Bessie Smith i Ma Rainey nawiązały potężną przyjaźń, która pomogła wprowadzić bluesa do mainstreamu

w muzyce popularnej istnieją pewne wokalistki, które wydają się być tym, co Francuzi nazywają sui generis – prawdziwymi oryginałami, które pojawiają się znikąd i tak zdominują wybrany przez siebie styl muzyczny, że zaczynają go definiować. Kiedy myślimy o tego typu piosenkarkach w odniesieniu do jazzu, możemy pomyśleć o Billie Holiday, Elli Fitzgerald czy Ninie Simone., Kiedy myślimy o nich w odniesieniu do klasycznego popu, możemy pomyśleć o Bingu Crosbym, Franku Sinatrze czy Judy Garland. Kiedy jednak myślimy o bluesie, jedna wokalistka stoi daleko ponad resztą: Bessie Smith. Nawet teraz, wiele dekad po jej śmierci, kobieta określana jako „cesarzowa bluesa” zachowuje swój tytuł bez walki.

Kobieta, która pokazała drogę Smithowi, była kolejnym gigantem w swojej dziedzinie. Jest dziś mniej pamiętana niż Smith, ale otworzyła drzwi dla Smitha i wielu innych., Nazywała się Ma Rainey, a za życia była znana jako ” Matka bluesa.”

Smith i Rainey rozpoczęli swoją karierę jako nastolatkowie

Smith był 14, kiedy po raz pierwszy spotkała raineya około 1912 roku., Zrozpaczona, by opuścić dom ciotki w Chattanooga w stanie Tennessee (jej rodzice już nie żyli) i zazdrosna o starszego brata, który dołączył do wędrownej trupy koncertowej o nazwie Moses Stokes Company, Smith błagała brata, aby załatwił jej przesłuchanie. Dostała jeden i została zatrudniona do programu-jako tancerka, nie jako piosenkarka. Mimo to Smith była wdzięczna za swoją pierwszą pracę w show-biznesie. W tym czasie główną osobą śpiewającą dla programu był Rainey.

Rainey, urodzona jako Gertrude Pridgett, również wcześnie rozpoczęła karierę., Miała także około 14 lat, kiedy zaczęła występować z Black minstrel troupes w roaming „pokazy namiotowe” na przełomie wieku (pokazy minstrel są najczęściej postrzegane jako białe wykonawcy noszący blackface do wykonywania materiału opartego na rasie, ale był również szeroki obwód minstrel czarnych wykonawców). Jej duży, głęboki głos, niezwykły u tak młodej dziewczyny, sprawił, że stała się popularną atrakcją niemal każdego show, do którego dołączyła. W końcu, zaledwie 20 lat, wyszła za mąż za innego wykonawcę o imieniu Will Rainey i dołączyli do F. S., Wolcott ' s Rabbit Foot Minstrels, a następnie nieco później robota z Mosesem Stokesem.

Rainey był artystą przyciągającym wzrok. Na scenie nosiła peruki z dzikiego włosia końskiego i nosiła złote monety na szyi. Nosiła strusi pióropusz i miała złote zęby, które migały, gdy śpiewała. Jednak najbardziej przykuł uwagę widzów jej głos, który według wszystkich relacji był ogromny i imponujący. Kiedy zaśpiewała piosenkę „moaning”, która wkrótce zostanie nazwana bluesem, mogła urzeknąć pokój w mgnieniu oka.,

Smith był pod wrażeniem scenicznej obecności kobiety, która nie była dużo starsza od niej chronologicznie, ale posiadała takie doświadczenie, które sprawiało, że wydawała się znacznie starsza. Rainey wiedziała, jak pracować z publicznością, niezależnie od tego, czy zamiatała ich z lowdown song, czy rozśmieszała ich z awdy na bok. Nawet w konkurencyjnym świecie pokazów namiotowych, Rainey wyróżniał się jako wyjątkowy wykonawca.

Smith nie mógł też nie być pod wrażeniem bluesowej szczerości stylu śpiewu Rainey ' a., Przez wczesnych nastolatków, muzyka bluesowa stała się nieco w modzie, głównie ze względu na muzykę instrumentalną pochodzących z Nowego Orleanu. Rainey był jednym z wielu śpiewaków, którzy łączyli ludową ekspresję śpiewaków pochodzących ze wsi z wyłaniającymi się wówczas z miasta nowoczesnymi, jazzowymi idiomami. Styl był świeży, a tematyka piosenek dotyczyła Black experience w Ameryce, jak żadne poprzednie piosenki., Smutne piosenki o złym traktowaniu ze strony kochanków i całego świata, połączone z radosnymi piosenkami, które dostarczały prostych rozmów o piciu, psotach i seksie, stały się popularne wśród tłumów. Rainey był jednym z pierwszych piosenkarzy, którzy popularyzowali ten styl, A Smith był tam, zwracając szczególną uwagę.,

Rainey nauczył Smitha o życiu na drodze

Rainey lubiła młodą Smith, a ona próbowała pokazać jej, jak poruszać się niebezpieczne wody życia show-biznesu. Artyści na wodewilowych obwodach nastolatków i dwudziestki żyli surową egzystencją ciągłych podróży, zmagając się z pozbawionymi skrupułów promotorami i złym zakwaterowaniem., Ważne było, aby uważać na siebie i być ostrożnym z pieniędzmi (Smith nauczył się nosić fartuch cieśli pod sukienką, która trzymała gotówkę). Życie w drodze stworzyło również atmosferę, która pozwoliła na bardziej zrelaksowany kodeks moralny, niż ogólnie pozwalałoby na to społeczeństwo. Karuzela i przygoda seksualna nie były rzadkością. W tym świetle często sugerowano, że wpływ Raineya na młodego Smitha był bardziej niż profesjonalny.,

kilka piosenek Rainey zawierało odniesienia do lesbijskich romansów i chociaż przez dziesięciolecia była żoną Willa, ogólnie przyjmuje się, że Rainey interesowała się kobietami tak samo, jak mężczyznami. Oczywiście, życie w bliskim sąsiedztwie z innymi członkami trupy ułatwiło poznanie innych opcji.

na przestrzeni lat mocno sugerowano, że Rainey wprowadził Smitha w związki Lesbijskie., Chociaż sama Smith wyszła za mąż na początku lat 20., w swojej karierze prowadziła różne romanse z tancerzami (najbardziej znany z nich, z kobietą o imieniu Lillian Simpson, zaowocował kilkoma epizodami przemocy między Smithem a jej zazdrosnym mężem). Była też częstym gościem w „mieszkaniach bufetowych”, domach imprezowych (zwykle znajdujących się w dużych miastach), gdzie dopuszczano wszelkie formy ekspresji seksualnej.,

chociaż obaj odnosili sukcesy, mieli różne style śpiewania

chociaż Rainey był mentorem Smitha, ich kariery osiągnęły równe podstawy do 1923 roku, a wkrótce uczeń prześcignął nauczyciela. W 1920 roku piosenkarka bluesowa Mamie Smith (bez związku z Bessie) nagrała „Crazy Blues”, który był tak popularny, że zasadniczo stworzył Przemysł dla bluesowych piosenek nagranych przez kobiety. Zarówno Rainey, jak i Smith zostali zgarnięci przez wytwórnie płytowe w następstwie tego wielkiego hitu. Rainey nagrywała dla Paramount przez pięć lat i miała wiele hitów, z których część napisała sama., Tymczasem pierwsza płyta Smitha dla Columbii, „Downhearted Blues”, była przebojem, który podobno sprzedał się w 800.000 kopiach. Smith mógł zdobyć więcej hitów i zostać gwiazdą. (Nawiasem mówiąc, zarówno Rainey, jak i Smith nagrywali z Louisem Armstrongiem, który zrobił więcej niż ktokolwiek inny, aby rozwijać jazz w latach 20.)

na płycie styl Smitha był znacznie inny niż Rainey. tylko na jej bardzo wczesnych płytach jest cień wpływu. Smith stał się subtelniejszym, bardziej zwinnym wokalistą niż surowy, bardziej bezpośredni Rainey., W miarę rozwoju swojego stylu, była w stanie śpiewać prawie każdy rodzaj piosenki przekonująco, od tradycyjnego bluesa do muzyki pop jak „After you' ve Gone.”Chociaż śpiew Smitha zawsze miał ziemską jakość, nigdy nie był tak niekultywny jak śpiew Rainey' a, który był bliższy brzmieniu bluesmanów country, takich jak Robert Johnson czy Charley Patton, mężczyzn o szorstkim brzmieniu, którzy również nagrywali w latach 20. ,

Wielki Kryzys przerwał ich kariery

chociaż osiągnięcia Rainey były skromniejsze, Smith odnosił wielkie sukcesy przez resztę lat 20. Jednak dwie okoliczności miały wyniszczający wpływ na jej karierę. Wielki kryzys, który nastąpił po krachu giełdowym w 1929 roku, wpłynął na wytwórnie płytowe tak samo poważnie, jak każda inna branża, co odbiło się na sprzedaży płyt Smitha, w wyniku czego jej kariera załamała się., Drugi rozwój był kulturalny: bardziej zorientowane na Miasta wokalistki, takie jak Ethel Waters, która śpiewała w wyrafinowanym stylu jazzowym, odpowiednim do sali koncertowej jako klubu nocnego, zaczęły wypierać styl bluesa, który był chlebem powszednim Smitha (i Rainey ' a). Tradycyjny styl bluesowy zaczął wydawać się staromodny, gdy nastały lata 30.

Rainey zobaczył napis na ścianie. Porzucona przez Paramount, która stwierdziła, że jej „materiał w domu wyszedł z mody”, przeniosła się do domu w Georgii w 1933 roku, aby zacząć od nowa., Nigdy nie była w stanie rozwieść się z show-biznesem, jednak otworzyła dwa teatry i prowadziła je aż zmarła na atak serca sześć lat później.

Smith, który postanowił utrzymać się w show-biznesie, spotka bardziej tragiczny koniec. Ofiara paskudnego wypadku na autostradzie z udziałem Ciężarówki Nabisco, Smith wykrwawiła się na wiejskiej drodze, kiedy została wyrzucona z samochodu., Mit, że zmarła, ponieważ odmówiono jej pomocy w białym szpitalu, jest nieprawdziwy, ale opóźnienie w przewiezieniu jej do dowolnego szpitala na tyle szybko, aby wyleczyć jej zewnętrzne i wewnętrzne rany spowodowało przedwczesną śmierć w wieku 43 lat. W chwili śmierci muzyka przechodziła na styl bardziej swingowy.

mimo, że na początku swojej kariery spotykali się bardzo krótko, Smith i Rainey stali się dwiema najważniejszymi postaciami w rozwijającym się gatunku bluesa., „The Mother Of The Blues” był pierwszy, ale „The Empress Of The Blues” wzniósł muzykę na nowy poziom podczas jej pełnego wrażeń i niestety skróconego życia. Nowe pokolenia słuchaczy mogą docenić kunszt tych dwóch gigantów bluesa dzięki płytom, które wykonali, gdy byli w ich prime-płytach, które dokumentują dwa potężne kobiece głosy, które zmieniły bieg muzyki popularnej.