Artykuł 1, Sekcja 9, Klauzula 2 i 3
2: przywilej nakazowy Habeas Corpus nie może być zawieszony, chyba że w przypadku buntu lub inwazji bezpieczeństwo publiczne może tego wymagać. 3: nie przyjmuje się Ustawy o postępowaniu egzekucyjnym ani ustawy ex post facto.
The Great Writ., Nakaz habeas corpus, chroniony w artykule I, Sekcja 9, klauzula 2, jest często uważany za kamień węgielny praworządności w Anglo-amerykańskim orzecznictwie. Alexander Hamilton, pisząc w Federalist 84, z aprobatą cytuje Blackstone, że habeas corpus jest „bastionem Brytyjskiej konstytucji”, ponieważ zapobiega „niebezpiecznemu silnikowi arbitralnego rządu”, który pochodzi z ” uwięzienia osoby, potajemnie spiesząc ją do więzienia, gdzie jego cierpienia są nieznane lub zapomniane.,”
niektórzy historycy prześledzić nakaz z powrotem do Magna Charta, chociaż bardziej ostateczne dowody pokazują stopniowe pojawienie się w common law, kulminacją w Habeas Corpus Act z 1679 roku, podczas panowania Karola II. Jak pokazuje komentarz Hamiltona, Framers byli dobrze świadomi nakaz. Należy zauważyć, że konstytucja nie „tworzy” nakaz; raczej, artykuł I, Sekcja 9, zakłada istnienie nakaz, ale przewiduje jego ograniczone zawieszenie.,
Jest nawet prawdopodobne, choć nie bez wątpienia w świetle XIX-wiecznego precedensu, że prawo do wydawania pism habeas corpus jest tak powiązane z podstawową rolą sądów federalnych, że mogą wydawać pisma habeas corpus, nawet jeśli Kongres nie uznał tej władzy.,
powszechnie mówi się, że nakaz jest instrumentem tylko do badania konstytucyjności zatrzymania, a nie do orzekania o winie lub niewinności zatrzymanego. Innymi słowy, nie jest to to samo, co prawo do odwołania się od wyroku skazującego, ale „atak uboczny” na prawo rządu do zatrzymania więźnia w ogóle. W pewnym sensie jednak habeas corpus jest szerszy niż apel. Prawo do odwołania jest zwykle ograniczone w czasie. Petycje o habeas corpus tradycyjnie nie były tak ograniczone i mogły być wnoszone wielokrotnie, wiele lat po procesie.,
istnieją dwa obszary, w których stosowanie habeas corpus stało się kontrowersyjne w ostatnich dziesięcioleciach. Jednym z nich jest użycie sądów federalnych do zaskarżania państwowych postępowań karnych, zwłaszcza w sprawach o karę śmierci. Drugim jest możliwość zastosowania nakazu wobec zatrzymanych w areszcie wojskowym.
jeśli chodzi o postępowanie karne państwa, problem zaczął się od „włączenia” Sądu Najwyższego do 14.nowelizacji Kodeksu Postępowania Karnego w Karcie Praw Człowieka., Proces ten, głównie podczas Warren Court, rozszerzył uprawnienia nadzorcze sądów federalnych nad stanowymi postępowaniami sądowymi. Sędzia Frankfurter już w 1953 ostrzegał o „możliwościach zarówno zła, jak i dobra” w świetle około 400 do 500 petycji habeas wniesionych do sądu federalnego przez osoby znajdujące się w areszcie stanowym. Pod koniec wojny liczba ta wzrosła do 12 000 rocznie. Wznosił się aż do sądu Rehnquista w latach 90.,
dziś petycje habeas są nadal ulubioną rozrywką „prawników więziennych”, a także prawników, którzy reprezentują więźniów z różnymi skargami, od przeludnienia więzienia lub opieki medycznej do bardziej zindywidualizowanych obaw o nieskuteczną pomoc adwokata w sprawach kapitałowych. Ale ustawy federalne i decyzje Sądu Najwyższego wymagają teraz, aby petenci spełniali sztywniejsze testy dla takiej dodatkowej kontroli. Po części ograniczenia te zostały uzasadnione postrzeganiem większej ochrony procesowej w Państwowym postępowaniu karnym w porównaniu z 50 lat temu., Po części jest świadomym instytucjonalnym pragnieniem większości sądów Rehnquista i Robertsa, aby przenieść więcej biznesu z sądów federalnych do sądów stanowych. To w końcu ci ostatni są sądami „ogólnej jurysdykcji” w naszym systemie Federalnym. Po części jest to po prostu zniecierpliwienie sędziów federalnych samą ilością powtarzanych i niepoważnych petycji. Jeszcze przed otwarciem wałów przeciwpowodziowych stwierdzono, że tylko bardzo mały odsetek (6%) petycji ma znaczenie. Jak to często bywa, wzrost ilości na przestrzeni lat doprowadził do dalszego spadku jakości.,
Jeśli chodzi o jurysdykcję nad osobami zatrzymanymi przez wojsko, nakaz ma burzliwą przeszłość. Na początku wojny secesyjnej, Prezydent Lincoln zawiesił nakaz w części stanu Maryland (de facto wprowadzenie stanu wojennego). W 1861 r. Sędzia Główny Taney wydał nakaz więzienia wojskowego secesjonisty z Maryland aresztowanego za niszczenie mostów kolejowych. Gdy dowódca wojskowy zignorował nakaz, Sędzia Główny, in Ex parte Merryman, potępił działanie Lincolna, argumentując, że artykuł I, Sekcja 9, dotyczył ograniczeń uprawnień Kongresu., Dlatego tylko Kongres mógł zawiesić nakaz.
w klasycznym stylu władzy wykonawczej Lincoln odpowiedział, że konstytucja nie precyzuje, który oddział może zawiesić nakaz, a jedynie warunki, na jakich może zostać zawieszony. Ponadto prezydent mógł działać ze względu na zaistniałą sytuację nadzwyczajną. Zarówno Lincoln, jak i jego prokurator generalny, Edward Bates, stwierdzili, że sądownictwo nie jest w stanie odpowiednio poradzić sobie z zorganizowaną rebelią., Bates, w swojej bardziej szczegółowej opinii, wyraźnie przypomniał Trybunałowi, że władza wykonawcza nie jest podporządkowana sądownictwu, ale jednej z trzech skoordynowanych gałęzi rządu. Prezydent złożył przysięgę „zachowania, ochrony i obrony konstytucji”, a sądy były zbyt słabe, aby wykonać to zadanie.
Tam, sędzia Kennedy, w opinii 5-4, uznał część ustawy o komisjach wojskowych z 2006 roku za niekonstytucyjną, a przede wszystkim część, która odmówiła rewizji habeas corpus zatrzymanym w Guantanamo., Poza wieloma konstytucyjnymi i praktycznymi problemami z opinią Trybunału, szczególnie niepokojące było rozszerzenie nakazu na osoby spoza suwerenności USA, aby to zrobić, Trybunał musiał zniekształcić tradycyjne Anglo-amerykańskie zrozumienie, że nakaz stosowany tylko na terytorium kraju.
o ile nakaz od dawna stosuje się do procedur sądów wojskowych, o tyle wcześniej sąd wyjaśnił, że nie stosuje się go do czynności takich sądów poza USA, tak więc w sprawie Johnson V., Eisentrager w 1950 roku Sąd, przemawiając za pośrednictwem sędziego Jacksona, odrzucił petycję habeas od niemieckich więźniów, którzy zostali skazani za zbrodnie wojenne przez Amerykańską komisję wojskową i byli przetrzymywani w amerykańskim więzieniu wojskowym w amerykańskiej strefie okupacyjnej w powojennych Niemczech. Sąd Eisentragera nie uznał ” żadnej instancji, w której Sąd w tym lub innym kraju, w którym nakaz jest znany, wydał go w imieniu obcego wroga, który w żadnym momencie i na żadnym etapie jego niewoli nie znajdował się w jego jurysdykcji terytorialnej.,”
Gdzie Justice Jackson i inni bali się deptać, Justice Kennedy wbiegł. Jak napisał sędzia Scalia w „dissent in Boumediene”, to, co napędzało opinię Trybunału, to ” Ani znaczenie klauzuli zawieszenia, ani Zasady naszych precedensów, ale raczej zawyżone poczucie wyższości sądownictwa.”Dokładnie taką postawę, którą prezydent Lincoln i Prokurator Generalny Bates zdecydowanie odrzucili w swojej odpowiedzi przed sędzią głównym Taney' em.
czy opinia Boumediena ma precedensową męskość, czy jest jedynie pozorem sądowym, okaże się., Sędzia Scalia obawiał się, że prawdopodobnie będzie to ten pierwszy. Wczesne wskazania sądów okręgowych sugerują to drugie. Sądy te uważały, że Boumediene ma zastosowanie jedynie do Guantanamo, a nie np. do więźniów w Bazie Lotniczej Bagram w Afganistanie. Jeśli taka interpretacja przeważa przed Sądem Najwyższym, to Boumediene jest po prostu instytucjonalnym biciem w klatkę piersiową., Bardziej niepokojąca, na dłuższą metę, jest możliwość, że obawy sędziego Scalii są uzasadnione, a użycie przez Sąd habeas corpus w Boumediene jest częścią rozszerzającego się pojęcia „lawfare”, które grozi związaniem uprawnień Naczelnego Wodza prezydenta za pomocą sieci przepisów prawnych i procedur, amerykańskiego wojskowego Guliwera związanego przez legalnych Liliputów.
jak ostrzegł sędzia Frankfurter, pismo ma „możliwości zarówno zła, jak i dobra.,”
Uwaga: profesor Knipprath zwróci się do artykułu i, Sekcja 9, Klauzula 3 Konstytucji Stanów Zjednoczonych w swoim nadchodzącym eseju na temat: Artykuł 1, Sekcja 10, Klauzula 1, planowane do publikacji w dniu 11 kwietnia: 1: żadne państwo nie może zawierać żadnego Traktatu, Sojuszu lub Konfederacji; przyznawać listów Marque i odwetu; moneta pieniądze; emitować weksle kredytowe; uczynić cokolwiek, ale złota i srebrna moneta przetarg na spłatę długów; przekazać wszelkie rachunki osiągnięcia, ex post facto prawo lub prawo naruszające obowiązek umów, lub przyznaj dowolny tytuł szlachecki.
ekspert Prawa Konstytucyjnego, Prof., Joerg W. Knipprath udzielał wywiadów w mediach drukowanych i telewizyjnych na wiele powiązanych tematów, od niedawnych decyzji Sądu Najwyższego USA po sukcesję prezydencką. Jest autorem opinii i artykułów na temat prawa gospodarczego i papierów wartościowych oraz zagadnień konstytucyjnych, a jego ostatnie badania koncentrowały się na wpływie kontroli sądowej na ewolucję prawa konstytucyjnego. Wypowiadał się również na temat prawa gospodarczego i współczesnych zagadnień konstytucyjnych na forach zawodowych i społecznych. Czytaj więcej od profesora Knippratha na: http://www.tokenconservative.com/ .
Leave a Reply