Przemoc w telewizji: czy dzieci (i dorośli) to lubią?

badania sugerują, że zarówno dzieci, jak i dorośli są szczęśliwsi, gdy zmniejszają narażenie na przemoc

© 2011 – 2017 Dr Gwen Dewar, Wszystkie prawa zastrzeżone

twórcy mediów serwują wiele przemocy Telewizyjnej, i nie ma powodów do obaw. Narażenie na przemoc mediów może powodować problemy ze snem u małych dzieci. Stawia również dzieci na większe ryzyko rozwoju problemów z zachowaniem.

obrońcy twierdzą, że korzyści przewyższają wszelkie koszty, ponieważ widzowie pragną gwałtownego konfliktu., To sprawia, że historie są wciągające lub zabawne.

ale czy to prawda? Fascynujące eksperymenty sugerują co innego. Przyjrzyjmy się skutkom przemocy w telewizji i co się dzieje, gdy zmniejszamy ekspozycję lub usuwamy ją z historii.

dowody na to, że przemoc w mediach osłabia sen i zakłóca rozwój prospołecznych postaw i zachowań

nie jest zaskoczeniem dla rodziców radzących sobie z problemami przed snem: badania pokazują, że dzieci lepiej śpią, gdy ich rodzice monitorują to, co oglądają, i zmniejszają ekspozycję na treści agresywne.,

na przykład, gdy dzieci w wieku szkolnym oglądają mniej przemocy w telewizji, mają tendencję do większego snu(Gentile et al 2014).

a kiedy rodzice przedszkolaków zastąpiły brutalne treści medialne prospołecznymi alternatywami (takimi jak Dora the Explorer i ciekawy George), ich dzieci doświadczyły mniej problemów ze snem (Garrison and Christakis 2012).

więc wygląda na to, że przemoc w telewizji może osłabić sen. A co z zachowaniem dziecka na jawie? Badania sugerują, że czas spędzony na oglądaniu brutalnej telewizji przewiduje pojawienie się problemów z zachowaniem.,

• w jednym z badań dzieci, które spędzały więcej czasu na oglądaniu przemocy w telewizji w wieku 4 lat, miały niewielkie, ale statystycznie istotne, zwiększone ryzyko wystąpienia problemów emocjonalnych i niższe wyniki w nauce w drugiej klasie. Było to prawdą nawet po „dostosowaniu do istniejących wcześniej cech dziecka i rodziny, takich jak wyjściowa agresja dziecka” (Fitzpatrick et al 2012).,

• badanie starszych dzieci-piątoklasistów-wykazało, że „narażenie dzieci na przemoc w mediach było związane z agresją fizyczną”, nawet po dostosowaniu się do innych istotnych czynników, takich jak status społeczno-ekonomiczny, narażenie na przemoc w rodzinie i społeczności oraz wszelkie objawy zdrowia psychicznego, jakie może mieć dziecko (Coker et al 2015).

• niedawno naukowcy w Stanach Zjednoczonych i Singapurze śledzili dzieci przez okres do 24 miesięcy, monitorując, jak ich postawy i zachowania zmieniały się w czasie., Dzieci z większą ekspozycją na brutalne treści medialne-z telewizji i gier wideo – były bardziej skłonne do rozwijania normatywnych przekonań na temat agresji. Te przekonania z kolei przewidywały rozwój większej agresji fizycznej (Gentile et al 2017).

wydaje się więc, że związek między treścią a zachowaniem odzwierciedla więcej niż tendencję agresywnych dzieci do poszukiwania agresywnych mediów. W wielu przypadkach narażenie na przemoc telewizyjną wydaje się poprzedzać zmiany postaw i zachowań.,

czy to oznacza, że możemy zapobiegać lub odwracać agresywne tendencje zmniejszając ekspozycję dziecka? Jest dobry powód, by tak myśleć.

Kiedy Dimitri Christakis i jego koledzy poprosili losowo wybraną grupę rodziców o zastąpienie nieagresywnych, edukacyjnych programów telewizyjnych (np.,

efekty były skromne, ale potem też interwencja.

w porównaniu do swoich odpowiedników w grupie kontrolnej, rodzicom przydzielonym do zmiany nawyków oglądania dzieci udało się skrócić czas wyświetlania treści z użyciem przemocy o zaledwie 7 i pół minuty dziennie.

może bardziej dramatyczne zmiany przyniosą większe korzyści? Przyszłe badania mogą rzucić światło na tę kwestię.

Tymczasem możemy zapytać, w jakim celu przemoc rozrywkowa służy młodym widzom. To zrozumiałe, że dzieci, podobnie jak dorośli, interesują się historiami, które wiążą się z konfliktem między postaciami., Konflikt jest podstawowym elementem opowiadania historii i jako zwierzęta społeczne jesteśmy wewnętrznie zainteresowani sposobem, w jaki konflikty się rozgrywają.

ale czy agresja fizyczna czyni historię bardziej atrakcyjną? Czy dzieci wolą treści agresywne?

i tutaj, naukowcy oferują zaskakującą odpowiedź:

jeśli edytujesz przemoc z historii, dzieci nadal ją lubią.

w zasadzie dzieciom może się bardziej spodobać.

dowód na to, że widzowie preferują historie o mniej brutalnej treści

efekt został po raz pierwszy udokumentowany na dorosłych., W jednym ze studiów Andrew Weaver i Barbara Wilson (2009) wzięli zestaw popularnych, premierowych odcinków seriali telewizyjnych i zmontowali je. Wyniki były trzy wersje każdego odcinka:

• Oryginalna wersja z przemocą graficzną (bez edycji),
• wersja z przemocą sanityzowaną (edycja lekka) i
• wersja bez przemocy (edycja ciężka).

badacze losowo przydzielali ludzi do oglądania różnych wersji serialu, po czym poprosili widzów o ocenę ich przyjemności.

wyniki?

przemoc w telewizji nie zwiększała przyjemności.,

kiedy badacze kontrolowali ilość akcji w odcinkach, stwierdzili, że ludzie faktycznie preferują najmniej brutalną wersję serialu.

Mężczyźni, Kobiety, agresywne osoby, nawet poszukiwacze emocji. Kiedy Weaver przeprowadził badania kontrolne, uzyskał podobne wyniki. Chociaż ludzie byli bardziej skłonni, wcześniej, poprosić o brutalne Programowanie do oglądania, oglądanie przemocy nie zwiększyło szczęścia. Ludzie bardziej cieszyli się epizodami bez przemocy (Weaver and Kobach 2012).

Jak to możliwe?,

Ale nie musisz przedstawiać przemocy, aby stworzyć akcję, podniecenie, konflikt lub napięcie. A przemoc może umniejszać naszą radość z opowieści.

nasza empatia do ofiar może nas zdenerwować. Albo możemy czuć się wyobcowani: kiedy bohater zachowuje się gwałtownie, może nam być trudniej zidentyfikować się z tą postacią. Czujemy się mniej związani z bohaterem i mniej cieszymy się historią.

czy dzieci mają podobne reakcje?, Teraz asystent profesora komunikacji na Indiana University, Weaver poprowadził eksperyment, aby się dowiedzieć.

Weaver i współpracownicy zaczęli od stworzenia 5-minutowej Kreskówki slapstickowej. W nim postać o imieniu „Orangehead” maluje obraz na Konkurs Plastyczny. Eggle, złoczyńca, próbuje ukraść obraz. Złoczyńca jednak się nie udaje, a obraz Orangeheada zdobywa pierwszą nagrodę.,

ta podstawowa historia została następnie edytowana, aby wyprodukować cztery warianty, które różnią się ilością akcji i przemocy:

• niska akcja, bez przemocy
• wysoka akcja, bez przemocy
• wysoka akcja, bez przemocy

przemoc składała się z fizyczne walki między głównymi bohaterami—np., bicie i kopanie. W każdym przypadku złoczyńca inicjował przemoc, a bohater reagował rzeczowo.

ilość akcji została zmanipulowana przez przyspieszenie tempa i intensyfikację akcji bohaterów., Na przykład, high-action wersje Kreskówki pokazały postacie biegające zamiast chodzenia.

na wielki test Weaver i jego zespół losowo przydzielono 128 amerykańskich uczniów szkoły podstawowej (Klasa K-4) do obejrzenia jednej z kreskówek. Bezpośrednio po tym, każdy uczeń był przesłuchiwany przez rozmówcę.

co powiedzieli dzieci?

były pewne różnice w seksie. Chłopcy lubili kreskówki z większą akcją. Dziewczyny miały to gdzieś. A chłopcy mocniej utożsamiali się z (pozornie męskim) bohaterem.,

ale jeśli chodzi o przemoc, obie płcie zgodziły się:

dzieci nie lubiły brutalnych kreskówek bardziej niż te bez przemocy.

a chłopcy mniej lubili brutalne pokazy, być może dlatego, że czuli się mniej utożsamiani z brutalnym bohaterem.

czy wyniki mają zastosowanie do prawdziwej rozrywki?

można obejrzeć sample z Pokazu Orangehead i Eggle.

Kliknij tutaj po wersję brutalną lub tutaj po wersję bez przemocy.,
Jak widać, w tych serialach brakuje wartości produkcyjnych Hollywoodzkiej Kreskówki, a przemoc slapstickowa nie jest szczególnie krzykliwa ani wyrafinowana. Może Dzieci zareagowałyby inaczej na pokaz fantazyjnych ruchów sztuk walki na żywo.

ale praca Weavera na temat dorosłych-i inne badania na temat przemocy w telewizji (np. Sparks et al 2005; Diener and Woody 1981) – wspierają ogólny wniosek: jeśli kontrolujesz działanie i inne wartości rozrywkowe, dzieci mogą być tak samo szczęśliwe, oglądając bez przemocy.

to ironia, biorąc pod uwagę historię programów telewizyjnych dla dzieci.,

dowody na to, że programy dla dzieci cechują się wyższym wskaźnikiem przemocy niż programy skierowane do dorosłych

Kiedy badaczka Barbara J. Wilson i jej koledzy przeanalizowali amerykańską telewizję z Lat 90., odkryli, że programy dla dzieci były pod pewnymi względami bardziej brutalne niż programy dla dorosłych.

większa część programów dla dzieci zawierała treści o przemocy (69% w porównaniu z 57%), A programy dla dzieci przedstawiały wyższy wskaźnik przemocy wśród jej bohaterów (2,7 incydentów na godzinę w porównaniu z 6,5 incydentów na godzinę).

poza tym nie były to trywialne konflikty., Ponad połowa przypadków przemocy w programach telewizyjnych dla dzieci została oceniona przez naukowców jako „zabójcza”(Wilson et al 2002).

czy to się zmieniło?

trudno to powiedzieć, bo (stan na 2017) nie znalazłem jeszcze żadnych dalszych badań telewizji w Stanach Zjednoczonych. Ale kiedy naukowcy przeanalizowali brutalne treści hollywoodzkich filmów wydanych między 1937 a 2013, odkryli, że filmy skierowane do dzieci były w rzeczywistości bardziej prawdopodobne niż filmy dla dorosłych, aby przedstawiać śmierć i morderstwo (Colman et al 2014).,

spekulacje

dlaczego dorośli tworzą tyle brutalnych treści dla dzieci? Może scenarzyści i producenci zakładają, że nie zdobędą publiczności bez gwałtownych fabuł (Weaver et al 2011). Jeśli tak, nowe badania mogą pomóc zmienić zdanie.

ale podejrzewam, że dzieje się coś więcej. Może być łatwiej pisać historie, które używają przemocy, aby poruszać się po fabule.,

A jak opowiada etnolog David Lancy w swojej znakomitej książce, Antropologia dzieciństwa: Cheruby, Chattel, zmiennokształtnidorośli na całym świecie często używali brutalnych historii, aby przestraszyć dzieci do prawidłowego zachowania.

te historie mogą bawić, ale prawdopodobnie nie zostały zaprojektowane z zachwytem dzieci jako głównym celem. Istnieje agenda społeczna.

, Częste karanie fizyczne dzieci jest bardziej powszechne w społeczeństwach o wysokim poziomie walki, niskim poziomie demokracji i / lub wysokim poziomie stratyfikacji społecznej (Ember and Ember 2005).

czy kary cielesne szkolą dzieci do akceptowania hierarchii dominacji i autorytarnych rządów?

a czy przemoc w telewizji może pełnić podobną funkcję Towarzyską?

zastanawiam się, co dzieci odbierają z opowieści, w których bohater unika przemocy i przechytrza przeciwnika.,

niektóre z najpopularniejszych opowieści opowiadają o triumfie inteligencji nad brutalną siłą: opowieści o króliku Bre ' r, Pająku Anansi, Kojocie, Lokim, japońskim Kitsune czy Lisie Reynardzie.

i trickster tales są ulubieńcami łowców-zbieraczy, którzy są chyba najbardziej upartymi indywidualistami i egalitarnymi ludźmi na świecie.

Czytaj więcej

aby dowiedzieć się więcej o możliwych skutkach przemocy w mediach, zapoznaj się z moim artykułem o brutalnych grach wideo.,
Aby uzyskać więcej informacji na temat skutków kar cielesnych, zapoznaj się z moim poradnikiem dla rodziców dotyczącym badań nad klapsami.

Copyright © 2006-2020 by Gwen Dewar, Ph.d.; Wszystkie prawa zastrzeżone.
wyłącznie w celach edukacyjnych. Jeśli podejrzewasz, że masz problem medyczny, skontaktuj się z lekarzem.

Referencje: przemoc w telewizji: czy dzieci naprawdę tego chcą?

Christakis DA, Garrison MM, Herrenkohl T, Haggerty K, Rivara FP, Zhou C, Liekweg K. 2013. Modyfikowanie treści multimedialnych dla dzieci w wieku przedszkolnym: randomizowane badanie kontrolowane. Pediatria 131(3): 431-8.,

Colman i, Kingsbury M, Weeks M, Ataullahjan A, Bélair MA,Dykxhoorn J, Hynes K, Loro A, Martin MS, Naicker K, Pollock N, Rusu C,Kirkbride JB. 2014. Kreskówki zabijają: ofiary w animowanym kinie rekreacyjnymw obiektywnym obserwacyjnym nowym badaniu wprowadzenia dzieci do utraty życia. BMJ.2014 Dec 16; 349: g7184.

Diener E i Woody LW. 1981. Przemoc w telewizji, konflikt, realizm i akcja: studium upodobania widza. Badania Komunikacyjne 8: 281-306.

Ember C i Ember M. 2005. Wyjaśnienie kar cielesnych dzieci: badanie międzykulturowe., 107(4): 609-619.

Garrison MM i Christakis DA. 2012. Wpływ interwencji healthymedia na sen u dzieci w wieku przedszkolnym. Pediatria. 130(3):492-9.

Lancy DF. 2008. Antropologia dzieciństwa: Cheruby, chattel i odmieńcy. [2010-03-09 19: 43]

Sparks GG, Sherry J, Lubsen G. 2005. W 2004 roku w filmie „the appeal of media violence in A pełnometrażowy film kinowy: an experimental investigation”. Raporty Komunikacyjne 18(1): 21-30.

Weaver AJ. 2007. Pogodzenie przyciągania do przemocy medialnej: metaanaliza i eksperyment., Praca doktorska UNIVERSITY of ILLINOIS AT URBANA-CHAMPAIGN.

Weaver AJ, Jensen JD, Martins N, Hurley R i Wilson BJ. 2011. Lubienie przemocy i działania: badanie różnic płciowych w przetwarzaniu przez dzieci treści animowanych. Psychologia Mediów 14: 49-70.

Weaver AJ and Wilson 2009. Rola graficznej i sanityzowanej przemocy w oglądaniu telewizyjnych dramatów. Human Communication Research 35: 442-463.

Weaver AJ i Kobach M. 2012. Związek między selektywną ekspozycją a korzystaniem z przemocy telewizyjnej. 38(2): 175-184.,

Wilson BJ, Smith SL, Potter WJ, Kunkel D, Linz D, Colvin CM and Donnerstein E. 2002. Przemoc w programach telewizyjnych dla dzieci: ocena ryzyka. Dziennik Ustaw rok 2005 nr 52 poz 535

treść „przemoc w telewizji: czy dzieciom (i dorosłym) się podoba?”last modified 9/17

Image of kids watching television by Henry Burrows/ flickr

Image of kids watching television istock

PRIVACY POLICY