okres klasyczny

okres Romantyczny

Beethoven rozpoczął swoją karierę pod wpływem kompozytorów klasycznych, zwłaszcza Haydna, ale za jego życia przekształcił to dziedzictwo w fundament nowej praktyki muzycznej, która miała stać się znana jako romantyzm. Kompozytorzy klasyczni w większości starali się orkiestrować z poczuciem wdzięku i piękna. Beethoven od czasu do czasu celowo używał nowych, intensywnych, często nawet ostrych brzmień orkiestrowych., W późniejszych symfoniach wzbogacił orkiestrę o piccolo, kontrabas oraz trzeci i czwarty róg. IX Symfonia ma jeden fragment wzywający do trójkąta, cymbałów i bębna basowego, połączenie identyfikowane z imitacjami tureckiej muzyki Janczarskiej w modzie w poprzednich latach.

Epoka romantyczna charakteryzowała się wielkimi krokami w sztuce instrumentacji, a w rzeczywistości użycie barwy instrumentalnej stało się jedną z najbardziej znaczących cech tej muzyki., Fortepian stał się naprawdę źródłem ciekawych brzmień; Orkiestra powiększyła się pod względem wielkości i zakresu; dodano nowe instrumenty; ulepszono i urozmaicono stare instrumenty. W okresie romantyzmu pojawił się pierwszy podręcznik na temat orkiestracji. Był to francuski kompozytor Hector Berlioz „Traité d' instrumentation et d ' orchestration modernes (1844; Traktat o instrumentacji i orkiestracji, 1856)., Berlioz był jednym z najbardziej indywidualnych orkiestratorów w historii muzyki, a jego Symfonia fantastyczna (1830) jest jednym z najwybitniejszych utworów muzycznych tej epoki. Berlioz posługiwał się kolorem, aby przedstawiać lub sugerować wydarzenia w swojej muzyce, która często miała charakter programowy. Wzywał duże siły do wyrażania swoich muzycznych idei, które przetrwały przez cały XIX wiek i aż do XX wieku., Grande Messe des morts Berlioza (Requiem, 1837) na cztery flety, dwa oboje, dwa rogi angielskie, cztery klarnety, 12 rogów, osiem fagotów, 25 pierwszych skrzypiec, 25 drugich skrzypiec, 20 altówek, 20 wiolonczel, 18 kontrabasów, osiem par kotłów, cztery tam-tam (rodzaj gongu), bęben basowy i 10 par cymbałów; cztery chóry dęte umieszczone w różnych częściach sali, każdy składający się z czterech trąbek, cztery puzony, dwie tuby i cztery Ophicleides (duży, obecnie przestarzały instrument dęty); oraz chór składający się z 80 Sopranów, 80 altów, 60 tenorów i 70 basów.,

pomysły kolorystyczne w muzyce Berlioza były na różne sposoby kontynuowane przez innych ważnych kompozytorów XIX wieku i osiągnęły kulminację w muzyce niemieckiego kompozytora Richarda Straussa i austriackiego Gustava Mahlera-obaj wymagali wirtuozowskiej orkiestry—i były zaaranżowane w sposób złożony, choć Mahler był zdolny do bardzo delikatnych efektów.