dyskusja
torbiele maziowe są najczęściej opisywane w stawach pozasłonecznych, takich jak kolano, biodro i łokieć. Są one rzadko identyfikowane w sąsiedztwie stawów, i stanowią one częstość 0,002-0,8% w zależności od instytucji i techniki diagnostycznej (2, 4). Wśród torbieli maziowych zlokalizowanych w stawach twarzy, 68,4% stwierdzono w L4-L5; 21,1% , w L5-S1; 5,2%, w L1-L2; i 5,2%, w L2-L3 (5). Częstość występowania i lokalizacja torbieli maziowej w naszej placówce jest podobna do tej z badań, o których mowa., Był to nasz pierwszy udokumentowany przypadek spontanicznie rozwiązującej się torbieli maziowej stawu kolanowego.
torbiele błony maziowej dopochwowej zwykle wynikają z artrozy stawów i zwyrodnienia, które powoduje uszkodzenie torebki i ewentualne przepukliny błony maziowej. Alternatywnie, torbiele maziowe mogą pojawić się jako powikłania urazu lędźwiowego, zarówno pojedynczego poważnego urazu, jak i powtarzających się zdarzeń mikrourazowych., W szczególności u tego pacjenta korelacja między torbielą maziową stawu twarzowego i kręgozmykiem na tym samym poziomie lędźwiowym wspiera teorię niestabilności funkcjonalnej (2) i powtarzające się zdarzenia mikrourazowe prowadzące do powstania torbieli maziowej. Obecność kręgozmyku w 33% przypadków i hipermobilizacja stawów w 60% pacjentów potwierdzają tezę, że hipermobilność jest ważnym czynnikiem etiologicznym rozwoju torbieli maziowej (6).
Wyjaśnienie samoistnego ustąpienia torbieli stawowej lędźwiowej jest skomplikowane., U tego pacjenta, który przeszedł leczenie zachowawcze NLPZ i mobilizację, torbiel błony maziowej ustąpiła prawdopodobnie z powodu zmniejszonej produkcji płynów zapalnych i zmniejszenia liczby zdarzeń mikrourazowych. Innym wiarygodnym wyjaśnieniem jest to, że fizykoterapia dostarczyła wystarczająco dużo bodźca mechanicznego, aby spowodować wytłaczanie torbieli jej zawartość, a następnie ponowne wchłanianie ściany torbieli.
Postępowanie w objawowych torbielach maziowych kręgosłupa lędźwiowego jest kontrowersyjne., Nie ustalono żadnych standardów ani wytycznych, aby prowadzić klinicystę w kierunku jednej lub drugiej techniki terapeutycznej. W tym przypadku wdrożono konserwatywne podejście do leczenia, począwszy od fizykoterapii (głównie rozciąganie z oporem, a następnie bez oporu w celu złagodzenia odczuwanego bólu i ucisku przez pacjenta), podawania niesteroidowych leków przeciwzapalnych i usztywniania. Poprawa kliniczna odnotowana przez pacjenta i lekarza zachęcała do dalszego stosowania podejścia zachowawczego, co ostatecznie doprowadziło do znacznej poprawy objawów pacjenta., Zmiana ta była związana z całkowitym ustąpieniem torbieli maziowej, jak pokazano na obrazach Mr. Jednym z wyjaśnień niepełnej poprawy objawowej, nawet po samoistnym ustąpieniu torbieli błony maziowej dopochwowej, była istniejąca wcześniej kostno-stawowa osteoartropatia i wyraźny przerost powierzchni na tym samym poziomie, co wcześniej odnotowana torbiel błony maziowej. Ponadto degeneracyjne kręgozmyk stopnia I i łagodne wybrzuszenie dysku L5-S1 prawdopodobnie przyczyniły się do łagodnych objawów resztkowych.,
Jeśli leczenie zachowawcze nie powiodło się u tego pacjenta, inne bardziej inwazyjne interwencje terapeutyczne pozostały dostępne; obejmowały one przezskórne aspiracje torbieli pod kontrolą CT, wstrzyknięcia metyloprednizolonu do torbieli pod kontrolą CT oraz cystektomię poprzez laminektomię lub flawektomię mikroneurochirurgiczną.
Leave a Reply