jak ruch wysyłania uwolnionych niewolników do Afryki stworzył Liberię

największym pytaniem stojącym przed przywódcami Stanów Zjednoczonych na początku 19 wieku było, co zrobić z niewolnictwem. Powinna być kontynuowana, czy USA powinno ją znieść? Czy kraj naprawdę może być domem dla czarnych i niewolników w tym samym czasie? A jeśli USA skończy niewolnictwo, uwolnieni mężczyźni i kobiety pozostaną w kraju, czy pójdą gdzieś indziej?,

wielu białych w tym czasie uważało, że odpowiedzią na to ostatnie pytanie było wysłanie wolnych czarnych Amerykanów do Afryki poprzez „kolonizację.”Począwszy od 1816 roku American Colonization Society—które zaliczało do swoich członków przyszłych prezydentów Jamesa Monroe' a i Andrew Jacksona-dążyło do utworzenia w tym celu Kolonii w Afryce. To było 50 lat przed USA by znieść niewolnictwo. Przez następne trzy dekady Towarzystwo zabezpieczało ziemie w Afryce Zachodniej i wysyłało ludzi do kolonii, która stała się narodem Liberii w 1847 roku.,

Towarzystwo przez pierwsze kilka lat starało się zabezpieczyć ziemie w Afryce Zachodniej. W 1821 roku zawarł umowę z lokalnymi przywódcami Afryki Zachodniej o założeniu kolonii na Przylądku Mesurado. Pas ziemi miał tylko 36 mil długości i trzy mile szerokości (dziś Liberia rozciąga się na 38,250 mil kwadratowych) w następnym roku społeczeństwo zaczęło wysyłać wolnych ludzi-często grupy rodzin-do Kolonii., W ciągu następnych 40 lat do Liberii wyemigrowało ponad 12 000 czarnoskórych Amerykanów.

American Colonization Society odróżniało się od kierowanych przez czarnych ruchów „back to Africa”, które twierdziły, że czarni Amerykanie mogą tylko uciec od niewolnictwa i dyskryminacji poprzez ustanowienie własnej ojczyzny, mówi Ousmane Power-Greene, profesor historii na Clark University i autor Against Wind and Tide: The African American Struggle against the Colonization Movement., Chociaż niektórzy wolni czarni Amerykanie mogli popierać misję Towarzystwa, było też wielu, którzy ją krytykowali.

„twierdzą, że ich pot i krew, ich rodzina, która kiedyś była zniewolona, zbudowała ten kraj; dlatego też mieli takie samo prawo, by tu być i być obywatelami” – mówi. Ponadto wielu twierdziło, że „jest to program właścicieli niewolników, aby pozbyć się narodu wolnych czarnych w celu uczynienia niewolnictwa bardziej bezpiecznym.”

na początku Amerykańskie Towarzystwo Kolonizacyjne nie uważało jednak, że niewolnictwo powinno się skończyć., Społeczeństwo składało się z białych mężczyzn z północy i południa, w tym właścicieli niewolników, którzy uważali, że wolni Czarni podważają instytucję niewolnictwa i powinni zostać odesłani. Inni w społeczeństwie uważali, że niewolnictwo powinno być stopniowo demontowane, ale że czarni ludzie nigdy nie mogą żyć swobodnie z białymi ludźmi.

wraz z rozwojem ruchu abolicjonistycznego na początku lat trzydziestych XX wieku, krytyka abolicjonistów wobec społeczeństwa zaczęła zmniejszać jego poparcie., W przeciwieństwie do białych w amerykańskim społeczeństwie Kolonizacyjnym, którzy wierzyli, że niewolnictwo powinno stopniowo się kończyć, abolicjoniści wezwali do natychmiastowego zakończenia niewolnictwa. Ponadto wielu abolicjonistów uważało za okrutne deportowanie czarnoskórych Amerykanów do Liberii, gdzie walczyli o przetrwanie w nowym środowisku z nowymi chorobami.,

w 1854 roku przyszły prezydent Abraham Lincoln zgodził się z tym sentymentem, kiedy wygłosił przemówienie, w którym wspomniał o kolonizacji jako atrakcyjnym rozwiązaniu moralnego zła niewolnictwa—ale zwrócił uwagę na jej logistyczne i etyczne wyzwania:

„gdyby cała ziemska władza została mi dana, nie wiedziałbym, co robić, co do istniejącej instytucji. Moim pierwszym impulsem byłoby uwolnienie wszystkich niewolników i wysłanie ich do Liberii, do ich ojczystej ziemi., Jednak chwila namysłu przekonałaby mnie, że cokolwiek z wielkiej nadziei, (jak myślę, że jest) może w tym być, na dłuższą metę, jego nagłe wykonanie jest niemożliwe. Gdyby wszyscy wylądowali tam w ciągu jednego dnia, wszyscy zginęliby w ciągu następnych dziesięciu dni; a nie ma na świecie nadwyżek transportu i nadwyżek pieniędzy na tyle, aby nieść ich tam wiele razy w ciągu dziesięciu dni.”

w szczególności czarny abolicjonista Nathaniel Paul i biały abolicjonista William Lloyd Garrison pomogli zdyskredytować kolonizację, debatując publicznie swoich zwolenników. Na początku 1830 roku Garrison opublikował książkę „Thoughts on Colonization „zawierającą” duże fragmenty czarnych Amerykanów mówiące, dlaczego jest źle”, mówi Power-Greene., Wśród ludzi, którzy już wierzyli, że niewolnictwo w pewnym momencie powinno się skończyć, „abolicjoniści przekonują większość ludzi, szczególnie na północnym wschodzie, że ruch kolonizacyjny jest anty-czarny.”

Amerykańskie Towarzystwo Kolonizacyjne ewoluowało w latach trzydziestych XX wieku, tak że pod koniec dekady zaczęło wspierać natychmiastową likwidację, jednocześnie promując swoją kolonię w Afryce jako miejsce dla wolnych czarnoskórych Amerykanów do przesiedlenia. Spowodowało to, że społeczeństwo straciło poparcie wśród południowych właścicieli niewolników, którzy byli zobowiązani do zachowania niewolnictwa.,

Joseph Jenkins Roberts, człowiek urodzony w Wirginii, został pierwszym czarnoskórym gubernatorem Kolonii w 1841 roku, a w 1847 roku ogłosił niepodległość Liberii; stała się pierwszą kolonią afrykańską, która uzyskała niepodległość. W tym czasie Amerykańskie Towarzystwo Kolonizacyjne straciło dużo pieniędzy i rozpadło się. W Deklaracji Niepodległości Liberia oskarżyła USA o niesprawiedliwość, która spowodowała konieczność separacji i wezwała inne kraje do uznania jej państwowości.

mimo to Stany Zjednoczone nie uznały Liberii za niepodległy naród aż do 1862 roku, podczas amerykańskiej wojny secesyjnej., W tym samym roku Zniewoleni ludzie w Waszyngtonie zdobyli wolność, a Kongres zatwierdził fundusze na przeniesienie tych, którzy chcieli przenieść się do Liberii lub Ameryki Środkowej. Prezydent Abraham Lincoln nadal wierzył w tym późnym terminie, że dobrowolna kolonizacja powinna iść w parze z emancypacją, ponieważ uważał, że czarno-biali ludzie nie mogą żyć jednakowo w tym samym kraju. Później jednak w czasie wojny Lincoln porzucił ideę kolonizacji i publicznie poparł czarnych, uzyskując prawo do głosowania.,

Czytaj więcej: 40 lat niewolnika. niezwykła opowieść o afrykańskim księciu skradzionym z Jego Królestwa