reżim Diem i Viet Cong

przywódcy w stolicy USA, Waszyngton, D. C., byli zaskoczeni i zachwyceni sukcesem Diem. Amerykańska pomoc wojskowa i gospodarcza nadal napływała do Wietnamu Południowego, podczas gdy amerykańscy doradcy wojskowi i policyjni pomagali szkolić i wyposażać armię Diem i siły bezpieczeństwa. Pod zewnętrznym sukcesem reżimu Diem leżały jednak fatalne problemy. Diem był biednym administratorem, który odmówił przekazania władzy i był patologicznie podejrzliwy wobec każdego, kto nie był członkiem jego rodziny., Jego brat i Bliski powiernik, Ngo Dinh Nhu, kontrolował rozległy system wymuszeń, wypłat i handlu wpływami za pośrednictwem tajnej sieci zwanej Can Lao, która miała tajnych członków we wszystkich biurach rządowych i jednostkach wojskowych, a także szkołach, gazetach i firmach. Na wsiach ambitne programy reform społecznych i gospodarczych zostały dopuszczone do osłabienia, podczas gdy wielu lokalnych urzędników i policji zajmowało się wymuszeniami, przekupstwem i kradzieżą mienia rządowego., Że wielu z tych urzędników było, podobnie jak sam Diem, północnymi i rzymskimi katolikami jeszcze bardziej wyobcowało ich z miejscowej ludności.

Quiz Britannica

Warfare: Fact or Fiction?

można opisać uczucie smutku jako ” niebieskie „i tchórzostwo jako” żółte”, ale czy amerykańscy rewolucjoniści odnosili się do brytyjskich żołnierzy jako ” czerwone płaszcze?”Sprawdź, jak „zielona” jest twoja wiedza o wojnie w tym quizie.,

niespodziewana ofensywa Diem przeciwko komunistycznym organizatorom politycznym i propagandystom na wsi w 1955 roku doprowadziła do aresztowania tysięcy osób i tymczasowej dezorganizacji infrastruktury komunistów. Jednak w 1957 roku komuniści, obecnie nazywani Viet Cong (VC), rozpoczęli program terroryzmu i zamachów na urzędników państwowych i funkcjonariuszy., Szeregi Viet Conga zostały wkrótce podbite przez wielu niekomunistycznych Wietnamczyków, którzy zostali wyobcowani przez korupcję i zastraszanie lokalnych urzędników. Począwszy od wiosny 1959 roku, uzbrojone grupy Viet Cong sporadycznie angażowały jednostki Armii Południowo-wietnamskiej w regularne walki ogniowe. W tym czasie Komitet Centralny Komunistycznej Partii Wietnamu, zebrany w Hanoi, zatwierdził rezolucję wzywającą do użycia siły zbrojnej w celu obalenia rządu Diem. Południowcy specjalnie wyszkoleni na północy jako powstańcy zostali zinfiltrowani z powrotem na południe wraz z bronią i sprzętem., Rozpoczęła się nowa wojna.

pomimo amerykańskiego wyszkolenia i uzbrojenia, Armia Republiki Wietnamu, zwykle nazywana ARVN, była pod wieloma względami źle przystosowana do walki z rebelią Viet Cong. Oficerowie wyższego szczebla, powoływani na podstawie powiązań rodzinnych i wiarygodności politycznej, byli często apatyczni, niekompetentni lub skorumpowani – a czasami wszyscy trzej. Wyższe szeregi armii były również dokładnie penetrowane przez agentów Viet Cong, którzy zajmowali różne stanowiska od kierowców, urzędników i radiooperatorów do wyższych oficerów sztabu., Dzięki ciężkiemu wyposażeniu W Stylu Amerykańskim arvn był głównie siłami drogowymi, które nie były dobrze skonfigurowane do ścigania jednostek VC na bagnach lub dżunglach. Amerykańscy doradcy wojskowi odpowiedzialni za pomoc w rozwoju i doskonaleniu sił zwykle nie znali języka wietnamskiego, a w każdym razie rutynowo spędzali w kraju mniej niż 12 miesięcy.

pod koniec 1960 roku komuniści na południu ogłosili utworzenie Frontu Wyzwolenia Narodowego (NLF), który miał służyć jako ramię polityczne Viet Cong, a także jako szeroko zakrojona organizacja dla wszystkich tych, którzy pragnęli końca reżimu Diem. Regularna armia frontu, zwykle określana przez Amerykanów jako „główna siła”, była znacznie mniejsza niż armia Diem, ale była tylko jednym z elementów tzw. Ludowych Sił Zbrojnych Viet Cong (PLAF)., W bazie PLAF znajdowały się wiejskie oddziały partyzanckie, złożone z niepełnoetatowych Kombatantów, którzy mieszkali w domu i pracowali w regularnych zajęciach w ciągu dnia. Ich zadaniem było nakłanianie lub zastraszanie sąsiadów do wspierania NLF, Ochrona jej aparatu politycznego oraz nękanie rządu, policji i sił bezpieczeństwa pułapkami, najazdami, porwaniami i morderstwami. Siły partyzanckie służyły również jako agencja rekrutacyjna i źródło siły roboczej dla innych eszelonów PLAF., Powyżej partyzantów znajdowały się siły lokalne lub regionalne, pełnoetatowe, zorganizowane w jednostki wielkości plutonu lub Kompanii, które działały w granicach prowincji lub regionu. W miarę zdobywania doświadczenia przez członków partyzanckiej milicji, mogli oni zostać wcieleni do sił regionalnych lub Głównych. Siły te były lepiej wyposażone i pełniły rolę pełnoetatowych żołnierzy. Bazując na odległych dżunglach, bagnach lub obszarach górskich, mogły działać na terenie całej prowincji (w przypadku sił regionalnych) lub nawet kraju (w przypadku sił głównych)., W razie potrzeby siły pełnoetatowe mogą również wzmocnić oddział partyzancki lub kilka jednostek do jakiejś operacji specjalnej.