli na targ miasta, aby sprzedawać swoje produkty. Przed kalendarzem juliańskim Rzymianie nie nazywali swoich dni, ale oznaczali je od A do H. jedną z liter była nundinalna litera oznaczająca dzień targowy., Pismo nundinalne zmieniało się co roku, gdyż rok liczył wówczas 355 dni, a jako 355 nie był wielokrotnością ośmiu.

Kiedy siedmiodniowy tydzień o nazwie dni został wprowadzony po wprowadzeniu kalendarza juliańskiego, ośmiodniowy tydzień współistniał z siedmiodniowym tygodniem, dopóki cesarz Konstantyn oficjalnie nie przyjął siedmiodniowego tygodnia w 321 r.n. e. niedziela była pierwszym dniem siedmiodniowego tygodnia, a Sobota była ostatnią. Przez wszystkie dni czczono rzymskie bóstwa. Niedziela (dies Solis) była dniem boga słońca Sol., Poniedziałek (dies Lunae) był dniem księżyca i obchodził boginię Luna. Wtorek (dies Martis) był dniem Marsa, boga wojny. Środa (dies Mercurii) była dniem boga Merkurego. Czwartek (dies iovis) był dniem boga Jowisza. Piątek (dies Veneris) był dniem bogini Wenus. Sobota (dies Saturni) była dniem boga Saturna. W językach łacińskich, takich jak włoski, francuski lub hiszpański, istnieje oczywiste podobieństwo między nazwami dni i imionami rzymskich bogów. W języku włoskim wtorek to Martedi, a czwartek to Giovedi., W języku francuskim wtorek to Mardi, środa to Mercredi (dzień Merkurego). Dlatego te języki, dni tygodnia czczą rzymskie, a nie chrześcijańskie bóstwa.