słowo histeria pochodzi od greckiego słowa macicy, hystera. Najstarszy zapis histerii pochodzi z 1900 roku p. n. e., kiedy Egipcjanie odnotowali zaburzenia zachowania u dorosłych kobiet na papirusach medycznych. Egipcjanie przypisywali zaburzenia behawioralne wędrującej macicy—w ten sposób później przypisywali stan histerii. W leczeniu histerii egipscy lekarze przepisali różne leki. Na przykład lekarze umieszczają silne substancje zapachowe na sromach pacjentów, aby zachęcić macicę do powrotu do właściwej pozycji., Inną taktyką było wąchanie lub połykanie niesmacznych ziół, aby zachęcić macicę do ucieczki z powrotem do dolnej części brzucha samicy.
starożytni Grecy zaakceptowali Wyjaśnienie histerii przez starożytnych Egipcjan, jednak w swojej definicji histerii uwzględnili niezdolność do rodzenia dzieci lub brak zawarcia małżeństwa. Starożytni Rzymianie przypisywali również histerię nieprawidłowościom w łonie matki, jednak odrzucali tradycyjne Wyjaśnienie wędrującej macicy. Zamiast tego, starożytni Rzymianie przypisywali histerię chorobie łona lub zakłóceniu w rozmnażaniu (tj.,, poronienie, menopauza itp.). Teorie histerii od starożytnych Egipcjan, starożytnych Greków i starożytnych Rzymian były podstawą Zachodniego zrozumienia histerii.
między V A XIII wiekiem jednak wzrastający wpływ chrześcijaństwa na łacińskim zachodzie zmienił medyczne i publiczne rozumienie histerii. Pisma św. Augustyna sugerowały, że ludzkie cierpienie wynikało z grzechu i dlatego histeria stała się postrzegana jako szatańskie opętanie. Wraz ze zmianą postrzegania histerii przyszła zmiana opcji leczenia., Zamiast przyjmować pacjentów do szpitala, kościół zaczął leczyć pacjentów poprzez modlitwy, amulety i egzorcyzmy. Ponadto w okresie renesansu wielu pacjentów histerii było ściganych jako czarownice i poddawanych przesłuchaniom, torturom i egzekucji.
jednak w XVI i XVII wieku działacze i uczeni pracowali nad zmianą postrzegania histerii z powrotem do stanu chorobowego. W szczególności francuski lekarz Charles Lepois podkreślał, że histeria jest chorobą mózgu., Ponadto w 1697 roku angielski lekarz Thomas Sydenham wysunął teorię, że histeria jest stanem emocjonalnym, a nie fizycznym. Wielu lekarzy podążało za lepoisem i Sydenhamem, a histeria rozłączała się z duszą i łonem. W tym okresie nauka zaczęła koncentrować histerię w ośrodkowym układzie nerwowym. Gdy lekarze rozwinęli lepsze zrozumienie ludzkiego układu nerwowego, powstał neurologiczny model histerii, który dodatkowo napędzał koncepcję histerii jako zaburzenia psychicznego.,
w 1859 roku Paul Briquet zdefiniował histerię jako przewlekły zespół objawiający się wieloma niewyjaśnionymi objawami w układach narządów organizmu. To, co opisał Briquet, stało się znane jako zespół Briqueta lub zaburzenia somatyczne w 1971 roku. W ciągu dziesięciu lat Briquet przeprowadził 430 badań przypadków pacjentów z histerią. Po Briquet Jean-Martin Charcot badał kobiety w szpitalu psychiatrycznym we Francji i stosował hipnozę jako leczenie., Był również mentorem Pierre ' a Janet, innego francuskiego psychologa, który dogłębnie zbadał pięć objawów histerii (znieczulenie, amnezja, abulia, choroby kontroli motorycznej i zmiana charakteru) i zaproponował, że objawy histerii wystąpiły z powodu zaniku świadomości. Zarówno Charcot, jak i Janet zainspirowały twórczość Sigmunda Freuda. Freud teoretyzował histerię wynikającą z wykorzystywania seksualnego lub represji w dzieciństwie, a także był jednym z pierwszych, którzy zastosowali histerię do mężczyzn.,
w XX wieku, w miarę rozwoju psychiatrii na Zachodzie, diagnozy lęku i depresji zaczęły zastępować diagnozy histerii w krajach zachodnich. Na przykład w latach 1949-1978 roczne przyjmowanie pacjentów z histerią w Anglii i Walii zmniejszyło się o około dwie trzecie. Wraz ze spadkiem pacjentów z histerią w kulturach zachodnich nastąpił wzrost pacjentów z lękiem i depresją. Pomimo spadku na Zachodzie, w krajach wschodnich, takich jak Sudan, Egipt i Liban, histeria utrzymywała się konsekwentnie., Teorie na temat tego, dlaczego diagnozy histerii zaczęły spadać, są różne, ale wielu historyków wnioskuje, że II wojna światowa, westernizacja i migracja przesunęły Zachodnie oczekiwania dotyczące zdrowia psychicznego. XX wieku społeczeństwa Zachodnie spodziewały się depresji i lęku przejawiającego się bardziej w pokoleniach po ii Wojnie Światowej i przesiedlonych osobach; a zatem osoby zgłaszały lub były odpowiednio diagnozowane. Ponadto postępy medyczne wyjaśniały dolegliwości, które wcześniej przypisywano histerii, takie jak padaczka lub niepłodność., W 1980 roku, po stopniowym spadku diagnoz i doniesień, histeria została usunięta z American Psychiatric Association ' s Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM), który uwzględnił histerię jako zaburzenie psychiczne od swojej drugiej publikacji w 1968 roku.
Leave a Reply