Carl Rogers (1902-1987) (Polski)

Carl Rogers był XX-wiecznym psychologiem Humanistycznym i założycielem psychoterapii skoncentrowanej na osobie.

Wczesne życie

Carl Rogers urodził się i wychował na przedmieściach Chicago w Oak Park w stanie Illinois. Był czwartym z sześciorga dzieci Waltera Rogersa i Julii Cushing. Rogers uczył się w surowym, religijnym środowisku. Początkowo planował studiować rolnictwo na University of Wisconsin-Madison, koncentrując się na historii i religii.,

w szkole jego zainteresowania odeszły od rolnictwa i kierunku religii; po otrzymaniu tytułu licencjata w 1924 roku wstąpił do liberalnego protestanckiego seminarium w Nowym Jorku, ku przerażeniu swojego konserwatywnego ojca. Rogers spędził dwa lata w seminarium przed przeniesieniem się do Columbia University Teachers College, gdzie pracował z Johnem Deweyem. Rogers uzyskał tytuł magistra w 1928 roku, a doktorat z psychologii klinicznej w 1931 roku.,

życie zawodowe

Wykładał także na University of Rochester w latach 1935-1940. W 1939 roku opublikował the Clinical Treatment of the Problem Child, a w 1940 roku przyjął stanowisko profesora psychologii klinicznej na Ohio State University., Rogers opublikował swoje poglądy w poradnictwie i Psychoterapii w 1942 roku, przedstawiając swoją teorię, że osoba może zdobyć świadomość niezbędną do przekształcenia swojego życia, rozwijając pełen szacunku, nie osądzający i akceptujący związek z terapeutą.

Rogers przeniósł się do Chicago w 1945 roku, aby pracować jako profesor. Założył tam poradnię i opublikował wyniki swoich badań w zakresie terapii skoncentrowanej na kliencie, w 1951 i Psychoterapii i zmiany osobowości w 1954., Później Rogers powrócił na Uniwersytet Wisconsin, gdzie pozostał aż do przeniesienia się do Kalifornii w 1963, aby dołączyć do personelu Western Behavioral Sciences Institute. W 1968 roku część pracowników Instytutu dołączyła do Carla Rogersa w tworzeniu Centrum Studiów nad osobą. Pozostał w La Jolla w Kalifornii do swojej śmierci w 1987 roku.

wkład w psychologię

Rogers przyjął idee humanizmu Abrahama Maslowa, a także uważał, że rozwój osobisty zależy od środowiska., To przekonanie stało się podstawą jego rozwoju terapii skoncentrowanej na kliencie, później przemianowanej na terapię skoncentrowaną na osobie.

podczas wykładu na University of Wisconsin-Madison, Rogers napisał jedną ze swoich najsłynniejszych książek, „Becoming a Person”, w której twierdził, że ludzie mają własne zasoby do uzdrawiania i osobistego rozwoju. Rogers wprowadził koncepcje zgodności, empatycznego zrozumienia, akceptacji i bezwarunkowego pozytywnego szacunku do środowiska terapeutycznego, aby poprawić wynik dla klientów., Zachęcał doradców, aby zademonstrowali każdy z tych aspektów, aby pomóc klientowi uzyskać wgląd, rozpoznać uczucia, wyrazić siebie i osiągnąć samoakceptację i samorealizację.

Rogers twierdził, że samoaktualizująca się, w pełni funkcjonująca osoba ma siedem kluczowych cech:

1. otwartość na doświadczenie i porzucenie defensywności.
2. egzystencjalny styl życia, który podkreśla życie chwilą bez jej zniekształcania.
3. zaufaj sobie.
4. możliwość swobodnego dokonywania wyborów., W pełni funkcjonujący ludzie biorą odpowiedzialność za własne wybory i są wysoce samodzielni.
5. życie twórcze i adaptacyjne, w tym porzucenie konformizmu.
6. umiejętność rzetelnego postępowania i dokonywania konstruktywnych wyborów.
7. pełne, bogate życie, które obejmuje pełne spektrum ludzkich emocji.

podejście Rogera do terapii skoncentrowane na osobie ma szeroką akceptację i jest stosowane w obszarach edukacji, stosunków kulturowych, pielęgniarstwa, relacji interpersonalnych i innych zawodów i Aren zorientowanych na służbę i pomoc., Teorie psychologiczne Rogersa wpłynęły na współczesną psychoterapię i bezpośrednio wpłynęły na dziedzinę zdrowia psychicznego.

Rogers przyczynił się także do popularyzacji humanizmu w psychologii. Ruch psychologii humanistycznej skupiał się na ludzkim doświadczeniu wolności, wyboru, wartości i celów., Odbiegał od tradycyjnej psychoanalizy i behawioryzmu, ponieważ skupiał się na całkowitym zdrowiu psychicznym klienta, a nie tylko leczeniu objawów, i umożliwiał klientowi osiągnięcie pełnego potencjału i kierowanie przebiegiem terapii, a nie terapeuta diagnozujący i oceniający klienta obiektywnie.

Rogers spędził wiele ostatnich lat, pracując nad zakończeniem opresji i konfliktów kulturowych. Pomógł zjednoczyć katolików i protestantów w Irlandii i walczył o zniesienie apartheidu w RPA.,(1951 )