Muzea Watykańskie

Hiszpański Rodrigo de Borja y Doms (w języku włoskim „Borgia”), wybrany na papieża po śmierci Innocentego VIII z imieniem Aleksander VI, nadaje jego imię części rezydencji używanej podczas jego papiestwa, które trwało od 1492 do 1503 i był naznaczony wydarzeniami o wielkim znaczeniu, takimi jak odkrycie Ameryki i wielki jubileusz 1500.,udekorowane na polecenie papieża Aleksandra VI, w których obecnie mieści się część Kolekcji Sztuki Współczesnej Muzeów Watykańskich zainaugurowanych przez Pawła VI (1973): Sala delle Sibille (Sala Sybilli) i Sala Credo (Sala wyznań) znajdują się w wieży Borgia, podczas gdy te ze sztuk wyzwolonych, Świętych i tajemnic są wyrównane w skrzydle zbudowanym przez Mikołaja V (1447-1455) i zdefiniowane jako „tajne pokoje” w Dzienniku Johannesa Burckharda, mistrza ceremonii papieża Aleksandra; wreszcie, w 1455 roku, w sala Pontifici (sala pontifici) znajduje się w najstarszym skrzydle, zbudowanym przez Mikołaja III (1277-1280)., Rezydencja papieska zajmowała całe pierwsze piętro Pałacu Apostolskiego, w tym jeszcze dwa małe pokoje dostępne z sali sztuk wyzwolonych, prawdopodobnie używane jako cubiculum (sypialnia) i stufetta (łazienka), a także dzisiejsze Sale dei Paramenti, „Galleriola” lub sala Audiencyjna, Sala della Falda i cubiculum Mikołaja V, które nie są dostępne dla publiczności.,
po śmierci Aleksandra VI mieszkanie zostało opuszczone przez Juliusza II (1503-1513), który nie chciał być otoczony pamięcią o pogardzanym poprzedniku; postanowił przenieść się do odpowiednich pokoi na piętrze powyżej, znanych obecnie jako pokoje Rafaela, których Dekoracja oznaczała niepowstrzymany wzrost Sanzio. Chociaż papieże nadal zmieniali miejsce zamieszkania, Apartament Borgia mieścił niektórych „bratanków kardynałów”, takich jak słynny św. Karol Borromeo, bratanek Piusa VI, A następnie Pinakotekę Piusa VII (1816) i bibliotekę Kardynała Mai., Dopiero pod koniec 1800 roku Leon XIII postanowił otworzyć go dla publiczności po radykalnej renowacji.
Dekoracja malarska ” sekretnych pokoi – – zarezerwowanych do prywatnego użytku przez Papieża – została powierzona Umbryjskiemu malarzowi Bernardino di Betto, bardziej znanemu jako Pinturicchio lub Pintoricchio („mały pintor”, nawiązując do jego zdrobnienia), którego wielokrotnie i często używał do podpisywania dokumentów., Po debiucie w Watykanie, w pracowni Perugino w Kaplicy Sykstyńskiej (1481-1483), artysta szybko wyróżnił się ze względu na swoją oryginalność, uzyskując autonomiczną afirmację i szerokie poparcie przez okres pięciu pontyfikatów: Sykstusa IV, Innocentego VIII (który zlecił dekorację Palazzetto del Belvedere, z którego zachowało się kilka widoków na miasto i lunet zawierających kupidyny w Galerii posągów w Muzeum Pio Clementino), Aleksandra VI, Piusa III i Juliusza II., Wykształcony jako utalentowany miniaturzysta, Pinturicchio dojrzał później niezwykłe walory artystyczne zarówno w malarstwie panelowym, jak i freskowym, do tego stopnia, że został autorytatywnie uznany za jednego z czołowych przedstawicieli szkoły umbryjskiej pod koniec XV wieku.,
„w Pałacu Papieskim Aleksander VI kazał mu pomalować wszystkie pomieszczenia, w których mieszkał, całą wieżę Borgia i przerobił wszystkie sklepienia sztukaterią i złotem”; chociaż w relacjach Aleksandra VI nie ma umowy ani cytatu, oświadczenie Vasariego może być udowodnione listem z 29 marca 1493 r., w którym papież informuje mieszkańców Orvieto o przerwaniu prac dekoracyjnych katedry, powierzonej Pinturicchio, z powodu nowego zaangażowania malarza w papieskim mieszkaniu w Watykanie.,
wystawna Dekoracja apartamentu Borgia, zainspirowana być może teologiem i mistrzem pałacu Annio da Viterbo, stanowi apogeum błyskotliwej kariery Umbryjskiego malarza, który za pontyfikatu Aleksandra VI stał się centralną postacią. ten ostatni, po najeździe Karola VIII, zlecił rozległy cykl fresków w Zamku Świętego Anioła (1497), niestety utracony. To wielkie przedsięwzięcie zostało szybko zrealizowane między jesienią 1492 r. a początkiem 1494 r., potwierdzając szybkość, która była chwalona jako cecha charakterystyczna malarza., Był wspierany przez dobrze prowadzony zespół artystów, w tym Piermatteo D 'Amelia, Benedetto Bonfigli, Pietro D' Andrea i Antonio da Viterbo – „il Pastura”) – krytycy dodali Ostatnio do listy Bartolomeo di Giovanniego i Raffaellino del Garbo-i wykorzystanie konkretnych aspektów technicznych., W rzeczywistości malarz tylko częściowo wykorzystał technikę fresku, na przemian ze szczególną mieszaną techniką malarską, o czym świadczą niedawne prace konserwatorskie, które były szybsze i podobne do prac na suchych płytach, umożliwiając w ten sposób zastosowanie szerszej gamy pigmentów i lakierów, zdolnych nadać obrazom chromatyczny blask, który jest najbardziej wywyższony w intensywnym obfitości sztukaterii i złotych tablic woskowych.