postimpresjonizm

postimpresjonizm, w malarstwie zachodnim, ruch we Francji, który reprezentował zarówno rozszerzenie impresjonizmu, jak i odrzucenie nieodłącznych ograniczeń tego stylu. Termin postimpresjonizm został ukuty przez angielskiego krytyka sztuki Rogera Fry ' a dla twórczości takich późnych 19-wiecznych malarzy, jak Paul Cézanne, Georges Seurat, Paul Gauguin, Vincent van Gogh, Henri de Toulouse-Lautrec i innych., Wszyscy ci malarze z wyjątkiem van Gogha byli Francuzami, a większość z nich zaczynała jako impresjoniści; każdy z nich porzucił jednak styl, tworząc swoją własną, wysoce osobistą sztukę. Impresjonizm opierał się, w najściślejszym znaczeniu, na obiektywnym zapisie natury w kategoriach ulotnych efektów koloru i światła., Postimpresjoniści odrzucili ten ograniczony cel na rzecz bardziej ambitnej ekspresji, przyznając się jednak do czystych, błyskotliwych barw impresjonizmu, jego wolności od tradycyjnej tematyki i techniki definiowania formy krótkimi pociągnięciami pędzla o połamanym kolorze. Twórczość tych malarzy stanowiła podstawę wielu współczesnych nurtów i początkowego modernizmu XX wieku.,

Quiz Britannica

Ultimate Art Quiz

od symboliki do rzeźby, ten quiz pozwoli Ci skontaktować się z Twoją artystyczną stroną.

Po fazie niepokoju wśród impresjonistów, Paul Cézanne wycofał się z ruchu w 1878 roku, aby „uczynić z impresjonizmu coś solidnego i trwałego, jak sztuka muzealna.,”W przeciwieństwie do przemijającego pokazu przedstawianego przez impresjonistów, jego podejście nasyciło krajobraz i martwą naturę monumentalną trwałością i spójnością. Porzucił impresjonistyczne przedstawianie ulotnych efektów świetlnych w trosce o leżące u podstaw struktury form naturalnych i problem jednoczenia wzorów powierzchniowych z przestrzenną głębią. Jego sztuka była główną inspiracją dla kubizmu, który zajmował się przede wszystkim przedstawianiem struktury przedmiotów., W 1884 roku w salonie Indépendants w Paryżu Georges Seurat ujawnił intencję podobną do Cézanne ' a z obrazami, które zwracały większą uwagę na kompozycję niż impresjoniści i które zagłębiały się w naukę o kolorze. Jako punkt wyjścia impresjonistyczna praktyka używania połyskującego koloru do sugerowania połyskującego światła, starał się osiągnąć jasność za pomocą formuł optycznych, umieszczając obok siebie drobne kropki kontrastujących kolorów wybrane do wtopienia się z dystansu w kolor dominujący., Ta niezwykle teoretyczna technika, zwana pointylizmem, została przyjęta przez wielu współczesnych malarzy i stanowiła podstawę stylu malarstwa znanego jako Neoimpresjonizm.

Postimpresjoniści często wystawiali razem, ale w przeciwieństwie do impresjonistów, którzy zaczynali jako zwarta, przyjazna Grupa, malowali głównie samotnie. Cézanne malował w odosobnieniu w Aix-en-Provence w południowej Francji; jego samotność dorównywała samotności Paula Gauguina, który w 1891 roku zamieszkał na Tahiti, oraz van Gogha, który malował na wsi w Arles. Zarówno Gauguin, jak i van Gogh odrzucili obojętny obiektywizm impresjonizmu na rzecz bardziej osobistej, duchowej ekspresji., Po wystawieniu się z impresjonistami w 1886 roku, Gauguin wyrzekł się ” obrzydliwego błędu naturalizmu.”Wraz z młodym malarzem Émile Bernardem Gauguin poszukiwał prostszej prawdy i czystszej estetyki w sztuce; odwracając się od wyrafinowanego, miejskiego świata sztuki Paryża, szukał inspiracji w społecznościach wiejskich o bardziej tradycyjnych wartościach., Kopiując czysty, płaski kolor, ciężki kontur i dekoracyjną jakość średniowiecznego witrażu i iluminacji manuskryptu, obaj artyści eksplorowali ekspresyjny potencjał czystego koloru i linii, Gauguin szczególnie wykorzystując egzotyczne i zmysłowe harmonie kolorów do tworzenia poetyckich obrazów Tahitańczyków, wśród których ostatecznie mieszkał. Przybywając do Paryża w 1886 roku, holenderski malarz van Gogh szybko zaadaptował impresjonistyczne techniki i kolor, aby wyrazić swoje przenikliwe emocje., Kontrastujące krótkie pociągnięcia pędzla impresjonizmu przekształcił w kręte, żywe linie kolorów, wyolbrzymione nawet poza impresjonistyczną błyskotliwością, które oddają jego emocjonalnie naładowane i ekstatyczne reakcje na naturalny krajobraz.

mniej blisko spokrewnieni z impresjonistami byli Toulouse-Lautrec i Odilon Redon. Toulouse-Lautrec, zainteresowana spostrzegawczym portretem i efektem dekoracyjnym, wykorzystała żywe kontrastujące kolory impresjonizmu w płaskich obszarach zamkniętych wyraźnym, falistym zarysem. Kwiaty martwej natury Redona były nieco impresjonistyczne, ale inne jego prace, o sugestywnej i często mistycznej tematyce, są bardziej linearne i bliższe symbolice w stylu., Ogólnie Rzecz Biorąc, postimpresjonizm odszedł od naturalistycznego podejścia i skierował się w stronę dwóch głównych nurtów sztuki początku XX wieku, które ją zastąpiły: kubizmu i fowizmu, które starały się wywoływać emocje poprzez kolor i linię.