US Pharm. 2014;39(8):24-29.
streszczenie: nietrzymanie moczu dotyka zarówno mężczyzn, jak i kobiet, a zwłaszcza osób starszych. Agencja ds. polityki ochrony zdrowia i badań zidentyfikowała cztery rodzaje nietrzymania moczu: stres, popęd, mieszane i przepełnienie., Leki farmakologiczne, w tym estrogeny doustne, leki blokujące receptory α-adrenergiczne, leki uspokajające i nasenne, leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, inhibitory ACE, diuretyki pętlowe, niesteroidowe leki przeciwzapalne i blokery kanału wapniowego, były w pewnym stopniu zaangażowane w wystąpienie lub nasilenie nietrzymania moczu. Farmaceuta powinien rozważyć leki indukujące nietrzymanie moczu podczas przeglądania profili pacjentów.
u zdrowych ludzi wydalanie moczu następuje w odstępach czasu kilka razy dziennie, mimo że nerki wytwarzają mocz w sposób ciągły., Oznacza to, że pęcherz musi przechowywać mocz przez kilka godzin, cecha, która wymaga mięśni przewodu odpływowego pęcherza do kurczenia się w celu wytworzenia oporu. Zaburzenia funkcji magazynowania pęcherza moczowego prowadzą do nietrzymania moczu. Wiele czynników może być odpowiedzialnych, w tym choroby i niekorzystne skutki leczenia.1
wiele leków zaproponowano jako możliwe przyczyny nietrzymania moczu wywołanego przez leki, w tym antagonistów alfa1-adrenoceptor, leki przeciwpsychotyczne, benzodiazepiny, leki przeciwdepresyjne i leki stosowane w hormonalnej terapii zastępczej.,1 ponieważ leki są często metabolizowane i wydalane z moczem, dolne drogi moczowe są szczególnie podatne na działania niepożądane. Ponadto substancje rakotwórcze lub środki zapalne w moczu znajdują się w pobliżu nabłonka przez dłuższy czas, gdy są przechowywane w pęcherzu moczowym. Leki mogą powodować stres nietrzymanie moczu, parcie na nietrzymanie moczu lub nietrzymanie przelewu.2
w tym artykule omówiono różne rodzaje nietrzymania moczu, ich przyczyny i możliwe mechanizmy leżące u podstaw nietrzymania moczu wynikające z leków.,
Epidemiologia
częstość występowania nietrzymania moczu wzrasta wraz z wiekiem, przy czym ogólna częstość występowania wynosi 38% u kobiet i 17% u mężczyzn. U kobiet częstość występowania wynosi około 12,5% u osób w wieku od 60 do 64 lat i wzrasta do około 20,9% u osób w wieku ≥85 lat. Ponadto odnotowano większą częstość występowania wśród białych kobiet spoza Hiszpanii (41%) w porównaniu z czarnoskórymi kobietami spoza Hiszpanii (20%) i Amerykankami Meksykańskimi (36%).3 w podobnym badaniu częstość występowania cotygodniowego nietrzymania moczu była najwyższa wśród kobiet latynoskich, a następnie białych, czarnych i azjatycko-amerykańskich kobiet.,4
u mężczyzn częstość występowania wzrasta wraz z wiekiem, z 11% u osób w wieku od 60 do 64 lat do 31% u osób w wieku ≥85 lat. Wskaźnik nietrzymania moczu u czarnych mężczyzn jest podobny do tego u czarnych kobiet, ale u białych i meksykańsko-amerykańskich mężczyzn wskaźnik ten jest 2,5 razy niższy niż u kobiet tej samej narodowości.3
nietrzymanie moczu może być zaniżone ze względu na krępujący charakter schorzenia.,
rodzaje nietrzymania moczu
zgodnie z wytycznymi praktyki klinicznej wydanymi przez Agency for Health Care Policy and Research (obecnie nazywaną Agency for Healthcare Research and Quality), istnieją cztery rodzaje nietrzymania moczu: stres, popęd, mieszane i przepełnienie. Inne wytyczne identyfikują funkcjonalne nietrzymanie moczu jako piąty Typ.5-8 tabela 1 opisuje różne rodzaje nietrzymania moczu bardziej szczegółowo, wraz ze zwykłymi podejściami stosowanymi w zarządzaniu każdym.,5-10
mechanizmy utrzymania moczu
u zdrowych osób pęcherz moczowy wykrywa objętość moczu poprzez rozdęcie. Rozdęcie pęcherza pobudza afferent a-delta włókna (i włókna C, w stanie patologicznym), które przekazują informacje do centrum przechowywania pontyny w mózgu. Mózg z kolei wyzwala impulsy efferentne w celu zwiększenia magazynowania moczu poprzez aktywację unerwienia współczulnego dolnych dróg moczowych (nerwu hipogastrycznego)., Impulsy te aktywują również nerwy somatyczne, pudendalne i krzyżowe.1
nerwy hipogastryczne uwalniają noradrenalinę w celu pobudzenia receptorów beta3-adrenergicznych w wyrostku i alfa1-adrenergicznych w szyjce pęcherza moczowego i cewce moczowej proksymalnej. Rola adrenoceptorów beta3 polega na mediacji relaksacji mięśni gładkich i zwiększaniu podatności pęcherza moczowego, natomiast rola adrenoceptorów alfa1 polega na mediacji skurczu mięśni gładkich i zwiększaniu oporu wylotu pęcherza moczowego.,1 nerwy somatyczne, pudendalne i krzyżowe uwalniają acetylocholinę do działania na receptory nikotynowe w mięśniu prążkowanym w cewce dystalnej i dnie miednicy, które kurczą się zwiększając opór wylotu pęcherza moczowego.1
odpływ współczulny i odpływ somatyczny są zatrzymywane, gdy sygnalizacja aferentna do mózgu przekracza określony próg. W tym momencie odpływ przywspółczulny jest aktywowany przez nerwy miedniczne. Nerwy te uwalniają acetylocholinę, która następnie działa na receptory muskarynowe w komórkach mięśni gładkich wypieracza, powodując skurcz., W procesie tym uczestniczy wiele nadajników, w tym dopamina i serotonina oraz endorfiny.1
środki farmakologiczne, które powodują nietrzymanie moczu
wiele leków zostały zaangażowane w nietrzymanie moczu, i próby zostały wykonane w celu określenia mechanizmu odpowiedzialnego w oparciu o aktualne zrozumienie procesów związanych z continence i przekaźników, które odgrywają rolę. Każdy z opisanych wcześniej procesów może być manipulowany przez środki farmakologiczne, aby spowodować jeden lub więcej rodzajów nietrzymania moczu.,
leki powszechnie określone w nietrzymanie moczu obejmują leki przeciwcholinergiczne, agonistów alfa-adrenergicznych, antagonistów Alfa, diuretyki, blokery kanału wapniowego, leki uspokajające i nasenne, inhibitory ACE i leki przeciw parkinsonizmowi. W zależności od sposobu działania, efekt może być bezpośredni lub pośredni i może prowadzić do dowolnego rodzaju nietrzymania moczu. Biorąc pod uwagę te czynniki, ważne jest, aby rozważyć leczenie farmakologiczne pacjenta jako przyczynę nietrzymania moczu, szczególnie u pacjentów z nowo pojawiającym się nietrzymaniem moczu i u pacjentów w podeszłym wieku, u których często występuje polifarmacja.,11,12
z drugiej strony, środek farmakologiczny lub jakikolwiek inny czynnik powodujący przewlekłe zatrzymanie moczu może prowadzić do wzrostu ciśnienia dopęcherzowego i wynikającej z tego utraty moczu. W ten sposób leki, które powodują zatrzymanie moczu może pośrednio prowadzić do nadmiernego nietrzymania moczu.2
antagoniści Alfa-Adrenergiczni: jak opisano wcześniej, stymulacja adrenoceptorów alfa1 przez noradrenalinę prowadzi do zwiększenia oporu wylotu pęcherza moczowego., Wykazano, że alfa1-adrenoceptory wpływają na czynność dolnych dróg moczowych nie tylko poprzez bezpośredni wpływ na mięśnie gładkie, ale także na poziom zwojów rdzenia kręgowego i zacisków nerwowych. W ten sposób pośredniczą współczulne, przywspółczulne i somatyczne wypływy do pęcherza moczowego, szyi pęcherza moczowego, prostaty i zwieracza zewnętrznego cewki moczowej.Blokowanie tych receptorów takimi lekami jak prazosyna, doksazosyna i terazosyna prowadziłoby zatem do zmniejszenia oporu wylotu pęcherza moczowego, a co za tym idzie do nietrzymania moczu.,2 jedno z badań wykazało, że stosowanie alfa-blokerów zwiększa ryzyko nietrzymania moczu u starszych Afroamerykanów i białych kobiet prawie pięciokrotnie.Inne badanie wykazało, że prawie połowa kobiet przyjmujących leki blokujące receptory α-adrenergiczne zgłaszała nietrzymanie moczu.Fenoksybenzamina, nieselektywny, nieodwracalny antagonista receptorów alfa-adrenergicznych, była związana z wysiłkowym nietrzymaniem moczu.1
warto zauważyć, że wiele leków przeciwdepresyjnych i przeciwpsychotycznych wykazuje znaczną aktywność antagonisty receptora alfa1-adrenergicznego.,1
agoniści receptorów alfa-adrenergicznych: agoniści receptorów alfa-adrenergicznych, tacy jak klonidyna i metyldopa, naśladują działanie noradrenaliny na receptory. W ten sposób mogą skurczyć szyję pęcherza moczowego, powodując zatrzymanie moczu, a tym samym przepełnienie nietrzymania moczu.2,16-18
leki przeciwpsychotyczne: wiele leków przeciwpsychotycznych jest związanych z nietrzymaniem moczu, w tym chlorpromazyna, tiorydazyna, chlorprotiksen, tiotioksen, trifluoperazyna, flufenazyna (w tym enantan i dekanian), haloperydol i pimozyd.19-24 nietrzymanie moczu występuje w szerokim zakresie dawek przeciwpsychotycznych., Ponadto, podczas gdy u niektórych pacjentów występuje nietrzymanie moczu w ciągu kilku godzin od rozpoczęcia leczenia przeciwpsychotycznego, u innych nie występuje nietrzymanie moczu przez kilka tygodni po rozpoczęciu leczenia. W większości przypadków nietrzymanie moczu ustępuje samoistnie po odstawieniu leku przeciwpsychotycznego. Typowe leki przeciwpsychotyczne są głównie antagonistami dopaminy i prowadzą do wysiłkowego nietrzymania moczu, natomiast nietypowe leki przeciwpsychotyczne są antagonistami receptorów serotoninowych.,Leki przeciwpsychotyczne powodują również nietrzymanie moczu w wyniku co najmniej jednego z następujących mechanizmów: blokada receptorów alfa-adrenergicznych, blokada dopaminy i działanie cholinergiczne na pęcherz moczowy.Ze względu na te złożone interakcje lek-receptor nie można podać uogólnionego opisu tego, w jaki sposób leki przeciwpsychotyczne powodują nietrzymanie moczu.1
Jeśli nie jest możliwe odstawienie leku przeciwpsychotycznego, nietrzymanie moczu spowodowane przez leki przeciwpsychotyczne można leczyć różnymi lekami farmakologicznymi. Desmopresyna jest chyba najskuteczniejszym, ale także najdroższym środkiem terapeutycznym dostępnym do tego zastosowania., Inne leki to pseudoefedryna, oksybutynina, benztropina, triheksyfenidyl i agoniści dopaminy.25
leki przeciwdepresyjne: istnieje wiele klas leków przeciwdepresyjnych, Wszystkie o różnych właściwościach farmakologicznych. Utrudnia to uogólnienie podstawowych mechanizmów, które prowadzą do nietrzymania moczu w wyniku stosowania leków przeciwdepresyjnych. Jednak wszystkie leki przeciwdepresyjne powodują zatrzymanie moczu, a ostatecznie nietrzymanie moczu. Większość leków przeciwdepresyjnych jest inhibitorami noradrenaliny i/lub wychwytu serotoniny., Niektóre działają również jako antagoniści receptorów adrenergicznych, cholinergicznych lub histaminergicznych w dawkach terapeutycznych.1
leki moczopędne: celem leku moczopędnego jest zwiększenie tworzenia moczu przez nerki. W rezultacie leki moczopędne zwiększają częstość oddawania moczu i mogą powodować parcie na mocz i nietrzymanie moczu przez zwiększenie pojemności pęcherza moczowego pacjenta. W jednym z badań stwierdzono związek między lekami moczopędnymi i (lub) stanami związanymi z ich stosowaniem a nietrzymaniem moczu u kobiet zamieszkujących społeczność.,W innym badaniu stosowanie diuretyków pętlowych z lekami blokującymi receptory α-adrenergiczne prawie dwukrotnie zwiększyło ryzyko nietrzymania moczu w porównaniu z samym lekami blokującymi receptory α-adrenergiczne, ale nie obserwowano zwiększonego ryzyka, gdy do leków blokujących receptory α-adrenergiczne dodawano tiazydowe leki moczopędne lub leki moczopędne oszczędzające potas.Blokery kanału wapniowego: blokery kanału wapniowego zmniejszają kurczliwość mięśni gładkich pęcherza moczowego. Powoduje to zatrzymanie moczu, a zatem prowadzi do nadmiernego nietrzymania moczu.10
uspokajająco-nasenne: leki uspokajająco-nasenne powodują unieruchomienie wtórne do sedacji, która prowadzi do czynnościowego nietrzymania moczu.,Ponadto benzodiazepiny mogą powodować rozluźnienie mięśni prążkowanych ze względu na ich wpływ na receptory kwasu gamma-aminomasłowego typu A w ośrodkowym układzie nerwowym.Inhibitory ACE i antagoniści receptora angiotensyny: układ renina-angiotensyna występuje w pęcherzu moczowym i cewce moczowej. Blokowanie receptorów angiotensyny za pomocą inhibitorów ACE lub antagonistów receptora angiotensyny zmniejsza zarówno nadreaktywność wypieracza, jak i napięcie zwieracza cewki moczowej, co prowadzi do zmniejszenia nietrzymania moczu z parcia i zwiększenia wysiłkowego nietrzymania moczu.,Ponadto inhibitory ACE mogą powodować przewlekły suchy kaszel, który może powodować wysiłkowe nietrzymanie moczu. Wykazano to u pacjentki z cystocele, która otrzymywała enalapryl. U pacjenta rozwinął się suchy kaszel i wysiłkowe nietrzymanie moczu, które ustały w ciągu 3 tygodni od zaprzestania stosowania inhibitora ACE.
estrogeny: jedno z badań wykazało, że estrogeny doustne i przezskórne, z progestagenem lub bez progestagenu, zwiększały ryzyko nietrzymania moczu o 45% do 60% u starszych kobiet zamieszkujących społeczność.,Podsumowanie randomizowanych, kontrolowanych badań wykazało również, że stosowanie doustnych estrogenów zwiększyło ryzyko nietrzymania moczu o 50% do 80%.Hydroksychlorochina: hydroksychlorochina została niedawno zidentyfikowana jako lek, który może wywoływać nietrzymanie moczu. Obecnie istnieje tylko jedno sprawozdanie potwierdzające to stwierdzenie. W niniejszym raporcie u 71-letniej pacjentki stwierdzono nietrzymanie moczu jako działanie niepożądane hydroksychlorochiny podawanej w dawkach terapeutycznych w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów., Nietrzymanie moczu ustępowało wraz z odstawieniem leku i pojawiało się ponownie po ponownej rejestracji leku.31
wnioski
różne leki są związane z nietrzymaniem moczu. Może to być spowodowane bezpośrednim nietrzymaniem moczu lub nietrzymaniem przelewu wtórnym do zatrzymania moczu., Przeglądając profile pacjentów, farmaceuci powinni wziąć pod uwagę stosowanie doustnych estrogenów, alfa-blokerów, leków uspokajających i nasennych, leków przeciwdepresyjnych, przeciwpsychotycznych, inhibitorów ACE, diuretyków pętlowych, niesteroidowych leków przeciwzapalnych i blokerów kanału wapniowego, które mogą prowadzić do nietrzymania moczu. Ważne jest, aby pamiętać, że niektórzy pacjenci nietrzymanie moczu biorąc te leki mogą być zbyt zażenowany, aby omówić ich stan dobrowolnie.
Leave a Reply