Heglianizm

podział filozofiaedytuj

pierwsze i najbardziej szeroko zakrojone rozważanie procesu Ducha, Boga lub idei ujawnia nam prawdę, że idea musi być badana (1) sama w sobie; jest to przedmiot logiki lub metafizyki; (2) sama w sobie, w naturze; jest to przedmiot filozofii natury; oraz (3) sama w sobie i dla siebie, jako umysłu; jest to przedmiot filozofii umysłu (2) geistesphilosophie).,

Filozofia naturyedytuj

przechodząc przez dość abstrakcyjne rozważania, za pomocą których Hegel ukazuje w swoim logiku proces idei samej w sobie, poprzez bycie do stawania się, a wreszcie przez esencję do pojęcia, podejmujemy badania nad rozwojem idei w momencie, w którym wchodzi ona w inność natury. W naturze idea zatraciła się, ponieważ utraciła swoją jedność i jest niejako rozbita na tysiące fragmentów. Ale utrata jedności jest tylko pozorna, ponieważ w rzeczywistości idea ta jedynie ukryła swoją jedność.,

badana filozoficznie Przyroda objawia się jako wiele udanych prób wyłaniania się idei ze stanu inności i przedstawiania się nam jako lepsza, pełniejsza, bogatsza idea, czyli duch, czyli umysł. Umysł jest zatem celem natury. Jest to również prawda natury. Bo to, co jest w naturze, urzeczywistnia się w Wyższej formie w umyśle, który wyłania się z natury.

Filozofia umysłuedytuj

filozofia umysłu zaczyna się od rozważania indywidualnego lub subiektywnego umysłu., Wkrótce jednak dostrzega się, że umysł indywidualny lub subiektywny jest tylko pierwszym etapem, etapem samym w sobie, umysłu. Następnym etapem jest obiektywny umysł, czyli umysł uprzedmiotowiony w prawie, moralności i państwie. To jest umysł w stanie poza samym sobą.

następuje stan umysłu absolutnego, stan, w którym umysł wznosi się ponad wszystkie ograniczenia Natury i instytucji, i podlega sam sobie w sztuce, religii i filozofii., Istotą umysłu jest bowiem wolność, a jego rozwój musi polegać na oderwaniu się od ograniczeń narzucanych mu w swej inności przez naturę i instytucje ludzkie.

Filozofia historiaedytuj

filozofia Państwa Hegla, jego teoria historii i jego rachunek umysłu absolutnego są prawdopodobnie najczęściej czytanymi fragmentami jego filozofii ze względu na ich dostępność. Stan, jak mówi, jest uprzedmiotowiony umysłem., Umysł indywidualny, który (ze względu na swoje namiętności, uprzedzenia i ślepe impulsy) jest tylko częściowo wolny, poddaje się jarzmowi konieczności—przeciwieństwu wolności—aby osiągnąć pełniejsze osiągnięcie siebie w wolności obywatela.

to jarzmo konieczności spotyka się najpierw w uznawaniu praw innych, następnie w moralności, a wreszcie w moralności społecznej, której podstawową instytucją jest rodzina. Skupiska rodzin tworzą społeczeństwo obywatelskie, które jednak w porównaniu z Państwem jest jedynie niedoskonałą formą organizacji., Państwo jest doskonałym społecznym ucieleśnieniem idei i stoi na tym etapie rozwoju dla samego Boga.

Państwo, studiowane samo w sobie, dostarcza nam prawo konstytucyjne. W stosunku do innych państw rozwija prawo międzynarodowe, a w swym ogólnym przebiegu poprzez historyczne koleje losu przechodzi przez to, co Hegel nazywa „dialektyką historii”.

Hegel naucza, że konstytucja jest kolektywnym duchem narodu i że rząd i spisana konstytucja są ucieleśnieniem tego ducha., Każdy naród ma swojego indywidualnego ducha, a największą zbrodnią jest czyn, przez który tyran lub zdobywca tłumi ducha narodu.

wojny, jak sugeruje Hegel, nigdy nie można wykluczyć, ponieważ nigdy nie wiadomo, kiedy i czy dojdzie do niej, czego przykładem jest napoleońskie opanowanie Europy i zniesienie tradycyjnych systemów rojalistycznych., Wojna stanowi kryzys w rozwoju idei, która jest ucieleśniona w różnych państwach i z tego kryzysu zwykle wygrywa państwo, które posiada bardziej zaawansowanego ducha, chociaż może również ponieść straty, lizać rany, ale nadal wygrywać w sensie duchowym, jak to miało miejsce na przykład, gdy północnicy wywalczyli Rzym — Rzymska forma legalności i jego religia „wygrała” pomimo strat na polu bitwy.,

pokojowa rewolucja jest również możliwa (według Hegla), gdy zmiany niezbędne do rozwiązania kryzysu są ustalane przez przemyślany wgląd i gdy ten wgląd rozprzestrzenia się po całym ciele politycznym:

Jeśli lud nie może już zaakceptować jako dorozumianej prawdy tego, co jego konstytucja wyraża mu jako prawdę, jeśli jego świadomość lub pojęcie i jego aktualność nie są w jednym, to duch ludu zostaje rozerwany na strzępy. Mogą wtedy wystąpić dwie rzeczy., Po pierwsze, ludzie mogą albo poprzez najwyższy wewnętrzny wysiłek rozbijać na strzępy to prawo, które wciąż rości sobie prawo władzy, albo może to po cichu i wolniej wpływać na zmiany w jeszcze obowiązującym prawie, które jednak nie jest już prawdziwą moralnością, ale które umysł już przekroczył. Po drugie, inteligencja i siła narodu może do tego nie wystarczyć i może trzymać się niższego prawa; albo może się zdarzyć, że inny naród osiągnie wyższą konstytucję, zwiększając tym samym skalę, a pierwszy z nich zrezygnuje ze swojej narodowości i stanie się podporządkowany drugiemu., Dlatego ważne jest, aby wiedzieć, jaka jest prawdziwa konstytucja; ponieważ to, co jest jej przeciwne, nie ma stabilności, nie ma prawdy i przemija. Istnieje tymczasowo, ale nie może utrzymać swojej pozycji; została zaakceptowana, ale nie może zapewnić trwałej akceptacji; to, że należy ją odrzucić, leży w samej naturze konstytucji. Ten wgląd można osiągnąć tylko poprzez filozofię. Rewolucje odbywają się w stanie bez najmniejszej przemocy, gdy wgląd staje się uniwersalny; instytucje, w jakiś sposób, rozpadają się i znikają, każdy człowiek zgadza się zrezygnować ze swojego prawa., Rząd musi jednak uznać, że nadszedł na to czas; gdyby przeciwnie, nie znając prawdy, przylgnął do tymczasowych instytucji, biorąc to, co — choć uznane — jest bezsensowne, za ostoję chroniącą go przed istotnymi (a istotnymi jest to, co jest zawarte w idei), rząd spadnie wraz ze swoimi instytucjami przed siłą umysłu. Rozbicie jego rządu rozbija naród, powstaje nowy rząd — albo może być tak, że rząd i bezsensowne zachowają przewagę.,

„Grunt” rozwoju historycznego jest zatem racjonalny; ponieważ państwo, jeśli nie jest w sprzeczności, jest ucieleśnieniem rozumu jako ducha. Wiele, początkowo uważanych za przypadkowe wydarzenia historii, może stać się, w rzeczywistości lub w konieczności, etapami logicznego rozwoju suwerennego rozumu, który zostaje wcielony w stan zaawansowany. Taka „konieczna awaryjność”, gdy wyrażona w namiętnościach, impulsie, zainteresowaniu, charakterze, osobowości, zostaje wykorzystana przez „przebiegłość rozumu”, która z perspektywy czasu była dla własnego celu.,

etapy historycznedytuj

happeningi historyczne należy więc rozumieć jako surową, niechętną pracę rozumu ku spełnieniu się w doskonałej wolności. W konsekwencji, historia musi być interpretowana racjonalnie, a następstwo zdarzeń musi być umieszczone w kategoriach logicznych.,

najszerszy pogląd na historię ujawnia trzy ważne etapy rozwoju:

• Oriental imperial (etap jedności, tłumienia wolności)
• grecka socjaldemokracja (etap ekspansji, w którym wolność została utracona w niestabilnej demagogii)
• chrześcijańska monarchia konstytucyjna (która reprezentuje reintegrację wolności w konstytucyjnym rządzie)

Filozofia absolutnego umysłuedytuj

nawet w państwie umysł jest ograniczony przez podporządkowanie innym umysłom., Pozostaje ostatni krok w procesie zdobywania wolności, a mianowicie ten, przez który umysł absolutny w sztuce, religii i filozofii poddaje się samemu sobie. W sztuce umysł ma intuicyjną kontemplację samego siebie, osiągniętą w materiale sztuki, a rozwój sztuki jest uwarunkowany stale rosnącą „uległością”, z którą materiał sztuki nadaje się do aktualizowania umysłu lub idei.

w religii umysł odczuwa wyższość samego siebie wobec szczególnych ograniczeń rzeczy skończonych., Tutaj, podobnie jak w filozofii historii, są trzy wielkie momenty, orientalna religia, która wyolbrzymiła ideę nieskończonego, grecka religia, która nadała nadmierną wagę skończonemu, i chrześcijaństwo, które reprezentuje zjednoczenie nieskończonego i skończonego. Wreszcie umysł absolutny, jako filozofia, przekracza ograniczenia nałożone na niego nawet w uczuciach religijnych, a odrzucając reprezentacyjną intuicję, osiąga wszelką prawdę pod postacią rozumu.

jakakolwiek prawda jest w sztuce i religii zawarta jest w filozofii, w Wyższej formie i wolna od wszelkich ograniczeń., Filozofia jest więc ” najwyższą, najwolniejszą i najmądrzejszą fazą zjednoczenia umysłu subiektywnego i obiektywnego oraz ostatecznym celem całego rozwoju.”