Senat Leaders

Henry Cabot Lodge
Senat Leader, Presidential Foe

krótko po pierwszej inauguracji Woodrowa Wilsona w 1913 roku, Senator Henry Cabot Lodge, autor i były redaktor czasopism naukowych, podobno zbliżył się do nowego prezydenta, przedstawił się i wspomniał, że obaj politycy spotkali się raz wcześniej na rozpoczęciu studiów. Wilson odpowiedział: „och, pamiętam cię na długo przed tym. Człowiek nigdy nie zapomina Wydawcy, który publikuje swój pierwszy artykuł.,”Tak więc już w 1870 roku Lodge nieświadomie wprowadził swojego największego przeciwnika do sfery publicznej.

pomimo pozornie serdecznego początku, relacje między demokratycznym prezydentem a republikańskim liderem Senatu stałyby się jednymi z najbardziej burzliwych w historii USA. W rzeczywistości starcie z lożą Wilsona zabiło to, co mogło być największym osiągnięciem Wilsona, udział Ameryki w Lidze Narodów, i zademonstrowało ogromny wpływ loży, umiejętności parlamentarne i zdolność do frustracji władzy wykonawczej., Uważany przez wielu za pierwszego lidera większości w Senacie (choć nigdy nie posiadał tego tytułu), Lodge zdefiniował lojalność partii, broniąc jednocześnie prerogatyw instytucji, którą pełnił przez trzydzieści jeden lat.

urodzony w 1850 roku w prominentnej i bogatej Bostońskiej rodzinie, Lodge otrzymał licencjat, prawo i doktorat na Uniwersytecie Harvarda. Jako student pomagał Henry ' emu Adamsowi w North American Review, a później redagował International Review, czasopismo, które opublikowało pierwszy artykuł Wilsona o rządzie., Zachęcony przez Adamsa do wejścia w politykę, Lodge miał nadzieję stworzyć ” partię centrum.”Kiedy jego niezależny ruch zatrzymał się, jednak stał się aktywny w Partii Republikańskiej, służąc w Sądzie Massachusetts i jako kierownik udanej kampanii gubernatorskiej. W 1884 Lodge niechętnie poparł Jamesa G. Blaine ' a jako republikańskiego kandydata na prezydenta i spotkał się z ostrą krytyką ze strony jego niezależnych kolegów. Doświadczenie to wzmocniło jego powiązania z Partią Republikańską. Następnie zadeklarował się jako polityk partyzancki.,

Trzy lata później został powołany do Komisji Stosunków Zagranicznych, gdzie pozostał przez całą karierę senacką. Spotkanie nadaje loży. Poza sprzeciwem wobec bezpośrednich wyborów senatorów, niewiele energii poświęcał kwestiom wewnętrznym. Zamiast tego, między innymi, walczył o silniejszą marynarkę wojenną i aneksję Hawajów, Portoryko i Filipin., Chociaż był bliskim przyjacielem Theodore 'a Roosevelta, Lodge dystansował się od progresywnego skrzydła swojej partii i stał się uczniem Konserwatywnej czwórki senatorów – Nelsona Aldricha, Williama Allison, Orville' a Platta i Johna Spoonera – którzy zdominowali Senat na początku XX wieku.

w 1914 roku Senator Shelby Cullom zmarł na stanowisku, podnosząc lożę na stanowisko członka mniejszości w Komisji Stosunków Zagranicznych. W tym czasie Lodge zaczął kwestionować postępowanie Wilsona w sprawach zagranicznych, w tym reakcję administracji na rewolucję meksykańską., Na ogół ukrywał narastającą niechęć do prezydenta aż do 1916 roku, kiedy to, najwyraźniej bez uzasadnienia, oskarżył Wilsona o oczernianie polityki USA w Korespondencji wysyłanej do Niemiec. W następnym roku, gdy Ameryka przygotowywała się do I wojny światowej, rozłam między prezydentem a senatorem narastał: Lodge potępił wołanie Wilsona o ” pokój bez zwycięstwa.”Senator uznał Niemcy za całkowicie odpowiedzialne za wojnę w Europie i zażądał bezwarunkowej kapitulacji mocarstw centralnych.,

w sierpniu 1918 roku kolejna śmierć w Senacie, Jacoba Gallingera, spowodowała wakat na stanowisku przewodniczącego Konferencji Republikańskiej. Lodge startował bez oporów na to stanowisko i 24 sierpnia został wybrany przez swoich republikańskich kolegów. W tym czasie liderzy konferencji zajmowali się głównie administracją partyjną, a nie prawodawstwem, ale dwa wydarzenia znacznie rozszerzyły zakres republikańskiego stanowiska przywódczego. Po listopadowych wyborach do Kongresu Republikanie przejęli kontrolę nad Senatem, a Lodge został przewodniczącym Komitetu ds. stosunków zagranicznych., Po raz pierwszy władza tytularna połączyła się z rzeczywistą władzą w osobie Henry 'ego Cabota Lodge' a, uzasadniając jego późniejszą klasyfikację jako faktycznego lidera większości w Senacie, stanowisko nie przewidywane przez Ojców Założycieli, nie zawarte w Konstytucji USA, ale takie, które pojawiło się na początku XX wieku.

podczas gdy Republikanie zdobyli większość 4 marca 1919 roku, Lodge zapewnił swoje nowe wpływy dzień wcześniej, wprowadzając sens rezolucji Senatu krytykującej postanowienia Ligi Narodów, Jak to zostało nakreślone w zbliżającym się traktacie wersalskim., Gdy rezolucja nie została rozpatrzona, Lodge miał trzydziestu dziewięciu Republikanów podpisać oświadczenie, w którym zadeklarowali swój sprzeciw wobec ligi w ” formie teraz proponowanej.- Petycja pokazała, że republikańscy senatorowie, posiadający niewielką większość 49 do 47, nie zaakceptują łatwo inicjatywy Wilsona. Ujawniła również gotowość loży do zakwestionowania prezydenta.

pomimo uchwały Loża nie była całkowicie przeciwna Lidze Narodów. W 1916 roku zdawał się podzielać wizję Wilsona o organizacji zdolnej do wprowadzenia ” siły za międzynarodowym pokojem.,”Kiedy został przewodniczącym Konferencji Republikańskiej, stwierdził, że Liga może być w porządku po negocjacjach zadowalającego pokoju, ale sprzeciwił się wszelkim sojuszom pokojowym, które mogłyby uzurpować Kongresowi władzę wypowiedzenia wojny. W rzeczywistości zakres poparcia loży przez ligę, na wszystkich etapach negocjacji, jest nadal dyskutowany przez historyków. Mniej kwestionowany jest pogląd, że po marcu 1919 roku Lodge upewnił się, że Wilson nie skorzysta politycznie z postanowień ligi, niezależnie od tego, czy zostało to zaakceptowane przez Senat.,

Lodge zrozumiał, że nie może mieć republikańskich senatorów sprzeciwiających się traktatowi pokojowemu bez alienacji partii od amerykańskiej opinii publicznej. Zamiast tego, wymyślił plan, aby zmusić Demokratów do wyboru między zatwierdzeniem ratyfikacji traktatu wersalskiego z zastrzeżeniami sponsorowanymi przez Republikanów lub odrzuceniem go., W ten sposób zamierzał zrzucić winę za nieudany traktat na Demokratów, podczas gdy uspokoił dwa segmenty Partii Republikańskiej: rezerwistów, którzy zaakceptowali przymierze ligi tylko w zmodyfikowanej formie, i nie do pogodzenia, którzy sprzeciwiali się lidze we wszystkich okolicznościach.

, Jako lider połączył Komitet Stosunków Zagranicznych z rezerwistami i nierzetelnymi, którzy opóźniliby rozpatrzenie Traktatu, dopóki opinia publiczna nie zwróci się przeciwko wersji ligi Wilsona. Następnie poprowadził konferencję, podtrzymując opinię przeciw postanowieniom ligi. Ostatecznie, ze stanowiska przewodniczącego, pomógł opracować słynne czternaście zastrzeżeń Traktatu mających na celu zmianę interpretacji Traktatu po jego ratyfikacji.,

podczas gdy wiele z zastrzeżeń loży miało niewielki charakter, jedno zastrzeżenie, gdyby je wdrożono, podważyłoby intencje Przymierza ligi, wymagając zgody Kongresu na wszelkie działania wojskowe zainicjowane przez Ligę. Zgodnie z przewidywaniami pro-ligowi Demokraci nie zaakceptowaliby tak zmodyfikowanego Traktatu, a silni rezerwiści i nierzetelni nie zagłosowaliby za traktatem bez zastrzeżeń. W rezultacie, w dwóch osobnych głosowaniach w listopadzie 1919 i marcu 1920, Senat nie udzielił wymaganej zgody na Traktat Wersalski w dwóch trzecich., W rezultacie marzenie Wilsona o zjednoczonej Lidze Narodów stało się rzeczywistością bez udziału Stanów Zjednoczonych.

w listopadzie 1920 roku Republikanie ogłosili przytłaczające zwycięstwo wyborcze. Zyskali miejsca w Senacie i Izbie, a wraz z awansem byłego senatora Warrena G. Hardinga odzyskali Biały Dom. Lodge, który promował nominację Hardinga, wydawał się u szczytu swoich wpływów.

w rzeczywistości wybory w 1920 roku, powszechnie uważane za ludowe referendum izolacjonistyczne, oznaczały koniec rządów loży w Senacie., W związku z tym, że sprawy wewnętrzne zastąpiły sprawy międzynarodowe po I Wojnie Światowej, Senatorska władza przeszła z Komisji stosunków zagranicznych do Komisji Finansów. W 1921 r. Lodge utrzymał się na kierowniczych stanowiskach, a nawet objął stanowisko przewodniczącego ustalającego Politykę republikańskiego Komitetu Sterującego, ale jego zdolność do ożywiania partii znacznie się zmniejszyła. Co więcej, nowe frakcje, takie jak dwupartyjny blok rolniczy, zagroziły zniszczeniem lojalności partyjnej, o którą Loża tak ciężko walczyła.,

Loża uzyskał reelekcję w 1922 roku, ale jego wąskie zwycięstwo wskazywało na niezadowolenie wśród jego wyborców ze stanowiska, jakie zajął w Lidze Narodów. W 1924 Lodge był delegatem na Republikańską Konwencję narodową, ale nie został przydzielony do Komitetu platformy i w przeciwieństwie do wcześniejszych konwencji nie wygłosił przemówienia. Kiedy Senator Massachusetts zmarł na stanowisku 9 listopada 1924 roku, dwadzieścia cztery stany wysłały delegacje na jego pogrzeb w Bostonie. Jego koledzy pamiętali go za ogromny wkład w Partię Republikańską.,

mimo to, nawet w pomnikach chwalących jego osiągnięcia, gorycz nad ligową walką pozostała. Rzeczywiście, Massachusetts nekrolog pisarz mówił dla wielu, gdy pisał o Lodge, ” nie był kochany, co do zasady; ale był szanowany za odwagę i duże zdolności. On był siłą-bardzo niebezpieczną lub bardzo pomocną, jak widok poszedł – jak również postacią. Był indywidualny. Był Henry Cabot Lodge.”