obserwacje gwiazd i planet Tycho były godne uwagi zarówno ze względu na ich dokładność, jak i ilość. Jego niebiańskie pozycje były o wiele dokładniejsze niż u jakiegokolwiek poprzednika czy współczesnego. Tycho nie był Kopernikaninem, ale zaproponował „geo-heliocentryczny” system, w którym słońce i Księżyc orbitowały wokół Ziemi, podczas gdy inne planety orbitowały wokół Słońca., Chociaż model planetarny Tycho został wkrótce zdyskredytowany, jego obserwacje astronomiczne były istotnym wkładem w rewolucję naukową.
1572 Novae
jest to diagram w książce Tycho Brahe z 1573 roku, „De Nova Stella”, pokazujący położenie 1572 (super) nova w odniesieniu do jasnych gwiazd w gwiazdozbiorze Kasjopei. Brak wykrywalnej paralaksy zmusił Brahe ' a do zlokalizowania nowej poza sferą Księżyca, tj.,, w sferze niebieskiej, rzekomo niezmiennej według doktryny Arystotelesa.
Kometa 1577 i rekonstrukcja orbity
Po prawej stronie znajduje się obraz komety z 1577 roku obserwowanej przez Tycho, która pozostawała widoczna od listopada 1577 do stycznia 1578 roku. Jego obserwacje nie wykazały wymiernej paralaksy, co sugeruje, że kometa znajdowała się poza sferą Księżyca.,
jego rekonstrukcja ścieżki orbitalnej komety (po lewej), polegająca na rozjaśnieniu i zaciemnieniu oraz przesunięciu względem gwiazd tła, wskazała, że kometa poruszała się po koncentrycznych planetach krystalicznych. To popierało pojęcie „płynnego nieba” i zaprzeczało fizycznej rzeczywistości tych sfer jako rzeczywistych, twardych, przezroczystych i przylegających do siebie kulistych muszli.
ścieżka komety znajduje się w układzie planetarnym Tycho, gdzie wszystkie planety krążą wokół Słońca, a te ostatnie krążą wokół stałej Ziemi. Zauważ, że ścieżka komety przecina liczne sfery planetarne, z których Tycho doszedł do wniosku, że wspomniane sfery nie mogą być krystalicznymi, stałymi obiektami, jak zakładał Arystoteles. Podobnie jak Mikołaj Kopernik i inni wcześniejsi astronomowie, Tycho mocno trzymał się pojęcia idealnie kołowych Orbit dla wszystkich ciał niebieskich; Johannes Kepler byłby pierwszym, który zerwałby z tą konkretną teorią.,
tychoński model planetarny
tychoński model planetarny, wymyślony przez Tycho około 1583 roku, był niekonwencjonalną próbą przywrócenia geocentryzmu w „Kopernikowskim układzie planetarnym.”Z obserwacji „1572 (super) nova i” 1577 komety ” Tycho był przekonany o fałszu układu Ptolemejskiego. W systemie Tycho Ziemia jest całkowicie stała, tak że dzienny ruch gwiazd stałych przypisywany jest dziennemu obrotowi zewnętrznej sfery, jak w systemie Ptolemejskim. Podobny układ planetarny zaproponował w starożytności Heraklides z Pontu (ok., 388-310 p. n. e.), który przypisywał Ziemi dzienny obrót osiowy.
z punktu widzenia pozornych ruchów planet widzianych z ziemi, układ ten jest obserwacyjnie nieodróżnialny od modelu kopernikańskiego, ale zachowuje niezmienność Ziemi., Ta ostatnia wiara była utrzymywana przez Tycho do końca jego życia, głównie dlatego, że nie był w stanie wykryć rocznej paralaksy gwiazd stałych przewidywanych przez model kopernikański, pomimo niespotykanej dokładności obserwacji przeprowadzonych z jego „gigantycznymi instrumentami” w Uraniborgu. Tycho mógł mierzyć paralaksę do 2 minut łuku (1/30 stopnia); jego brak wykrywania paralaksy dla gwiazd stałych sugerował, że ta ostatnia musiałaby znajdować się 700 razy dalej niż Saturn, najbardziej oddalona planeta w tym czasie.,
Instrumenty Tycho
Uraniborg było duńskim obserwatorium astronomicznym i laboratorium alchemicznym założonym i zarządzanym przez Tycho Brahe. Został zbudowany w latach 1576-1580 na Hven, wyspie w Øresund między Zelandią a Scanią, która w tym czasie była częścią Danii. Uraniborg był pierwszym zbudowanym na zamówienie obserwatorium we współczesnej Europie, choć nie ostatnim, który został zbudowany bez teleskopu jako głównego instrumentu., Obserwatorium miało duży kwadrant ścienny przymocowany do ściany północ-południe, używany do pomiaru wysokości gwiazd, gdy mijały południk. Ten, wraz z wieloma innymi instrumentami Obserwatorium, został opisany i szczegółowo w książce Brahe ' a z 1598 roku „Astronomiae instaurata mechanica” (tinted grawer.)
1576 kwadrant azymutalny mosiądzu
mosiężny kwadrant azymutalny Tycho, o promieniu 65 centymetrów, został zbudowany w 1576 lub 1577 roku., Był jednym z pierwszych instrumentów zbudowanych w Hveen i był używany do obserwacji komety 1577. Jego dokładność szacowana była na 48,8 sekundy kątowej.
Wielki Globus Tycho (po lewej), o promieniu około 1,6 metra, powstawał ponad 10 lat. Instrument ten wszedł do służby pod koniec 1580 roku. Większość prac polegała na uczynieniu wydrążonej drewnianej kuli możliwie idealnie kulistej, po czym pokryto ją mosiężnymi płytami.
1580 Wielki Globus
kula ziemska miała dwa podstawowe zastosowania naukowe; posłużyła do zapisu pozycji gwiazd obserwowanych przez Tycho. Do 1595 roku miał 1000 dokładnie obserwowanych gwiazd wpisanych na kuli ziemskiej. Jednak pierwotnie był przeznaczony jako urządzenie obliczeniowe. Za pomocą okręgów pomocniczych, lokalne współrzędne azymutu / wysokości, mierzone za pomocą przyrządów Tycho, zostały zamienione na konwencjonalne współrzędne niebieskie używane do rejestrowania pozycji gwiezdnych i planetarnych.
1581 sfera armilarna
„sfera armilarna” to model obiektów na niebie (w sferze niebieskiej), składający się z sferycznego szkieletu pierścieni, wyśrodkowanych na Ziemi, które reprezentują linie niebieskiej długości i szerokości geograficznej oraz inne astronomicznie ważne cechy, takie jak ekliptyka. Jako taki różni się od kuli niebieskiej, która jest gładką kulą, której głównym celem jest mapowanie gwiazdozbiorów.
sfera armilarna Tycho miała promień 1,6 metra i została zbudowana w 1581 roku., Tycho szybko zrezygnował z używania dużych wersji klasycznej sfery armilarnej, ponieważ stwierdził, że ich dokładność jest zagrożona przez zginanie i zginanie ze względu na dużą wagę różnych komponentów. Doprowadziło to do zaprojektowania znacznie lepszych armillar równikowych.
1582 Sekstant Trójkątny
trójkątny Sekstant Tycho, o promieniu około 1,6 metra, został zbudowany w 1582 roku., W miarę wzrostu rozmiarów sekstanty Tycho stały się stałymi instrumentami, chociaż pomysłowy globe mount Tycho zachował wiele wszechstronności użycia mniejszych, konwencjonalnych przenośnych sekstantów.
1585 Wielka Armilara Równikowa
Duże instrumenty, takie jak te, z ulepszonymi urządzeniami obserwacyjnymi i skalami pomiarowymi, a także zaawansowane procedury korygowania refrakcji atmosferycznej, pozwoliły mu obliczyć pozycje gwiazd i planet z dokładnością do minuty łuku. Wyznaczenie roku tropikalnego przez Tycho było zbyt małe o około jedną sekundę, a przez niego wyznaczenie nachylenia orbity Ziemi (które Tycho, przywiązując się do niezmienności ziemi, określał jako kąt między ekliptyką a równikiem niebieskim)o pół minuty łuku.,
Wielka armilara Równikowa Tycho, o średnicy 3 metrów, została zbudowana w 1585 roku. Jest to sfera armilarna zredukowana do nagich podstaw i jeden z instrumentów koń pociągowy Tycho. Jego dokładność szacowana jest na 38,6 sekundy kątowej.
1586 obrotowy Drewniany kwadrant
obrotowa Drewniana kwadrant Tycho, o promieniu 1,6 metra, została zbudowana w 1586 roku. Miała ona szacunkową dokładność 32,3 sekundy kątowej, bazując na ośmiu gwiazdach referencyjnych.,
kwadrant ze stali obrotowej 1588
ulepszenie w stosunku do drewnianej wersji Tycho, jego obrotowa stalowa kwadrant, o promieniu 2 metrów, została zbudowana w 1588 roku. Jego dokładność szacowana była na 36,3 sekundy kątowej.
Tycho opuścił Hveen w 1597 r., popadł w niełaskę króla duńskiego Chrystiana IV.po osiedleniu się w Pradze zaaranżował wysłanie tam większości swojego instrumentu. Po jego śmierci legalne walki pomiędzy Keplerem a spadkobiercą Tycho doprowadziły do przechowania instrumentów., Wszystkie oprócz wielkiego globu Tycho zostały zniszczone w wyniku wojny domowej w Czechach w 1619 roku. Wielki Globus znalazł drogę powrotną do Kopenhagi i pozostał w wieży Obserwatorium Uniwersyteckiego do czasu, gdy wieża i cała jej zawartość zostały zniszczone przez pożar w 1728 roku. Wszystko, co wiemy z instrumentów Tycho, pochodzi z jego (na szczęście rozbudowanych) opublikowanych pism.
Bibliografia:
Thoren, V. E. 1973, Journal for the History of Astronomy, 4, 25.
Wesley, W. G. 1978, Journal for the History of Astronomy, 9, 42 .
Leave a Reply