Ustawa o abolicji niewolnictwa

prawne wyzwania dla niewolnictwa w brytyjskiej Ameryce Północnej

brytyjscy abolicjoniści aktywnie sprzeciwiali się transatlantyckiemu handlowi ludźmi z Afryki od 1770 roku. (kilka petycji abolicjonistycznych zorganizowanych tylko w 1833 roku zebrało poparcie 1,3 miliona sygnatariuszy.) Takie antyslawistyczne poglądy rozprzestrzeniły się na górną Kanadę( późniejszą Kanadę zachodnią), wpływając tam na uchwalenie ustawy o ograniczeniu niewolnictwa z 1793 roku, pierwszej takiej ustawy w koloniach brytyjskich.,

we wschodnich koloniach dolnej Kanady (obecnie Québec), Nowej Szkocji i Nowego Brunszwiku próby abolicjonizmu nie powiodły się. Na przykład w 1793 roku Pierre-Louis Panet przedstawił Zgromadzeniu Narodowemu projekt ustawy o zniesieniu niewolnictwa w Dolnej Kanadzie, ale projekt ten trwał kilka sesji i nigdy nie został poddany pod głosowanie.

zamiast tego, Indywidualne wyzwania prawne po raz pierwszy podniesione pod koniec 1700 roku podważyły instytucję zniewolenia na tych obszarach., W lutym 1798 roku aresztowano w Montréal zniewoloną Charlotte, która odmówiła powrotu do swojej kochanki. Została postawiona przed Jamesem Monkiem, sędzią Królewskiej ławki o sympatiach abolicjonistycznych, który zwolnił ją z zarzutów. Zgodnie z brytyjskim prawem osoby zniewolone mogły być przetrzymywane tylko w domach poprawczych, a nie zwykłych więzieniach, a w Montréal nie istniały żadne domy poprawcze. Charlotte i inna zniewolona kobieta o imieniu Judith zostali uwolnieni tej zimy., Monk stwierdził w swoim orzeczeniu, że zastosuje tę interpretację prawa do kolejnych spraw. W 1798 roku do sądu w Annapolis Royal w Nowej Szkocji trafił kolejny ważny przypadek, gdy miejscowy oficer wojskowy, Frederick William Hecht, starał się o nadanie tytułu zniewolonej kobiecie o imieniu Rachel Bross. Po długim procesie ława przysięgłych odrzuciła twierdzenie Hechta, orzekając zamiast tego, że Bross był wolnym sługą.

orzeczenia w takich sprawach nie zawsze jednak sprzyjały emancypacji., Zaledwie dwa lata po procesach Charlotte i Brossa, zniewolona kobieta o imieniu Nancy złożyła pozew o jej wolność w sądach w Nowym Brunszwiku. Czternaście lat wcześniej Nancy uciekła z synem i trzema innymi, ale zostali złapani i wrócili do swojego właściciela, rolnika i lojalistycznego osadnika o imieniu Caleb Jones. Jej adwokaci twierdzili, że niewolnictwo jest społecznie akceptowanym zwyczajem, ale nie zostało oficjalnie uznane w Nowym Brunszwiku. Decyzja sędziów została podzielona, a Nancy pozostała zniewolona.