Płock i obraz Miłosierdzia Bożegoedit
Kowalska przybyła do Płocka w maju 1930 roku. W tym samym roku pojawiły się pierwsze oznaki jej choroby, która później została uznana za gruźlicę, i została wysłana na kilka miesięcy do odpoczynku w pobliskim gospodarstwie należącym do jej zakonu., Po wyzdrowieniu wróciła do klasztoru i do lutego 1931 przez około dziewięć miesięcy przebywała w rejonie Płocka.
Kowalska napisała, że w nocy z niedzieli 22 lutego 1931 r., gdy była w swojej celi w Płocku, Jezus ukazał się w białej szacie z czerwonymi i bladymi promieniami emanującymi z jego serca. W swoim pamiętniku (zeszyt I, poz. 47 i 48) napisała, że Jezus powiedział jej:
Namaluj obraz według wzoru, który widzisz, z podpisem: „Jezu, ufam Tobie”., Pragnę, aby ten obraz był czczony, najpierw w waszej kaplicy, a potem na całym świecie. Obiecuję, że dusza, która będzie czcić Ten obraz, nie zginie.
nie wiedząc jak malować, Kowalska zwróciła się o pomoc do innych sióstr z Klasztoru w Płocku, ale nie otrzymała żadnej pomocy. Trzy lata później, po przeniesieniu do Wilna, pod jej kierunkiem powstało pierwsze artystyczne wykonanie obrazu.,
w tym samym orędziu z 22 lutego 1931 r.o obrazie Miłosierdzia Bożego, jak napisała Kowalska również w swoim pamiętniku (zeszyt I, poz. 49), Jezus powiedział jej, że chce, aby obraz Miłosierdzia Bożego był „uroczyście pobłogosławiony w pierwszą niedzielę po Niedzieli Wielkanocnej; ta niedziela ma być świętem Miłosierdzia.”
w listopadzie 1932 r.Kowalska wróciła do Warszawy, aby przygotować się do złożenia ślubów zakonnych, przez które na zawsze zostanie siostrą Matki Bożej Miłosierdzia. Uroczystość odbyła się 1 maja 1933 roku w Łagiewnikach.,
Wilno i spotkanie SopoćkoEdit
pod koniec maja 1933 r.Kowalska została przeniesiona do Wilna, aby pracować jako ogrodniczka, w tym uprawa warzyw. Do marca 1936 roku przebywała w Wilnie przez około trzy lata. Klasztor w Wilnie liczył wówczas tylko 18 sióstr i mieścił się w kilku rozproszonych małych domach, a nie w dużym budynku.,
wkrótce po przybyciu do Wilna Kowalska poznała o. Michała Sopoćko, nowo mianowanego spowiednika sióstr zakonnych. Był także profesorem teologii pastoralnej na Uniwersytecie Stefana Batorego, zwanym obecnie Uniwersytetem Wileńskim.
Kiedy Kowalska poszła po raz pierwszy do tego księdza na spowiedź, powiedziała mu, że rozmawiała z Jezusem, który miał dla niej plan. Po pewnym czasie Sopoćko nalegał na pełną ocenę psychiatryczną Kowalskiej przez Helenę Maciejewską, psychiatrę i lekarza związanego z klasztorem., Miało to miejsce w 1933 roku, a Kowalska przeszła wymagane testy i została uznana za zdrową.
Sopoćko wtedy zaczęła mieć zaufanie do Kowalskiej i wspierała jej starania. Poradził jej również, aby zaczęła prowadzić pamiętnik i zapisywać rozmowy i orędzia od Jezusa, o których mu powiedziała. Kowalska opowiedziała Sopoćko o obrazie Miłosierdzia Bożego, a w styczniu 1934 roku Sopoćko przedstawiła ją artyście Eugeniuszowi Kazimierowskiemu, który był również profesorem Uniwersytetu.,
w czerwcu 1934 roku Kazimierowski zakończył malowanie obrazu, na podstawie kierunku Kowalskiej i Sopoćki, jedynego obrazu Miłosierdzia Bożego, jaki widziała Kowalska. Nałożenie twarzy Jezusa w obrazie Bożego Miłosierdzia na to w słynnym już Całunie Turyńskim wykazuje duże podobieństwo.
Kowalska napisała w swoim pamiętniku (zeszyt I, poz. 414), że w Wielki Piątek 19 kwietnia 1935 r.Jezus powiedział jej, że chce, aby obraz Miłosierdzia Bożego był publicznie czczony., Tydzień później, 26 kwietnia 1935, Sopoćko wygłosił pierwsze w historii kazanie o Bożym Miłosierdziu, a Kowalska uczestniczyła w Kazaniu.
pierwsza msza św., podczas której wystawiono obraz Miłosierdzia Bożego, miała miejsce 28 kwietnia 1935 r., w drugą niedzielę Wielkanocy, w której uczestniczyła Kowalska. Była to również uroczystość zakończenia jubileuszu odkupienia przez Papieża Piusa XI. Sopoćko uzyskał zgodę arcybiskupa Romualda Jałbrzykowskiego na umieszczenie obrazu Miłosierdzia Bożego w kościele św. Trójcy w Wilnie podczas mszy św. tej niedzieli, a on sam odprawił Mszę św.,
13 września 1935 r., jeszcze w Wilnie, Kowalska napisała o wizji koronki do Miłosierdzia Bożego w swoim dzienniku (zeszyt I, poz. 476). Koronka jest około jednej trzeciej długości Różańca. Kowalska pisała, że cel modlitwy koronki o miłosierdzie jest trojaki: uzyskać miłosierdzie, zaufać miłosierdziu Chrystusa i okazać miłosierdzie innym.
w listopadzie 1935 roku Kowalska napisała Regulamin nowego zgromadzenia zakonnego kontemplacyjnego poświęconego Miłosierdziu Bożemu., W grudniu odwiedziła dom w Wilnie, który według niej widział w wizji jako pierwszy klasztor zgromadzenia.
w styczniu 1936 roku Kowalska udała się do Jałbrzykowskiego, aby omówić nową Kongregację Miłosierdzia Bożego. Przypomniał jej jednak, że została bezustannie ślubowana jej obecnemu rozkazowi. W marcu 1936 r. Kowalska powiedziała przełożonym, że myśli o odejściu z zakonu, aby rozpocząć nowy, poświęcony specjalnie Miłosierdziu Bożemu, ale została przeniesiona do Walendowa, na południowy zachód od Warszawy., Powiedziała, że Jezus powiedział do niej: „Moja córko, zrób wszystko, co jest w twojej mocy, aby szerzyć nabożeństwo do mojego Bożego Miłosierdzia, wynagrodzę ci to, czego ci brakuje.”
Krakowska i Kowalska
w 1936 roku Sopoćko napisał pierwszą broszurę o nabożeństwie do Miłosierdzia Bożego, a Jałbrzykowski przekazał jej imprimatur. Broszura zawierała na okładce obraz Miłosierdzia Bożego. Sopoćko wysłał kopie broszury do Kowalskiej w Warszawie.,
w 1936 r.Faustyna zachorowała na gruźlicę. Została przeniesiona do sanatorium na Prądniku w Krakowie. Nadal spędzała dużo czasu na modlitwie, odmawiając koronkę i modląc się o nawrócenie grzeszników. Ostatnie dwa lata życia spędziła na modlitwie i prowadzeniu pamiętnika.,
W dniu 23 marca 1937 r.Kowalska napisała w swoim dzienniku (zeszyt III, poz. 1044), że miała wizję, że Święto Miłosierdzia Bożego będzie obchodzone w jej miejscowej kaplicy i będą w nim uczestniczyć tłumy, a także, że ta sama uroczystość odbędzie się w Rzymie, w której weźmie udział papież.
w lipcu 1937 r.Wydrukowano pierwsze święte karty z wizerunkiem Miłosierdzia Bożego. W sierpniu Sopoćko poprosiła Kowalską o napisanie instrukcji do Nowenny Miłosierdzia Bożego, którą przekazała jako orędzie od Jezusa w Wielki Piątek 1937 roku.,
przez cały 1937 r.poczyniono postępy w propagowaniu Miłosierdzia Bożego, a w listopadzie 1937 r. wydano broszurę pod tytułem Chrystus, Król Miłosierdzia. Broszura zawierała koronkę, nowennę i litanię do Miłosierdzia Bożego. Na okładce pojawił się obraz Miłosierdzia Bożego z podpisem „Jezu ufam Tobie”. 10 listopada 1937 r. matka Irena, przełożona Kowalskiej, pokazała jej książeczki, podczas gdy Kowalska odpoczywała w swoim łóżku.
gdy pod koniec 1937 r.stan jej zdrowia pogorszył się, wizje Kowalskiej nasiliły się i mówiono, że czeka ją koniec życia., W kwietniu 1938 roku jej choroba postępowała i została wysłana na odpoczynek do sanatorium w Prądniku na co miał być jej ostatni pobyt w tym miejscu.
we wrześniu 1938 roku Sopoćko odwiedził ją w sanatorium i znalazł ją bardzo chorą, ale w ekstazie, podczas modlitwy. W tym samym miesiącu została zabrana do Krakowa, gdzie czekała na swoją śmierć. Sopoćko odwiedził ją w klasztorze po raz ostatni 26 września 1938 roku.
Kowalska zmarła w wieku 33 lat, 5 października 1938 roku w Krakowie. Została pochowana 7 października i obecnie spoczywa w krakowskiej Bazylice Miłosierdzia Bożego.
Leave a Reply