magazyn POLITICO

nieartykułowane domniemanie, które Sullivan, Litman i Rich nie są sami w tworzeniu, jest to, że Felt—zastępca dyrektora FBI w czerwcu 1972 roku, a następnie rozmówca parking-garaż, który pokierował Bob Woodward i Carl Bernstein do reportorial heights—był honorowym, bezinteresownym informatorem intencją ujawnienia bezprawia szalejącego w Białym Domu Nixona., Albo, jak napisał David Remnick w The New Yorker-nawiązując do oryginalnych hagiografów Deep Throat, Woodward i Bernstein-uważali ” wierzyli ,że administracja Nixona była skorumpowana, paranoiczna i próbowała naruszyć niezależność biura.”Prezydent i jego główni pomocnicy uciekli, uważali się za zbrodniczą operację z Białego Domu i zaryzykowali wszystko, by poprowadzić dziennikarzy”. Nowa biografia o filcu, z Liamem Neesonem, ma ukazać się 29 września i pokazuje wszelkie oznaki dalszego przedstawiania głębokiego gardła jako głębokiego patrioty i oddanego życia FBI.,

ale tu jest heretycka myśl: Mark Felt nie był bohaterem. Pozbycie się Nixona było ostatnią rzeczą, jaką kiedykolwiek chciał osiągnąć; w rzeczy samej, liczył na kontynuację Nixona w urzędzie, aby osiągnąć swój jedyny cel: dotrzeć na szczyt piramidy FBI i zostać dyrektorem. Felt nie pomagał mediom dla dobra kraju, wykorzystywał media w służbie własnej ambicji. Sprawy nie potoczyły się tak, jak chciał.,

dopiero niedawno, ponad cztery dekady po upadku Nixona, stało się możliwe zrekonstruowanie projektu Felt i tego, co naprawdę wydarzyło się podczas tych pamiętnych sześciu miesięcy po włamaniu do Watergate. Wymaga to przekopania się przez dużą liczbę dokumentów pierwotnych i rejestrów rządowych na tle rozległej literatury wtórnej. Tajne nagrania Nixona mają pierwsze znaczenie, ale tylko wyznaczają punkt wyjścia., Trzeba również zbadać dokumenty z rozległego śledztwa FBI Watergate; późniejsze wewnętrzne dochodzenie w sprawie przecieków FBI; zapisy ze specjalnej Prokuratury Watergate; dokumenty z własnych akt FBI Felta; i wreszcie dwie niezamierzenie nagradzające książki: oryginalny pamiętnik Marka Felta z 1979 roku, piramida FBI, i nieco przerobiona wersja opublikowana w 2006 roku, życie G-Mana.

to, z czym skończysz, to prawdziwa historia głębokiego gardła., I możesz zostać z tą świadomością: bez względu na to, co stanie się z Donaldem Trumpem – czy jest rozgrzeszony, zdemaskowany—czy też nie-powinieneś mieć nadzieję, że nie ma nikogo tak dwulicowego, jak Mark czuł manipulowanie naszym rozumieniem Russiagate.

***

1 maja 1972 roku John Edgar Hoover został uznany za 48.dyrektora FBI lub, jak jeden z jego arcykrytów nazwał go „Świętą krową nr 1 amerykańskiej polityki.,”Przebiegły, 77-letni biurokrata był najbliższą rzeczą do kultu osobowości w rządzie federalnym, który kiedykolwiek istniał; nawet bezprecedensowa, wieloletnia plama złej reklamy, która rozpoczęła się pod koniec 1970 roku, nie rozluźniła jego uścisku na stanowisku dyrektora. W FBI było pełno pochlebstw. Prezydenci i podwładni przychodzili i odchodzili, ale Hoover wydawał się niezwyciężony, jeśli nie nieśmiertelny, jako nierozłączny z Imperium egzekwowania prawa, które zbudował, ponieważ imperium było niewyobrażalne bez niego.,

jednak za kulisami, egoistyczna odmowa ustąpienia Hoovera, gdy osiągnął obowiązkowy wiek emerytalny 70 lat w 1964 roku, i brak pomysłowości dwóch prezydentów, aby zmusić go do odejścia, zapoczątkowały zaciętą, bezkompromisową walkę w FBI o jego sukces. Było to uderzające podobieństwo do tego, co działo się na Kremlu, gdy radziecki przywódca zbliżał się do końca swojej kadencji. Więcej niż kilku szefów FBI widziało potencjalnego dyrektora, gdy patrzyli w lustro podczas porannego golenia., Niechęć Hoovera do odpuszczenia uwolniła to, co dziekan historyków Watergate, nieżyjący Stanley Kutler, określił jako ” wojnę o sukcesję FBI.”

wykonawcą utworu inside track w pierwszych latach Nixona był William C. Sullivan, który nosił tytuł asystenta reżysera. Sullivan był przez pewien czas postrzegany przez Hoovera jako syn. Standardową miarą tego, gdzie podwładni stali z surowym i formalnym Hooverem, była jego metoda zwracania się do nich. Gdyby ktoś był „Miller” zamiast ” Mr., Miller, ” ta osoba osiągnęła wysoki poziom znajomości. Hoover zadzwonił do Sullivana, który nadzorował najważniejsze zadania kontrwywiadu i Bezpieczeństwa Wewnętrznego biura, po prostu ” Bill.”

jednak Sullivan miał wadę charakteru, która stawała się śmiertelna im bliżej szczytu piramidy: był niecierpliwy. Kiedy administracja Nixona zalała starzejącego się Hoovera-szef sztabu H. R. ” Bob „Haldeman Ostro opisał reżysera jako” prawdziwą postać z dawnych dni ” -Sullivan zobaczył otwarcie, zachęcony przez podobnie myślących urzędników Departamentu Sprawiedliwości., Zaczął ujawniać obraźliwe informacje o Hooverze dziennikarzom uważanym za sympatycznych, w tym przede wszystkim Robertowi Novakowi, reportażowi połowy felietonu Rowlanda Evansa i Roberta Novaka.

Biuro może nie wymyśliło tej praktyki, ale udoskonaliło sztukę. Żadna agencja federalna nie konkurowała z FBI pod względem dobrze umiejscowionego, znakomicie zaplanowanego ujawnienia, zaprojektowanego z myślą o celu., Informacje są walutą władzy w Waszyngtonie, a przeciek do prasy miał kluczowe znaczenie dla nieoficjalnej przewagi biura, powodem, dla którego FBI wywołało strach w wielu kwartałach poza jego faktycznym skrócie. Ale dopóki nie pojawił się Sullivan, przeciek był w dużej mierze kontrolowany, usankcjonowany i instytucjonalny—to znaczy skierowany przeciwko postrzeganym przeciwnikom biura lub w celu zniszczenia wizerunku i reputacji FBI. Nigdy nie zatrudniano przecieków dla osobistych korzyści kosztem Hoovera.

Hoover szybko się zorientował., Zwolnił Sullivana za nielojalność, bezczelność i niesubordynację, ale nie przed konfrontacją, która natychmiast stała się częścią historii FBI. W październiku 1971 roku Sullivan wrócił z urlopu, aby znaleźć zamki w swoim biurze zmienione. Sullivan wymienił ostre słowa z dyrektorem FBI, który wymyślił ten konkretny dotyk. Kiedy kierownictwo nazwało go „Judaszem”, nieustannie rumped, wielkości Bantama Sullivan natychmiast wyzwał swojego eleganckiego, 6-metrowego przeciwnika, Williama Marka Felta, do walki na pięści.,

Po pospiesznym odejściu Sullivana, Felt stał się faworytem do zastąpienia Hoovera, mimo że był powszechnie nielubiany wewnętrznie. Jego pseudonim w biurze to ” biały szczur.”Uzyskał tę wstrzemięźliwość w ciągu sześciu lat, gdy kierował Wydziałem inspekcji, narzędziem Hoovera do egzekwowania dyscypliny i wymierzania kar. Martynetowe wycieczki inspekcyjne Felt ' a, podczas których prześcigał Hoovera, aby zyskać przychylność reżysera, przyniosły mu wrogość agentów i agentów w całym kraju., Raport z inspekcji felta po niesławnym włamaniu do biura FBI w mediach w Pensylwanii w marcu 1971 roku przez działaczy antywojennych był typowy. Raport Felt uwolnił „siedzibę rządu” (jak Siedziba FBI została nieskromnie nazwana podczas rządów Hoovera) od wszelkiej winy i uczynił agenta medialnego kozłem ofiarnym, jak napisała była dziennikarka Washington Post Betty Medsger w swojej książce z 2014 roku, włamanie. „Prawdopodobnie nie sikalibyśmy na niego, gdyby był w ogniu”, emerytowany agent Robert P. Campbell przypomniał w wywiadzie z 2011 roku, odzwierciedlając pogardę rangi i Pliku.,

nigdy nie cieszył się silnym poparciem w administracji Nixona, w przeciwieństwie do Sullivana. Podczas gdy „Crazy Billy” nosił na rękawie ambicję sukcesu Hoovera, Felt był samolubny w nieatrakcyjny sposób. Chociaż pochłonięty tym, co uważał za jego prawowite dziedzictwo, czuł się często wykazywany fałszywą pokorą, być może ze strachu, że jego ambicje staną się zbyt oczywiste dla Hoovera. -Jeśli chciałeś zrujnować czyjąś karierę w FBI-wspominał później były agent. – wszystko, co musiałeś zrobić, to ujawnić to komuś w prasie, który tak a tak był przygotowywany jako następca Hoovera.,”Wynik był taki, że Felt” nie wchodzi w interakcję z wiarygodnością ” ze swoimi rówieśnikami, przypomniał Donald Santarelli, wówczas Prokurator Generalny w Departamencie Sprawiedliwości, w wywiadzie z 2011 roku.

rankiem 2 maja 1972 roku, martwe ciało Hoovera zostało odkryte na podłodze jego sypialni godzinę po tym, jak zawsze punktualny reżyser nie mógł zejść na dół na śniadanie o 7:30. Później żałobnicy w domu pogrzebowym byli oszołomieni tym, co zobaczyli w trumnie. Tam w trumnie leżał mały, siwy, wątły mężczyzna., Zakład pogrzebowy umył włosy Hoovera i cała farba wyszła z jego brwi.

Felt nie był zaskoczony portretem niemocy. Ze wszystkich intencji i celów byl kierujac Biuro przez ponad rok, przekonany, ze jesli czekal na swój czas (w przeciwienstwie do Sullivana), Nixon nieuchronnie zwrócil sie do naturalnego legata Hoovera.

Felt was wrong.

niespodziewane spotkanie Nixona z ciemnoskórym outsiderem, asystentem Prokuratora Generalnego L., Patrick Gray, pełniący obowiązki dyrektora w ciągu kilku godzin, jest jedną z najbardziej dalekosiężnych decyzji personalnych, jakie prezydent podjął nieumyślnie. Jego uwaga pochłonięta zbliżającymi się wyborami, strategią geopolityczną i wysiłkiem wycofania wojsk lądowych USA z Wietnamu, Nixon pragnął uniknąć sytuacji, w której FBI Hoovera stało się problemem w 1972 roku. Po raz pierwszy dyrektor miał zdobyć potwierdzenie w Senacie, a Nixon chciał dać Demokratom w Komisji sądowniczej możliwość pracy nad kandydatem w roku wyborczym, być może nawet zablokować jego potwierdzenie., Prezydent uznał tę nominację za równoznaczną z nominacją prezesa Sądu Najwyższego. Nixon chcial energicznego czlowieka, który zajmowal stanowisko dlugo po jego drugiej kadencji zakonczyl. Aktorska nominacja Graya została ostro skrytykowana ze względu na to, że był kumplem Nixona. Ale poza tym wzbudził mały sprzeciw, ponieważ był tak bezbarwny, jak jego imię.

Gray nie był obiecany na stałe, tylko, że będzie brany pod uwagę na to stanowisko, jeśli wykona godną zaufania pracę., Jednak wiadomość kryjąca się za tymczasowym statusem Graya-że Nixon zamierzał sprowadzić kogoś spoza biura – była jednoznacznym sygnałem dla kilku dyrektorów, którzy chcą pracować i postanowili przejść na emeryturę. Ambitny Filc postrzegał jednak aktorskie określenie jako niewielki otwór. Pozostało jeszcze sześć miesięcy, aby przekonać Nixona, aby” ujrzał światło”, nominując Insidera, jak napisał Felt w swoim pamiętniku z 1979 roku.,

Felt odgrywał rolę niezastąpionego głównego zastępcy Graya, jednocześnie umniejszając tymczasowego dyrektora za jego plecami, zgodnie z wywiadami przeprowadzonymi ze współczesnymi urzędnikami FBI, gdy włamanie do Watergate miało miejsce 17 czerwca 1972 roku. Włamanie do siedziby Komitetu Narodowego Demokratów w kompleksie biurowym Watergate przez agentów kampanii Nixona przedstawiło Grayowi dylemat, który mógł łatwo wykorzystać na swoją korzyść., Jeśli Gray nie mógł poradzić sobie z politycznie wrażliwym śledztwem FBI Watergate ku zadowoleniu Białego Domu, zaryzykował zrażenie prezydenta i utratę nominacji. Jeśli jednak Gray nie dopuści do pełnego przebiegu śledztwa, może nie zdobyć Potwierdzenia Przed tym, co na pewno pozostanie kontrolowanym przez Demokratów Senatem. Gray zasadniczo rozwiązał dylemat, absorbując się jak najwięcej, pozostawiając nadzór nad śledztwem w rękach zawodowych podwładnych, co najbardziej widoczne, czuł.,
decyzja Graya ułatwiła Feltowi odwołanie się do tej specjalności biura, artful leak. Jak John Dean potwierdził w licznych wywiadach począwszy od 2011 roku, Felt wiedział, że nic nie jest bardziej prawdopodobne, aby podburzyć Biały Dom przeciwko Grayowi i udowodnić, że był niegodnym następcą Hoovera, niż historie w prasie o politycznie wrażliwej sondzie. Jako doradca Białego Domu i urzędnik biurowy ds. tuszowania sprawy, Dean był osobą, której najczęściej powierzono przekazanie grayowi ire prezydenta., Podobnie, hakle Demokratów byłyby podnoszone przez wszelkie historie sugerujące, że FBI prowadziło luźne lub powierzchowne śledztwo.

Felt działał szybko. 20 czerwca, trzy dni po włamaniu, The Washington Post opublikował artykuł zatytułowany: „konsultant Białego Domu związany z osobą Podsłuchującą.”Artykuł, powołując się na „Federalne źródła bliskie śledztwu”, ujawnił, że jednorazowy konsultant Białego Domu E. Howard Hunt, który był również byłym oficerem CIA, miał jeszcze nieokreślony związek z pięcioma włamywaczami złapanymi na gorącym uczynku w kompleksie biurowym Watergate., Hunt, oczywi ¶ cie, okaza3by siê wspó3prowadz1cym w3amania, wraz z G. Gordonem Liddym, doradcą finansowym kampanii Nixona.

w swojej książce z 2005 roku o filcu, The Secret Man, Woodward opisał szczegółowo, w jaki sposób Filc zapewnił „krytyczną i merytoryczną podporę” dla scoop o Huncie. Chociaż ten postęp śledczy nieuchronnie stałby się publiczny, fakt, że stało się to tak szybko, oszołomił Biały Dom wciąż zmagający się z reakcją na włamanie., Początkowo pozy Białego Domu miały ukazywać się nonszalancko i ponad fabułą, jak ujęto w niesławnej, pogardliwej obserwacji Rona Zieglera, że nie będzie komentował ” próby włamania trzeciego stopnia.”Ale rano, gdy pojawił się artykuł, specjalny radca Charles Colson ryknął do prezydenta-jak to ujęto na nagraniu z Gabinetu Owalnego—” podnieś ten cholerny Washington Post i zobacz, że wina przez Stowarzyszenie!,”Colson był odpowiedzialny za zatrudnienie Hunta i od razu administracja miała obsesję na punkcie tego, jak ujawniły się informacje znane tylko policji, prokuratorom Departamentu Sprawiedliwości i FBI. „Skąd do cholery biorą się te wszystkie przecieki z naszej strony?”Nixon zastanawiał się głośno. Impuls do okrążenia wozów, zamiast zrobić czystą pierś z winy kampanii, zakorzenił się.

jednak taka historia Watergate była tylko połową wpływu Felta., Cztery dni później Feltowi udało się zainteresować legendarną reporterkę Time magazine Sandy Smith zarzutami, że Gray spotkał się z Johnem Mitchellem, szefem kampanii prezydenckiej, zaraz po włamaniu, i że Gray został podsłuchany, przechwalając się, że śledztwo FBI zostanie zamknięte w „24 do 48 godzin”-wyraźny wniosek jest taki, że sonda będzie bielą. Smith przedstawił zarzuty do komentarza Grayowi, który stanowczo zaprzeczył obu. Samo zadawanie takich pytań wzbudziło w nim wściekłość., Wiedział, że dziennikarz kalibru Smitha, który miał dostęp do najwyższych eszelonów w biurze, nie będzie zadawać takich pytań, chyba że zarzuty pochodziły od kogoś, kto był głęboko przekonany, że Smith jest w stanie wiedzieć. Kiedy historia czasu rzeczywiście pojawiła się w druku 26 czerwca, utwór na szczęście został „przycięty z jego fałszu”, Gray zauważył w notatce. Najwyraźniej Smith nie był w stanie potwierdzić zarzutów ku zadowoleniu swoich redaktorów—co nie było zaskoczeniem, ponieważ żadne z nich nie było prawdą., Wyciek do czasu przyszedł z poczuł się, jak przyznała zrewidowana autobiografia Deep Throat, opublikowana w 2006 roku. Kolejne przecieki do Smitha okazały się bardziej udane.

w ciągu czterech miesięcy, które pozostały przed wyborami, Felt nadal karmić Washington Post i czas ciekawostki—począwszy od związku między Watergate i agentów Białego Domu znany jako „hydraulików” do jak fundusze kampanii zostały wyprane przez Meksyk – chociaż Tygodnik nigdy nie otrzymał uznanie opinii publicznej Gazeta później zrobił., Felt mógł przeciekać ze względną bezkarnością, ponieważ Watergate nie był i nigdy nie stał się znaczącym problemem podczas kampanii, a zatem nie stanowił zagrożenia dla jedynego kandydata na prezydenta, który mógłby mianować reżysera Felta-Richarda Nixona. George McGovern, kandydat Demokratów, byl „szakalem”, w slangu Hoovera, przekleństwem dla kazdego ucznia Hoovera i vice versa. Senator z Dakoty Południowej spędził większość 1971 roku publicznie lamentując zmarłego dyrektora za różne niedociągnięcia, w tym rzekomą starość., Nixon, z drugiej strony, dyskutowal potencjalnie mianowania Felt do stanowiska w pewnym momencie, wedlug Oval Office tapes.

gdy zaufanie Nixona do Graya spadło z powodu przecieków, William Sullivan ponownie pojawił się jako potencjalny rywal po uzyskaniu najwyższej pracy w Departamencie Sprawiedliwości. Ten skomplikowany plan Felt ' a znacznie się skomplikował, na razie musiał wymyślić, jak zaszkodzić reputacji Sullivana. Uczynił to w czasie, gdy Smith, którego dyskrecja w takich sprawach była legendarna, w przeciwieństwie do nieprzetestowanego Woodwarda., Podobnie jak w czerwcu, Felt nie był czasem powyżej mylącego Smitha; wiemy również z notatek Woodwarda, że Głębokie gardło powiedziało reporterowi cub ogromną liczbę kłamstw (jak John Dean był pierwszym, który zauważył), w tym podczas ich słynnego potajemnego spotkania w garażu w Arlington w Wirginii. Ale wtedy stosunek Felta do prawdy był zawsze w najlepszym razie przypadkowy. Jego celem było podżeganie, a nie Ochrona prezydentury, biura, demokracji lub państwa prawa przed predacjami Nixona., Nawet najbardziej znana historia Watergate Post z października 10, 1972—przełomowa lub” Centralna „historia, która rzekła” masową kampanię szpiegostwa politycznego i szpiegostwa— – w widoczny sposób zawierała kłamstwo wypowiedziane przez Filc. Deep Throat fałszywie zapewnił Woodwarda, że list szkodzący kampanii senatora Edmunda Muskie' ego-uważanego za najsilniejszego kandydata Demokratów, dopóki nie skończył słabo w prawyborach New Hampshire-był „operacją Białego Domu”, wymyśloną ” wewnątrz bram otaczających Biały Dom.,”To, co Woodstein przedstawiał w poście jako „twardy dowód” politycznej brudnej sztuczki, było fabrykacją, jako wewnętrzne dochodzenie FBI, a później specjalna siła oskarżycielska Watergate, ustalona.

Felt nigdy nie osiągnął swojego celu zostania reżyserem, oczywiście, z wyjątkiem dwugodzinnego i 50-minutowego interregnum, które miało miejsce między nagłą rezygnacją Graya w maju (za zniszczenie kłopotliwych dokumentów niezwiązanych z Watergate znalezionym w sejfie Białego Domu E. Howarda Hunta) a mianowaniem nowego dyrektora-innego outsidera o imieniu William Ruckelshaus., Bez wiedzy Felt, Nixon dowiedział się w październiku 1972 roku, że Felt przecieka do czasu Smith. Impulsem prezydenta był natychmiastowy ogień, ale chłodniejsze głowy w Białym Domu tłumaczyły, że Felt wiedział zbyt wiele, aby wykonać taki ruch tuż przed wyborami. Jego usunięcie musiałoby poczekać do listopada, kiedy to nowy dyrektor mógłby otrzymać rozkaz oczyszczenia zarazy w wyższych szeregach FBI.

jak się okazało, w maju 1973 r.został nagle zwolniony z biura, aby uniknąć śledztwa w tej sprawie., Nie udało mu się uciec, gdyż kilka miesięcy później wszczęto śledztwo wewnętrzne. Następnie Wydział inspekcji dowiedział się od Carol Tschudy, Sekretarz biura przez 17 lat, że nie była w stanie przypomnieć, ile rozmów doszło między reporterem Washington Post i jej byłym szefem, czuł. Powiedziała jednak, że ” częstotliwość rozmów Woodwarda zdawała się zależeć od różnych wydarzeń w sprawie Watergate.”Felt próbował przejść konsultację i cykl wykładów, i pracował nad swoim pamiętnikiem po przejściu na emeryturę ze służby rządowej., W 1980 roku Felt dostał wiadomość, kiedy został osądzony i skazany za nakazywanie nielegalnych włamań FBI wymierzonych w lewicowe podziemie Weather Underground, brutalną frakcję antywojennych radykałów. Nixon przyczynił się do Funduszu Obronnego Felt I zeznawał w jego procesie, a prezydent Ronald Reagan później ułaskawił go.

tymczasem Deep Throat zapisał się w historii jako dobroczyńca, który uratował rządy prawa i amerykańską demokrację przed przestępczym prezydentem., Było to w dużej mierze dzięki dużej dawce bunkum w początkowym opisie Woodwarda i Bernsteina z 1974 roku ich źródła we wszystkich ludziach prezydenta, i znacznie powiększone przez przedstawienie w tytułowym hollywoodzkim filmie. Deep Throat, napisali, że ” stara się chronić Biuro .”Dopiero w 2005 roku Woodward przyznał w swojej książce o filcu, sekretnym człowieku, że” nigdy nie wyraził czystego, surowego oburzenia dla mnie na temat Watergate lub tego, co reprezentuje ” (co nie jest zaskakujące, biorąc pod uwagę współczesną rolę Felta w sankcjonowaniu nielegalnych włamań do FBI).,

prawdą jest, że informacje Felt, niezależnie od jego motywu, pomogły utrzymać Watergate w wiadomościach w czasie, gdy niewielu Amerykanów dbało o to, i to było ważne. Historie w Post, Time I gdzie indziej pomogły chronić trzech oryginalnych prokuratorów federalnych przed ingerencją polityczną. Po tym, jak zdobyli wyroki za wszystkich pięciu włamywaczy, plus Hunt i Liddy, w styczniu 1973 r., perspektywa poważnego więzienia w końcu złamała podstawy przykrywki., Jeden z włamywaczy, James McCord, twierdził, że krzywoprzysięstwo zostało popełnione podczas procesu, przyspieszając stopę do prokuratury przez dziekana i zastępcy dyrektora kampanii Jeba Magrudera, co z kolei wywołało powódź rewelacji, które ostatecznie naraziły samego prezydenta.

przede wszystkim dlatego, że Post (najbardziej widocznie) donosił o włamaniu (ale nigdy o zatuszowaniu, pamiętajcie), zanim włamywacze zostali rzeczywiście wypróbowani, bajka chwyciła, że prasa „ujawniła” Watergate. Była to legenda propagowana przez media chętne wygrzewać się w odbiciu chwały postu., Prasa była zdecydowanie młodszym partnerem maszyn prawnych. Aby uzyskać autorytet w tym temacie, nie trzeba szukać dalej niż Sandy Smith, która złamała tak wiele znaczących historii o Watergate, jak ktokolwiek w mediach. „Istnieje mit, że prasa to wszystko zrobiła, odkryła wszystkie zbrodnie” – cytował w oficjalnej historii Time Inc. wydany w 1986 roku. „To bunk. Prasa tego nie zrobiła. Ludzie zapominają, że rząd cały czas prowadził śledztwo. W moim materiale było mniej niż dwa procent, które było naprawdę pierwotnym dochodzeniem., Prowadzono tu śledztwo.”

ten fakt, najprawdopodobniej, jest powodem, dla którego Felt nigdy nie zgłosił się do robienia bogactw i uznania, które rzekomo oczekiwały głębokiego gardła. Rzeczywiście, ciągle kłamał o głębokim gardle po tym, jak Washingtonian wskazał go w czerwcu 1974 jako pierwszego głównego podejrzanego, tak jak wszyscy ludzie prezydenta byli publikowani. Felt musiał obawiać się, że jego działania nie wytrzymają ścisłej kontroli., Jego motyw zostałby ujawniony jako bazowy i egoistyczny, a on zostałby całkowicie potępiony w jedynym bractwie, które znał i na którym mu zależało, w społeczeństwie obecnych i byłych dyrektorów i agentów FBI. Kiedy w końcu został wydany w Vanity Fair w 2005 roku przez jego rodzinę, która zrozumiale przyswoiła fable, czuł się dehabilitowany przez demencję, a nieliczni rówieśnicy, którzy byli w stanie rozpoznać, kim był i co zrobił, zostali zagłuszeni przez falę nostalgii za spuścizną mediów.

, Cierpiący na raka trzustki, mając zaledwie kilka tygodni życia, Gray zebrał siły, by publicznie potępić człowieka, którego do tej pory uważał za lojalnego i godnego zaufania oficera wykonawczego. Nigdy nie zrozumiał zdrady Felt ' a mimo licznych ostrzeżeń. Teraz Gray z opóźnieniem zrozumiał, że Felt był „groźnym wrogiem”, głównie dlatego, że był takim ” zdolnym kłamcą.”Historia Vanity Fair oszołomiła również Johna J. McDermotta, agenta specjalnego biura w Waszyngtonie, gdy prowadziło ono śledztwo w sprawie Watergate., McDermott od dawna sądził, że tajemnicze Głębokie gardło jest w rzeczywistości wynalazkiem reportera i kompozycją, mającą na celu zatarcie tożsamości kilku dyskretnych źródeł Białego Domu. Ale kiedy Felt zażądał płaszcza i Woodward potwierdził to, McDermott natychmiast uznał, że Felt zastosował tę samą podstępną taktykę co Sullivan. McDermott wyraził „szok, przerażenie i obrzydzenie” na perfidię Felta i fałszywą teorię napędzaną przez media, że Felt miał potrzebę ” ujawnienia informacji, które w przeciwnym razie zostałyby stłumione.,”Sprzeciwiał się każdemu, aby udowodnić, że FBI nie podążyło za jednym tropem Watergate, ukryło informacje przed Departamentem Sprawiedliwości lub zrobiło cokolwiek, aby uzasadnić zachowanie Felta. „To żenujące … że biuro ma takich ludzi jak Felt i Sullivan” – powiedział McDermott w listopadzie 2010 roku.

Kiedy w tym miesiącu ukaże się biografia, nie daj się oszukać. Czułem się zdradzony Biuro, a co ważniejsze, Aparatura śledcza i prawna, która jest, bardziej oczywistą niż kiedykolwiek, ostatnią barierą między rządem Prawa, a nie mężczyzn i kobiet.,

nie powinno być tęsknoty za kolejnym głębokim gardłem. Przecieki od prawdziwych informatorów to jedno. Przecieki od samozwańczego szefa FBI, nawet jeśli dobre dla kilku nagłówków gazet, są złe dla praworządności. Nie byłoby też pomocne, gdyby kierownictwo FBI zajmowało się dziennikarzami fałszywymi historiami, obojętnymi na to, co jest drukowane lub nadawane, o ile szkodzi to jego biurokratycznym wrogom. Śledztwo adwokata Roberta Muellera jest na to zbyt ważne.,Poprawka: wcześniejsza wersja tego artykułu mówiła, że Woodward prowadził odręczne notatki; jego notatki były drukowane na maszynie do pisania.

•