Ustawa Taryfowa z 1789 r.

Michael P. Malloy

ustawa Taryfowa z 1789 r. (1 Stat. 24), podpisane przez prezydenta George ' a Washingtona 4 lipca 1789 roku, było pierwszym prawem materialnym uchwalonym przez Pierwszy Kongres. Ustawa ta, wraz z Ustawą o zbiorze z 1789 r., działała zarówno w celu ochrony handlu, jak i zwiększenia dochodów rządu federalnego. Konstytucyjny autorytet dla ustawy znajduje się w uprawnieniach przyznanych Kongresowi „do nakładania i pobierania podatków, ceł, importu i ekscesów „oraz” regulowania handlu z zagranicą.,”Między innymi, ustawa ustanowiła pierwszy harmonogram ceł przywozowych i stworzyła dodatkowe cło w wysokości 10 procent na przywóz statków” nie ze Stanów Zjednoczonych.”

polityka handlowa USA

przepisy szczegółowe ustawy są mało interesujące (do 1799 roku zostały zastąpione przez kolejne, bardziej szczegółowe przepisy). Ustawa pozostaje jednak znacząca dla określenia podstaw polityki handlowej USA. Popierając jego uchwalenie, Alexander Hamilton argumentował, że taryfy zachęcą przemysł krajowy., Inne narody oferowały swoim przemysłom znaczne dotacje lub pieniądze przekazane przez rząd na wsparcie prywatnego biznesu. Hamilton twierdził, że taryfa chroniłaby amerykański przemysł przed skutkami tych subsydiów. (Obawy dotyczące „dumpingu” —importowanych towarów sprzedawanych po cenie niższej niż ich wartość godziwa w celu uzyskania nieuczciwej przewagi nad towarami krajowymi-zostałyby również uwzględnione w ustawie taryfowej z 1816 r.) Kolejny argument na rzecz taryf jest teraz łatwy do zapomnienia. Zanim podatek dochodowy został zatwierdzony przez szesnastą poprawkę w 1913 roku, taryfa była kluczowym źródłem dochodów federalnych., Tak więc przez ponad sto lat cła przywozowe (wraz z krajowymi podatkami akcyzowymi) były głównym źródłem dochodów rządowych, a same cła cukrowe stanowiły około 20 procent wszystkich ceł importowych.

kryzys konstytucyjny

Polityka taryf wkrótce splata się ze sporami między prawodawcami z północy i Południa. Na przykład północny producent tkanin skorzystałby z taryfy na tkaniny importowane z Anglii, co uczyniłoby angielskie tkaniny mniej konkurencyjnym., Jednak plantator z południa, który sprzedawał bawełnę angielskiemu producentowi tkanin, skorzystałby, gdyby nie istniała taryfa na import angielskich tkanin, która utrzymywałaby angielskie tkaniny (wykonane z bawełny amerykańskiej) tańsze i bardziej konkurencyjne na rynku amerykańskim. W ten sposób Północni producenci faworyzowali wysokie cła, podczas gdy południowi plantatorzy, uzależnieni od eksportu, faworyzowali wolny handel., Jednak północ chciała taryf bez wydatków publicznych na kosztowny zmodernizowany system transportowy, który byłby opłacany przez wpływy taryfowe, a Południe sprzeciwiało się wszelkim taryfom wspierającym cenę towarów przemysłowych, ponieważ taryfy utrudniałyby Południe eksport produktów rolnych do krajów dotkniętych taryfami. Wysoka taryfa została uchwalona przez Kongres jako Ustawa Taryfowa z 1828 roku. Ustawodawcy z południowych stanów nazwali to „taryfą obrzydliwości” i prawie doprowadziło to do kryzysu konstytucyjnego.,

w grudniu 1828 Karolina Południowa zatwierdziła South Carolina Exposition, dokument stwierdzający, że taryfa była niezgodna z konstytucją i w ten sposób może być unieważniona przez poszczególne państwa. Jawną tajemnicą było, że dokument został sporządzony przez wiceprezydenta Johna C. Calhouna, działającego bardziej jako Południowa partyzantka niż przywódca Narodowy. Do lutego 1829 pięć stanowych legislatur stanowych protestowało przeciwko Taryfie jako niesprawiedliwej., W 1832 roku konwencja stanowa w Karolinie Południowej uchwaliła zarządzenie (prawo lub porządek wydany przez lokalny rząd), aby unieważnić ustawę, ale prezydent Andrew Jackson odpowiedział proklamacją, że akty unieważnienia były niekonstytucyjne i zdradzieckie. Jednym z wielkich wysiłków na rzecz kompromisu politycznego opartego na taryfach był „amerykański Plan senatora Henry' ego Claya.- Zgodnie z propozycją Claya producenci z północy będą chronieni stosunkowo wysokimi taryfami i staną się dużym rynkiem produktów rolnych z Zachodu i Południa., Dochody z taryf wspierałyby budowę systemu transportowego niezbędnego do urzeczywistnienia handlu wewnętrznego. W kompromisie Kongres uchwalił ustawę Force Act, upoważniającą prezydenta do użycia siły zbrojnej do egzekwowania taryfy, ale także zmienił ustawę, aby znacznie obniżyć stawki taryfowe. Kryzys został zażegnany, gdy Karolina Południowa ostatecznie zaakceptowała obniżone stawki.

seria orzeczeń sądowych podtrzymywała później Konstytucyjny autorytet Kongresu i prezydenta do regulowania handlu międzynarodowego., Decyzje te sugerują, że atak państw Południowych na taryfę obrzydliwości był niekonstytucyjny. Na przykład w sprawie United States v. Curtiss-Wright Export Corp. (1936) Sąd Najwyższy orzekł, że Kongres może przekazać władzę prezydentowi w celu nałożenia embarga na broń, ponieważ prezydent sprawuje władzę nad sprawami zagranicznymi. W Stanach Zjednoczonych przeciwko Yoshida International, Inc., (1975) Court of Customs and Patent Appeals podtrzymał uprawnienie prezydenta na mocy Trading with the Enemy Act (1917) do nałożenia dopłaty do cła przywozowego (dodatkowej opłaty) w wysokości 10 procent, aby przeciwdziałać kryzysowi bilansu płatniczego.

korekty taryfowe

Po wojnie domowej polityka wewnętrzna nadal faworyzowała wysokie taryfy, wzmocnione być może faktem, że przemysł rozprzestrzeniał się przez większą część narodu. Do 1890 roku Kongres dodał ważną innowację do prawodawstwa: przekazanie władzy władzy wykonawczej w celu dostosowania taryf w szczególnych okolicznościach., Pierwszym przykładem było to, co obecnie nazywa się „cłami wyrównawczymi.”Były to taryfy, które organ wykonawczy nakazałby przeciwdziałać zagranicznym dotacjom na produkty eksportowane do Stanów Zjednoczonych. Władza wykonawcza, bez dalszych działań ze strony Kongresu, mogła wycenić subsydium zagraniczne i ustalić cło wyrównawcze lub kompensacyjne tego cła. Stało się to jednym z wielu takich urządzeń regulacji.

kolejnym takim urządzeniem było cło antydumpingowe, mające na celu uniemożliwienie eksporterom zagranicznym wyprzedzenia konkurencyjnych produktów amerykańskich poprzez zaniżanie ich cen., Ponadto środek „peril point” lub „escape clause” został zaprojektowany w celu ochrony przemysłu, który poniósł poważną szkodę w wyniku konkurencji ze Strony przywozu. Amerykańska Komisja ds. taryf, Agencja administracyjna utworzona w 1916 roku i przemianowana w 1974 roku na United States International Trade Commission (ITC), odegrała ważną rolę w tych dostosowaniach taryfowych.

skutki taryfy SMOOT-HAWLEY

prezydent Woodrow Wilson, gorliwy zwolennik wolnego handlu, starał się zreformować taryfy., Argumentował przeciwko ” Taryfie, która odcina nas od naszej właściwej części w handlu na świecie, narusza sprawiedliwe zasady opodatkowania i czyni rząd łatwym instrumentem w rękach prywatnych interesów.”Jego wysiłki zostały ostatecznie odrzucone przez ustawę taryfową z 1930 roku, znaną jako Ustawa Smoot-Hawley. Ustawa ta zwiększyła cła na ponad tysiąc pozycji. Do końca 1931 roku, dwadzieścia sześć obcych narodów miało Odwet, podnosząc swoje cła przeciwko Stanom Zjednoczonym. Wynikające z tego szkody w handlu międzynarodowym niewątpliwie przyczyniły się do dotkliwości Wielkiego Kryzysu., Nędza gospodarcza lat 30. doprowadziła ostatecznie do zmiany prawa taryfowego, które odzwierciedlało zasady wolnego handlu.

to nowe podejście zostało nazwane koncepcją „wzajemnego porozumienia handlowego” i opierało się na idei, że narody handlujące ze sobą mogą zgodzić się na zmniejszenie swoich taryf w wzajemnie odpowiedni sposób. Wzrost eksportu każdego kraju doprowadziłby do większej liczby miejsc pracy (ponieważ więcej pracowników byłoby potrzebne, aby więcej towarów na sprzedaż do innych narodów)., Gdyby wzrost zatrudnienia był większy niż liczba miejsc pracy utraconych w wyniku zwiększonego importu, takie porozumienie mogłoby być korzystne politycznie i prawie na pewno byłoby pożądane gospodarczo. Sekretarz stanu Franklina D. Roosevelta, Cordell Hull, uzyskał od Kongresu delegację władzy niezbędną do ułatwienia tego procesu. Uchwalona w 1934 roku Ustawa o wzajemnych umowach handlowych przyczyniła się do znacznych obniżek taryf w drodze negocjacji z innymi narodami. Do 1940 roku w ramach programu umów handlowych zawarto dwadzieścia umów handlowych.,

Zobacz też: North American Free Tede Agreement Implementation Act; Smoot-Hawley Tarriffs; Trade Act of 1974.

Bibliografia

Polityka morska USA. [2010-08-09 19: 41]

Condliffe, J. B. The Commerce of Nations. Londyn: Allen and Unwin, 1950.

Metzger, S. umowy handlowe i Runda Kennedy ' ego. 1964: coiner Publications, 1964.

Stanwood, E. Amerykańskie kontrowersje taryfowe w XIX wieku. Nowy Jork: Russell and Russell, 1903.

Tarbell, I. taryfa w naszych czasach. Nowy Jork: Macmillan, 1911.