Pius XII

Pius XII (1876-1958), paus van 1939 tot 1958, leidde de Rooms-Katholieke Kerk door de moeilijke jaren van de Tweede Wereldoorlog en de naoorlogse periode, toen een groot deel van de Oost-katholieke kerk zwaar werd vervolgd door het sovjetcommunisme.Pius XII werd geboren als Eugenio Maria Giuseppe Pacelli in Rome op 2 maart 1876. Vanwege zijn slechte gezondheid mocht hij thuis voor het priesterschap studeren., Hij werd priester in 1899 en ging in 1901 werken bij het Vaticaans Staatssecretariaat, waar hij tot 1917 werkte. In dat jaar werd hij aartsbisschop van Sardis en werd naar München gestuurd als apostolisch nuntius naar Beieren. In 1918 werd hij nuntius in Berlijn voor de nieuwe Weimarrepubliek. Tijdens zijn Duitse jaren verwierf Pacelli een liefde voor het Duitse volk en een kennis van Duitse zaken. Hij was een nauw waarnemer en bij enkele gelegenheden een ooggetuige van bolsjewistische rellen in Duitsland, die een sterke angst in hem ontwikkelde dat het Sovjet-marxisme de belangrijkste vijand van het Christendom was., Deze angst, samen met zijn liefde voor Duitsland, beïnvloedde zijn oordelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Pius XI riep Pacelli terug naar Rome in 1929 en benoemde hem tot kardinaal. In 1930 werd hij minister van Buitenlandse Zaken en bleef op deze post tot zijn verkiezing tot paus op 2 maart 1939.Pius XII ‘ s belangrijkste doel, na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in september 1939, was het behouden van hartelijke relaties met alle strijdende partijen. Hij had uit zijn jaren in Duitsland geconcludeerd dat het Vaticaan de rol van internationale vredestichter moest spelen., Hij weigerde daarom, ondanks Anglo-Amerikaanse druk, duidelijk te verklaren tegen de Asmogendheden of publiekelijk de Duitse invasie van Sovjet-Rusland te beschrijven als een kruistocht tegen het communisme, zoals de Asmogendheden hem wensten te doen. Zijn poging tot neutraliteit in woord en daad leidde Pius XII tot een extreme vorm van onthouding van alle effectief moreel protest in de oorlog. Hij kwam dus niet tussenbeide om de nazi-campagne tegen de Joden of de genocidale daden van het Hitler-regime aan de kaak te stellen of te stoppen.dit gebrek aan actie bracht veel publieke kritiek op Pius na de oorlog., De paus, zo werd betoogd, had de morele plicht om zich specifiek uit te spreken tegen alle en elke vorm van onrecht. In zijn verdediging werd—terecht-beweerd dat een dergelijke veroordeling de volledige toorn van Hitler op de kerk in alle bezette landen en in Duitsland zou hebben gebracht. Privé organiseerde Pius schuilplaatsen en andere toevluchtsoorden voor Joden. Hij organiseerde ook het zeer effectieve werk van St. Raphaël, die hielp bij het lokaliseren en hervestigen van oorlogsvluchtelingen., Het Vaticaan zelf en vele Vaticaanse gebouwen werden, met stilzwijgende goedkeuring van Pius, gebruikt om oorlogsvluchtelingen, neergestorte piloten en Geallieerd militair personeel te beschermen.tegen het einde van de oorlog, toen Communistische partizanen in Noord-Italië verschenen, deelde Pius XII zijn angsten mee aan president Franklin Roosevelt van de Verenigde Staten, en in het naoorlogse Italië organiseerde Pius Katholieke actiegroepen, die een grote rol speelden in het aan de macht brengen van de christendemocraten in 1948, waardoor Italië binnen de westerse Baan bleef., Pius bleef vechten tegen het Italiaanse communisme tot het einde van zijn leven en vaardigde een formeel excommunicatiedecreet uit tegen alle katholieken die lid werden van de Communistische Partij. Aan het einde van de regering van Pius XII was de status van de kerk hoog op het internationale toneel; zijn populariteit was afgenomen onder de intellectuelen van de kerk; en Pius had het Vaticaan in onverzettelijke posities geplaatst ten aanzien van zowel niet-katholieken als niet-christenen.rol in de kerk

binnen de Roomse Kerk oefende Pius XII een autoritaire invloed uit op alle ontwikkelingen., Ondanks zijn dogmatische onverzettelijkheid ten aanzien van de oecumenische beweging en zijn weigering om leiders van oosters-orthodoxe kerken te ontmoeten, legden veel Bepalingen en hervormingen van Pius de basis voor de meer radicale hervormingen die door het Tweede Vaticaans Concilie (opgeroepen door zijn opvolger, Johannes XXIII) werden bereikt en voor de deelname van Rooms-katholieken aan de oecumenische beweging., Pius introduceerde de Avondmis, versoepelde de vastenwetten, moedigde de inheemse hiërarchieën van Afrika en Azië aan, stond het gebruik van de volkstaal toe bij bepaalde kerkelijke ceremonies en hervormde de oude liturgie van de Paasviering. In de leer en in de theologie was Pius extreem conservatief en in de Romeinse regering van de kerk een repressieve en reactionaire geest aangewakkerd. De verschillende ambten en bedieningen van het Vaticaan, onder zijn bewind, oefenden grote controle uit over de leer en geschriften van Rooms-Katholieke geleerden en denkers., Deze stand van zaken lokte de contrareacties uit die kenmerkend waren voor het bewind van Johannes XXIII en vergemakkelijkte het werk van het Tweede Vaticaans oecumenisch concilie.Pius regeerde autocratisch, legde zijn opvattingen op en verwachtte van iedereen exacte gehoorzaamheid. Maar niet al zijn richtlijnen met betrekking tot de leer van de kerk over dogmatische zaken waren repressief in hun uiteindelijke effect., Zijn Divino afflante Spiritu (1943) gaf nieuw leven aan de Rooms-Katholieke bijbelstudies door toe te geven dat de Bijbel als boek in zijn literaire vormen was beïnvloed door de culturen waarin de verschillende delen waren gecomponeerd. Zijn Humani generis (1950), hoewel repressief in vele opzichten, blokkeerde niet volledig alle wetenschappelijk onderzoek naar de natuurlijke waarheden die ten grondslag liggen aan de feiten van religie en religieus grondgebied.Pius XII was de eerste paus die op grote schaal gebruik maakte van de radio., Inderdaad, hij nam elke geschikte gelegenheid om zowel katholieken als niet-katholieken toe te spreken over een verscheidenheid van onderwerpen. Tijdens zijn pontificaat nam het prestige van de kerk enorm toe, en zijn aanwezigheid in Rome trok meer pelgrims en bezoekers uit verschillende religies en landen dan ooit tevoren in de geschiedenis van het Vaticaan. Pius XII stierf in Castel Gandolfo, de zomerresidentie van de pausen, op Oktober. 9, 1958.voor Pius XII ‘ s eigen geschriften zie Zuster M. Claudia Carlen, Guide to the Documents of Pius XII, 1939-49 (1951)., Een biografie van hem is Oscar Halecki, Eugenio Pacelli, paus van de vrede (1951; rev.ed. 1954). Pius wordt besproken in John P. McKnight, The pausdom: A New Appracial (1953). De controversiële kwestie van de rol van Pius XII direct voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog is het onderwerp van Carlo Falconi, de stilte van Pius XII, vertaald door Bernard Wall (1970). Pius wordt ook onderzocht in Falconi ‘ s eerdere en enigszins controversiële werk, the Papes in the Twentieth Century (1967; Vert. 1968). □