Firmy handlowe

firmy handlowe. Na początku XVII wieku powstały holenderskie i angielskie firmy handlowe z wyłącznymi prawami na rozległych obszarach w różnych częściach globu. Organizacje te były zasadniczo gildiami kupieckimi, które reprezentowały „innowację instytucjonalną”, która umożliwiła im prowadzenie handlu na dużą skalę z odległymi brzegami. Przychodzili oni do pełnienia funkcji, które były zazwyczaj prerogatywą państw narodowych., Głównymi kompaniami były Kompania Wschodnioindyjska (EIC) (1600-1858), Kompania Zatoki Hudsona (założona w 1670 i nadal czynna) i Królewska Kompania Afrykańska (1672-1750), wszystkie angielskie, a także Holenderska Kompania Wschodnioindyjska (Vereenigde Oost-Indische Compagnie, 1602-1799) i Holenderska Kompania Zachodnioindyjska (WIC) (1621-1791). Firmy imitujące powstały w wielu państwach, m.in. w Danii, Francji, Genui, Portugalii i Szwecji.

sukces handlowy Holenderskich flot w Azji doprowadził do powstania dwóch czołowych Kompanii Wschodnioindyjskich., Powrót czterech Holenderskich statków z Oceanu Indyjskiego w 1599 roku, obciążonych przyprawami, skłonił angielski parlament do przyznania EIC monopolu handlu z Indiami Wschodnimi (31 grudnia 1600). Podczas gdy angielskie firmy z Rosji i Turcji wcześniej nie miały dostępu do przypraw poprzez Azjatyckie szlaki lądowe, Anglicy odtąd używali tylko trasy wokół Przylądka Dobrej Nadziei. Po drugiej stronie kanału La Manche, tak zwane pre-companies, regionalne organizacje Holenderskie, które aktywnie handlowały z Indiami Wschodnimi od 1595 roku, zostały zlikwidowane, aby zrobić miejsce dla VOC., W dniu 20 marca 1602 r. Stany Generalne Holandii przyznały VOC monopol Krajowy o charakterze zbliżonym do monopolu EIC.

kompanie WSCHODNIOINDYJSKIE

holenderskie i angielskie kompanie Wschodnioindyjskie podążały śladami portugalskich kupców w Azji i uczyły się na ich doświadczeniach. Przyjmując model, który Portugalczycy z powodzeniem zapoczątkowali, VOC stworzyło ciąg „fabryk”, ufortyfikowanych stanowisk handlowych bronionych przez garnizony, od jawy po Japonię i od Persji po Syjam. Stanowiska te były połączone regularną wymianą informacji i towarów., EIC utworzyło własne fabryki na bardziej ograniczonym obszarze.

EIC i VOC nie były pierwszymi firmami, które korzystały z Monopoli krajowych, ale jako spółki czarterowe wykazywały pewne nowatorskie cechy. Inwestycje w handel na odległość nie ograniczały się już do zagranicznych handlowców, jak miało to miejsce w przypadku firm regulowanych, takich jak Turkey Company, ale czartery umożliwiały udział również krajowym handlowcom. Co więcej, spółki czarterowe przekształciły się w spółki akcyjne., Oznaczało to, że akcje były swobodnie wyobcowane, a kupcy nie zbierali już kapitału na jedną podróż, ale tworzyli stały kapitał oddany do przedsiębiorstwa. Długoterminowe względy determinowały więc politykę marketingową. Kapitał obrotowy przedsiębiorstw nie był również ograniczony do ich kapitału, ponieważ oba przedsiębiorstwa korzystały z rynku kapitałowego w celu finansowania swojej działalności.

solidna polityka handlowa podkreślająca znakomite osiągi VOC. Minimalizując swoją zależność od rynków, na których nie kontrolowała, i stając się największym nabywcą i sprzedawcą, firma drastycznie zmniejszyła ryzyko., Sukces nie przyszedł z dnia na dzień, ale zajęło dziesięciolecia, aby osiągnąć. Firma skorzystała na ogólnym kryzysie Handlowym, który wstrząsnął Azją Południowo-Wschodnią w połowie XVII wieku, podobnie jak Holendrzy częściowo zawdzięczali swoją hegemonię handlową w Europie panującym regionalnym kryzysom politycznym i gospodarczym. Jednak VOC nie odniósł powszechnego sukcesu. Jego ogromne koszty ogólne okazały się szkodliwe, gdy konkurowały z indyjskimi handlowcami, którzy działali po niskich kosztach i mogli zaakceptować niższą marżę zysku.

wydatki wojskowe były jednym z czynników, które podniosły koszty ogólne., Od samego początku VOC używała siły, aby realizować swoje cele wobec moluckich tubylców, indyjskich kupców oraz portugalskich i angielskich rywali, aby zabezpieczyć przyczółki, zapobiegać zagranicznym osadnictwu Europejskiemu i uzyskać Monopole przyprawowe. Większa siła militarna umożliwiła Holendrom podbój Wysp spice, zajęcie portugalskich fortów i wyparcie EIC z archipelagu indonezyjskiego około 1623 roku, w którym Holenderski gubernator kazał torturować i zabijać 10 obywateli angielskich. Ta „masakra w Amboinie” była w nadchodzących latach popularnym narzędziem propagandy Angielskiej przeciwko Holendrom., Inne nieekonomiczne środki pomogły VOC osiągnąć niemal całkowitą kontrolę nad produkcją i obrotem gałką muszkatołową, maczugą i goździkami pod koniec lat 60. XX wieku. produkcja goździków ograniczała się na przykład do Wyspy Amboina, a drzewa i nadwyżki zapasów zostały zniszczone. Monopsonia przypraw, która umożliwiła VOC ustalanie cen, pozostawiła firmę z ogromnymi zyskami. Natomiast pieprz pozostał nieuchwytny, ponieważ był uprawiany na rozległym obszarze. Poza tym miejscowi książęta nie zawsze honorowali swoje umowy.,

z powodu braku wystarczających środków finansowych EIC przez większą część XVII wieku działała w cieniu swojego holenderskiego odpowiednika. Jego dyrektorzy, jednak najlepsze z usunięciem EIC z Wysp przyprawowych, koncentrując operacje na Indiach, gdzie obecność VOC była niewielka. Podczas gdy VOC osiągnęły niektóre ze swoich pierwotnych celów, EIC okazała się mistrzowska w odkrywaniu siebie na nowo. W XVIII wieku odkrył zbywalność w Europie indyjskich tkanin i chińskiej herbaty. W sprawach wojskowych EIC przeszedł podobną metamorfozę., Założona NIE jako instrument wojenny, jak jego Holenderski rywal, jego floty były stosunkowo słabo wyposażone i ofensywne działania przeciwko Azjatom lub Europejczykom praktycznie niemożliwe. Jednak nowa karta spółki z 1661 r. przewidywała, że może ona prowadzić wojnę lub pokój z Niechrześcijańskimi książętami lub ludźmi i bardzo stopniowo przyjmowano bardziej asertywną linię, w szczególności na subkontynencie indyjskim. Do 1760 roku, EIC można powiedzieć, że przejął rolę państwa narodowego w Indiach., Jest dyskusyjne, czy ta ekspansja opierała się na głównym planie, czy też firma została wciągnięta w lokalną politykę władzy. Teoria niechętnego imperializmu została również zastosowana do VOC, która nie mogła osiągnąć swoich celów na Javie bez angażowania się w złożoną walkę o władzę rdzenną.

Wymieniając towary z jednej części Azji w innej, czynniki EIC i osoby prywatne wyrzeźbiły dla siebie niszę., Chociaż EIC początkowo zakazał takiego handlu, uważając podmioty zaangażowane za konkurentów własnego handlu Wewnątrzazjatyckiego, koszty, które z tym związane, spowodowały wycofanie się przedsiębiorstwa z handlu, a jego stosunek do handlu międzypaństwowego zmienił się odpowiednio. „Wolni” kupcy mogli zacząć osiedlać się w miastach portowych pod panowaniem angielskim, po tym jak EIC wydał serię odpustów, począwszy od 1667 roku. Późniejszego sukcesu komercyjnego angielskiego w Azji nie można zrozumieć bez uwzględnienia prywatnego ” handlu krajowego.,”VOC nie wykazywała takiej wyrozumiałości, pomimo Oświadczenia sekretarza jej największego organu Regionalnego, Izby amsterdamskiej, w 1650 roku, że handel Wewnątrzazjatycki był lepiej pozostawiony prywatnym handlowcom, których koszty ogólne były skromne w porównaniu z kosztami firmy, z jej ciężko uzbrojonymi statkami. Dopiero w 1742 roku VOC dopuszczał naruszenia monopolu. Z drugiej strony pracownicy firmy wzbogacili się, prowadząc handel prywatny obok oficjalnego handlu firmowego. Oszustwa i korupcja szalały w holenderskich fabrykach.

w handlu Wewnątrzazjatyckim wskazali drogę Portugalczykom., Ich handel krajowy był ważniejszy niż handel z Europą. Podobnie jak portugalscy i angielscy prywatni kupcy, VOC stała się aktywna w tym handlu. W latach 1640-1688 holenderska firma pozyskała znaczne ilości japońskiego srebra i tajwańskiego złota na zakup indyjskich Tekstyliów, które następnie zostały wymienione na indonezyjską paprykę i inne przyprawy, chociaż niektóre zostały wysłane do Europy. Większość pieprzu i innych przypraw sprzedawano również w Europie, ale pewien procent zainwestowano w Persję, Indie, Tajwan i Japonię., Zyski z handlu Wewnątrzazjatyckiego wypłacane za produkty Azjatyckie, których sprzedaż w Europie przyniosła więcej niż dywidenda, którą VOC wypłaciła swoim akcjonariuszom w tym okresie. Rola firmy w handlu Wewnątrzazjatyckim uległa erozji w ostatniej ćwierci XVII wieku, kiedy kupcy indyjscy stali się poważnymi rywalami w handlu z jawą, Sumatrą i półwyspem malajskim. Ponadto władze japońskie ograniczyły handel Holenderski, skutecznie likwidując rolę LZO jako głównego dostawcy metali szlachetnych na różnych rynkach azjatyckich., Mimo to, podczas gdy Anglicy stali się głównym państwem zaangażowanym, VOC z łatwością pozostała wiodącą europejską firmą uczestniczącą w handlu Wewnątrzazjatyckim.

Jakie były relacje między prywatnymi firmami handlowymi a rządami domowymi? Miejscowi sędziowie byli ściśle związani ze sprawami VOC w Zjednoczonych Prowincjach. Spośród głównych inwestorów wybierali dyrektorów Izb Regionalnych. Stany Generalne ze swojej strony nie tylko przekazały suwerenne uprawnienia VOC w momencie powstania firmy, ale także wspierały ją finansowo w razie potrzeby., Pomoc ta okazała się kluczowa w pierwszych latach działalności VOC, umożliwiając przedsiębiorstwu walczącemu z problemami długoterminowe inwestycje w infrastrukturę oraz w sprawy wojskowe, morskie i handlowe, które ostatecznie się opłaciły. Z drugiej strony rząd brytyjski wielokrotnie arbitralnie wykorzystywał zasoby finansowe EIC. W tym samym czasie coraz bardziej niepokoił się sposobem prowadzenia EIC w Indiach. Zawierając sojusze i traktaty z rodzimymi książętami i prowadząc ekspansję terytorialną, firma bardziej przypominała suwerenne państwo niż firmę handlową., Uważano również, że wojna ograniczy zyski z handlu azjatyckiego, który rzekomo był głównym biznesem firmy. Holendrzy debatowali również nad zaletami ekspansji terytorialnej, ale to Centralny Zarząd VOC, a nie Stany Generalne, zakwestionował mądrość pracowników firmy na miejscu w Javie.

obie firmy przyczyniły się do dobrobytu kraju, zatrudniając tysiące pracowników, stymulując krajowy przemysł stoczniowy i włókienniczy oraz oferując rynki zbytu dla inwestycji., Brytyjscy liderzy finansowi zaangażowali się w EIC, podczas gdy company men doradzali rządowi brytyjskiemu w sprawach finansowych. W Republice holenderskiej nie doszło do takich systematycznych zwrotów, nawet gdy VOC borykało się z poważnymi problemami finansowymi w drugiej połowie XVIII wieku. W szczególności czwarta wojna angielsko-holenderska (1780-1784) miała katastrofalne konsekwencje finansowe. Kurtyna ostatecznie opadła dla VOC po inwazji francuskiej na Republikę holenderską (1795). W dniu 1 marca 1796 roku Komitet handlu i dóbr Wschodnioindyjskich zastąpił dyrektorów Kompanii., EIC nie wyłonił się jako wielki beneficjent upadku rywala.Nie tylko francuskie i duńskie kompanie Wschodnioindyjskie pojawiły się jako konkurenci, ale rodzimy front coraz bardziej krytykował moralne i ekonomiczne wyniki firmy. W 1813 r. rząd brytyjski pozbawił EIC wszystkich Monopoli, z wyjątkiem handlu herbatą z kantonem, a w 1833 r. cały handel firmami ustał. Po Wielkim buncie w Indiach (1857-1858) sprawy Kompanii przejęło państwo Brytyjskie.,

świat Atlantycki

bardzo różne warunki panowały w świecie Atlantyckim, gdzie firmy plantacyjne, takie jak Virginia Company, posiadające licencję na zakładanie Kolonii, były bardziej widoczne niż firmy handlowe, choć w praktyce trudno je rozróżnić. W 1621 roku Holenderska Kompania Zachodnioindyjska otrzymała przywileje podobne do tych, jakie miała w Azji., Założona wyraźnie jako maszyna wojenna, która celowała w Hiszpańskie i portugalskie statki i osady, WIC przyciągała niewielkie inwestycje, ponieważ holenderscy obywatele obawiali się ryzyka, na jakie narażone były statki Kompanii. Zostały one udowodnione w pierwszych dniach firmy, w szczególności po słynnym przechwyceniu Hiszpańskiej srebrnej floty w 1628 roku, kiedy firma wypłaciła akcjonariuszom 50 procent dywidendy.

wkrótce jednak problemy finansowe zaniepokoiły WIC i okazały się prawie nie do pokonania. Firma stanęła w zupełnie innych okolicznościach na Atlantyku niż te, których doświadczyła VOC., Stworzenie skomplikowanej sieci fabryk nie miało sensu w świecie Atlantyckim. Nie było Atlantyckiego odpowiednika wielowiekowego handlu Wewnątrzazjatyckiego, w którym mógłby uczestniczyć. WIC nie był też w stanie uzyskać monopsonii nowego światowego towaru, który cenił najbardziej: cukru. Nawet okupacja (1630-1654) północno-wschodniej Brazylii, największego producenta na świecie, nie pomogła firmie osiągnąć tego celu., Holendrzy odkryli, że sprzedaż brazylijskiego cukru jest trudniejsza niż w przypadku przypraw Wschodnioindyjskich, właśnie z powodu konkurencji ze strony innych obszarów uprawy cukru, w tym Jawy, Bengalu i Wyspy Świętego Tomasza na zachodnim wybrzeżu Afryki.

W przeciwieństwie do swojego azjatyckiego odpowiednika, WIC nie był w stanie połączyć energicznego przedsiębiorstwa handlowego z wojskiem. Kosztowna wojna z habsburską Hiszpanią o Brazylię, która rozpoczęła się w 1630 roku, zmusiła kompanię do porzucenia części swoich Monopoli., Do 1638 r. w rękach Kompanii pozostał jedynie eksport niewolników z Afryki i amunicji z Holandii oraz import brazylijskich barwników. Prywatni kupcy wkrótce zdominowali handel w Brazylii, chociaż linia podziału między interesami firm i prywatnymi interesami nie była po raz kolejny tak jasna, jak można się było spodziewać; dyrektorzy WIC byli wśród zleceniodawców wolnych handlowców.

jednym z argumentów zastosowanych przez zwolenników liberalizacji handlu była potrzeba, Imigracja „wolnych” osadników-rzemieślników, kupców i innych kolonistów Nie w służbie firmy – więc argument biegł, zrobił więcej, aby zagwarantować przetrwanie kolonii niż obecność żołnierzy. Poza tym, bez handlu wojsko musiało stać się ciężarem, ponieważ pensje i racje żołnierskie pochłaniałyby budżet firmy. „Wolna” ludność prowadziłaby działalność gospodarczą, płaciłaby cła importowe i eksportowe, a także ponosiła ciężar wojska. Wolny handel był również konieczny, aby zwabić wolnych osadników z Republiki holenderskiej.,

na nieco wcześniejszym etapie podobna dyskusja wybuchła nad nową Holandią, kolonią firmy w Ameryce Północnej. Po przejęciu przez WIC kontroli nad kolonią w 1623, Manhattan i Fort Orange (obecnie Albany) zostały utworzone jako punkty handlowe, aby wykorzystać rozległe zaplecze dla peltries. Stanowiska te przypominały fabryki VOC w Azji. Fabryka wydaje się wykluczać migrację na dużą skalę, choćby po to, aby ograniczyć wydatki na obronę, jak argumentowała jedna z frakcji firmy., Zwolennicy migracji wśród dyrektorów WIC podkreślali pozytywne, długofalowe skutki inwestycji w rolnictwo i osadnictwo. W 1640 roku monopol na futra został zniesiony.

WIC pozostawał w przewlekłych kłopotach finansowych, gdy wojna z krajami Iberyjskimi przeciągała się. W 1644 roku dyskutowano nawet o fuzji z VOC, ale voc odmówiła, chociaż została zmuszona przez Stany Generalne do zapłacenia swojemu odpowiednikowi 5 milionów florenów., W 1674 roku WIC zbankrutował i został zastąpiony przez Nowy z zdolnymi dyrektorami, rekrutowanymi z szeregów akcjonariuszy. Pozostałe akcje i obligacje zostały zamienione na nowe akcje po niewielkim odsetku ich wartości nominalnej. W XVIII wieku WIC przekształciła się w organizację zarządzającą koloniami, po utracie ostatnich Monopoli, w tym handlu niewolnikami.

podczas gdy WIC pierwotnie monopolizował handel kilkoma produktami w świecie Atlantyckim, Monopole w Anglii były przyznawane różnym korporacjom., Angielski handel niewolnikami był prowadzony wyłącznie przez Royal African Company od 1672 roku do czasu, gdy Parlament w 1698 roku uległ żądaniom innych kupców i otworzył handel niewolnikami dla wszystkich. Kompania Zatoki Hudsona zaczynała jako przedsiębiorstwo handlu futrami, zanim przeszła osobliwą metamorfozę. Zajął się eksploracją na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej i w Arktyce, rozwinął się w rozwój gruntów i nieruchomości i pozostaje do dziś jednym z największych sprzedawców detalicznych w Kanadzie.,

firmy IMITACYJNE

Jeśli Holendrzy i Anglicy wymyślili typową firmę czarterową, inni Europejczycy nie byli daleko w tyle. Czerpiąc inspirację z pionierów, naśladowali ich przykłady do najdrobniejszych szczegółów. Na przykład zarządzanie duńską Kompanią Wschodnioindyjską, założoną w 1616 roku, powierzono dziewięciu dyrektorom, którzy otrzymali Holenderski tytuł bewindhebbers. To, co może pomóc w wyjaśnieniu przyjęcia Holenderskich warunków, to rola odgrywana przez imigrantów z Amsterdamu i Rotterdamu w zakładaniu skandynawskich firm., Imitacja nie ograniczała się także do Europy Północnej; Holenderska Kompania Zachodnioindyjska służyła za wzór Hiszpańskiej uprzywilejowanej Kompanii Handlowej, o czym dyskutowano w różnych okresach w XVII wieku.

firmy imitujące miały jeden element wspólny. Ich założyciele mieli obsesję na punkcie szczególnej struktury modeli angielskich i holenderskich. Okazało się, że kosztowne inicjatywy rządowe opłaciły się tylko wtedy, gdy były wspierane przez działalność handlową. Ci ostatni byli jednak często widocznie nieobecni., I nawet tam, gdzie było wystarczające wsparcie ze strony kupców, niedokapitalizacja uniemożliwiała firmom uzyskanie oczekiwanych zysków. W obu przypadkach prywatni przedsiębiorcy mogli w ciągu kilku lat rozbić Monopole firmowe.

na drodze do sukcesu stał również duży stopień królewskiej kontroli nad firmami imitującymi. W szczególności Francuskie kompanie Wschodnioindyjskie i Zachodnioindyjskie miały na celu zwiększenie władzy państwowej za granicą zamiast prowadzenia przedsiębiorstwa. Portugalska Kompania Wschodnioindyjska (1628-1633) stanęła przed innym problemem., Podczas gdy przedsiębiorstwa holenderskie i angielskie utworzyły od podstaw aparat administracyjny w Azji, urzędnicy portugalscy musieli podporządkować się istniejącym władzom. Zostali oni zmuszeni do działania w Imperium handlowym, które funkcjonowało przez ponad wiek pod własną administracją polityczną i wojskową, która nie miała się poddać.

Zobacz także kolonie brytyjskie ; kolonie Holenderskie; Republika holenderska ; kolonie Francuskie ; handel futrami: Ameryka Północna ; kolonie portugalskie ; Żegluga; kolonie hiszpańskie .

Bibliografia

Ames, Glenn J., Colbert, merkantylizm i francuskie dążenie do handlu azjatyckiego. DeKalb, Ill., 1996.

Blussé, Leonard, and Femme Gaastra, eds. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego. Leiden i Hingham, Mass., 1981.

Brenner Robert Merchants and Revolution: Commercial Change, Political Conflict, and London ' s Overseas Traders, 1550-1653. Princeton, 1993.

Chaudhuri, K. N. the Trading World of Asia and the English East India Company, 1660-1760. Cambridge, U. K., and New York, 1978.

Disney, A. R., Zmierzch Imperium pieprzu: Portugalski handel w południowo-zachodnich Indiach na początku XVII wieku. Cambridge, Mass. i Londyn, 1978.

Furber, Holden. Rywalizujące Imperia handlu na Wschodzie, 1600– 1800. Minneapolis, 1976.

Gaastra, Femme S. De geschiedenis van de voc. Zutphen, 1991.

Haudrère, Philippe. La Compagnie française des Indes au XVIIIe siècle, 1719-1795. Paryż, 1989.

Heijer, Henk den. De geschiedenis van de WIC. Zutphen, 1994.

Kompania Wschodnioindyjska: Historia. Londyn i Nowy Jork, 1993.

, The Dutch East India Company and the Economy of Bengal, 1630-1720. Princeton, 1985.

Europejska ekspansja Handlowa we wczesnej nowożytnej Azji. Aldershot, Wielka Brytania, 1997.

Steensgaard, Niels. Azjatycka rewolucja handlowa XVII wieku: kompanie Wschodnioindyjskie i upadek handlu karawanami. Chicago, 1974.

Thomson, Janice E. Mercenaries, Pirates, and Sovereigns: State-Building and Extraterritorial Violence in Early Modern Europe. Princeton, 1994.

–. The Rise of Merchant Empires: Long-Distance Trade in the Early Modern World, 1350-1750., Cambridge, U. K., and New York, 1990.

Wim Klooster