Holocen (Polski)

Epoka holocenu to okres geologiczny rozciągający się od dnia dzisiejszego do około 10 000 lat radiowęglowych, około 11 430 ± 130 lat kalendarzowych przed teraźniejszością (BP) (między 9560 a 9300 p. n. e.). Holocen jest czwartą i ostatnią epoką okresu neogenu (lub drugiej epoki czwartorzędu sub-ery) ery Cenozoicznej. Holocen został poprzedzony epoką plejstocenu, która rozpoczęła się około 1,8 miliona lat temu (mya) i zakończyła się w czasie odpowiadającym końcowi epoki paleolitu używanej w archeologii.,

Epoka holocenu jest kulminacją miliardów lat procesu rozwoju krok po kroku, z życiem rozpoczynającym się w prekambrze i rozwijającym się w różnych epokach, okresach i epokach. Każdy etap zbudowany na fundamentach poprzedniego etapu i położył podwaliny pod kolejny etap.

w ciągu miliardów lat życia doszło do wielu masowych wymierania., Wielu uważa, że ziemia jest obecnie poddawana innemu masowemu wymieraniu, „holoceńskiemu wymieraniu” i uważa przybycie ludzi i ich rozproszenie po kuli ziemskiej za związane z tym obecnym wydarzeniem. Oczywiste jest, że w przeciwieństwie do wcześniejszych masowych wymierania, obecne wymierania nie są spowodowane wyłącznie siłami natury. Ludzie mają możliwość wyboru, w jaki sposób wpłyną na przyszłość innych gatunków na planecie i mogą zdecydować się na zmniejszenie różnorodności gatunkowej lub zachowanie różnorodności biologicznej.,

Overview

The Holocene starts late in the retreat of the Pleistocene glaciers., Cywilizacja ludzka datuje się w całości na Holocen.

Holocen poprzedził młodszy okres Dryas cold, kończący epokę plejstocenu. Młodszy Dryas stadial, nazwany na cześć alpejskiego / tundrowego dzikiego kwiatu Dryas octopetala, a także zwany Wielkim mrozem (Berger 1990), był krótkim (około 1300 ± 70 lat) zimnym okresem klimatycznym po ociepleniu Bölling / Allerød pod koniec plejstocenu i poprzedzającym Przedborealny wczesny Holocen. Koniec młodszego Dryasa datowany jest na około 11 500 lat kalendarzowych BP (9500 p. n. e.)., Jednak dowody na młodsze Dryasy nie są wyraźne nigdzie indziej niż na półkuli północnej.

Klasyfikacja Blytta-Sernandera okresów klimatycznych określana początkowo przez szczątki roślinne w mchach torfowiskowych ma obecnie znaczenie czysto historyczne. Program ten został zdefiniowany dla Europy Północnej, ale zmiany klimatyczne miały miejsce szerzej. Okresy systemu obejmują kilka ostatnich, przed Holoceńskich, oscylacji ostatniego okresu lodowcowego, a następnie klasyfikują klimaty nowszej prehistorii.,

paleontolodzy nie zdefiniowali faunalnych etapów (podziałów opartych na skamieniałościach) dla holocenu. W przypadku konieczności podziału stosuje się zwykle okresy rozwoju technologicznego człowieka, takie jak paleolit, mezolit i Neolit.

Geologia

Jednak topnienie lodu spowodowało, że poziom mórz na świecie wzrósł o około 35 metrów (110 stóp) we wczesnej części holocenu., Ponadto wiele obszarów powyżej około 40 stopni szerokości geograficznej północnej zostało obniżonych przez masę lodowców plejstoceńskich i wzrosło aż o 180 metrów w okresie późnego plejstocenu i holocenu.

wzrost poziomu morza i chwilowa depresja lądowa umożliwiły tymczasowe wtargnięcia morskie na obszary, które obecnie znajdują się daleko w głąb lądu. Holoceńskie skamieniałości morskie znane są z Vermont i Michigan w Stanach Zjednoczonych oraz Quebecu i Ontario w Kanadzie., Poza przejściowymi wtargnięciami morskimi na wyższych szerokościach geograficznych związanymi z depresją lodowcową, Holoceńskie skamieniałości Morskie znajdują się głównie w jeziorach, zalewach i osadach jaskiniowych. Holoceńskie osady morskie wzdłuż linii brzegowych o niskiej szerokości geograficznej są rzadkie, ponieważ wzrost poziomu mórz w tym okresie przekracza wszelkie prawdopodobne wzniesienia pochodzenia nieglacjalnego.

odbicie polodowcowe w regionie Skandynawii spowodowało powstanie Morza Bałtyckiego. Region nadal rośnie, wciąż powodując słabe trzęsienia ziemi w Europie Północnej., Równorzędnym wydarzeniem w Ameryce Północnej było odbicie Zatoki Hudsona, ponieważ zmniejszyła się ona z większej, bezpośredniej postlodowcowej fazy morza Tyrrella do obecnych granic.

klimat

chociaż przesunięcia geograficzne w holocenie były niewielkie, zmiany klimatyczne były dość duże. Zapisy rdzeni lodowych pokazują, że przed Holocenem występowały globalne ocieplenie i okresy ochłodzenia, ale zmiany klimatu stały się bardziej regionalne na początku młodszego Dryasu., Młodsi Dryas zaobserwowali gwałtowny powrót do warunków Lodowcowych na wyższych szerokościach geograficznych półkuli północnej pomiędzy 12 900-11 500 lat przed naszą erą (10 900 p. n. e.a 9500 p. n. e.), co było wyraźnym przeciwieństwem ocieplenia poprzedzającego deglacjację międzystadyjską. Jednak odwrócenie zimna Huelmo/Mascardi na półkuli południowej rozpoczęło się przed młodszymi Dryasami, a maksymalne ciepło płynęło z południa na północ od 11 000 do 7 000 lat temu., Wydaje się, że istnieje wzór na południe do północy, z południowymi szerokościami geograficznymi wykazującymi maksymalne ocieplenie kilka tysiącleci przed regionami półkuli północnej.

Optimum klimatyczne holocenu to okres ocieplenia, w którym klimat globalny stał się o 0,5-2°C cieplejszy niż obecnie. Zaczęło się około 9000 lat temu, a skończyło około 5000 lat temu, kiedy najwcześniejsze cywilizacje ludzkie w Azji i Afryce kwitły. Jednak ocieplenie prawdopodobnie nie było jednolite na całym świecie. Ten okres ciepła zakończył się chłodniejszym okresem z niewielkimi zlodowaceniami, które trwały do około 2000 lat temu.,

w tym czasie klimat nie był podobny do dzisiejszego, ale był nieco cieplejszy okres od X do XIV wieku, znany jako średniowieczny okres ciepły. Po nim nastąpiła mała Epoka lodowcowa, od XIII lub XIV wieku do połowy XIX wieku, która była okresem znacznego ochłodzenia, choć nie tak dotkliwym jak poprzednie okresy holocenu.

ocieplenie holocenu jest okresem interglacjalnym i nie ma powodów, aby sądzić, że stanowi ono trwały koniec zlodowacenia plejstoceńskiego., Uważa się, że planeta może powrócić do nowego okresu zlodowacenia w ciągu zaledwie 3000 lat, chociaż 19 000 lat również zostało ustalone. Jednakże, jeśli obecne globalne ocieplenie będzie kontynuowane, może wystąpić super-interglacjał, który stanie się cieplejszy i prawdopodobnie dłuższy niż jakikolwiek poprzedni okres międzyglacjalny w plejstocenie. Super-interglacjał może stać się cieplejszy niż Interglacjał Eemiański, który osiągnął szczyt około 125 000 lat temu i był cieplejszy niż Holocen.

w czasie holocenu strefy zamieszkane rozszerzyły się na północ., Duże obszary średniej szerokości geograficznej, takie jak Południowo-zachodnie Stany Zjednoczone, które wcześniej były produktywne, stały się pustyniami. Epoka rozpoczęła się od dużych jezior w wielu obszarach świata, które są teraz dość suche.

„Zdarzenie 8,2 ka” jest zjawiskiem klimatycznym uważanym za najbardziej znaczące zjawisko klimatyczne występujące we wczesnym holocenie epoch.It był nagły zimny okres, który miał miejsce od około 8400 do 8000 lat temu (Barber et al. 1999).,

życie roślin i zwierząt

życie zwierząt i roślin nie zmieniło się zbytnio w czasie stosunkowo krótkiego holocenu, ale nastąpiły znaczne zmiany w rozmieszczeniu roślin i zwierząt. Wiele dużych zwierząt, w tym mamuty i mastodony, koty szablozębne, takie jak Smilodon i Homotherium, i wielkie leniwce zniknęły w późnym plejstocenie i wczesnym holocenie-zwłaszcza w Ameryce Północnej, gdzie zwierzęta, które przetrwały gdzie indziej (w tym konie i wielbłądy) wyginęły.,

Mamut wyginął w czasie holocenu, około 3500 lat temu

wymieranie holocenu to nazwa zwyczajowo nadana powszechnemu, trwającemu wymieraniu gatunków podczas współczesnego holocenu Epoka. Rodzaje różnią się od mamutów do dodos, do gatunków w lasach deszczowych ginących co roku., Ponieważ niektórzy uważają, że tempo tego wymierania jest porównywalne do masowego wymierania „Wielkiej Piątki”, jest ono również znane jako szóste wymieranie, chociaż rzeczywista liczba wymarłych gatunków nie jest jeszcze podobna do głównych masowych wymierania w przeszłości geologicznej.

w szerokim użyciu holoceńskie wymieranie obejmuje niezwykłe zniknięcie dużych ssaków, znanych jako megafauna, pod koniec ostatniej epoki lodowcowej 9000 do 13000 lat temu. Takie zniknięcia zostały uznane albo za odpowiedź na zmiany klimatyczne, będące wynikiem rozprzestrzeniania się współczesnego człowieka, albo za jedno i drugie., Również niektórzy naukowcy rozważali możliwość nowych chorób i super-wirusów. Te wymieranie, występujące w pobliżu granicy plejstocenu / holocenu, są czasami określane jako wymieranie plejstocenu lub wymieranie w epoce lodowcowej. Wymieranie w epoce lodowcowej charakteryzuje się wymieraniem wielu dużych ssaków ważących ponad 40 kg. Do największych megafauny wytępionych około 9000-15000 lat temu należały mamut włochaty, nosorożec włochaty, Łoś Irlandzki, Lew jaskiniowy, Niedźwiedź Jaskiniowy i koty szablozębne.,

w ciągu ostatnich 2000 lat duża liczba gatunków wymarła w sposób wyraźniejszy związany z rozprzestrzenianiem się lub działalnością człowieka, na przykład gatunki Moa (gigantyczne nielotne ptaki) w Nowej Zelandii, około 1500 p. n. e., po przybyciu polinezyjskich osadników, i 17 gatunków lemurów na Madagaskarze po przybyciu ludzi 2000 lat temu., Godne uwagi przykłady współczesnych wymierania fauny ssaków to: Tylacina lub tygrys Tasmański (thylacinus cynocephalus); Kwagga (krewny zebry); Dodo, olbrzymi nielotny gołąb Mauritiusa; Wielki Auk wysp na północnym Atlantyku; i gołąb pasażerski Ameryki Północnej, który wyginął w 1914 roku.

obserwowane tempo wymierania gwałtownie wzrosło w ciągu ostatnich 50 lat. Nie ma ogólnego porozumienia co do tego, czy uznać niedawne wymieranie za odrębne wydarzenie, czy tylko część pojedynczego procesu eskalacji., Tylko w tych ostatnich częściach wymarcia rośliny również poniosły duże straty.

wśród działań człowieka, które obecnie uważa się za wpływające na wymieranie, są overhunting (bezpośrednio lub pośrednio przez zdziesiątkowanie populacji zdobyczy), wprowadzenie chorób zakaźnych( być może przenoszonych przez powiązane zwierzęta, takie jak szczury lub ptaki), zwiększona konkurencja międzygatunkowa, niszczenie siedlisk i wprowadzanie gatunków egzotycznych. Niszczenie dużych ssaków mogło mieć jeszcze większy wpływ na ekosystemy, których były częścią.,

rozwój człowieka

początek holocenu odpowiada początkom epoki mezolitu w większości Europy. Jednak w regionach takich jak Bliski Wschód i Anatolia (Azja Mniejsza), z bardzo wczesną neolityzacją, nazwa Epipaleolit jest preferowana w miejsce mezolitu. Do kultur tego okresu należą: Hamburgia, Federmesser i kultura Natufińska.

po nich następuje Neolit aceramiczny (Neolit przed-Garncarski A i Neolit przed-Garncarski B) oraz neolit garncarski.,

kredyty

autorzy i redaktorzy encyklopedii Nowego Świata przepisali i uzupełnili artykuł Wikipedii zgodnie ze standardami nowej encyklopedii świata. Ten artykuł jest zgodny z warunkami licencji Creative Commons CC-by-sa 3.0 (CC-by-sa), które mogą być używane i rozpowszechniane z odpowiednim przypisaniem. Zgodnie z warunkami tej licencji należy się uznanie, które może odnosić się zarówno do autorów nowej encyklopedii świata, jak i bezinteresownych wolontariuszy Wikimedia Foundation. Aby zacytować ten artykuł, Kliknij tutaj, aby wyświetlić listę akceptowalnych formatów cytowania.,Historia wcześniejszych prac wikipedystów jest dostępna dla badaczy tutaj:

• Historia holocenu

historia tego artykułu, ponieważ został on zaimportowany do nowej encyklopedii świata:

• Historia „holocenu”

Uwaga: niektóre ograniczenia mogą mieć zastosowanie do korzystania z pojedynczych obrazów, które są oddzielnie licencjonowane.