Starożytny Egipt

życie w starożytnym Egipcie

Starożytny Egipt może być uważany za oazę na pustyni północno-wschodniej Afryki, zależną od corocznego zalewania Nilu, aby wspierać jego ludność rolniczą. Główne bogactwo kraju pochodziło z żyznych terenów zalewowych Doliny Nilu, gdzie rzeka płynie między pasmami wapiennych wzgórz, a deltą Nilu, w której rozdziela się na kilka odnóg na północ od dzisiejszego Kairu., Między Zalewem a wzgórzami znajduje się zmienny pas nizinnej pustyni, który obsługiwał pewną ilość Gry. Nil był jedyną arterią transportową Egiptu.

pierwsza katarakta w Aswān, gdzie koryto rzeki zmienia się w rapids pasem granitu, była jedyną dobrze zdefiniowaną granicą kraju w obrębie zaludnionego obszaru. Na południe leżał znacznie mniej gościnny obszar Nubii, w którym rzeka płynęła przez niskie wzgórza z piaskowca, które w większości regionów pozostawiły tylko bardzo wąski pas uprawnych gruntów., Nubia była znacząca dla okresowej ekspansji Egiptu na południe i dla dostępu do produktów z południa. Na zachód od Nilu znajdowała się sucha Sahara, przerwana łańcuchem oaz około 125 do 185 Mil (200 do 300 km) od rzeki i pozbawiona wszystkich innych zasobów z wyjątkiem kilku minerałów. Ważniejsza była Wschodnia pustynia, między Nilem a Morzem Czerwonym, gdyż wspierała niewielką ludność koczowniczą i pustynną zwierzynę, zawierała liczne złoża minerałów, w tym złoto, i stanowiła drogę do Morza Czerwonego.

na północny wschód znajdował się Przesmyk Sueski., Stanowił on główną drogę kontaktu z Synajem, z którego pochodził turkus i prawdopodobnie miedź, oraz z południowo-zachodnią Azją, najważniejszym obszarem interakcji kulturowych Egiptu, z którego otrzymywano bodźce do rozwoju technicznego i kultywary dla upraw. Imigranci i ostatecznie najeźdźcy przedostali się przez przesmyk do Egiptu, przyciągając stabilność i dobrobyt kraju. Od końca II tysiąclecia p. n. e.liczne ataki lądowe i morskie miały miejsce wzdłuż wschodniego wybrzeża Morza Śródziemnego.

na początku stosunkowo niewielki kontakt kulturowy miał miejsce na Morzu Śródziemnym, ale od samego początku Egipt utrzymywał stosunki handlowe z libańskim portem Byblos (dzisiejszy Jbail). Egipt potrzebował kilku importów, aby utrzymać podstawowy standard życia, ale dobre drewno było niezbędne i nie było dostępne w kraju, więc zazwyczaj pozyskiwano je z Libanu. Minerały takie jak obsydian i lapis lazuli były importowane z tak odległych obszarów, jak Anatolia I Afganistan.,

Rolnictwo koncentruje się na uprawie zbóż, głównie pszenicy zwyczajnej (Triticum dicoccum) i jęczmienia (Hordeum vulgare). Żyzność gruntów i ogólna przewidywalność zalewania zapewniły bardzo wysoką wydajność jednej rocznej uprawy. Ta produktywność umożliwiła przechowywanie dużych nadwyżek na wypadek niepowodzeń w uprawach, a także stanowiła główną podstawę bogactwa egipskiego, które było, aż do powstania wielkich imperiów w I tysiącleciu p. n. e., największym ze wszystkich państw starożytnego Bliskiego Wschodu.,

nawadnianie basenów zostało osiągnięte za pomocą prostych środków, a wielokrotne uprawy nie były możliwe do znacznie późniejszych czasów, chyba że w rejonie jeziora Al-Fayyūm. W miarę jak rzeka odkładała muł aluwialny, podnosząc poziom terenów zalewowych, a ziemia odzyskiwana była z bagien, zwiększyła się powierzchnia uprawna w dolinie Nilu i delcie, a pasterstwo powoli spadało. Oprócz uprawy zbóż ważne były owoce i warzywa, które były nawadniane przez cały rok na małych działkach. Ryby były również niezbędne w diecie., Papirus, który rosł obficie na bagnach, był zbierany dziko i w późniejszych czasach był uprawiany. Mógł być używany jako roślina spożywcza, a na pewno był używany do robienia Lin, Maty i sandałów. Przede wszystkim dostarczała charakterystycznego egipskiego materiału piśmienniczego, który wraz ze zbożem był głównym eksportem kraju w późnym okresie egipskim, a następnie grecko-rzymskim.

bydło mogło być udomowione w północno-wschodniej Afryce., Egipcjanie trzymali wiele zwierząt i ich różnych produktów, wykazując pewne zainteresowanie rasami i osobnikami, które znajduje się do dziś w Sudanie i Afryce Wschodniej. Osioł, który był głównym zwierzęciem transportowym (wielbłąd nie stał się powszechny aż do czasów rzymskich), został prawdopodobnie udomowiony w regionie. Rodzima Egipska rasa owiec wymarła w 2. tysiącleciu p. n. e. i została zastąpiona rasą azjatycką. Owce były przede wszystkim źródłem mięsa; ich wełna była rzadko używana. Kozy były liczniejsze niż Owce. Hodowano i jedzono świnie., Kaczki i gęsi były trzymane dla jedzenia, a wiele z ogromnej liczby dzikich i migrujących ptaków znalezionych w Egipcie zostało upolowanych i uwięzionych. Zwierzyna Pustynna, głównie różne gatunki antylop i ibexów, była polowana przez elitę; był to królewski przywilej polowania na lwy i dzikie bydło. Do zwierząt należały psy, które były również używane do polowań, koty i małpy. Ponadto Egipcjanie mieli duże zainteresowanie i znajomość większości gatunków ssaków, ptaków, gadów i ryb w ich środowisku.,

Większość Egipcjan pochodziła prawdopodobnie od osadników, którzy przenieśli się do Doliny Nilu w czasach prehistorycznych, a wzrost populacji nastąpił dzięki naturalnej płodności. W różnych okresach przybywali tu imigranci z Nubii, Libii, a zwłaszcza Bliskiego Wschodu. Były one znaczące historycznie i mogły również przyczyniać się do wzrostu populacji, ale ich liczebność nie jest znana. Większość ludzi mieszkała w wioskach i miastach w dolinie Nilu i delcie., Domy mieszkalne były zwykle budowane z cegły mułowej i już dawno zniknęły pod wznoszącym się zbiornikiem wodnym lub pod nowoczesnymi miastami, co zatarło dowody na wzorce osadnicze. W starożytności, podobnie jak obecnie, najchętniej lokowano osady na lekko podniesionym gruncie w pobliżu brzegu rzeki, gdzie transport i woda były łatwo dostępne, a zalanie było mało prawdopodobne. Do I tysiąclecia p. n. e. Egipt nie był zurbanizowany w takim samym stopniu jak Mezopotamia., Zamiast tego kilka ośrodków, zwłaszcza Memfis i Teby, przyciągało ludność, a zwłaszcza elitę, podczas gdy reszta ludności była stosunkowo równomiernie rozłożona na lądzie. Szacuje się, że liczba ludności wzrosła z 1 do 1,5 miliona w III tysiącleciu p. n. e.do być może dwukrotnie więcej niż na przełomie II i I tysiąclecia p. n. e. (Znacznie wyższy poziom populacji osiągnięto w czasach grecko-rzymskich.)

prawie wszyscy mieszkańcy zajmowali się rolnictwem i prawdopodobnie byli związani z ziemią., W teorii cała ziemia należała do króla, chociaż w praktyce mieszkający na niej mieszkańcy nie mogli łatwo zostać usunięci, a niektóre kategorie ziemi można było kupić i sprzedać. Ziemia była przydzielana wysokim urzędnikom, aby zapewnić im dochód, a większość traktatów wymagała zapłaty znacznych należności na rzecz państwa, które miało silny interes w utrzymaniu gruntów w użytkowaniu rolnym. Opuszczone tereny zostały ponownie przejęte przez państwo i przekazane pod uprawę., Ludzie, którzy żyli i pracowali na tej ziemi, nie byli wolni i zobowiązani do jej pracy, ale nie byli niewolnikami; większość płaciła część swoich produktów głównym urzędnikom. Pojawili się wolni obywatele, którzy pracowali na ziemi we własnym imieniu; terminy stosowane do nich pierwotnie odnosiły się do biednych ludzi, ale ci rolnicy prawdopodobnie nie byli biedni. Niewolnictwo nigdy nie było powszechne, ograniczało się do jeńców i obcokrajowców lub do ludzi, którzy zostali zmuszeni przez ubóstwo lub długi do sprzedaży siebie w służbie., Niewolnicy czasami nawet poślubiali członków rodzin swoich właścicieli, tak że w dłuższej perspektywie osoby należące do gospodarstw domowych miały tendencję do asymilacji w wolne społeczeństwo. W nowym królestwie (od około 1539 do 1075 p. n. e.) duża liczba niewolników została zdobyta przez główne instytucje państwowe lub wcielona do armii. Karne traktowanie obcych niewolników lub rodzimych uciekinierów z ich obowiązków obejmowało pracę przymusową, wygnanie (na przykład w oazach Pustyni Zachodniej) lub przymusowe zaciąganie się do niebezpiecznych wypraw górniczych., Nawet zatrudnienie bezkarne, takie jak kamieniołomy na pustyni, było niebezpieczne. Oficjalny zapis jednej z wypraw pokazuje śmiertelność ponad 10 procent.

tak jak Egipcjanie optymalizowali produkcję rolną za pomocą prostych środków, ich rzemiosło i techniki, z których wiele pochodziło z Azji, zostały podniesione do niezwykłego poziomu doskonałości. Najbardziej uderzające osiągnięcie techniczne Egipcjan, masywny kamienny budynek, wykorzystało również potencjał scentralizowanego państwa do zmobilizowania ogromnej siły roboczej, która została udostępniona dzięki efektywnym praktykom rolniczym., Niektóre z zaangażowanych umiejętności technicznych i organizacyjnych były niezwykłe. Budowa wielkich piramid z IV dynastii (ok. 2575–ok. 2465 p. n. e.) nie została jeszcze w pełni wyjaśniona i będzie poważnym wyzwaniem do dziś. Ten wydatek umiejętności kontrastuje z rzadkimi dowodami na zasadniczo neolityczny sposób życia ludności wiejskiej w tamtych czasach, podczas gdy stosowanie narzędzi krzemiennych utrzymywało się nawet w środowiskach miejskich przynajmniej do końca II tysiąclecia p. n. e. Metal był odpowiednio Rzadki, większość z nich była używana do celów prestiżu, a nie do celów codziennych.,

w kontekście miejskim i elitarnym ideałem Egipskim była rodzina nuklearna, ale na lądzie, a nawet w obrębie centralnej grupy rządzącej, istnieją dowody na rozbudowane rodziny. Egipcjanie byli monogamiczni, a wybór partnerów w małżeństwie, dla których nie są znane żadne formalne ceremonie ani sankcje prawne, nie przebiegał według ustalonego schematu. Małżeństwo Małżeńskie nie było praktykowane w okresie dynastycznym, z wyjątkiem okazjonalnych małżeństw brata i siostry w rodzinie królewskiej, a praktyka ta mogła być otwarta tylko dla królów lub spadkobierców tronu., Rozwód był teoretycznie łatwy, ale kosztowny. Kobiety miały status prawny tylko nieznacznie gorszy niż mężczyźni. Mogli posiadać i rozporządzać majątkiem we własnym zakresie, mogli wszczynać rozwód i inne postępowania sądowe. Prawie nigdy nie sprawowali urzędu administracyjnego, ale coraz częściej angażowali się w kult religijny jako kapłanki lub „śpiewaczki”.”Mężatki nosiły tytuł „pani domu”, którego dokładne znaczenie nie jest znane. Poniżej skali społecznej, prawdopodobnie pracowali na ziemi, jak również w domu.,

nierównomierny podział bogactwa, pracy i technologii był związany z jedynym częściowo miejskim charakterem społeczeństwa, zwłaszcza w III tysiącleciu p. n. e. Zasoby kraju nie były zasilane w liczne prowincjonalne miasta, lecz koncentrowały się w znacznym stopniu wokół stolicy-samej rozproszonej grupy osiedli, a nie Miasta—i skupiały się na centralnej postaci w społeczeństwie, królu. W III i na początku II tysiąclecia elitarnym ideałem, wyrażonym w dekoracji prywatnych grobowców, był dworski i wiejski., Dopiero znacznie później Egipcjanie nabrali bardziej miejskiego charakteru.