How Arlington National Cemetery Came to Be |History

pewnego popołudnia w maju 1861 roku, młody oficer armii Unii udał się w pośpiechu do rezydencji, która dowodziła wzgórzami po drugiej stronie rzeki Potomac z Waszyngtonu „musisz natychmiast spakować wszystko, co cenisz i wysłać go rano”, porucznik Orton Williams powiedział Mary Custis Lee, żona Roberta E. Lee, który był daleko mobilizując siły wojskowe Wirginii, jak kraj pędził w kierunku najkrwawszej wojny w swojej historii..,

z tej historii

Mary Lee bała się myśli o porzuceniu Arlington, 1100-akrowej posiadłości, którą odziedziczyła po swoim ojcu, George ' u Washingtonie Parke Custis, po jego śmierci w 1857 roku. Custis, wnuk Marthy Washington, został adoptowany przez George' a Washingtona, gdy ojciec Custis zmarł w 1781 roku. Począwszy od 1802 roku, gdy nowa stolica narodu przybrała formę po drugiej stronie rzeki, Custis rozpoczął budowę Arlington, swojej rezydencji., Prawdopodobnie wzorowany na świątyni Hefajstosa w Atenach, kolumnowy Dom unosił się wśród wzgórz Wirginii, jakby był tam od zawsze, spoglądając na na wpół ukończoną stolicę u jej stóp. Kiedy Custis zmarł, Arlington przeszedł na Mary Lee, jego jedyne ocalałe dziecko, które dorastało, ożeniło się i wychowało siedmioro dzieci i pochowało tam swoich rodziców. W korespondencji jej mąż określał to miejsce jako „nasz drogi Dom”, miejsce ” gdzie moje przywiązania są silniejsze niż w jakimkolwiek innym miejscu na świecie.”Jeśli to możliwe, jego żona czuła jeszcze silniejsze przywiązanie do majątku.,

12 kwietnia 1861 roku wojska konfederatów ostrzelały garnizon federalny w Fort Sumter w Karolinie Południowej, co skłoniło kilka stanów z głębokiego południa do przyłączenia się do rebelii. Prezydent Abraham Lincoln, nowo zainstalowany w Białym Domu, wezwał 75 000 żołnierzy do obrony stolicy. Gdy wiosna się rozeszła, siły wkroczyły do Waszyngtonu, rozłożyły obóz w niedokończonym budynku Kapitolu, patrolowały ulice miasta i badały wzgórza Wirginii w poszukiwaniu śladów kłopotów. Mimo że oficjalnie nie została przyłączona do Konfederacji, spodziewano się przyłączenia Wirginii do rewolty., Gdy to się stało, wojska Unii musiały przejąć kontrolę nad Arlington, gdzie wzgórza stanowiły doskonałą platformę dla artylerii-klucz do obrony lub podporządkowania stolicy. Po rozpoczęciu wojny Arlington zostało łatwo zdobyte. Ale potem stał się nagrodą w legalnej i biurokratycznej bitwie, która trwała długo po tym, jak broń ucichła w Appomattox w 1865 roku. Rząd federalny nadal walczył z rodziną Lee o kontrolę nad majątkiem w 1882 roku, kiedy to został przekształcony w Arlington National Cemetery, najbardziej uświęcony teren kraju.,

Orton Williams był nie tylko kuzynem Mary Lee i zalotnikiem jej córki Agnes, ale także prywatnym sekretarzem generała Naczelnego Winfielda Scotta z armii Unii.

pracując w biurze Scotta, nie miał wątpliwości, że słyszał o planach armii Unii dotyczących zajęcia Arlington, co tłumaczy jego nagłe pojawienie się tam. Tej majowej nocy, Pani Lee nadzorowała jakieś szalone Pakowanie przez kilku z 196 niewolników rodziny, którzy zapakowali rodzinne srebro do przeniesienia do Richmond, skrzyni dokumentów George ' a Washingtona i G. W. P. Custisa i zabezpieczyli akta generała Lee., Po zorganizowaniu ucieczki Mary Lee próbowała się przespać, ale została obudzona tuż po świcie przez Williamsa: postępy armii na Arlington zostały opóźnione, powiedział, choć było to nieuniknione. Przez kilka dni siedziała godzinami w swojej ulubionej zagrodzie, altanie na południe od posiadłości. „Nigdy nie widziałam kraju piękniejszego, idealnie promiennego” – napisała do męża. „Żółty jaśmin w pełnym rozkwicie i perfumowaniu powietrza; ale śmierć jak bezruchu panuje wszędzie.”

generał, uwięziony przy biurku w Richmond, obawiał się o bezpieczeństwo żony., – Bardzo się o Ciebie martwię-napisał do niej 26 kwietnia. „You have to move, & make arrangement to go to some point of safety….Wojna jest nieunikniona & nie wiadomo, kiedy wybuchnie wokół ciebie.”

w tym czasie prawie na pewno wiedział, że Arlington zostanie stracony. Nowo mianowany generał brygady armii konfederackiej, nie zdecydował się utrzymać jej siłą, zamiast tego zdecydował się skoncentrować swoje wojska około 20 mil na południowy zachód, w pobliżu węzła kolejowego w Manassas w Wirginii., Tymczasem Północne gazety, takie jak New York Daily Tribune, wytrenowały na nim swoje wielkie działa—nazywając go zdrajcą za rezygnację ze stanowiska pułkownika w armii Unii, aby pójść na południe ” śladami Benedicta Arnolda!”

Byli towarzysze armii, którzy podziwiali Lee, zwrócili się przeciwko niemu. Nikt nie był bardziej szczery niż Generał Brygady Montgomery C. Meigs, absolwent West Point, który służył polubownie pod Lee w Korpusie Inżynierów, ale teraz uważa go za powstańca., „Żaden człowiek, który kiedykolwiek złożył przysięgę na poparcie konstytucji jako oficer naszej armii lub marynarki wojennej…powinien uciec bez utraty wszystkich swoich dóbr & prawa obywatelskie & Zaapelował, aby Lee, jak również Gen. Joseph E. Johnston, który również zrezygnował z armii Federalnej, aby dołączyć do wroga ,a konfederacki prezydent Jefferson Davis ” powinien być formalnie odsunięty od drogi, jeśli to możliwe, przez wyrok śmierci wykonywany, jeśli zostanie złapany.,”

Kiedy Johnston podał się do dymisji, Meigs objął stanowisko kwatermistrza generalnego, co wymagało od niego wyposażenia, wyżywienia i transportu szybko rozwijającej się armii Unii—zadanie, do którego Meigs doskonale się nadawał. Próżny, energiczny, mściwy i wyjątkowo zdolny, cofał swoją wojowniczą rozmowę w nadchodzących miesiącach i latach. Jego własna matka przyznała, że młodzieńczy Meigs był ” porywczy ,nieustępliwy, tyraniczny…i bardzo wytrwały w dążeniu do wszystkiego, czego chce.”Walcząc o kontrolę nad Arlington, stałby się jednym z najbardziej nieugiętych wrogów Lee.,

W połowie maja nawet Mary Lee musiała przyznać, że nie może uniknąć zbliżającego się konfliktu. „Wolałabym pozostać w domu & mając wokół siebie moje dzieci,” napisała do jednej ze swoich córek, „ale ponieważ to znacznie zwiększyłoby niepokój twojego ojca, pójdę.”Zrobiła przerażająco trafną przepowiednię:” obawiam się, że to będzie scena konfliktu & mój piękny dom okraszony tysiącem skojarzeń może stać się polem rzezi.,”

zrobiła ostatni zakręt w ogrodzie, powierzyła klucze selinie Gray, niewolnicy, i podążała ścieżką męża wzdłuż długiego, krętego podjazdu posiadłości. Podobnie jak wielu innych po obu stronach, wierzyła, że wojna szybko minie.

23 maja 1861 roku wyborcy z Wirginii zatwierdzili ordynację secesji stosunkiem ponad sześciu do jednego. W ciągu kilku godzin kolumny sił Unii przeleciały przez Waszyngton i dotarły do Potomaku. Dokładnie o 2 w nocy 24 maja około 14 000 żołnierzy rozpoczęło przeprawę przez rzekę do Wirginii., Posunęli się w świetle księżyca na parowcach, pieszo i konno, w Rojach tak gęstych, że James Parks, niewolnik rodziny Lee Obserwujący Z Arlington, myślał, że wyglądają ” jak pszczoły nadlatujące.”

niezabezpieczony majątek zmienił ręce bez jęku. Kiedy rano wzeszło słońce, to miejsce roiło się od niebieskich mężczyzn. Założyli uporządkowaną wioskę namiotów, rozpalali ogniska na śniadanie i rozrzucali nad obszernym portykiem dworu telegramy z biura wojny., Okoliczne wzgórza zostały wkrótce lumpy z piersi, i masywne dęby zostały ścięte, aby oczyścić linię ognia dla artylerii. „Wszystko, co najlepsze umiejętności wojskowe mogłyby sugerować wzmocnienie pozycji, zostało zrobione”, donosi ilustrowana Gazeta Franka Leslie, ” a cała linia obrony na Arlington Heights może być uznana za ukończoną i zdolną do obrony przed każdą siłą atakującą.”

atak nigdy się nie zmaterializował, ale wpływ wojny był widziany, odczuwany i słyszany w Arlington na tysiące sposobów., Wojska Unii splądrowały Las posiadłości i uciekły z pamiątkami z dworu. Zbudowali oni domki i urządzili nad rzeką posterunek konny. Armia przejęła również władzę nad nowo uwolnionymi niewolnikami, którzy przybyli do Waszyngtonu po proklamacji emancypacji Lincolna w 1863 roku. Kiedy rząd nie był w stanie pomieścić byłych niewolników w stolicy, gdzie tysiące zachorowało i zmarło, jeden z oficerów Meigsa zaproponował, aby osiedlili się w Arlington, „na ziemiach niedawno opuszczonych przez przywódców rebelii.,”Rozległa Wioska wyzwoleńców licząca 1500 mieszkańców, wraz z nowymi domami szkieletowymi, szkołami, kościołami i polami uprawnymi, na których dawni niewolnicy uprawiali żywność dla działań wojennych Unii. „Widzi się więcej niż poetycką sprawiedliwość w tym, że jego bogate ziemie, tak długo domena wielkiego generała rebelii, teraz stać na pracę i wsparcie dla setek uwłaszczonych niewolników”, dziennikarz odwiedzający relacjonował w Washington Independent w styczniu 1867 roku.,

gdy wojna się rozpaliła w czerwcu 1862 roku, Kongres uchwalił ustawę, która upoważniła komisarzy do szacowania i pobierania podatków od nieruchomości w „powstańczych dzielnicach.”Statut miał nie tylko zwiększyć dochody na wojnę, ale także ukarać turncoatsów takich jak Lee. Jeśli podatki nie były płacone osobiście, komisarze byli upoważnieni do sprzedaży ziemi.

Mary Lee, utknęła w Richmond z powodu walk i pogarszającego się stanu zdrowia, wysłała swojego kuzyna Philipa R. Fendalla, aby zapłacił rachunek., Ale kiedy fendall przedstawił się przed komisarzami w Aleksandrii, powiedzieli, że przyjmą pieniądze tylko od samej Mary Lee. Oświadczając, że nieruchomość jest niewypłacalna, wystawili ją na sprzedaż.

Aukcja odbyła się 11 stycznia 1864 roku, w dzień tak zimny, że bloki lodu zatrzymały ruch łodzi na Potomaku. Jedyna oferta pochodziła od rządu federalnego, który zaoferował $26,800, dobrze pod oszacowaną wartością nieruchomości $34,100., Zgodnie ze świadectwem sprzedaży, nowy właściciel Arlington zamierzał zarezerwować nieruchomość „na użytek rządowy, na cele wojenne, Wojskowe, charytatywne i edukacyjne.”

przywłaszczenie posiadłości było doskonale zgodne z poglądami Lincolna, sekretarza wojny Edwina M. Stantona, Gen. Williama T. Shermana i Montgomery ' ego Meigsa, z których wszyscy wierzyli w prowadzenie wojny totalnej, aby doprowadzić rebelię do szybkiego zakończenia. „Uczyń ich tak chorymi na wojnę, że pokolenia przeminą, zanim znów się do niej odwoływają” – napisał Sherman.,

wojna oczywiście przeciągała się znacznie dłużej, niż ktokolwiek się spodziewał. Wiosną 1864 r. tymczasowe szpitale Waszyngtonu były przepełnione chorymi i umierającymi żołnierzami, którzy zaczęli wypełniać lokalne cmentarze, tak jak Generał Lee i dowódca Unii, Gen. Ulysses S. Grant, rozpoczęli Czterdziestodniową kampanię, wymieniając ciosy z pustyni Wirginii do Petersburga. Walki przyniosły około 82 000 ofiar w ciągu nieco ponad miesiąca. Meigs postawił nowy cmentarz, aby pomieścić rosnącą falę ciał. Jego oko spadło na Arlington.,

pierwszym żołnierzem, który tam spoczął, był szeregowy William Christman, 21, z 67.Pennsylvania Infantry, który został pochowany na działce na północno-wschodnim rogu Arlington 13 maja 1864 roku. Farmer świeżo zwerbowany do armii, Christman nie znał dnia walki. Zmarł na zapalenie otrzewnej w szpitalu Lincoln General Hospital w Waszyngtonie 11 maja. Jego ciało zostało oddane na ziemię bez flagi, bez gry bugles i bez rodziny lub kapelana, aby go odprowadzić., Prosty sosnowy zagłówek, pomalowany na biało z czarnymi literami, zidentyfikował jego grób, podobnie jak znaczniki dla szeregowego Williama H. Mckinneya i innych żołnierzy zbyt biednych, aby zostali zabalsamowani i odesłani do domu na pochówek. Ubodzy zmarli wkrótce wypełnili Dolny Cmentarz—nazwę, która opisywała zarówno jego status fizyczny, jak i społeczny-po drugiej stronie ulicy od cmentarza dla niewolników i wyzwoleńców.

w następnym miesiącu Meigs przeniósł się do oficjalnego, co już było kwestią praktyki: „polecam…,Ziemia otaczająca rezydencję w Arlington, obecnie rozumiana jako własność Stanów Zjednoczonych, została zaadaptowana jako Narodowy Cmentarz Wojskowy, aby być odpowiednio ogrodzona, rozplanowana i starannie konserwowana w tym celu” – napisał Stanton 15 czerwca 1864 roku. Meigs zaproponował poświęcenie 200 akrów na nowy cmentarz. Zasugerował również, że Christman i inni niedawno pochowani na Dolnym cmentarzu powinni zostać odkopani i ponownie pochowani bliżej domu Lee ' s hilltop. „Tereny wokół rezydencji są wspaniale przystosowane do takiego wykorzystania” – napisał.,

Stanton zatwierdził rekomendację kwatermistrza tego samego dnia.

Gazety lojalistów oklaskiwały narodziny Arlington National Cemetery, jeden z 13 nowych cmentarzy stworzonych specjalnie dla tych, którzy zginęli w wojnie secesyjnej. „To i to …są słuszne wykorzystanie majątku zbuntowanego generała Lee „- czytamy w „Washington Morning Chronicle”.

zwiedzanie Nowego Cmentarza Narodowego w dniu, w którym Stanton podpisał swój rozkaz, Meigs był wściekły, aby zobaczyć, gdzie kopane są groby., – To był mój zamiar, aby rozpocząć interments bliżej rezydencji, – fumed, – ale sprzeciw ze strony oficerów stacjonujących w Arlington, z których część…nie lubił, aby zmarłych grzebano w ich pobliżu, powodował, że” na cmentarzu dolnym, gdzie pochowano Christmana i innych.

aby wyegzekwować swoje rozkazy—i uczynić Arlington nie nadającym się do zamieszkania dla Lees—Meigs eksmitował oficerów z rezydencji, zainstalował kapelana wojskowego i lojalnego porucznika do nadzorowania operacji cmentarza, i przystąpił do nowych pochówków, otaczając Mrs., Ogród Lee z nagrobkami wybitnych oficerów Unii. Pierwszym z nich był kapitan Albert H. Packard z 31 Pułku Piechoty Maine. Postrzelony w głowę podczas bitwy o drugą pustynię, Packard cudem przeżył swoją podróż z frontu wirginijskiego do Szpitala Uniwersyteckiego w Waszyngtonie, by tam umrzeć. 17 maja 1864 roku został pochowany w miejscu, gdzie Mary Lee lubiła czytać w ciepłej pogodzie, otoczony zapachem wiciokrzewu i jaśminu. Do końca 1864 roku do jego grobów dołączyło około 40 oficerów.

Meigs dodawał innych, gdy tylko warunki na to pozwoliły., Wysyłał załogi do przeszukiwania pól bitewnych w poszukiwaniu nieznanych żołnierzy w pobliżu Waszyngtonu. Następnie wykopał ogromny dół na końcu ogrodu Pani Lee, wypełnił go szczątkami 2111 bezimiennych żołnierzy i wzniósł sarkofag na ich cześć. Zrozumiał, że obsadzając ogród prominentnymi oficerami Związkowymi i nieznanymi patriotami, utrudni politycznie wydziedziczenie tych bohaterów Republiki w późniejszym terminie.

ostatnia jesień wojny przyniosła tysiące nowych ofiar, w tym porucznika Johna Rodgersa Meigsa, jednego z czterech synów kwatermistrza., Porucznik Meigs, 22, został zastrzelony 3 października 1864 roku, podczas misji zwiadowczej dla gen. Philipa Sheridana w Dolinie Shenandoah w Wirginii. Powrócił z uroczystymi honorami do Waszyngtonu, gdzie Lincoln, Stanton i inni dygnitarze dołączyli do jego ojca na pogrzeb i pogrzeb w Georgetown. Utrata jego „szlachetnego, drogocennego syna” tylko pogłębiła niechęć Meigsa do Roberta E. Lee.

„wszyscy buntownicy są mordercami mojego Syna i synów setek tysięcy”, Meigs wybuchł, gdy dowiedział się o poddaniu się Lee Grantowi 9 kwietnia 1865 roku., „Sprawiedliwość wydaje się nie usatysfakcjonowana, że unikną procesu sądowego & egzekucja… przez rząd, którego zdradzili zaatakowali &którego ludzie lojalni& nielojalni, których zabili.”Jeśli Lee i inni Konfederaci uniknęli kary z powodu ułaskawienia lub zwolnienia warunkowego, Meigs miał nadzieję, że Kongres przynajmniej wypędzi ich z amerykańskiej ziemi.

, Zarzuty o zdradę zostały mu postawione, ale po cichu wycofane, prawie na pewno dlatego, że jego były przeciwnik, Grant, wstawił się w imieniu Lee u prezydenta Andrew Johnsona. Osiedlił się w Lexington w stanie Wirginia, Lee objął stanowisko prezesa Washington College, Małej szkoły w Dolinie Shenandoah i zachęcał starych towarzyszy do pracy na rzecz pokoju.

Mary Lee poczuła narastające oburzenie. „Nie mogę pisać z opanowaniem na własną rękę” – napisała do przyjaciółki., Groby ” są sadzone aż do samych drzwi bez względu na powszechną przyzwoitość….Jeśli sprawiedliwość & prawo nie wyginie całkowicie w USA, odzyskam je.”

jej mąż jednak ukrywał swoje ambicje wobec Arlington przed wszystkimi, z wyjątkiem kilku doradców i członków rodziny. „Nie podjąłem żadnych kroków w tej sprawie”, ostrzegł prawnika z Waszyngtonu, który zaproponował, że zajmie się sprawą Arlington za darmo, ” w przekonaniu, że obecnie nie mogę osiągnąć nic dobrego.”Zachęcił jednak prawnika do cichego zbadania sprawy i skoordynowania swoich wysiłków z Francisem L., Smith, zaufany doradca prawny Lee w Aleksandrii. Do swojego starszego brata Smitha Lee, który służył jako oficer w marynarce Konfederacji, generał przyznał, że chce „odzyskać posiadanie A.”, a w szczególności ” zakończyć pogrzeb zmarłych, który może być wykonany tylko przez jego przywrócenie do rodziny.”

aby ocenić, czy było to możliwe, Smith Lee złożył tajną wizytę w starej posiadłości jesienią lub zimą 1865 roku. Doszedł do wniosku, że miejsce to może być ponownie zasiedlone, jeśli zostanie zbudowany mur, aby osłonić groby z dworu., Ale Smith Lee popełnił błąd dzieląc się swoimi poglądami z dozorcą cmentarza, który posłusznie podzielił się nimi z Meigsem, wraz z tożsamością tajemniczego gościa.

podczas gdy Lees pracowali nad odzyskaniem Arlington, Meigs wezwał Edwina Stantona na początku 1866 roku, aby upewnić się, że rząd ma solidny tytuł do cmentarza. Ziemia została poświęcona przez pochowane tam szczątki i nie mogła zostać oddana osadnikom-nalegał, uderzając refrenem, który powtórzy w nadchodzących latach. Jednak Lees trzymali się nadziei, że Arlington wróci do rodziny—jeśli nie do Pani., Lee, potem do jednego z ich synów. Były generał po cichu dążył do tego celu, Kiedy po raz ostatni spotkał się ze swoimi prawnikami, w lipcu 1870 roku. „Perspektywa nie wygląda obiecująco” – relacjonował Mary. Kwestia własności Arlington była nadal nierozwiązana, gdy Lee zmarł w wieku 63 lat w Lexington, 12 października 1870 roku.

wdowa po nim miała obsesję na punkcie utraty domu. W ciągu kilku tygodni Mary Lee zwróciła się do Kongresu o zbadanie roszczenia federalnego do Arlington i oszacowanie kosztów usunięcia pochowanych tam ciał.,

jej propozycja została gorzko zaprotestowana w Senacie i pokonana, 54 do 4. To była katastrofa dla Mary Lee, ale debata pomogła podnieść status Arlington: nie było już polem garncarskim stworzonym w rozpaczy wojny, cmentarz stał się czymś znacznie wspanialszym, miejscem senatorów określanym jako Święta Ziemia, świątynią „świętych zmarłych”, „patriotów zmarłych”, „heroicznych zmarłych” i ” patriotycznych grobów.”

plantacja, którą znali osadnicy, z roku na rok stała się mniej rozpoznawalna., Wielu pierwotnych mieszkańców wioski Freedmen pozostało po wojnie, wychowując dzieci i wnuki w małych domkach, które Wojsko dla nich zbudowało. Meigs również pozostał na tym stanowisku, służąc przez dwie dekady jako kwatermistrz Generalny, kształtując wygląd cmentarza. Wzniósł świątynię sławy w stylu greckim dla George ' a Washingtona i wybitnych generałów Wojny Secesyjnej przy ogrodzie Pani Lee, ustanowił Amfiteatr pokryty wisterią, wystarczająco duży, aby pomieścić 5000 osób na ceremonie, a nawet przepisał nowe nasadzenia dla granic ogrodu (uszy słonia i canna)., Obserwował, jak w części Oficerskiej cmentarza wyrastają ogromne nagrobki typowe dla epoki pozłacanej. I wzniósł ogromny czerwony łuk przy wejściu na cmentarz, aby uhonorować Gen. George ' a B. McClellana, jednego z najpopularniejszych—i najmniej skutecznych-oficerów Wojny Secesyjnej. Podobnie jak jego zwyczaj, Meigs umieścił jego imię na łuku; wyryto je w kolumnie wejściowej i napisano złotem. Dziś jest to jedna z pierwszych rzeczy, które odwiedzający widzi, gdy zbliża się do cmentarza od wschodu.

podczas budowy Meigs, Mary Lee udała się z pożegnalną wizytą do Arlington w czerwcu 1873 roku., W towarzystwie przyjaciółki przez trzy godziny jechała powozem przez krajobraz całkowicie odmieniony, wypełniony starymi wspomnieniami i nowymi grobami. „Moja wizyta przyniosła jeden dobry efekt”, napisała później w tym tygodniu. „Zmiana jest tak całościowa, że nie mam ochoty tam wracać & będzie bardziej zadowolony z rezygnacji z całego mojego prawa do niej. Zmarła w Lexington pięć miesięcy później, w wieku 65 lat.

wraz z jej śmiercią, jej nadzieje na Arlington żyły w jej najstarszym synu, George Washington Custis Lee, znanym jako Custis., Odzyskanie majątku było dla niego sprawą zarówno powinności synowskiej, jak i interesu własnego: nie miał dziedziczenia poza majątkiem Arlington.

6 kwietnia 1874 roku, w kilka miesięcy po pogrzebie matki, Custis udał się do Kongresu z nową petycją. Unikając jej sugestii, aby Arlington został oczyszczony z grobów, poprosił zamiast tego o przyznanie się, że nieruchomość została odebrana bezprawnie i zażądał odszkodowania za to. Twierdził, że próba jego matki w dobrej wierze, aby zapłacić „podatek powstańczy” w wysokości 92,07 dolarów na Arlington, była taka sama, Jakby ją zapłaciła.,

podczas gdy petycja przez wiele miesięcy pozostawała w senackiej Komisji Sądownictwa, Meigs obawiał się, że „zakłóci ona kadencję Stanów Zjednoczonych w tym Narodowym Cmentarzu—czego należy unikać wszelkimi słusznymi sposobami.”Nie musiał się martwić. Kilka tygodni później petycja zmarła spokojnie w komisji, w której nie doszło do debaty i nie było żadnego powiadomienia.

Custis Lee mógłby się poddać wtedy i tam, gdyby nie znaki, że urazy między Północą a Południem zaczęły słabnąć. Rutherford B., Hayes, weteran Unii wybrany na obietnicę leczenia blizn z wojny secesyjnej, został zaprzysiężony na prezydenta w marcu 1877 roku.

Hayes ledwo zdążył rozpakować torby, zanim Custis Lee wznowił kampanię dla Arlington—tym razem w sądzie.

Gdy tylko Prokurator Generalny USA Charles Devens usłyszał o pozwie, poprosił o przeniesienie sprawy do sądu federalnego, gdzie uważał, że rząd otrzyma sprawiedliwsze przesłuchanie., W lipcu 1877 roku sprawa trafiła w ręce sędziego Roberta W. Hughesa z amerykańskiego Sądu Okręgowego dla wschodniego dystryktu Wirginii. Hughes, prawnik i redaktor gazety, zostal mianowany na ławie przez prezydenta Granta.

Po miesiącach prawnych manewrów i kłótni, Hughes zarządził proces ławy przysięgłych. Na czele zespołu prawników stanął Francis L. Smith, Aleksandryjczyk, który przed laty współpracował z ojcem Lee. Ich argument zwrócił się na legalność sprzedaży podatków z 1864 roku., Po sześciodniowym procesie, 30 stycznia 1879 roku sąd uznał Lee za winnego: domagając się zapłaty” podatku powstańczego”, rząd pozbawił Custisa Lee jego własności bez należytego procesu sądowego. „Impolicja takiego przepisu prawa jest dla mnie równie oczywista jak jego niekonstytucyjność” – napisał Hughes. „Zło może spaść nie tylko na nielojalnych, ale na najbardziej lojalnych obywateli. Ciężka choroba trwająca zaledwie dziewięćdziesiąt lub sto dni narażałaby właściciela ziemi na nieodwracalną utratę jej posiadania.,”

rząd odwołał się od wyroku do Sądu Najwyższego, który ponownie orzekł za Lee. 4 grudnia 1882 roku sędzia Samuel Freeman Miller, pochodzący z Kentucky mianowany przez prezydenta Lincolna, napisał, że sprzedaż podatków z 1864 roku była niezgodna z konstytucją i w związku z tym nieważna.

Lees odzyskali Arlington.

to pozostawiło kilka opcji dla rządu federalnego, który obecnie technicznie wtargnął na własność prywatną., Mógł porzucić fort wojskowy na terenie, osadzić mieszkańców wioski Freedmen, oddzielić prawie 20 000 grobów i opuścić posiadłość. Albo mógłby kupić posiadłość od Custisa Lee – jeśli byłby skłonny ją sprzedać.

był. Obie strony uzgodniły cenę 150 000 dolarów, uczciwą wartość rynkową nieruchomości. Kongres szybko przywłaszczył fundusze. 31 marca 1883 roku Lee podpisał dokumenty potwierdzające tytuł, w wyniku których Federalna własność Arlington stała się bezsporna., Człowiekiem, który formalnie przyjął tytuł własności na rzecz rządu, był Robert Todd Lincoln, Sekretarz wojny i syn prezydenta, często oblegany przez Ojca Clustisa Lee. Jeśli synowie takich przeciwników mogliby pogrzebać dawne argumenty, być może istniała nadzieja na zjednoczenie Narodowe.

w tym samym roku Sąd Najwyższy orzekł na korzyść Custisa Lee, Montgomery Meigs, po osiągnięciu obowiązkowego wieku emerytalnego 65 lat, został zmuszony do rezygnacji z posady kwatermistrza., Pozostał aktywny w Waszyngtonie przez kolejną dekadę, projektując i nadzorując budowę budynku emerytalnego, służąc jako Regent Smithsonian Institution i jako członek National Academy of Sciences. Był częstym gościem w Arlington, gdzie w 1879 roku pochował swoją żonę, Louisę. Następnie pochowano innych członków rodziny—wśród nich jego ojca, licznych teściów i jego syna, Johna, ponownie pochowanego z Georgetown. Ich groby, zakotwiczone w rzędzie 1, sekcji 1 cmentarza, znacznie przewyższały groby wszystkich krewnych Lee na osiedlu.,

Meigs dołączył do rodziny w styczniu 1892 roku, w wieku 75 lat, po krótkiej walce z grypą. Ostatnią podróż z Waszyngtonu odbył w pięknym stylu, w towarzystwie kapeli wojskowej, chorągwi i straży Honorowej liczącej 150 żołnierzy ubranych w najlepsze mundury. Jego sztandarowy caisson brzęczał przez rzekę, w górę długiego stoku do Arlington i przez łąkę nagrobków, które tak wytrwale uprawiał. Z przytłumionymi bębnami oznaczającymi czas i guidonami trzaskającymi w chłodnym wietrze, kondukt pogrzebowy minął Ogród Mary Lee i zatrzymał się na Meigs Drive., Karabiny wyszczekały ostatni Salut,” Krany „zabrzmiały nad wzgórzami tawny, a żołnierze zepchnęli Montgomery' ego C. Meigsa na ziemię w samym sercu utworzonego przez siebie cmentarza.