Zebra finch (Polski)

zięba zebra Zwykle rozmnaża się w luźnych koloniach liczących do 50 gniazd (chociaż liczba osobników w Kolonii może wynosić do około 230 w czasie rozrodu i około 350, gdy nie), ale może gniazdować samotnie. Zwykle umieszcza swoje gniazdo w ciernistym krzewie lub drzewie, chociaż gniazduje w innych strukturach, naturalnych i sztucznych., Często w jednym krzewie znajduje się wiele gniazd.

w nieużytkowych częściach Australii kolonie są często zajęte przez cały rok. W zimne dni, w okresie nie lęgowym, członkowie tych kolonii żywią się zwykle stadami przez około dwie godziny, rozbijając się na małe grupy, aby odpocząć, żerować, śpiewać i Dwór przed ponownym żerowaniem w dużym stadzie, aż do około godziny przed zachodem słońca, kiedy wracają do Kolonii. W cieplejsze dni niektóre z małych grup wracają do kolonii, aby budować gniazda i wykonywać swoje normalne czynności., W okresie lęgowym płetwy znajdujące lub budujące Gniazdo często wracają po około godzinie karmienia, a w chłodne dni dołączają do nich Młode inkubujące lub wylęgające się. Pary, które jeszcze nie złożyły jaj, czasami wybierają się do sądu i łączą się w specjalne „zalotne drzewa” przed dołączeniem do stada. Po południu większość par angażuje się w zajęcia towarzyskie, które często odbywają się na „drzewach towarzyskich”. Zebra często nie rozmnaża się tam, gdzie się urodziła; spośród ptaków obrączkowanych hodowanych w Kolonii hodowlanej Danaher (36°09 'S 145°26′ E / 36.150°S 145.,433°E) w latach 1985-1989 24% z nich wylęgło się z kolonii lub w bezpośrednim sąsiedztwie. Ta dyspersja natalna nie jest tendencyjna w stosunku do płci, w przeciwieństwie do większości przechodniów. Jednak samce w wieku od 36 do 50 dni są bardziej podatne na rozproszenie niż samice, chociaż po tym wieku więcej samic rozprasza się niż samce. Drapieżnictwo jest prawdopodobnie głównym czynnikiem kolonializmu; gniazda w głównej Kolonii cierpią mniej drapieżnictwa niż gniazda dalej. Pary z żerującymi gniazdami są znacznie bardziej narażone na gniazdowanie w krzakach oddalonych o ponad 20 metrów od poprzedniej rośliny lęgowej., Innym dużym czynnikiem jest to, gdzie inne gniazdują: osobniki są bardziej prawdopodobne, że gniazdują bliżej spokrewnionych ze sobą osobników. Badanie opublikowane w 2012 roku wykazało, że finch ten częściej rozmnażał się w pobliżu gniazd z pisklętami starszymi niż sześć dni (stosowane jako wskaźnik sukcesu reprodukcyjnego, ponieważ przeżywają około 87% czasu).

Zięba zebra buduje zarówno Gniazdo noclegowe, jak i lęgowe. Pierwsza jest w kształcie kopuły, ma duże wejście z boku i brakuje tunelu wejściowego., Gniazdo to pomaga ziębie zebra oszczędzać ciepło ciała (prawdopodobnie przez dach i ściany oraz pozwalając ptakom gromadzić się razem): osobnik w gnieździe noclegowym oszczędza około 18% energii jednego z zewnątrz. Gniazdo lęgowe (które zazwyczaj waha się od około 12 do 24 centymetrów (4,7 do 9,4 cala) długości) ma małe wejście, a następnie tunel o średnicy około trzech do pięciu centymetrów (1,2 do 2,0 cala) i długości do ośmiu centymetrów (3,1 cala), który ukrywa zawartość gniazda, prowadząc do komory jajowej, która ma (z zewnątrz) średnicę 12 do 20 centymetrów (4.,7 do 7,9 cala); dwa ostatnie są oddzielone podniesioną wargą, zapobiegając rozwijaniu się jaj. Komora ta często siedzi na Starym gnieździe; w przeciwnym razie buduje się fundament składający się z wielu krótkich, sztywnych łodyg nad poziomymi gałęziami. Ściany gniazda mają grubość od jednego do trzech centymetrów (0,39 do 1,18 cala), z zewnętrzną warstwą dłuższych sztywnych i szorstkich łodyg trawy i wewnętrzną warstwą krótszych miękkich i delikatnych łodyg. Komora jajowa jest również wyłożona miękkim materiałem, takim jak wełna i pióra., Oba miejsca są bronione w ciągu dnia, ale podczas gdy zdesperowany ptak jest czasami wpuszczany do gniazda noclegowego w nocy, Gniazdo lęgowe jest zawsze strzeżone.

Zięba zebra jest oportunistycznym hodowcą, inicjującym zachowania rozrodcze około jednego do trzech miesięcy po pojawieniu się wody. W ten sposób Młode wykluwają się, gdy dostępne są dojrzałe i dojrzałe nasiona (ich podstawowy pokarm)., Stwierdzenie to jest zgodne z hipotezą jakości pożywienia zebra Finch breeding, która stwierdza, że suche nasiona traw są niewystarczające jako źródło pożywienia dla piskląt i że pokarm wyższej jakości (jak dojrzewające nasiona) jest potrzebny do ich utrzymania. Tak więc w niewoli może rozmnażać się przez cały rok, gdy jest zaopatrzona w wystarczającą ilość wody, i może próbować rozmnażać się kilka razy w sezonie lęgowym. Płetwy Zebra są społecznie monogamiczne, z wiązaniami parowymi trwającymi do śmierci jednego z partnerów, po czym owdowiały ptak ponownie paruje., Kopulacja poza parą, kopulacja z osobnikami innymi niż partnerka, występuje sporadycznie, przy czym samice Zwykle zabiegają o nią. Rodzicielstwo poza parą jest stosunkowo rzadkie na wolności, stanowiąc około 2% młodych. Próby przymusowej kopulacji przez samce występują często (około 43,8% czasu w jednym badaniu); ale samice zawsze mogą skutecznie oprzeć się przymusowej kopulacji, jeśli tak zdecydują.

istnieje wiele hipotez na temat tego, dlaczego kopulacja pary pozamałżeńskiej mogła ewoluować., Jedną z teorii jest teoria dobrych genów, która stwierdza, że samica wybiera kopulację poza parą, jeśli samiec zapewnia potomstwu bezpośrednie korzyści w wyniku alleli samca. Istnieją wyniki, które wydają się to potwierdzać; badanie z 1992 roku wykazało korelację między tempem śpiewu mężczyzny a jego atrakcyjnością (mierzoną na podstawie tego, ile czasu kobieta spędza z mężczyzną)., Jednak badanie z 2007 roku wykazało, że reakcja samicy (mierzona zachowaniami wskazującymi na zamiar kopulacji lub odrzucenie) nie była znacząco związana z kolorem dzioba samca ani jego tempem śpiewu. Szybkość śpiewu była natomiast hipotetyczna, aby zwrócić uwagę kobiet na mężczyzn. Według autora oznaczało to konieczność ponownego zbadania zasadności wniosków z eksperymentu z 1992 roku., W połączeniu z brakiem wpływu niektórych cech morfologicznych, duża kontrola samic nad kopulacją może wskazywać na selekcję płciową, w której wyolbrzymiona cecha ewoluuje, aby przeciwdziałać zwiększonej odporności samicy na tę cechę. Dodatkową teorią, dlaczego kopulacja może ewoluować, jest teoria korelacji genetycznej między płciami. Teoria ta opiera się na braku konkretnych korzyści dla kobiet w kopulacjach pozamałżeńskich i korzyściach, jakie mają mężczyźni będąc rozwiązłymi., Stwierdza on, że zachowanie kojarzenia się z parą może wynikać z tego samego zestawu loci, a tym samym, że silna selekcja dla zachowania kojarzenia z parą może pośrednio wybierać dla zachowania rozwiązłego u samic.

istnieje kilka cech skorelowanych ze zwiększonymi kopulacjami pozamałżeńskimi. Spędzanie czasu z partnerem jest ważne; nawet ważniejsze niż atrakcyjność samca (oceniana przez inne samice; atrakcyjność oceniana przez jedną samicę była pozytywnie skorelowana z ocenami innych samic)., Symetria obu upierzeń, jak opaski klatki piersiowej, i sztuczne cechy, jak opaski nóg, są preferowane przez samicę, mierzona przez to, jak często samiec jest wyświetlany. Ze względu na powszechność ojcostwa pozamałżeńskiego, samce wykształciły różne mechanizmy mające na celu zapewnienie ojcostwa sprzęgła. Samiec strzeże swojego partnera, podążając za nim i powstrzymując próby kopulacji. Występuje również konkurencja plemników, w której dwa lub więcej samców próbuje zapłodnić jedno jajo. Wskazuje na to samiec w parze kopulujący z partnerem częściej na dzień przed rozpoczęciem wysiadywania jaj., Jest tak, ponieważ ostatni samiec, który kopuluje z samicą przed kolejnym jajem, ma 70% do 80% szans na zapłodnienie danego jaja. Inną adaptacją do konkurencji plemników jest samiec wytryskujący do siedmiu razy więcej plemników w kopulacjach pozamałżeńskich. Zwiększona ilość plemników występuje ze względu na kombinację wielkości ejakulatu jest kontrolowana przez czas między poprzednimi kopulacjami, a fakt, że kopulacje dodatkowe pary występują u mężczyzny po zakończeniu okresu kopulacji w parach.,

liczba jaj waha się od dwóch do ośmiu jaj na jedno sprzęgło, przy czym najczęściej jest ich pięć. Jaja te są białe lub jasnoszaro-niebieskie i mają rozmiar około 16 na 10 milimetrów (0,63 na 0,39 cala). Inkubacja trwa od 14 do 16 dni. Od około 5% do 11% potomstwa jest wynikiem wewnątrzgatunkowego pasożytnictwa wylęgowego, a w przypadkach pasożytnictwa zwykle na gnieździe znajduje się tylko jedno pasożytnicze jajo. Ponadto gniazda pasożytnicze często mają o jedno jajo więcej niż gniazda niepasożytnicze., Samica może stosować strategię mieszaną w odniesieniu do pasożytnictwa wylęgowego (jest pasożytnicza oprócz inkubacji własnego sprzęgła). Od około 32% do 58% samic robi to, a prawie wszystkie (około 96%) składają pasożytnicze jaja przed inkubacją ich sprzęgła. Niesparowane samice czasami składają pasożytnicze jaja, ale sparowane samice nie polegają wyłącznie na pasożytnictwie. Samica, która w przeszłości pasożytowała w gnieździe, jest bardziej prawdopodobna w przyszłości. Większość z tych jaj jest nieudana; oznacza to, że gospodarz porzuca swoje puste gniazdo po złożeniu pasożytniczego jaja., Dodatkowo, udane pasożyty są bardziej prawdopodobne, aby mieć przyszły sukces od pasożytnictwa. Przynajmniej w późnej inkubacji samica zebry potrafi odróżnić własne jaja na podstawie zapachu. Ta metoda rozróżniania wynika z wizualnego podobieństwa między pasożytniczymi i niepasożytniczymi jajami oraz kosztów związanych z wychowaniem jaja innego niż własne. Kiedy ptak jest pasożytowany podczas próby gniazdowania, jest mniej prawdopodobne, że zostanie pasożytowany ponownie w tym sezonie, a przynajmniej w następnym sezonie (chociaż może to być hałas statystyczny).,

Młode płetwy zebry wysiadują po 17-18 dniach od wylęgu. Żerują przez około 35 dni po wykluciu, choć w tym czasie są nadal społecznie zależne od rodziców; młode stają się społecznie zależne między 36 a 50 dniem po wykluciu. W tym okresie rozwijają się także dymorfizm płciowy. Płetwy te szybko osiągają dojrzałość płciową, przy czym większość z nich najpierw próbuje utworzyć wiązania par i rozmnażać się, gdy osiągną wiek blisko 80 dni., W drugiej połowie sezonu lęgowego w Kolonii lęgowej Danaher 44% par próbujących rozmnażać tworzyły osobniki, które urodziły się wcześniej w sezonie.

samce i samice są bardzo podobne pod względem wielkości, ale łatwo je odróżnić od siebie po osiągnięciu dojrzałości, ponieważ samce zwykle mają jasnopomarańczowe pióra policzkowe, czerwone dzioby (w przeciwieństwie do pomarańczowych dziobów samic) i ogólnie bardziej uderzające czarno-białe wzory.,

chów Wsobnyedytuj

chów wsobny powoduje wczesną śmierć (depresję wsobną) u zięby zebry, chociaż wydaje się, że nie wpływa na płodność. Embriony mają znacznie niższy wskaźnik przeżywalności, a badanie wykazało, że płodne jaja z par rodzeństwa miały tylko około 25% przeżywalności, w porównaniu do około 41% dla niepowiązanych par. Ta wczesna różnica w przeżywalności ostatecznie staje się zerowa po upierzeniu, z równym współczynnikiem przeżycia dla potomstwa zarówno z rodzeństwa, jak i niepowiązanych par. Depresja wsobna powstaje głównie z powodu ekspresji szkodliwych alleli recesywnych.,

DietEdit

Zięba zebra żywi się głównie nasionami traw, żywiąc się głównie nasionami półwytrawnymi i dojrzałymi (choć żywi się także nasionami suchymi). Wszystkie nasiona są łuskane i znajdują się na łodygach i ziemi, przy czym większość jest pobierana, przynajmniej u podgatunku nominatywnego, z tego ostatniego. Trawy, z których są pobierane, mają zwykle od około 1 do 2,6 milimetra (0,039 i 0,102 cala) długości, a większe i łatwo łuskane nasiona są preferowane., Uzupełnia swoją dietę owadami (głównie mrówkami i termitami) złowionymi w krótkich lotach z okoni widokowych, oprócz kwiatów z rodzaju Chenopodium. Dieta piskląt składa się prawie w całości z pół dojrzałych i dojrzałych nasion, oprócz zielonego materiału roślinnego. Są dwa główne powody, dla których nasiona traw są podstawą diety zięby zebry: są obfitym i stosunkowo stabilnym źródłem pożywienia w preferowanym przez tego Zięba klimacie i są wygodne np. dla łuskacza., W niektórych obszarach, takich jak Wschodnia Strefa sucha w Australii, pobierane nasiona są spójne, podczas gdy w innych, takich jak Północna Wiktoria, występują roczne zmiany w diecie, ponieważ różne gatunki stają się obfite. W Sandringham w stanie Queensland 74% nasion spożywanych w ciągu 15 miesięcy pochodziło np. z Panicum decompositum.

Zięba zebra Zwykle żeruje na nasionach na ziemi, biorąc je pojedynczo. Ale zjada również nasiona na głowach stojącej trawy., Aby to zrobić, albo leci i dziobie nasiona pojedynczo, albo goni na pobliskiej gałęzi. Może również zabrać głowę na ziemię, skacząc i chwytając ją za pomocą swojego Bila lub stóp. W czasach niedostatku, Zięba zebra może użyć swojego rachunku do kopania w ziemi, aby znaleźć Zakopane nasiona. Nasiona te są zazwyczaj pobierane z plam, które mają mniej łusek (w porównaniu do liczby całych nasion) i są większe i bardziej gęste. Plaster nasion może być sprawdzany przez wiele miesięcy po wyczerpaniu zapasów nasion., Dodatkowo, kolonialne noclegowiska i gniazdowania i żerowania w stadach mogą pomóc ptakom odkryć nowe plamy nasion.

ptak ten zwykle żeruje w stadach, choć czasami żeruje w parach lub samodzielnie. W sezonie lęgowym powszechne są małe lub średnie stada, ale w sezonie poza lęgowym mogą powstawać stada liczące do około 500 ptaków. Czasami tworzy stada mieszane z innymi estrildidami. Żerujące stado może być utworzone przez osoby łączące się z tymi, które już żywią, lub przez osoby lądujące razem na ziemi., Ptaki, które przybywają do tego stada później, częściej polegają na szorowaniu lub odbieraniu pokarmu od konkurentów, podczas gdy wczesne przyloty są bardziej prawdopodobne, aby znaleźć jedzenie dla siebie. Osoby, które mają tendencję do poszukiwania większej ilości, mogą być bardziej dominujące (mierzone przez czynniki, takie jak kolejność osób uzyskujących dostęp do źródła żywności), przynajmniej w badaniu, które miało stosunkowo niską dostępność żywności i jedno źródło, z którego można pobierać żywność. Osoby te mogą również odnosić mniejsze sukcesy w zawodach scramble, gdzie istnieje wiele punktów, w których można znaleźć jedzenie., Przypuszcza się, że powodem tego ostatniego jest kompromis między szybszą prędkością pobierania próbek na danym obszarze a mniejszą dokładnością w wykrywaniu nasion.

aktywność żerowania w zebrach osiąga szczyt w pierwszej godzinie po wschodzie słońca i przedostatniej godzinie przed zachodem słońca. W pierwszym przypadku wzrost żerowania jest zazwyczaj osiągany przez wiele krótkich ataków żerowania, podczas gdy ten ostatni pochodzi z kilku długich ataków., Kiedy jedzenie staje się mniej dostępne, jak od sierpnia do września w Północnej Wiktorii, jest więcej karmienia w godzinach popołudniowych, mniej czasu spędzanego na plastrach żywności przed wyjazdem, a odległość między miejscami, w których żywność jest dostępna, jest dłuższa. Na ogół istnieją dwie grupy osobników oparte na zachowaniach żerujących. W pierwszej grupie prawdopodobieństwo rozpoczęcia lub przerwania walki z karmieniem jest stałe w czasie, a krótkie posiłki są bardziej typowe. Większość ptaków z tej grupy ma dłuższe ataki, gdy przerwa między poprzednimi atakami jest dłuższa., W drugiej grupie (która może składać się z większej liczby ptaków), im dłuższa jest przerwa, tym bardziej prawdopodobne jest, że osobnik zacznie ponownie żerować. Ponadto, dla większości ptaków z tej grupy, to samo dotyczy zatrzymania walki; im dłużej to trwa, tym bardziej prawdopodobne jest, że zostanie powstrzymany. Karmienie jest zwykle cykliczne dla drugiej grupy.

picie i kąpieledytuj

Zebra finch zazwyczaj spożywa około 24% do 28% masy ciała (lub około 3 mililitry (0,11 imp fl oz; 0,10 US fl oz)) w wodzie dziennie w temperaturze 22-23 °C (72-73 °F)., Przy wyższej temperaturze 40 °C (104 °F) może pić od 6 do 12 mililitrów (0,21 do 0,42 imp fl oz; 0,20 do 0,41 US fl oz) wody dziennie. Zięba zebra również pobiera wodę z nasion i może uzyskać wodę z metabolizmu swojego pokarmu. To metaboliczne zużycie wody może równać się ilości wody, która jest tracona, gdy temperatura jest poniżej 23 °C (73 ° F), chociaż tylko dla ptaków, które są stopniowo odwodnione. Nagle odwodnione ptaki muszą być w temperaturze poniżej 12 °C (54 °F), zanim utracona woda będzie równa tej wytwarzanej przez metabolizm., Zięba ta może przetrwać okresy niskiego zużycia wody; jedno z badań, które stopniowo zmniejszały ilość podawanej wody w ciągu kilku miesięcy do zaledwie 0,5 do 1 mililitra (0,018 do 0,035 imp fl oz; 0,017 do 0,034 US fl oz) tygodniowo w temperaturach od 22 do 24 °C (72 do 75 °F) wykazało, że Zięba zebra może przetrwać te warunki. Ponadto ponad połowa ptaków przeżyła eksperyment polegający na całkowitym pozbawieniu wody, trwający 513 dni.

Gdy woda jest blisko, Zebra pije regularnie w ciągu dnia; jeśli przekracza około 5 kilometrów (3.,1 mi) dalej, wizyty zazwyczaj szczyt w południe. Preferuje picie z małych kałuż lub innych zbiorów wody, zwłaszcza tych o łagodnie nachylonych brzegach. Ponadto preferowane są odsłonięte miejsca do picia niż bardziej zamknięte. Może również pić z rosy na czubkach liści. Ze względu na niebezpieczeństwo drapieżnictwa, Zięba zebra zbiera się w stadach w krzaku lub drzewie w pobliżu oczka wodnego, dopiero gdy grupa jest wystarczająco duża. Następnie pije tylko przez kilka sekund. Po wypiciu, Zebra finch zazwyczaj kąpie się przez około minutę., Następnie wysycha i ponownie natłuszcza upierzenie w ciepłym osłoniętym miejscu.

Zebra finch potrzebuje średnio 3,6 sekundy, aby wypić 1,5 mililitra (0,053 imp fl oz; 0,051 US fl oz) wody. Ta krótka ilość czasu na walkę jest osiągana przez tę metodę picia Fincha. Połyka wodę, którą dostaje, gdy jej czubek jest nadal zanurzony, w przeciwieństwie do większości ptaków, które przynoszą czubek do połknięcia. Ta unikalna akcja jest osiągana przez posiadanie języka czerpać wodę do gardła., Następnie przednia część krtani wpycha wodę do przełyku, który poprzez perystaltykę przenosi płyn do plonu. Metoda ta mogła ewoluować, ponieważ konieczne adaptacje już istniały ze względu na potrzebę szybkiego łuskania i połykania nasion. Pozwala to na szybsze picie wody i pobieranie jej z bardziej zróżnicowanych źródeł, takich jak krople rosy i koryta dla bydła; to ostatnie wymaga, aby ptak pił do góry nogami.,

regulacja temperatury

temperatura ciała (mierzona od kloaki) zebry może wahać się od 38 do 44 °C (100 do 111 °F), wzrastając wraz ze wzrostem temperatury powietrza. Temperatura ciała powyżej 45 °C (113 °F) może spowodować śmierć w ciągu godziny. Finch najpierw ochładza się, pokrywając upierzenie wodą, nie ruszając się i trzymając skrzydła, aby umożliwić odsłonięcie bardziej cienkich pierzastych regionów., Ma również dużą zdolność do chłodzenia parowego przez płuca i skórę, a pomiary ciepła utraconego przez chłodzenie parowe nad wytwarzanym ciepłem wynoszą 1,37 w temperaturze 43,4 °C (110,1 ° F). Może to nastąpić w wyniku dyszenia, które zaczyna się, gdy temperatura ciała osiąga 42 do 43 °C (108 do 109 °F) (chociaż może się to rozpocząć, gdy temperatura powietrza jest tak niska, jak 32 °C (90 °F)). Może to spowodować odwodnienie i może umieścić ptaki w stanie letargu., Dodatkowo, prosta rete Mirabile ophthalmicum zebra finch (znaleziona w głowie) sprawia, że nie jest w stanie chłodzić mózgu tak skutecznie, jak inne ptaki, jak pustułka zwyczajna. Ta brak zdolności do chłodzenia mózgu, w połączeniu z odwodnieniem, może powodować masowe wymieranie znalezione podczas długotrwałych okresów wysokich temperatur. Na przykład w styczniu 1932 roku temperatura wynosiła od 47 do 52 °C (117 do 126 °F)przez 16 dni w północnej południowej Australii, powodując śmierć kilkudziesięciu tysięcy tego ptaka, a wiele z nich znaleziono w zaporach.