Prediction of survival for patients with pemphigus vulgaris and pemphigus foliaceus: a retrospektywne badanie kohortowe

analiza przeżycia Kaplana-Meiera u pacjentów z PV w wieku wystąpienia objawów ≥ 65 lat vs., pacjenci w wieku wystąpienia <65 lat.

-analiza Meiera przeżycia u pacjentów z PV z chorobą wieńcową serca (CHD) w porównaniu z pacjentami bez choroby wieńcowej serca (CHD) w momencie rozpoznania, stratyfikowana według wieku.,

Kaplan-Meier analysis of survival in PV patients with cardiac arrhythmia vs. patients without cardiac arrhythmia at diagnosis, stratified by age.

Kaplan-Meier analysis of survival in PV patients with level of anti-Dsg1 autoantibodies ≥ 100 U/mL vs., pacjenci z poziomem autoprzeciwciał anty-Dsg1 <100 J./mL w momencie rozpoznania, podzieleni na grupy wiekowe.

dane dotyczące wyników

wśród pacjentów z PV zmarło łącznie 17 osób (11 kobiet, 6 mężczyzn), z czego 9 w ciągu pierwszego roku od diagnozy. Mediana całkowitego przeżycia pacjentów, którzy zmarli, wynosiła 8 miesięcy . Mediana czasu obserwacji u żywych pacjentów wynosiła 58 miesięcy . Wśród pacjentów z PF, 5 zmarło, 2 z nich w ciągu pierwszego roku po rozpoznaniu. Wszystkie były kobietami., Mediana całkowitego przeżycia pacjentów, którzy zmarli, wynosiła 17 miesięcy . Mediana czasu obserwacji u żywych pacjentów wynosiła 68 miesięcy . W grupie pęcherzyca zwyczajnego przyczynę zgonu można było ustalić u 7 pacjentów, z czego u 4 stwierdzono „wczesną śmierć” w ciągu pierwszego roku od diagnozy. Liczba pacjentów 5 zmarło z przyczyn związanych z pęcherzycą, z czego 3 w ciągu pierwszego roku. Jeden pacjent odmówił kontynuowania leczenia i zmarł z powodu niedożywienia, 6 miesięcy po postawieniu diagnozy., Jeden z pacjentów rozwinął rozszerzoną postać pęcherzycy i zmarł na sepsę MRSA, 7 miesięcy po postawieniu diagnozy. U trzech pacjentów nastąpił agresywny nawrót choroby i zmarł w wyniku powikłań wywołanych leczeniem kortykosteroidami (jeden z krwawieniem z przewodu pokarmowego, jeden z zatorowością płucną i jeden z niewydolnością serca), jeden po 2 miesiącach od rozpoznania (krwawienie z przewodu pokarmowego). Dwóch pacjentów zmarło z przyczyn „niezwiązanych z pęcherzycą” (jeden z ostrego zawału mięśnia sercowego, 3 miesiące po rozpoznaniu i jeden z udaru mózgu).,

w grupie pęcherzyca foliaceus przyczyna zgonu była dostępna u 2 pacjentów. Jeden pacjent zmarł z przyczyn związanych z pęcherzycą w ciągu jednego roku od diagnozy. Miała nawrót choroby i odmówiła kontynuowania leczenia. Dodatkowo miała cukrzycę typu 2 i niewydolność nerek. Jeden pacjent zmarł z powodu” non-pęcherzyca związane ” (TJ, rak jelita grubego) 3 lata po rozpoznaniu.

mediana okresu od początku do rozpoznania w grupie pęcherzyca zwyczajnego wynosiła 3 miesiące i wahała się od 0 do 48 miesięcy., Mediana okresu od początku do rozpoznania w grupie pęcherzyca foliaceus wynosiła 5 miesięcy i wahała się od 1 do 36 miesięcy.

odstęp między początkiem a rozpoznaniem w grupie PV pacjentów, którzy zmarli w ciągu pierwszego roku po rozpoznaniu, wahał się od 0 do 7 miesięcy. Siedmiu z tych pacjentów miało wiek > 65 lat, a dwóch pacjentów miało wiek < 65 lat. W grupie pęcherzyca foliaceus dwóch pacjentów zmarło w ciągu pierwszego roku po rozpoznaniu. Oba miały wiek > 65 lat., Rozpoznano je odpowiednio 1, 2 miesiące po wystąpieniu choroby.

wpływ charakterystyki epidemiologicznej na całkowity współczynnik przeżycia

wiek wystąpienia objawów ≥ 65 lat jest związany z większym ryzykiem ogólnej śmiertelności u pacjentów z pęcherzycą zwyczajnym i foliaceus

stosunek kobiet do mężczyzn wynosił 1, 34:1 wśród pacjentów z PV i 3:1 wśród pacjentów z PF. Głównym składnikiem etnicznym w naszej badanej populacji był rumuński (92,6% pacjentów z PV i 100% pacjentów z PF). Drugą grupą etniczną byli Romowie (7,4% pacjentów z PV)., Płeć i pochodzenie etniczne nie były związane z ogólną śmiertelnością i nie wpływały na OS w grupach PV i PF (p > 0,05).

nie mogliśmy znaleźć spożycie alkoholu i palenie tytoniu jako statystycznie istotnych czynników ryzyka ogólnej śmiertelności u pacjentów z PV i PF (p> 0,05). Mimo to palacze z PV i PF wykazywali wyższy wskaźnik OS w porównaniu do osób niepalących (p > 0,05).,

wpływ cech klinicznych na całkowity współczynnik przeżycia

obecność choroby wieńcowej i arytmii serca w momencie rozpoznania jest związana z większym ryzykiem ogólnej śmiertelności u pacjentów z pęcherzycą pospolitą

Podtyp pęcherzycy pospolitej (PV vs.PF) nie był związany z ogólną śmiertelnością (p = 0, 701). Chociaż pacjenci z PV wykazywali nieco wyższy wskaźnik przeżycia OS po 1, 3, 5 i 10 latach, w porównaniu do pacjentów z PF, wyniki nie były istotne statystycznie (p = 0,559).

spośród 108 pacjentów z PV, 80 (74.,1%) stanowiły zmiany skórno-śluzowe, 13 (12,0%) stanowiły tylko zmiany skórne, a 15 (13,9%) stanowiły tylko zmiany śluzowe. Stwierdzono, że Podtyp PV (mucocutaneous, cutaneous, mucous) nie ma związku z ogólną śmiertelnością (p > 0, 05). U pacjentów z podtypem śluzówkowo-skórnym częstość występowania OS była mniejsza w wieku 1, 3, 5 i 10 lat w porównaniu z pacjentami z podtypem skórno-śluzowym (p > 0, 05).,

oceniany profil współistniejącej choroby u pacjentów z PV składał się z następujących jednostek nosologicznych: wysokie ciśnienie krwi, Choroba wieńcowa, niewydolność serca, arytmia serca, cukrzyca, udar, depresja i problemy stomatologiczne. U żadnego z pacjentów z towarzyszącą PF niewydolnością serca, arytmią serca, udarem mózgu i depresją nie występowały choroby współistniejące. Tak więc, zmienne te nie były oceniane jako czynniki ryzyka u pacjentów z PF. Obecność tych współistniejących chorób oceniano w momencie rozpoznania, w sposób przekrojowy (obecność lub brak współistniejącej choroby w momencie rozpoznania)., U pacjentów zdiagnozowano chorobę niedokrwienną serca przez kardiologa lub lekarza ogólnego, przed postawieniem diagnozy pęcherzycy. Choroba wieńcowa została zdefiniowana zgodnie z kryteriami zawartymi w wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego .

w grupie PV skojarzenie choroby wieńcowej serca (HR = 4,27 (95% CI, 1,5 – 12,13), p = 0,006) i arytmii serca (HR = 6,19 (95% CI, 1,77-21,64), p = 0,004) w chwili rozpoznania stanowiło statystycznie istotne czynniki ryzyka ogólnej śmiertelności we wstępnej analizie jednostkowej., Dostosowanie ze względu na wiek, ujawniło chorobę wieńcową jako statystycznie istotny czynnik ryzyka ogólnej śmiertelności (HR = 3,04 (95% CI, 1,07 – 8,67), p = 0,037 dla wieku skorygowanego jako zmienna ciągła i HR = 2,96 (95% CI,1,03 – 8,54), p = 0,044 dla wieku skorygowanego jako zmienna dychotomiczna), podczas gdy arytmia serca nie stanowiła statystycznie istotnego czynnika ryzyka dla ogólnej śmiertelności (HR = 2,70 (0,75 – 8,54)). 9,59), P = 0,125, dla wieku skorygowanego jako zmienna ciągła i HR = 2,71 (0,75 – 9,80), p = 0,129, dla wieku skorygowanego jako zmienna dychotomiczna)., U pacjentów, u których w momencie rozpoznania występowały te choroby współistniejące, częstość występowania OS była niższa po 1, 3, 5 i 10 latach, w porównaniu z pacjentami, u których w momencie rozpoznania nie występowała choroba wieńcowa ani arytmia serca (p = 0, 003 w przypadku choroby wieńcowej i p = 0, 001 w przypadku arytmii serca). Chociaż choroba wieńcowa nie była związana z ogólną śmiertelnością u pacjentów z PF( p = 0,375), była związana ze zmniejszoną częstością OS po 1, 3, 5 i 10 latach (p = 0,545).,

wysokie ciśnienie krwi, cukrzyca i problemy z uzębieniem nie były związane z ogólną śmiertelnością u pacjentów z PV i PF (p> 0, 05). Pacjenci z wysokim ciśnieniem tętniczym krwi i cukrzycą wykazywali zmniejszoną częstość OS po 1, 3, 5 i 10 latach w porównaniu z pacjentami z PV lub PF, u których nie występowały te współistniejące choroby w momencie rozpoznania (p > 0,05).

obecność niewydolności serca, udaru i depresji w momencie rozpoznania nie stwierdzono jako dodatkowych czynników ryzyka ogólnej śmiertelności u pacjentów z PV., U pacjentów z PV (p > 0, 05) udar i depresja w wywiadzie były związane ze zmniejszeniem częstości OS po 1, 3 i 5 latach.

mediana wartości ESR wynosiła 27 mm/h w grupie pęcherzyca pospolitego i 35 mm / h w grupie pęcherzyca foliaceus. U pacjentów z ESR ≥ 30 mm / h obserwowano statystycznie istotne zmniejszenie częstości OS po 1, 3, 5 i 10 latach, w porównaniu do pacjentów z ESR < 30 mm/h (p = 0, 039). ESR ≥ 30 mm / h nie stanowiło czynnika ryzyka ogólnej śmiertelności u pacjentów z PV (p > 0, 05).,

w odniesieniu do leczenia podawanego w grupie PV, 108 pacjentów otrzymywało kortykosteroidy. Spośród tej grupy 31 pacjentów otrzymywało same kortykosteroidy. 53 pacjentów otrzymywało kortykosteroidy w skojarzeniu z azatiopryną, 9 pacjentów otrzymywało kortykosteroidy w skojarzeniu z cyklofosfamidem, a 12 pacjentów otrzymywało kortykosteroidy w skojarzeniu z azatiopryną i cyklofosfamidem. Jeden pacjent otrzymywał kortykosteroidy w skojarzeniu z metotreksatem. Dwóch pacjentów dodatkowo otrzymywało immunoglobuliny dożylnie. Jeden pacjent otrzymywał sam dapson.,

spośród całkowitej liczby 22 pacjentów z PF, 12 otrzymywało kortykosteroidy w monoterapii, podczas gdy 9 otrzymywało kortykosteroidy w skojarzeniu z azatiopryną. Jeden pacjent otrzymywał tylko miejscowe sterydy.

średnia początkowa dawka kortykosteroidów wynosiła 0, 7 mg/kg mc./dobę u pacjentów z PV i 0, 6 mg/kg mc. / dobę u pacjentów z PF. Początkowa dawka kortykosteroidów ≥1 mg/kg mc. nie była związana z ogólną śmiertelnością u pacjentów z PV lub PF (p > 0, 05)., Nie zaobserwowano również różnic między przeżyciem po 1, 3, 5 i 10 latach pomiędzy pacjentami z dawką początkową steroidów ≥ 1 mg / kg / dobę a pacjentami z dawką początkową steroidów < 1 mg/kg/dobę (p > 0, 05).,

wpływ cech immunopatologicznych na całkowity współczynnik przeżycia

poziom autoprzeciwciał anty-desmogleiny 1 ≥100 J. /mL w momencie rozpoznania wiąże się z większym ryzykiem ogólnej śmiertelności u pacjentów z pęcherzycą zwyczajnym

wartości autoprzeciwciał anty-Dsg1 i anty-dsg3 mierzono u 99 pacjentów z PV i 22 pacjentów z PF. W grupie PV autoprzeciwciała anty-Dsg1 były dodatnie u 57 pacjentów (71,2%) z typem śluzowo-skórnym, 8 pacjentów (61,5%) z typem skórnym i 3 pacjentów (20,0%) z typem śluzowym., Autoprzeciwciała anty-Dsg3 były dodatnie u 68 pacjentów (85,0%) z typem śluzowo-skórnym, u 10 pacjentów (76,9%) z typem skórnym i u 13 pacjentów (86,7%) z typem śluzowym.

mediana wartości autoprzeciwciał anty-Dsg1 wynosiła 80 J./mL u pacjentów z PV i 182 J. / mL u pacjentów z PF. Mediana autoprzeciwciał anty-Dsg3 wynosiła 175 J. / mL u pacjentów z PV.

początkowego stężenia autoprzeciwciał anty-Dsg3 ≥ 100 J./mL nie można zidentyfikować jako czynnika ryzyka ogólnej śmiertelności u pacjentów z PV (p = 0, 314)., Nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic między odsetkami OS pacjentów z autoprzeciwciał anty-Dsg3 ≥ 100 J. / mL i autoprzeciwciał anty-Dsg3 < 100 J./mL (p = 0, 506).

dla analizy wielowymiarowej zaczęliśmy od modelu, w którym wykorzystano wszystkie zmienne ocenione w analizie jednowymiarowej, z wyłączeniem niektórych z powodu problemów koliniowości (np. arytmii serca) lub ograniczonej dostępności danych u wszystkich pacjentów (np. szybkość sedymentacji erytrocytów i dawka steroidów), a następnie zastosowaliśmy etapową procedurę selekcji, aby zidentyfikować ważne czynniki predykcyjne.,