Karol III

Wczesne lata

Karol był pierwszym dzieckiem z małżeństwa Filipa V z Izabelą parmeńską. Karol rządził w latach 1732-1734 jako książę Parmy, na mocy prawa swojej matki, a następnie został królem Neapolu. Po śmierci swojego przyrodniego brata Ferdynanda VI w 1759 roku—po 25 latach praktykowania jako władca absolutny-został królem Hiszpanii i zrezygnował z Korony Neapolu na rzecz swojego trzeciego syna, Ferdynanda I.

Karol III był przekonany o swojej misji reformy Hiszpanii i uczynienia jej ponownie potęgą pierwszorzędną., Wniósł do tego zadania znaczne walory. Pomimo fanatycznego uzależnienia od łowiectwa, jego oszczędność i zastosowanie do interesów rządu wywarły wrażenie na zagranicznych obserwatorach, a także na jego własnych poddanych. Jego pobożności towarzyszyło nienaganne życie osobiste i czysta wierność pamięci zmarłej w 1760 r. żony Marii Amalii z Saksonii. Z drugiej strony był tak bardzo świadomy władzy królewskiej, że czasami wydawał się bardziej tyranem niż monarchą absolutnym., Jego największą zaletą była jednak umiejętność wybierania skutecznych ministrów i ciągłego doskonalenia swojego rządu poprzez sprowadzanie ludzi o wybitnej jakości, zwłaszcza conde De Aranda i Conde de Floridablanca. Podczas regularnych spotkań z nimi Karol był na tyle mądry, aby dać im wystarczającą swobodę działania.

przetrwanie Hiszpanii jako potęgi kolonialnej, a zatem jako potęgi, z którą należy się liczyć w Europie, było jednym z głównych celów polityki Karola. Jego polityka zagraniczna nie powiodła się jednak., Obawiając się, że zwycięstwo Brytyjczyków nad Francją w wojnie siedmioletniej zakłóci równowagę sił kolonialnych, w sierpniu 1761 roku podpisał rodzinny pakt z Francją—oba kraje były rządzone przez gałęzie rodziny Burbonów. Doprowadziło to do wojny z Wielką Brytanią w styczniu 1762 roku. Karol przeceniał swoją siłę i perspektywy, a także sojusznika. Dzieląc się porażką, stracił Florydę na rzecz Anglii i ujawnił hiszpańską słabość morską i wojskową., W czasie Rewolucji Amerykańskiej Karol III znalazł się pomiędzy chęcią zawstydzenia swojego kolonialnego rywala, co stanowi jego tajną pomoc dla amerykańskich rewolucjonistów z 1776 roku, a obawą o własne Amerykańskie posiadłości, co skłoniło go do zaoferowania swojej mediacji w 1779 roku. Gdy Wielka Brytania odmówiła jego warunków, wypowiedział wojnę, ale jednocześnie odmówił uznania niepodległości Stanów Zjednoczonych. Karol odnosił większe sukcesy w umacnianiu własnego imperium., Reformy handlowe, mające na celu otwarcie nowych tras i portów dla handlu między Hiszpanią a koloniami, były podejmowane od 1765 roku. Zmiany terytorialne zostały przeprowadzone w interesie obrony i wprowadzono nowoczesną organizację administracyjną—system intendentów, pochodzenia francuskiego i działający już w samej Hiszpanii. Intendenci, którzy mieli władzę wykonawczą, sądowniczą i wojskową, ulepszyli lokalną administrację i powiązali ją bezpośrednio z koroną, a nie z wicekrólem., Uwolnione z dawnych ograniczeń handlowych, zabezpieczone przed atakiem i z perspektywą lepszej administracji, Cesarstwo hiszpańskie pod rządami Karola III przyjęło nowy wygląd.