począwszy od 1932 roku, 600 Afroamerykanów z Macon County, Alabama zostały powołane do udziału w eksperymencie naukowym na syfilis. „Tuskegee Study of Untreated Syphilis in the Negro Male” zostało przeprowadzone przez United States Public Health Service (USPH) i obejmowało badania krwi, zdjęcia rentgenowskie, krany rdzeniowe i autopsje badanych.,
celem było „obserwowanie Historii Naturalnej nieleczonej kiły” w populacjach czarnych. Ale badani nie byli tego świadomi i po prostu powiedziano im, że otrzymują leczenie z powodu złej krwi. Właściwie nie otrzymywali żadnego leczenia. Nawet po tym, jak penicylina została odkryta jako Bezpieczne i niezawodne lekarstwo na kiłę, większość mężczyzn nie otrzymała go.,
aby naprawdę zrozumieć ohydną naturę eksperymentu Tuskegee wymaga pewnego kontekstu społecznego, dużo historii i uświadomienia sobie, ile razy agencje rządowe miały szansę zatrzymać ten eksperyment na ludziach, ale tego nie zrobili.
w 1865 roku ratyfikacja trzynastej poprawki do Konstytucji USA formalnie zakończyła zniewolenie czarnych Amerykanów. Ale na początku 20 wieku, krajobraz kulturowy i Medyczny Stanów Zjednoczonych był nadal zbudowany i zalany rasistowskimi koncepcjami., Rozwijał się darwinizm społeczny, oparty na przetrwaniu najsilniejszych, a” naukowy rasizm ” (pseudonaukowa praktyka wykorzystywania nauki do wzmacniania uprzedzeń rasowych) był powszechny. Wielu białych ludzi uważało się już za lepszych od czarnych, a nauka i medycyna były zbyt szczęśliwe, aby wzmocnić tę hierarchię.
przed zakończeniem niewolnictwa, naukowy rasizm był używany do usprawiedliwienia afrykańskiego handlu niewolnikami. Naukowcy twierdzili, że afrykańscy mężczyźni byli wyjątkowo zdolni do zniewolenia ze względu na ich siłę fizyczną i prosty umysł., Twierdzili, że niewolnicy posiadali prymitywny układ nerwowy, więc nie doświadczali bólu, jak biali ludzie. Zniewoleni Afroamerykanie na południu twierdzili, że cierpią na choroby psychiczne w tempie niższym niż ich wolni północni odpowiednicy (udowadniając tym samym, że zniewolenie było dla nich dobre), a niewolnicy, którzy uciekli, mówili, że cierpią na własną chorobę psychiczną znaną jako drapetomania.
w czasie i po wojnie secesyjnej Afroamerykanie byli uważani za inny gatunek niż biali Amerykanie, a dzieci mieszane były uważane za podatne na wiele problemów medycznych., Ówczesni lekarze zeznali, że emancypacja niewolników spowodowała „psychiczne, moralne i fizyczne pogorszenie się czarnej populacji”, zauważając, że ” praktycznie wolni od choroby jako niewolnicy, byli teraz przez nią przytłoczeni.”Wielu wierzyło, że Afroamerykanie są skazani na wyginięcie i wysuwano argumenty o tym, że ich fizjologia nie jest odpowiednia dla chłodniejszych klimatów Ameryki (w ten sposób powinni wrócić do Afryki).,
autorytety naukowe i medyczne końca XIX / początku XX wieku utrzymywały niezwykle szkodliwe pseudonaukowe idee dotyczące popędów seksualnych i genitaliów Afroamerykanów. Powszechnie uważano, że podczas gdy mózgi Afroamerykanów były niedorozwinięte, ich genitalia były nadmiernie rozwinięte. Czarni mężczyźni byli postrzegani jako wewnętrzne zboczenie dla białych kobiet, a wszyscy Afroamerykanie byli postrzegani jako z natury niemoralni, z nienasyconymi apetytami seksualnymi.,
to wszystko ma znaczenie, ponieważ to właśnie z tych zrozumienia rasy, seksualności i zdrowia, że naukowcy podjęli badanie Tuskegee. Wierzyli, w dużej mierze ze względu na ich fundamentalnie błędne naukowe rozumienie rasy, że czarni ludzie byli bardzo podatni na infekcje przenoszone drogą płciową (jak kiła). Niskie wskaźniki urodzeń i wysokie wskaźniki poronień były powszechnie obwiniane za choroby przenoszone drogą płciową.
wierzyli również, że wszyscy czarni ludzie, niezależnie od ich wykształcenia, pochodzenia, sytuacji ekonomicznej lub osobistej, nie mogą być przekonani do leczenia kiły., Tak więc USPH może uzasadnić badanie Tuskegee, nazywając je „badaniem w naturze”, a nie eksperymentem, mającym po prostu obserwować naturalny postęp kiły w społeczności, która nie szukałaby leczenia.
USPHS ustawił swoje badania w hrabstwie Macon ze względu na szacunki, że 35% jego populacji było zakażonych kiłą. W 1932 r. początkowi pacjenci w wieku od 25 do 60 lat byli rekrutowani pod pozorem otrzymania bezpłatnej opieki medycznej za „złą krew”, potoczne określenie obejmujące niedokrwistość, kiłę, zmęczenie i inne warunki., Powiedzieli, że leczenie potrwa tylko sześć miesięcy, otrzymali badania fizykalne, zdjęcia rentgenowskie, nakłucia kręgosłupa, a kiedy zmarli, autopsje.
Aby złagodzić te obawy, lekarze zaczęli badać również kobiety i dzieci., Mężczyźni, u których zdiagnozowano kiłę, którzy byli w odpowiednim wieku, rekrutowano do badania, podczas gdy inni otrzymywali odpowiednie leczenie kiły(w tym czasie były to zwykle leki zawierające rtęć lub arsen).
w 1933 roku naukowcy postanowili kontynuować badania długoterminowo. Zwerbowali ponad 200 pacjentów z grupy kontrolnej, którzy nie mieli kiły (po prostu zmienili ich na grupę z kiłą dodatnią, jeśli w dowolnym momencie ją rozwinęli)., Zaczęli również podawać wszystkim pacjentom nieskuteczne leki (maści lub kapsułki ze zbyt małymi dawkami neoarspenaminy lub rtęci), aby dalej wierzyć, że są leczeni.
w miarę upływu czasu pacjenci zaczęli jednak odstawiać się na wizyty. Aby zachęcić ich do pozostania częścią badań, USPH zatrudnili pielęgniarkę o imieniu Eunice Rivers, aby zawieźć ich do i z wizyt, zapewnić im gorące posiłki i dostarczyć ich leki, usługi szczególnie cenne dla osób podczas Wielkiego Kryzysu., W celu zapewnienia autopsji badanych, naukowcy zaczęli również pokrywać koszty pogrzebu pacjenta.
wielokrotnie w trakcie eksperymentu naukowcy aktywnie pracowali, aby zapewnić, że ich uczestnicy nie otrzymują leczenia kiły. W 1934 roku dostarczyli lekarzom z Macon County listy swoich pacjentów i poprosili ich, aby ich nie leczyli. W 1940 r. zrobili to samo z Departamentem Zdrowia Alabamy., W 1941 r. wielu mężczyzn zostało powołanych do wojska, a ich kiła została odkryta przez wstępne badanie lekarskie, więc naukowcy usunęli mężczyzn z wojska, zamiast pozwolić, aby ich kiła była leczona.
To właśnie w tych momentach prawdziwa natura badania Tuskegee stała się jasna. Zamiast po prostu obserwować i dokumentować naturalny postęp kiły w społeczności, jak planowano, naukowcy interweniowali: najpierw mówiąc uczestnikom, że są leczeni (kłamstwo), a następnie ponownie uniemożliwiając ich uczestnikom poszukiwania leczenia, które mogłoby uratować ich życie., Tak więc, pierwotna podstawa badania-że ludzie z hrabstwa Macon prawdopodobnie nie będą szukać leczenia, a tym samym mogą być obserwowani w miarę postępu kiły-stała się samospełniającą się przepowiednią.
ustawa Hendersona została uchwalona w 1943 roku, wymagając badań i leczenia chorób wenerycznych, aby być finansowane ze środków publicznych, a do 1947 roku penicylina stała się standardowym leczeniem kiły, co skłoniło USPPHS do otwarcia kilku ośrodków szybkiego leczenia specjalnie w celu leczenia kiły z penicyliną. Przez cały czas aktywnie zapobiegali 399 mężczyznom otrzymywaniu tych samych zabiegów.,
jednak do 1952 r.około 30% uczestników i tak otrzymywało penicylinę, pomimo najlepszych starań naukowców. Niezależnie od tego USPH twierdzili, że ich uczestnicy nie będą szukać penicyliny lub trzymać się przepisanych planów leczenia. Twierdzili, że ich uczestnicy, wszyscy czarni mężczyźni, byli zbyt „stoiccy”, aby odwiedzić lekarza. W rzeczywistości ci ludzie myśleli, że są już leczeni, więc dlaczego mieliby szukać dalszego leczenia?
melodia badacza zmieniała się ponownie w miarę upływu czasu., W 1965 roku stwierdzili, że było za późno na podanie penicyliny, ponieważ ich kiła postępowała zbyt daleko, aby lek mógł pomóc. Chociaż wygodne uzasadnienie ich kontynuacji badania, penicylina jest (i była) zalecana we wszystkich stadiach kiły i mogła zatrzymać postęp choroby u pacjentów.
w 1947 roku powstał Kodeks Norymberski, a w 1964 roku Światowa Organizacja Zdrowia opublikowała deklarację Helsińską., Oba miały na celu ochronę ludzi przed eksperymentami, ale mimo to Centra Kontroli Chorób (które przejęły od USPPHS w kontrolowaniu badania) aktywnie zdecydowały się kontynuować badania już w 1969 roku.
dopiero informator, Peter Buxtun, wyciekły informacje o badaniu do New York Times, a gazeta opublikowała je na pierwszej stronie 16 listopada 1972 roku, że badanie Tuskegee w końcu się skończyło. Do tego czasu tylko 74 badanych nadal żyło., 128 pacjentów zmarło z powodu kiły lub jej powikłań, 40 z ich żon zostało zakażonych, a 19 z ich dzieci nabawiło się kiły wrodzonej.
doszło do masowego publicznego oburzenia, a Narodowe Stowarzyszenie Na Rzecz Rozwoju kolorowych ludzi wszczęło pozew zbiorowy przeciwko USPH. Dwa lata później uregulował pozew na 10 milionów dolarów i zgodził się zapłacić za leczenie wszystkich ocalałych uczestników i zarażonych członków rodziny, z których ostatni zmarł w 2009 roku.,
Uzyskanie świadomej zgody od wszystkich uczestników badania stało się wymagane dla wszystkich badań na ludziach, z tym procesem nadzorowanym przez Institutional Review Boards (IRBs) w środowisku akademickim i szpitalach.
badanie Tuskegee miało trwały wpływ na Amerykę. Szacuje się, że średnia długość życia czarnych mężczyzn spadła do 1,4 roku, gdy szczegóły badania wyszły na jaw., Wielu obwinia również badanie za wpływ na gotowość czarnych osób do dobrowolnego udziału w badaniach medycznych dzisiaj.
wiemy wszystko o złych nazistach, którzy eksperymentowali na więźniach. Potępiamy naukowców z filmów Marvela, którzy przeprowadzają testy na jeńcach wojennych. Ale pamiętajmy, że Ameryka wykorzystała swoich ludzi jako szczury laboratoryjne. Do dnia dzisiejszego nikt nie został oskarżony za ich rolę w skazaniu 399 mężczyzn na syfilis.
@Adamcvean
Leave a Reply