Ptolemeusze (305-145 p. n. e.)
pierwsze 160 lat dynastii ptolemejskiej są konwencjonalnie postrzegane jako jej najzamożniejsza Epoka. Niewiele wiadomo o fundamentach założonych za panowania Ptolemeusza I Sotera (304-282 p. n. e.), ale rosnąca ilość dokumentów, inskrypcji i dowodów archeologicznych z czasów panowania jego syna i następcy, Ptolemeusza II Filadelfosa (285-246 p. n. e.), pokazuje, że administracja i gospodarka królestwa przeszła gruntowną reorganizację., GODNY UWAGI tekst demotyczny z roku 258 p. n. e.odnosi się do zamówień na kompletny spis królestwa, który miał zapisywać źródła wody; położenie, jakość i potencjał nawadniający ziemi; stan uprawy, uprawiane plony; oraz zakres kapłańskich i królewskich posiadłości ziemskich. W tym okresie pojawiły się ważne innowacje rolnicze. Wprowadzono nowe uprawy, a masowe prace irygacyjne przyniosły pod uprawę wiele nowych gruntów, zwłaszcza w Al-Fayyūm, gdzie osiedliło się wielu imigrantów z Greków.,
Encyclopædia Britannica, Inc.
macedońsko-grecki charakter monarchii został energicznie zachowany. Nie ma bardziej dobitnego znaku tego niż wzrost i znaczenie miasta Aleksandria., Zostało założone 7 kwietnia 331 roku p. n. e.przez Aleksandra Wielkiego na miejscu niewielkiej egipskiej wioski Rakotis w północno-zachodniej delcie Nilu i było najważniejszym miastem we wschodniej części Morza Śródziemnego aż do założenia Konstantynopola w IV wieku n. e. Znaczenie nowego miasta greckiego zostało wkrótce podkreślone w przeciwieństwie do jego egipskiego otoczenia, gdy stolica królewska została przeniesiona, w ciągu kilku lat od śmierci Aleksandra, z Memfis do Aleksandrii., Dwór Ptolemejski uprawiał ekstrawagancki luksus w stylu greckim w swoim wspaniałym i stale powiększającym się kompleksie pałacowym, który zajmował aż jedną trzecią miasta we wczesnym okresie rzymskim. Jego wielkość została podkreślona za panowania Ptolemeusza II Filadelfosa przez założenie czworobocznego Festiwalu Ptolemaieia, który miał mieć status równy statusowi Igrzysk Olimpijskich. Festiwal był naznaczony procesją niezwykle wyszukanych i pomysłowo skonstruowanych pływaków, ze scenariuszami ilustrującymi Greckie kulty religijne.,
Ptolemeusz II nadał dynastii inną charakterystyczną cechę, gdy poślubił swoją pełną siostrę, Arsinoe II, jedną z najpotężniejszych i najbardziej niezwykłych kobiet epoki hellenistycznej. W efekcie stali się współwładcami i obaj przyjęli epitet Philadelphus („bratobójczy „i”siostrzeniec kochający”). Praktyka małżeństw pokrewieństwa była naśladowana przez większość ich następców i naśladowana również przez zwykłych Egipcjan, chociaż nie była to standardowa praktyka w faraońskich domach królewskich i była nieznana w pozostałej części rdzennej ludności egipskiej., Arsinoe odegrał znaczącą rolę w kształtowaniu polityki królewskiej. Została wystawiona na monecie i ostatecznie została czczona, być może nawet przed śmiercią, w charakterystycznym greckim stylu kultu władcy, który rozwinął się w tym panowaniu.
od pierwszej fazy wojen następców Aleksandra Ptolemeusze żywili imperialne ambicje. Ptolemeusz i zdobył kontrolę nad Cyprem i Cyreną i pokłócił się ze swoim sąsiadem o kontrolę nad Palestyną., W trakcie III wieku rozwinęło się potężne imperium Ptolemejskie, które przez większą część okresu rościło sobie prawa do suwerenności w Lewancie, w wielu miastach zachodniego i południowego wybrzeża Azji Mniejszej, na niektórych wyspach Morza Egejskiego, w kilku miastach w Tracji, a także na Cyprze i Cyrenie. Powiązania rodzinne i sojusze dynastyczne, zwłaszcza między Ptolemeuszami a sąsiednimi Seleucydami, odegrały ważną rolę w tych imperialistycznych ambicjach., Takie powiązania nie były w stanie zachować harmonii między rodami Królewskimi (w latach 274-200 p. n. e.pięć wojen toczyło się z Seleucydami o posiadanie terytorium w Syrii i Lewancie), ale utrzymywały one domy rządzące stosunkowo zwarte, połączone ze sobą i bardziej zgodne z ich macedońsko-greckim pochodzeniem.
Kiedy Ptolemeusz II Philadelphus zmarł w 246 p. n. e., pozostawił dostatnie Królestwo swojemu następcy Ptolemeuszowi III Euergetesowi (246-221 p. n. e.)., Za panowania euergetesa zakończyła się bardzo udana kampania przeciwko Seleucydom w Syrii, spowodowana zamordowaniem jego siostry Berenice, która była żoną Seleucydów Antiocha II. aby pomścić Berenice, Euergetes pomaszerował do Syrii, gdzie odniósł wielkie zwycięstwo. Zyskał popularność w domu, odzyskując posągi egipskich bogów pierwotnie zabrane przez Persów. Dekret ogłoszony w Kanopusie w delcie 7 marca 238 r. p. n. e.potwierdza zarówno to wydarzenie, jak i wiele wielkich dobrodziejstw przyznanych egipskim świątyniom na całym świecie., Na przykład za panowania Euergetesa rozpoczęto odbudowę Wielkiej Świątyni Horusa w Idfū (Apollinopolis Magna).
Euergetesa zastąpił jego syn Ptolemeusz IV Filopator (221-205 p. n. e.), którego greccy historycy przedstawiają jako słabego i skorumpowanego władcę, zdominowanego przez potężny krąg aleksandryjskich dworzan greckich. W 217 p. n. e.doszło do kolejnego poważnego konfliktu z Seleucydami, który zakończył się wielkim zwycięstwem Ptolemejskim pod Rafią w południowej Palestynie., Bitwa jest znana z faktu, że duża liczba rdzennych egipskich żołnierzy walczyła u boku macedońskich i greckich kontyngentów. Wydarzenia związane ze śmiercią Filopatora i sukcesją młodzieńczego Ptolemeusza V Epifanesa (205-180 p. n. e.) są zasłonięte dworską intrygą. Zanim Epifanes zakończył swoją pierwszą dekadę panowania, pojawiły się poważne trudności. Bunty rdzenne na południu, które były sporadyczne w drugiej połowie III wieku p. n. e., stały się poważne i osłabiły władzę monarchy w istotnej części Królestwa., Te bunty, które wytworzyły rdzennych pretendentów do władzy królewskiej, są zazwyczaj przypisywane realizacji przez rdzennych Egipcjan, po ich udziale w zwycięstwie nad Raphią, ich potencjalnej władzy. Kłopoty nadal wybuchały przez kilka kolejnych dekad. Około 196 p. n. e.znaczna część zamorskiego Imperium Ptolemejskiego została na stałe utracona (choć możliwe, że w latach 165-145 p. n. e. nastąpiło krótkotrwałe przebudzenie na Wyspach Egejskich)., Aby wzmocnić i zareklamować siłę rządzącej Izby w kraju i za granicą, administracja przyjęła szereg wspaniałych tytułów honorowych dla swoich oficerów. Aby pojednać uczucia Egipskie, Synod religijny, który spotkał się w 196 roku p. n. e., aby koronować Epifanesa w Memfis (pierwsza okazja, w której Ptolemeusz z pewnością został koronowany w tradycyjnej stolicy), ogłosił rozległe przywileje dla egipskich świątyń, zapisane na kamieniu z Rosetty.,
panowanie Ptolemeusza Vi Filometora (180-145 p. n. e.), człowieka o pobożnym i wielkodusznym charakterze, naznaczone było ponownym konfliktem z Seleucydami po śmierci jego matki, Kleopatry I, w 176 p. n. e. W 170/169 p. n. e.Antioch IV z Syrii najechał Egipt i ustanowił protektorat; w 168 p. n. e. powrócił, przyjął koronację w Memfis i ustanowił namiestnika Seleucydów. Nie potrafił jednak liczyć się z silniejszymi interesami Rzymu., Latem 168 roku p. n. e.Rzymski ambasador, Popillius Laenas, przybył do siedziby Antiocha w pobliżu Pelusium w delcie i wystawił niesamowity pokaz rzymskiej potęgi. Nakazał Antiochowi wycofanie się z Egiptu. Antioch poprosił o czas, aby skonsultować się ze swoimi doradcami. Laenas narysował krąg wokół króla swoim kijem i kazał mu odpowiedzieć, zanim wyjdzie z kręgu. Tylko jedna odpowiedź była możliwa i pod koniec lipca Antioch opuścił Egipt. Panowanie filometora było dodatkowo utrudnione rywalizacją z jego bratem, późniejszym Ptolemeuszem VIII Euergetesem II Physcon., Rozwiązaniem, wymyślonym za radą Rzymian, było przeniesienie Physcon do Cyreny, gdzie pozostał aż do śmierci Filometora w 145 p. n. e. Warto zauważyć, że w 155 p. n. e.Physcon podjął krok zapisania Królestwa Cyreny Rzymianom w przypadku jego przedwczesnej śmierci.
Leave a Reply