daty: 1946-2003
Data urodzenia: 14 lutego 1946
Data śmierci: 9 sierpnia 2003

miejsce urodzenia: Nowy Jork, Nowy Jork
miejsce śmierci: Los Angeles, Kalifornia

Gregory Hines, tancerz jazzowy, piosenkarz, aktor, muzyk i twórca urodził się w dzielnicy Washington Heights w Nowym Jorku jako syn Maurice ' a Hinesa SR.i Almy Hines., Zaczął tańczyć w wieku trzech lat, w wieku pięciu lat stał się profesjonalistą i przez piętnaście lat występował ze swoim starszym bratem Maurice ' em jako The Hines Kids, występując w klubach nocnych w całym kraju. Podczas gdy nauczyciel i choreograf na Broadwayu Henry LeTang stworzył pierwsze układy tap dance, absorpcja techniki przez braci pochodziła z oglądania i pracy z wielkimi mistrzami black tap, kiedykolwiek i gdziekolwiek występowali w tych samych kinach., Praktycznie dorastali za kulisami Apollo Theater, gdzie byli świadkami występów i rad takich legend stepu, jak Charles” Honi „Coles, Howard” Sandman „Sims, Bracia Nicholas I Teddy Hale, który był osobistym źródłem inspiracji Gregory' ego.

Gregory i Maurice następnie wyrosli na braci Hines. Kiedy Gregory miał osiemnaście lat, wraz z Maurice ' em dołączył ich ojciec, Maurice SR., grający na perkusji, stając się Hinesem, Hinesem i tatą., Koncertowali na całym świecie i często pojawiali się w The Tonight Show, ale młodszy Hines był niespokojny, aby uciec od nieprzerwanych lat w drodze, więc opuścił grupę w wieku dwudziestu lat i „przeszedł na emeryturę” (tak powiedział) do Venice w Kalifornii. Przez pewien czas porzucił taniec, eksplorując alternatywy, które obejmowały utworzenie jazz-rockowego zespołu Severence. W 1973 wydał album z oryginalnymi utworami.

Kiedy Hines wrócił do Nowego Jorku pod koniec lat 70., od razu dostał rolę w ostatnim serialu Minstrel., Serial zamknął się w Filadelfii, ale wprowadził go z powrotem do Sztuk Widowiskowych, a zaledwie miesiąc później przyszedł Eubie (1978), certyfikowany broadwayowski przebój, który przyniósł mu pierwszą z czterech nominacji do Tony ' ego. Następnie zagrał Scrooge 'a, skąpego i bezdusznego właściciela slumsów Harlemu, który znajduje zbawienie w duchach przeszłości świąt, w broadwayowskim musicalu Comin' Uptown (1979), zaktualizowanej czarnej miejskiej adaptacji Kolędy Charlesa Dickensa, w której otrzymał krytyczną pochwałę za „tańce podnoszące dach”.”, Co zaowocowało kolejną nominacją, a „finger Ladies” (1981) – trzecią., „Nie jest tajemnicą, że Pan Hines może być najlepszym steperem naszych czasów, ale nigdy nie miał okazji pokazać się na takiej przewadze, jaką ma tutaj” – Frank Rich zachwycił się w „New York Times” o wyrafinowanych damach. „Ubrany w obcisłe włosy, serię eleganckich strojów obiadowych i raffish smile, jest czymś więcej niż tancerzem-jest Rozbrykanym duchem Ellingtona.”O wielkim Akcie drugim Solo Hinesa, Rich napisał:” delikatnie się porusza, a następnie wypuszcza się z kataklizmiczną siłą; wykonuje duże skoki, a następnie podskakuje skrzydłami, aby olśniewająco pokazać terpsychoreańską precyzję., Człowiek jest ludzką błyskawicą i nie można go powstrzymać.”

w 1992 roku Hines otrzymał Nagrodę Tony dla najlepszego aktora w musicalu za porywającą rolę jazzmana Jelly Rolla Mortona w produkcji George 'A C. Wolfe' a Jelly 'S Last Jam, dzieląc nominację do Tony' ego za choreografię do tego show Z Hope Clark i Tedem Levy. Hines przeszedł z tancerza/piosenkarza do aktora filmowego w prześmiesznej historii świata, Część I (1981) Mela Brooksa, grając rolę Rzymskiego niewolnika; jedna ze scen widzi go tańczącego w piasku na pustyni., Następnie w krótkim czasie wraz z Wolfenem, alegoryczną tajemnicą wyreżyserowaną przez Michaela Wadleigha, która obecnie jest kultowym hitem. W filmie Hines wcielił się w rolę koronera. W 1984 roku Hines zagrał w filmie Francisa Forda Coppoli Cotton Club (1984). Vincent Canby w „The New York Times” napisał o swojej rzadkiej obecności na ekranie w filmie: „nie podkrada się do ciebie. Jest tak wyluzowany, tak pewny siebie i tak pełen wdzięku, czy działając jako ambitny hoofer lub stepowania, sam lub w parze ze swoim bratem, Maurice, że zmusza cię do podkradania się do niego., Witalność i komiczna inteligencja, które uczyniły go ulubieńcem Nowego Jorku w Eubie i wyrafinowanych Dam łatwo przekładają się na ekran.”Film płynnie wtopił taniec w ramy narracji.

ostrą wirtuozerię tańca Hinesa widać w White Nights (1985), w którym zagrał amerykańskiego uciekiniera do Związku Radzieckiego u boku Michaiła Barysznikowa, grając rosyjskiego uciekiniera do Stanów Zjednoczonych., White Nights najlepiej zapamiętuje się ze sceny, w której stepujący taniec Hinesa porównał się z baletem Baryshnikowa, w tańcu wyzwania, w którym szarżowali na siebie w ogromnym studiu tańca, każdy wyciągając najostrzejszą pracę nóg i rozciągając kończyny w szaloną proporcję. Jedną z odpowiedzi Baryshnikova na jąkające się kroki Hinesa było pochylenie nogi o ścianę i wciśnięcie w odcinek, który prawie zwichnął nogę z biodra., Jednak w znacznie cichszych scenach dramatycznych, które grały z gorzko-słodką intensywnością, Hines oświecił najgłębsze i najgłębsze znaczenia tego, czym jest być czarnym człowiekiem w Ameryce. W ten sposób pokazał, jak stepowanie, jako akt przetrwania i zbawienia, stało się jego metaforą oporu-funkcjonującą zarówno jako tekst autobiograficzny, jak i symbol szerszej panoramy walki czarnych. „Nie miałem strasznego traumatycznego doświadczenia jako czarny człowiek na tym świecie, ale miałem doświadczenia”, Hines powiedział Michael J. Bandler o filmie., „Moją naturą jest pozwolić im odejść – nie miałem zamiaru być obciążony negatywnym nastawieniem. Więc na białe noce musiałem kopać, ale ból tam był.”

wściekłe popędy tańca Hinesa w białych nocach pokazały, że jego improwizowany taniec rytmiczny nie ma granic muzycznych, fizycznych ani metaforycznych-był to głęboki dramatyczny wyraz i wyzywający akt Wolności, który pozwolił widzom doświadczyć przytłaczającego przypływu radości., I to był geniusz stepowania Hinesa, dlaczego był tak kochany: był tak odważny w swoich rytmicznych wypadach i tak hojny. Widzieliśmy to podczas jego występu z Jazz Tap Ensemble w nowojorskim Joyce Theatre w 1986 roku, gdzie wystąpił krótko, ale energicznie. Skulony i Tańczący na podkręconej i podniesionej platformie umieszczonej na środkowej scenie, oddawał się medytacji na wiosło i rolkę, w której każdy riff dodawał nowy dźwięk stukania do baru., Z każdą nową frazą publiczność Piszczała i klaskała, a on musiał gestem do nich, machając ręką, czekać, aż przejdzie przez jego eksplorację. W rozszerzonej grze wstępnej rytmicznej frazy, uganiającej się w niej i wbijającej ją w wybuchową kulminację, Hines był odurzający. Był rytmicznym prowokatorem. nawet gdy stał w dół lub poza sceną, tańczył do ciebie. Przywrócił seksowność do tańca., Sally Sommer zauważyła przystojnego tancerza, który był umięśniony, seksowny, świeżo upieczony i macho; który nie bał się nosić obcisłej koszulki, pokazywać treści, mocną linię.,

w 1989 roku Hines zagrał w filmie, który łączył jego zamiłowanie do tańca i dramatu, Tap, w którym zagrał Maxa Washingtona, obiecującego, ale rozczarowanego stepowaniem tancerza, który wyszedł z więzienia i rozdarty między swoim rzemiosłem a szybkim życiem złodzieja o wysokiej stawce., Dzięki pełnowymiarowym produkcjom nakręconym w Nowym Jorku i Hollywood oraz oryginalnej ścieżce dźwiękowej stworzonej specjalnie dla wyglądu i stylu filmu, Tap stał się pierwszym musicalem tanecznym, który połączył stepowanie ze współczesnymi stylami muzyki rockowej i funkowej. W programie znalazło się także wiele legend tap, w tym Sandman Sims, Bunny Briggs, Harold Nicholas oraz partner Hinesa i mentor show-biznesu, Sammy Davis, Jr.,

w 1989 roku stworzył i prowadził program Gregory Hines ' s Tap Dance in America, program specjalny telewizji PBS, w którym wystąpili doświadczeni tancerze tap, założyli zespoły tap dance i następne pokolenie tancerzy tap. Film był nominowany do Nagrody Emmy, podobnie jak jego występ w Motown Returns to the Apollo. Hines zadebiutował w serialu telewizyjnym w 1998 roku grając Bena Stevensona, kochającego samotnego ojca, który z wahaniem wraca do świata randek w serialu CBS „The Gregory Hines Show”., Jako Ben Doucette wszedł w skład The gifted ensemble, który zdobył nagrodę NBC Emmy dla „najlepszego serialu komediowego” w 2000 roku za Will and Grace. Zdobył również nominację do Emmy jako „wybitna rola w miniserialu lub filmie” za rolę w Showtime legendarnego i przełomowego tancerza / gwiazdy filmowej Billa Robinsona w Bojangles (2001)., W 2002 roku zadebiutował reżyserską rolą w filmie „czerwone trampki” (The Red Sneakers), a także wystąpił w filmie, w którym 17-letni uczeń liceum – bardziej matematyk niż sportowiec – staje się koszykarską sensacją dzięki podarowaniu magicznej pary trampek.

podczas niezwykle zróżnicowanej kariery Hines nadal był niestrudzonym orędownikiem stepowania w Ameryce. W 1988 roku z powodzeniem lobbował za stworzeniem Narodowego Dnia Tańca Tap, obchodzonego obecnie w czterdziestu miastach w Stanach Zjednoczonych i ośmiu innych krajach., Zasiadał w zarządach American Tap Dance Orchestra, Manhattan Tap, Jazz Tap Ensemble i American Tap Foundation. Był hojnym artystą i nauczycielem, świadomym swojej roli jako wzór dla takich artystów stepujących, jak Savion Glover, Dianne Walker, Ted Levy i Jane Goldberg, tworząc takie utwory stepowe, jak Groove dla Jazz Tap Ensemble i Boom dla Barbary Duffy and Company. Jak muzyk jazzowy, który ozdabia melodię improwizowanymi riffami, Hines improwizował w ramach tańca., Jego „improwizacja” wymagała perkusyjnego frazowania kompozytora, rytmów perkusisty i linii tancerza. Podczas gdy był spadkobiercą tradycji Black rhythm tap, był również zwolennikiem nowego. „Celowo unicestwił tempa”, pisała historyk tap Sally Sommer, ” rzucając kaskadą kranów niczym kamyki rzucane po podłodze. W tym czasie związał tap z najnowszymi eksperymentami free-orm z jazzu i nowej muzyki oraz postmodernistycznego tańca.,”

krytyczka tańca New York Timesa, Anna Kisselgoff, opisała występ Hinesa w 1995 roku: „wizualna elegancja, jak zawsze, ustępuje dźwiękowej sile. Złożoność dźwięku rośnie w intensywności i zasięgu.”Oprócz pracy na scenie tanecznej i Teatralnej, w filmie i telewizji, szeroka kariera Hinesa obejmowała również nagranie albumu z 1987 roku zatytułowanego Gregory Hines, a także napisanie wstępów do książek Brotherhood in Rhythm: The Jazz Tap Dancing Of The Nicholas Brothers, autorstwa Constance valis Hill i Savion! Moje życie w Tap-biografia Pana Glovera dla dzieci., Wszystko, co Hines robił, było pod wpływem jego tańca, jak powiedział Stephenowi Holdenowi w wywiadzie dla New York Times z 1988 roku: „wszystko, co robię”, powiedział, w tym ” mój śpiew, moja gra aktorska, moja miłość, Moje bycie rodzicem.”