Nazwisko

o ile używanie imion do identyfikacji osób jest poświadczone w najstarszych zapisach historycznych, pojawienie się nazwisk jest zjawiskiem stosunkowo niedawnym. Czteroletnie badanie prowadzone przez University of the West of England, które zakończyło się w 2016 roku, przeanalizowało źródła datowane od XI do XIX wieku, aby wyjaśnić pochodzenie nazwisk na Wyspach Brytyjskich., Badanie wykazało, że ponad 90% z 45 602 nazwisk w słowniku pochodzi z Wielkiej Brytanii i Irlandii, przy czym najczęstszymi w Wielkiej Brytanii są Smith, Jones, Williams, Brown, Taylor, Davies i Wilson. Wyniki zostały opublikowane w Oxford English Dictionary of Family Names w Wielkiej Brytanii i Irlandii, a lider projektu, profesor Richard Coates nazwał badanie „bardziej szczegółowym i dokładnym” niż wcześniej. Rozwinął on pochodzenie: „niektóre nazwiska mają pochodzenie, które są oczywistymi przykładami są Smith i Baker., Inne nazwy mogą być związane z miejscem, na przykład wzgórze lub zieleń, która odnosi się do wsi zieleń. Nazwiska, które są „patronimiczne”, to te, które pierwotnie zapisały imię Ojca – takie jak Jackson, czy Jenkinson. Istnieją również nazwy, w których pochodzenie określa oryginalnego nosiciela, takie jak brązowy, krótki lub cienki – choć krótki może w rzeczywistości być ironicznym „przydomkiem” dla wysokiej osoby.”

do 1400 roku większość angielskich i niektórych szkockich używało nazwisk, ale wielu szkockich i walijskich nie przyjęło nazwisk aż do XVII wieku lub później., Henryk VIII (panował w latach 1509-1547) zarządził rejestrowanie narodzin małżeńskich pod nazwiskiem ojca. W Anglii i wywodzących się stamtąd kulturach od dawna istnieje tradycja zmiany nazwiska po ślubie z nazwiska rodowego na nazwisko męża. (Zobacz nazwiska panieńskie i małżeńskie.) Pierwszy znany przypadek w Stanach Zjednoczonych kobiety nalegającej na używanie swojego nazwiska rodowego był przypadek Lucy Stone w 1855 roku i nastąpił ogólny wzrost liczby kobiet używających swojego nazwiska rodowego., Jednak w latach 90. nastąpił spadek odsetka osób, które zatrzymały nazwisko wśród kobiet. W 2006 roku ponad 80% amerykańskich kobiet przyjęło nazwisko męża po ślubie.

wiele kultur używało i nadal używa dodatkowych terminów opisowych w celu identyfikacji osób. Warunki te mogą wskazywać cechy osobiste, miejsce pochodzenia, zawód, pochodzenie, Patronat, adopcję lub przynależność do klanu. Deskryptory te często rozwijały się w stałe identyfikacje klanowe, które z kolei stały się nazwiskami rodowymi, jakie znamy dzisiaj.,

na Bliskim Wschodzie wczesna forma plemiennych nisb jest poświadczona wśród plemion Amoryckich i aramejskich we wczesnych epokach brązu i żelaza. W świecie arabskim użycie patronimiki jest dobrze potwierdzone we wczesnym okresie islamu (640-900 n. e.). Arabskie nazwy rodowe często oznaczały albo plemię, zawód, słynnego przodka lub miejsce pochodzenia; ale nie były uniwersalne. Na przykład Hunayn ibn Ishaq (fl. 850 n. e.) była znana przez nisbah „Al-’Ibadi”, Federację Arabskich plemion chrześcijańskich, które żyły w Mezopotamii przed nadejściem islamu. Hamdan ibn Al-Asz ' Ath (fl., 874 n. e.), założyciel Qarmackiego Isma ' ilizmu, został nazwany „Qarmat”, aramejskie słowo, które prawdopodobnie oznaczało „czerwonooki” lub „krótkonogi”. Słynny uczony Rhazes (ur. 854 n. e.) jest określany jako „Al-Razi” (lit. ten Z Ray) ze względu na swoje pochodzenie z miasta Ray w Iranie. W Lewancie nazwiska były używane już w średniowieczu.

w Chinach, zgodnie z legendą, nazwiska rodowe zaczęły się od cesarza Fu Xi w 2000 r.p. n. e. Jego administracja ustandaryzowała system nazewnictwa w celu ułatwienia sporządzania spisów powszechnych i korzystania z informacji spisowych., Pierwotnie Chińskie nazwiska były pochodzenia matrylinearnego, chociaż w czasach dynastii Shang (1600-1046 p. n. e.) stały się patrylinearne. Chińskie kobiety nie zmieniają imion po ślubie. Mogą być określane jako ich pełne imiona urodzenia lub jako nazwisko męża plus słowo dla żony. W przeszłości imiona kobiet często nie były publicznie znane i kobiety były określane w oficjalnych dokumentach przez ich nazwisko rodowe plus znak „Shi”, a w przypadku małżeństwa przez nazwisko męża, ich nazwisko rodowe i znak „Shi”.,

w Japonii nazwiska rodowe były rzadkie, z wyjątkiem arystokracji aż do XIX wieku.

w starożytnej Grecji, w niektórych okresach, formalna identyfikacja powszechnie obejmowała miejsce pochodzenia. W innych czasach nazwy klanowe i patronimika („syn”) były również powszechne, jak w Aristides Lysimachu. Na przykład Aleksander Wielki był znany jako Herakleides, jako domniemany potomek Heraklesa, i od imienia dynastycznego Karanos / Caranus, które odnosiło się do założyciela dynastii, do której należał., Jednak w żadnym z tych przypadków imiona te nie były uważane za istotne części imienia danej osoby, ani nie były wyraźnie dziedziczone w sposób powszechny w wielu kulturach dzisiaj.

w Cesarstwie Rzymskim nadawanie i używanie nazw klanowych i rodowych zanikło wraz ze zmianami w różnych subkulturach królestwa. (Patrz Rzymskie konwencje nazewnicze.) Nomen, który był imieniem genów, był dziedziczony podobnie jak nazwiska, ale ich przeznaczenie było zupełnie inne. W późniejszej Europie nazwiska zostały opracowane w celu odróżnienia osobników. Nomen mieli identyfikować pokrewieństwo grupowe., Praenomen był „imieniem” i był pierwotnie używany jako imię dzisiaj. W późniejszych czasach praenomeny stały się mniej przydatne do rozróżniania jednostek, ponieważ często przekazywano je mężczyznom wraz z nomen (jak cała kultura, w której „John Smith, Jr.” był normą), a kobietom często nie podawano w ogóle praenomenów lub nazw funkcjonalnych, takich jak Major i Minor („starszy „i” młodszy”) lub Maxima, Maio i Mino („największy”, „Środkowy”, „najmniejszy”) lub liczb porządkowych, a nie to, co moglibyśmy myśleć o nazwach: Prima, Secunda, Tertia, Quarta itp., Mniej więcej w tym czasie nomen stał się jednym lub więcej dodatkowych nazw zwanych cognomen. Stało się zwyczajem, że jeden z tych cognomenów został odziedziczony, ale ponieważ praenomen i nomen stały się bardziej sztywno używane i mniej przydatne do identyfikacji osób, dodatkowe osobiste cognomeny były częściej używane, do tego stopnia, że najpierw praenomen, a potem nomen całkowicie przestał być używany. Wraz ze stopniowym wpływem kultury greckiej i chrześcijańskiej w całym Imperium, chrześcijańskie imiona religijne były czasami umieszczane przed tradycyjnymi cognomen, ale ostatecznie ludzie powrócili do pojedynczych imion., Do czasu upadku Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego w V wieku, nazwiska rodowe były rzadkością we Wschodnim Cesarstwie Rzymskim. W Europie Zachodniej, gdzie kultura Germańska zdominowała arystokrację, nazwiska rodowe prawie nie istniały. Nie pojawili się ponownie w społeczeństwie Wschodniorzymskim aż do X wieku, prawdopodobnie pod wpływem przynależności rodzinnej Ormiańskiej arystokracji wojskowej., Praktyka używania imion rozprzestrzeniła się we Wschodnim Cesarstwie Rzymskim i stopniowo do Europy Zachodniej, chociaż dopiero w epoce nowożytnej nazwiska rodowe zaczęły być wyraźnie dziedziczone tak, jak są obecnie.

w Irlandii używanie nazwisk ma bardzo starą historię. Irlandia była pierwszym krajem w Europie, który używał stałych nazwisk.

w Anglii wprowadzenie nazw rodowych przypisuje się na ogół przygotowaniu Księgi Domesday Book w 1086 roku, po podboju normańskim., Dowody wskazują, że nazwiska zostały najpierw przyjęte przez feudalną szlachtę i szlachtę i powoli rozprzestrzeniły się na inne części społeczeństwa. Niektórzy z wczesnych Normanów, którzy przybyli do Anglii podczas podboju Normanów, odróżnili się umieszczając „de „(of) przed nazwą swojej wioski we Francji. Jest to tzw. nazwa terytorialna, wynikająca z feudalnej własności ziemskiej. W średniowieczu we Francji taka nazwa wskazywała na władanie lub własność wsi., Niektórzy z wczesnych normańskich szlachciców w Anglii zdecydowali się porzucić francuskie pochodzenie i nazywać się po swoich nowych angielskich posiadłościach.

nazwiska były rzadkością przed XII wiekiem, a do XIII jeszcze rzadkością; większość europejskich nazwisk była pierwotnie zawodowa lub lokacyjna i służyła do odróżniania jednej osoby od drugiej, jeśli zdarzyło się, że mieszkali blisko siebie (np. dwie różne osoby o imieniu John mogły być zidentyfikowane jako „John Butcher” i „John Chandler”). Dzieje się tak nadal, w niektórych społecznościach, w których nazwisko jest szczególnie powszechne.,

w średniowieczu, gdy mężczyzna z rodziny o niższym statusie poślubił jedyną córkę z rodziny o wyższym statusie, często przyjmował nazwisko żony. W XVIII i XIX w. w Wielkiej Brytanii zapisów dokonywano czasami w zależności od zmiany (lub dzielenia) jego nazwiska rodowego, tak że nazwisko spadkodawcy było kontynuowane., Jest to rzadkie, ale nie nieznane dla anglojęzycznego mężczyzny, aby przyjąć nazwisko swojej żony, czy to z powodów osobistych lub jako kwestia tradycji (takich jak wśród matrilineal kanadyjskich grup Aborygenów, takich jak Haida i Gitxsan); jest to niezwykle rzadkie, ale występuje w Stanach Zjednoczonych, gdzie małżeństwo może wybrać całkowicie nowe nazwisko, przechodząc przez legalną zmianę nazwiska. Alternatywnie, oboje małżonkowie mogą przyjąć nazwisko dwurzędowe. Na przykład, gdy John Smith i Mary Jones się pobierają, mogą stać się znani jako „John Smith-Jones” i „Mary Smith-Jones”., Współmałżonek może również zdecydować się na użycie swojego nazwiska rodowego jako drugiego imienia i np. zostać znanym jako „Mary Jones Smith”. Dodatkową opcją, choć rzadko praktykowaną, jest przyjęcie nazwiska pochodzącego z mieszanki wcześniejszych nazw, takich jak „Simones”, co również wymaga prawnej zmiany nazwy. Niektóre pary zachowują swoje własne nazwiska, ale nadają swoim dzieciom imiona dzielone lub połączone.,

Epoka nowożytna

w epoce nowożytnej wiele kultur na całym świecie przyjęło nazwiska rodowe, szczególnie ze względów administracyjnych, zwłaszcza w epoce ekspansji Europejskiej, a zwłaszcza od 1600 roku. Do najważniejszych przykładów należą Holandia (1795-1811), Japonia (1870), Tajlandia (1920) i Turcja (1934). Jednak ich użycie nie jest uniwersalne: Islandczycy, Birmańczycy, Jawajczycy i wiele grup ludzi w Afryce Wschodniej nie używa nazwisk rodowych.

nazwiska rodowe czasami zmieniają się lub są zastępowane przez nazwiska spoza rodziny pod naciskiem politycznym, aby uniknąć prześladowań., Przykładami są przypadki Chińskich Indonezyjczyków i chińskich Tajów po migracji tam w XX wieku lub Żydów, którzy uciekli do różnych krajów europejskich, aby uniknąć prześladowań ze strony nazistów podczas II Wojny Światowej.

Stany Zjednoczone do niedawna stosowały zwyczaje i praktyki angielskiego common law i tradycji. Począwszy od drugiej połowy XX wieku tradycyjne praktyki nazewnicze, jak pisze jeden z komentatorów, zostały uznane za „sprzeczne z aktualną wrażliwością na prawa dzieci i kobiet”., Zmiany te przyspieszyły przejście od interesów rodziców do skupienia się na najlepszym interesie dziecka. Prawo w tej dziedzinie nadal ewoluuje dzisiaj, głównie w kontekście czynności dotyczących ojcostwa i opieki nad dzieckiem.

po ślubie z kobietą, mężczyźni w Stanach Zjednoczonych mogą łatwo zmienić swoje nazwiska na nazwiska swoich żon, lub przyjąć połączenie obu nazwisk z rządem federalnym, za pośrednictwem Social Security Administration. W niektórych stanach mężczyźni mogą mieć trudności z robieniem tego na poziomie stanowym., W niektórych miejscach procesy o prawa obywatelskie lub zmiany konstytucji zmieniły prawo, aby mężczyźni mogli łatwo zmienić swoje imiona małżeńskie (np. w Kolumbii Brytyjskiej i Kalifornii). Prawo w Québecu pozwala żadnemu z małżonków na zmianę nazwiska.,

konwencja ONZ w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji Kobietedytuj

w 1979 r.Organizacja Narodów Zjednoczonych przyjęła Konwencję w sprawie likwidacji wszelkich form dyskryminacji kobiet („CEDAW”), która oświadczyła, że kobiety i mężczyźni, a w szczególności żona i mąż, mają takie same prawa do wyboru „nazwiska rodzinnego”, a także zawodu i zawodu.

we Francji, do 1 stycznia 2005 r., dzieci były prawnie zobowiązane do przyjmowania nazwiska ojca., Artykuł 311-21 francuskiego kodeksu cywilnego zezwala teraz rodzicom na nadawanie dzieciom nazwiska ojca, matki lub dzielenia obu wyrazów – chociaż nie można podzielić więcej niż dwóch imion. W przypadku braku porozumienia stosuje się nazwisko ojca. Dzięki temu Francja stała się zgodna z deklaracją Rady Europy z 1978 r., w której zobowiązała rządy państw członkowskich do podjęcia środków w celu przyjęcia równości praw w przekazywaniu nazwisk, co zostało powtórzone przez ONZ w 1979 r., Podobne środki przyjęły Niemcy Zachodnie (1976 r.), Szwecja (1982 r.), Dania (1983 r.) i Hiszpania (1999 r.). Wspólnota Europejska aktywnie uczestniczyła w eliminowaniu dyskryminacji ze względu na płeć. Do sądów trafiło kilka spraw dotyczących dyskryminacji w nazwiskach. Burghartz przeciwko Szwajcarii zakwestionował brak opcji, aby mężowie dodawali nazwisko żony do swojego nazwiska, które wybrali jako nazwisko rodowe, gdy opcja ta była dostępna dla kobiet. Losonci Rose i Rose v., Szwajcaria zakwestionowała zakaz zatrzymywania nazwiska obcokrajowców, którzy zawarli związek małżeński ze Szwajcarkami, jeśli taka opcja została przewidziana w ich prawie krajowym, opcja dostępna dla kobiet. Ünal Tekeli V. Turcja zakwestionowała zakazy dotyczące kobiet, które używają nazwiska jako nazwiska rodowego, opcja dostępna tylko dla mężczyzn. Sąd uznał wszystkie te prawa za naruszające konwencję.,

Klasyfikacja nazwisk Europejskichedytuj

Basil Cottle klasyfikuje nazwiska europejskie w czterech szerokich kategoriach, w zależności od ich pochodzenia: imię (patronimika), nazwa zawodowa, nazwa lokalna (toponimika) i przydomek. Klasyfikację tę można rozszerzyć na nazwiska pochodzące z innych krajów. Inni etymolodzy nazwy używają pełniejszej klasyfikacji, ale te cztery rodzaje leżą u ich podstaw.,

pochodzące od podanego nazwaedytuj

są to najstarsze i najczęściej spotykane rodzaje nazwiska. Może to być imię, takie jak „Wilhelm”, patronimiczne, takie jak „Andersen”, matroniczne, takie jak” Beaton „lub nazwa klanu, takie jak”O ' Brien”. Wiele nazwisk może pochodzić od jednego imienia: np. uważa się, że jest ponad 90 włoskich nazwisk opartych na imieniu „Giovanni”.,

System Islandzki, dawniej używany w dużej części Skandynawii, nie używa nazw rodowych. Nazwisko osoby wskazuje na imię Ojca (patronimiczne) lub w niektórych przypadkach matki (matronimiczne). Hansen (syn Hansa), Johansen (syn Johana) i Olsen (syn Ole / Ola) – trzy najczęściej spotykane nazwiska w Norwegii., Występuje również w innych kulturach: hiszpańskiej i portugalskiej (López lub Lopes, syn Lope; Álvarez lub Álvares, syn Álvaro; Domínguez lub Domingues, syn Domingo lub Domingos itp.); Ormiański (Gregoryan, syn Gregora; Petrossyan, syn Petrosa; itd.); w języku angielskim (Johnson, syn Johna; Richardson, syn Richarda) itp.,

konwencje nazw patronimicznych są podobne w niektórych innych krajach, w tym w Malezji (patrz Nazwa malezyjska) i innych krajach muzułmańskich, wśród większości mieszkańców indyjskich stanów Tamil Nadu i Kerala (w przeciwieństwie do innego indyjskiego stanu Andhra Pradesh, gdzie nazwy wsi pochodzenia przodków stały się nazwiskami dla ludzi), w Mongolii i w szkockim gaelickim systemie nazewnictwa osobistego. W Rosji i Bułgarii zarówno imię patronimiczne, jak i nazwisko rodowe są obowiązkowymi częściami pełnego imienia: np., jeśli Rosjanin nazywa się Iwan Andriejewicz Siergiejew, oznacza to, że jego ojciec ma na imię Andriej, a jego nazwisko rodzinne Siergiejew. Podobny system stosuje się w Grecji.

w Etiopii i Erytrei dziecko przyjmuje imię jednego z rodziców, zwykle ojca, jako pseudo-nazwisko. Na przykład imię ojca Abrahama Mesfina brzmiałoby Mesfin, natomiast dziecko Abrahama Mesfina można nazwać „Netsanet Abraham”. Podobnie jak w Islandii, określenie Abrahama Mesfina jako „Pan Mesfin” byłoby błędne: poprawne określenie to „Pan Abraham”., Bardzo rzadko dzieci przyjmują imię matki, która w każdym razie zachowuje swoje „pseudo-nazwisko”.

w tradycyjnych hebrajskich imionach patronimicznych imię męskie występuje po BEN (hebr.: בן, syn), a imię Ojca, np. BEN Adam (hebr.: בן אל) lub Abraham BEN Abraham. Imię żeńskie jest podobne do imienia bath, „córka” (zapisywane także jako bat), jak w „Elishevah Bat Szemuel”, gdzie imię Ojca Elishevah to Szemuel. Ben również wchodzi w skład imion hebrajskich, np. Beniamin., Niektóre współczesne nazwiska Izraelskie są tworzone przez użycie Aramejskiej wersji ben, Bar -, np. Meir Bar-Ilan. W Izraelu tradycyjne formy patronimiczne stały się nazwami patrylinealnymi W Stylu Europejskim. Na przykład Yoram ben Yehudah lub Hannah Bar-Ilan może nie być dosłownie synem i córką Yehudah i Ilana, ale raczej męskimi i żeńskimi potomkami mężczyzn zwanych odpowiednio ben Yehudah i Bar-Ilan.

istnieje szeroki zakres afiksów nazw rodowych z funkcją patronimiczną. Niektóre są przedrostkami (np. gaelicki mac), ale więcej to sufiksy.,

nazwisko Zawodoweedytuj

nazwy zawodowe obejmują takie proste przykłady, jak Smith( dla Kowala), Miller( dla młynarza), rolnik (dla rolników podatkowych lub czasami rolników), Thatcher( dla thatcher), Shepherd( dla pasterza), Potter (dla garncarza) i tak dalej, a także nie-angielskie, takie jak niemiecki Eisenhauer (żelazny hewer, później Anglicyzowany w Ameryce jako Eisenhower) lub Schneider (krawiec) – lub, jak w języku angielskim, Schmidt (smith). Istnieją również bardziej skomplikowane nazwy oparte na tytułach zawodowych., W Anglii często Służba przyjmowała jako nazwisko zmodyfikowaną wersję zawodu pracodawcy lub Imienia, dodając do słowa literę s, chociaż ta formacja mogła być również patronimiczna. Na przykład nazwisko Vickers jest uważane za Imię zawodowe przyjęte przez sługę wikariusza, podczas gdy Roberts mógł zostać adoptowany przez syna lub sługę mężczyzny o imieniu Robert. Podzbiór nazw zawodowych w języku angielskim to nazwy, które uważa się za pochodzące ze średniowiecznych sztuk misteryjnych., Uczestnicy często odgrywali te same role do końca życia, przekazując tę rolę swoim najstarszym synom. Imiona pochodzące od tego mogą obejmować króla, pana i Dziewicę. Oryginalne znaczenie imion opartych na średniowiecznych zawodach może nie być już oczywiste we współczesnym języku angielskim (tak więc nazwiska Cooper, Chandler i Cutler pochodzą od zawodów wytwarzania beczek, świec i sztućców, odpowiednio).,

Przykładyedytuj

nazwisko Toponimiczneedytuj

lokalizacja (toponimiczna, mieszkalna) nazwy pochodzą od miejsca zamieszkania powiązanego z osobą o tym nazwisku. Takimi lokalizacjami mogą być wszelkiego rodzaju osady, takie jak: zagrody, gospodarstwa, zagrody, wsie, osady, twierdze lub domki. Jeden z elementów nazwy miejscowości może opisywać rodzaj osady. Przykłady elementów staroangielskich znajdują się często w drugim elemencie nazw zwyczajowych., Elementy zwyczajowe w takich nazwach mogą różnić się znaczeniem, w zależności od różnych okresów, różnych lokalizacji lub z użyciem niektórych innych elementów. Na przykład staroangielski element tūn mógł pierwotnie oznaczać „zagrodę” w jednej nazwie, ale mógł oznaczać „folwark”, „wieś”, „dwór” lub „majątek” w innych nazwach.

nazwy lokacji, lub nazwy mieszkań, mogą być tak ogólne jak „Monte” (po portugalsku „Góra”), „Górski” (po polsku „wzgórze”) lub „Pitt” (wariant „pit”), ale mogą również odnosić się do konkretnych lokalizacji., Na przykład” Washington „oznacza” zagrodę rodziny Wassa”, podczas gdy” Lucci „oznacza”mieszkaniec Lucca”. Chociaż niektóre nazwiska, takie jak „London”, „Lisboa”, czy „Białystok”, pochodzą od dużych miast, więcej osób odzwierciedla nazwy mniejszych społeczności, jak w Ó Creachmhaoil, pochodzące od wsi w hrabstwie Galway. Uważa się, że wynika to z tendencji w Europie w średniowieczu do migracji głównie z mniejszych społeczności do miast i potrzeby nowo przybyłych, aby wybrać definiujące nazwisko.,

w krajach portugalskojęzycznych rzadko, ale nie bezprecedensowo, można znaleźć nazwiska pochodzące od nazw krajów, takich jak Portugal, França, Brasil, Holanda. Nazwiska pochodzące od nazw krajów występują również w języku angielskim, np. „England”, „Wales”, „Spain”.

arabskie nazwy czasami zawierają nazwiska oznaczające miasto pochodzenia. Na przykład w przypadku Saddama Husajna al Tikriti, co oznacza, że Saddam Husajn pochodził z Tikritu, Miasta w Iraku. Ten składnik nazwy nazywa się nisbah.

wywodzi się od pseudonimu

• cechy osobiste np.,, Short, Brown, Black, Whitehead, Young, Long, White

ozdobne nazwiskoedit

ozdobne imiona używane jako nazwiska są bardziej powszechne w społecznościach, które przyjęły (lub zostały zmuszone do przyjęcia) nazwiska w XVIII i XIX wieku. Występują powszechnie w Skandynawii, wśród Sinti i Romów oraz Żydów w Niemczech i Austrii. Przykładem może być” Steinbach „(„pochodząca z miejsca zwanego Steinbach”),” Rosenberg „(„różana góra”) i” Winterstein ” (pochodząca z miejsca zwanego Winterstein)., Przymusowa adopcja w XIX wieku jest źródłem niemieckich, polskich, a nawet włoskich nazwisk Łotyszy, takich jak” Rozentāls (Rosental) „(„Dolina różana”),” Eizenbaums (Eisenbaum”) („stalowe Drewno”),” Freibergs (Freiberg) „(„wolna Góra”). W niektórych przypadkach, takich jak chińscy Indonezyjczycy i chińscy Tajowie, niektóre grupy etniczne podlegają presji politycznej, aby zmienić swoje nazwiska, w którym to przypadku nazwiska mogą utracić znaczenie swojego nazwiska rodzinnego. Na przykład Indonezyjski potentat biznesowy Liem Swie Liong (林绍良) „indonezyjski” nazwał swoje imię sudono Salim., W tym przypadku „Liem” (林) zostało oddane przez „Salim”, imię pochodzenia arabskiego, podczas gdy „Sudono”, Jawajskie Imię z prefiksem „su-” (pochodzenia sanskryckiego), miało być oddaniem „Swie Liong”.

w epoce transatlantyckiego handlu niewolnikami wielu Afrykańczyków straciło swoje rodzime imiona i zostało zmuszonych przez swoich właścicieli do przyjmowania nazwisk właścicieli i dowolnych imion „właściciela” lub mistrza niewolników. W Ameryce imiona wielu Afroamerykanów mają swój początek w niewolnictwie (tj. imię niewolnika). Wiele z nich nosiło nazwiska dawnych właścicieli., Wielu wyzwolonych niewolników albo tworzyło własne nazwiska, albo przyjęło nazwisko swojego byłego pana.

specyficzne dla płci wersje nazwiska

w niektórych kulturach i językach, zwłaszcza w większości języków słowiańskich (np. bułgarski, rosyjski, słowacki, czeski itp.) oraz niektóre inne narody – Grecja, Islandia, Łotwa i Litwa – nazwiska zmieniają formę w zależności od płci nosiciela.

niektóre kultury słowiańskie odróżniały pierwotnie nazwiska córek od nazwisk żon za pomocą różnych przyrostków, ale to rozróżnienie jest w większości porzucone., W językach słowiańskich nazwy rzeczownikowe mają zwykle symetryczne warianty przymiotnikowe dla mężczyzn i kobiet (Podwiński / Podwińska w języku polskim, Nový / Nová w języku czeskim lub słowackim itp.). W przypadku imion mianowniczych i quasi-mianowniczych odmiana żeńska wywodzi się od odmiany męskiej przez przyrostek dzierżawczy (Novák/Nováková, Hromada/Hromadová). W języku czeskim i słowackim czystym zaborczym byłoby Novákova, Hromadova, ale nazwisko ewoluowało do bardziej przymiotnikowej formy Nováková, Hromadová, aby stłumić historyczną zaborczość., Niektóre rzadkie typy nazwisk są uniwersalne i neutralne płciowo: w języku czeskim np. Janů, Martinů, Fojtů, Kovářů itp., które są archaiczną formą dzierżawczą, związaną z mnogą nazwą rodziny. Takie rzadkie nazwiska są również często używane dla osób transpłciowych podczas transformacji, ponieważ większość popularnych nazwisk jest specyficzna dla płci. Niektóre dialekty Czeskie (Południowo-Czeskie) używają formy „Novákojc” jako nieformalnej dla obu płci., W kulturze Łużyckiej Serbowie posługiwali się inną formą żeńską dla niezamężnych córek (Jordanojc, Nowcyc, Kubašec, Markulić), a inną formą dla żon (Nowakowa, Budarka, Nowcyna, Markulina). W języku polskim typowe nazwiska córek kończyły się-Zagon, – anka lub-ianka, natomiast nazwiska żony używały przyrostków dzierżawczych-ina lub-owa. Nieformalną dialektalną formą żeńską w dialektach polskim i czeskim była także-ka (Pawlaczka, Kubeška). Język polski porzuca obie formy feminizowanych nazwisk., W języku czeskim tendencja do używania męskich imion dla kobiet jest popularna wśród kosmopolityków lub celebrytów, ale jest często krytykowana z patriotycznych poglądów i może być postrzegana jako niedorzeczna i jako degradacja i zakłócenie Czeskiej gramatyki. Adaptacja nazwisk obcych kobiet przez sufiks „- ová ” jest obecnie gorącą kwestią językową i polityczną w Czechach; jest masowo propagowana, a także krytykowana i sprzeciwiana.

Ogólnie rzecz biorąc, języki fleksyjne używają imion i nazwisk jako żywych słów, a nie jako statycznych identyfikatorów., Tak więc, para lub rodzina mogą być nazwane przez liczbę mnogą, która może różnić się od pojedynczej formy męskiej i żeńskiej. Na przykład, gdy forma męska to Novák, a forma żeńska Nováková, nazwisko rodowe to Novákovi w języku czeskim i Novákovci w języku słowackim. Kiedy forma męska to Hrubý, a forma żeńska to Hrubá, liczba mnoga to hrubí (lub”rodina Hrubých”).

w Grecji, jeśli mężczyzna o imieniu Papadopoulos ma córkę, prawdopodobnie będzie nazywała się Papadopoulou( jeśli para zdecydowała, że ich potomstwo przyjmie jego nazwisko), forma dopełniająca, jakby Córka Była „z” mężczyzny o imieniu Papadopoulos.,

w Islandii nazwiska mają sufiks specyficzny dla płci (- dóttir = córka,- son = syn).

w języku fińskim stosowano sufiks specyficzny dla płci aż do 1929 roku, kiedy akt małżeństwa zmusił kobiety do używania formy nazwiska męża. W 1985 roku wyrok ten został usunięty z ustawy.

OtherEdit

znaczenia niektórych nazw są nieznane lub niejasne. Najczęstszą Europejską nazwą w tej kategorii może być angielska (Irlandzka pochodna) nazwa Ryan, co oznacza „mały król” w języku irlandzkim. Również Celtyckie pochodzenie imienia Artur, co oznacza „niedźwiedź”., Inne nazwiska mogły pochodzić z więcej niż jednego źródła: imię De Luca, na przykład, prawdopodobnie powstało albo w Lucanii, albo w pobliżu, albo w rodzinie kogoś o imieniu Lucas lub Lucius; w niektórych przypadkach imię mogło jednak pochodzić od Lucca, z pisownią i wymową zmieniającą się w czasie i wraz z emigracją. To samo imię może pojawiać się w różnych kulturach przez przypadek lub romanizację; nazwisko Lee jest używane w kulturze Angielskiej, ale jest również romanizacją chińskiego nazwiska Li. pochodzenie nazwiska było przedmiotem etymologii ludowej.,

we francuskiej Kanadzie do XIX wieku kilka rodzin przyjęło nazwiska, które po nazwisku rodziny, aby odróżnić różne gałęzie dużej rodziny. Nazwisko to poprzedzone było słowem dit („tzw.”, lit.”said”) I był znany jako nom-dit („said-name”). (Porównaj z niektórymi rzymskimi konwencjami nazewniczymi.), Choć tradycja ta nie jest już w użyciu, w wielu przypadkach nom-dit ma zastąpić pierwotne nazwisko rodowe. W ten sposób rodzina Bourbeau podzieliła się na Bourbeau dit Verville, Bourbeau dit Lacourse i Bourbeau dit Beauchesne., W wielu przypadkach Verville, Lacourse lub Beauchesne stało się nowym nazwiskiem rodowym. Podobnie Rodzina Rivard podzieliła się na Rivard dit Lavigne, Rivard dit Loranger i Rivard dit Lanoie. Pochodzenie nom-dit może być różne. Często oznaczało to cechę geograficzną obszaru, w którym mieszkała ta gałąź rodziny: Verville mieszkał w kierunku miasta, Beauchesne mieszkał w pobliżu dębu, Larivière w pobliżu rzeki itp. Niektóre z najstarszych nomów-ditów pochodzą od wojennej nazwy osadnika, który służył w armii lub milicji: Tranchemontagne („górski zabójca”), Jolicœur („Waleczne serce”)., Inne oznaczają osobistą cechę: Lacourse mógł być szybkim biegaczem, Legrand prawdopodobnie był wysoki itp. Podobnie w języku niemieckim jest z „genannt” – „Vietinghoff genannt Scheel”.