PMC (Polski)

dyskusja

perforacja błony bębenkowej powoduje przewodzeniowy ubytek słuchu, który może wynosić od znikomego do 50 db . Perforacja błony bębenkowej powoduje przewodzeniowy ubytek słuchu z powodu utraty sprzężenia kosteczkowego, który ponownie jest spowodowany utratą różnicy ciśnienia akustycznego w błonie bębenkowej, która stanowi główny napęd ruchu bębna i kosteczek. Ponadto perforacja powoduje utratę, która zależy od częstotliwości, wielkości perforacji i przestrzeni ucha środkowego., Straty wywołane perforacją są największe przy najniższych częstotliwościach. Większe perforacje powodują większe ubytki słuchu. Perforacja błony bębenkowej prowadzi do wzrostu sprzężenia akustycznego o 10-20 db spowodowanego utratą efektu ekranowania nienaruszonej błony bębenkowej. Wzrost sprzężenia akustycznego pozwala przewidzieć, że maksymalny przewodzeniowy ubytek słuchu po perforacji wyniesie około 40-50 db . Objętość przestrzeni ucha środkowego wpływa również na słuch. Mniejsza objętość powoduje większą szczelinę powietrzną., Dla danego ciśnienia akustycznego w przewodzie słuchowym i danej perforacji, powstałe ciśnienie akustyczne w jamie ucha środkowego jest odwrotnie proporcjonalne do objętości ucha środkowego. Tak więc transympatyczna różnica ciśnienia akustycznego będzie mniejsza przy mniejszych objętościach ucha środkowego. Identyczne perforacje w dwóch różnych uszach mają straty przewodzące, które mogą różnić się nawet o 20-30 db, jeśli objętość przestrzeni ucha środkowego jest różna . Rozmiar perforacji jest ważniejszy w określaniu ubytku słuchu niż jego lokalizacja ., Zmiany fizyczne wywołane perforacją, takie jak zmniejszenie powierzchni membrany, nie wydają się znacząco wpływać na ubytek słuchu spowodowany perforacją .

tendencja nawet bardzo dużej perforacji błony bębenkowej do samoistnego wyleczenia została zauważona już w 1876 roku przez Roosa . W 1851 Toynbee wykazał pięć odrębnych warstw błony bębenkowej w następujący sposób.,

1. najbardziej zewnętrzna naskórek

2. skóra właściwa tkanki włóknistej, naczyń krwionośnych i nerwów

3. Zewnętrzna promieniowana warstwa włóknista

4. wewnętrzna okrągła warstwa włóknista

5. najbardziej wewnętrzna cienka warstwa błony śluzowej.

duża perforacja błony bębenkowej leczy się często w cienką bliznę zanikową, która nie ma warstw włóknistych, posiadających tylko zewnętrzną naskórek i wewnętrzną warstwę śluzówki. Może to łatwo pęknąć przez uraz zewnętrzny, wymuszoną inflację trąbki słuchowej i w zapaleniu ucha środkowego ., Ale perforacja zamknięta przez powtarzające się kwasem kautery obręczy zwykle powoduje normalną pojawiającą się błonę bębenkową ze wszystkimi pięcioma warstwami .

Histo patologiczne badanie nowo powstałej perforacji pokazuje proliferację nabłonka płaskonabłonkowego w ciągu 12 h na krawędzi perforacji, tworzenie granulacji w ciągu 18 h, podczas gdy wewnętrzna błona śluzowa trwa kilka dni do regeneracji . W przewlekłej perforacji błony bębenkowej nabłonek płaskonabłonkowy znajduje się w sąsiedztwie błony śluzowej ucha środkowego i tworzy krawędź perforacji bez surowej powierzchni., Jest to czynnik przyczyniający się do utrzymywania się perforacji i został zaobserwowany przez Dunlopa i Schuknechta w 1947 roku . Zasada kauteryzacji chemicznej polega na tym, że podczas aplikacji przerywa zwłóknienie, sprzyja granulacji i tworzeniu nowych tkanek na marginesie perforacji . Plaster działa jak szyna, aby pomostować marginesy perforacji. Przy płaskiej powierzchni nabłonek rośnie w tempie 1 mm dziennie.,

należy pamiętać o trzech wytycznych dotyczących gojenia perforacji przez kwasowe kautery obręczy

1. zewnętrzny nabłonek płaskonabłonkowy, który urósł do wewnątrz na krawędziach, musi być wielokrotnie niszczony, aby umożliwić fibroblastyczną proliferację warstwy włóknistej.

2. Brzeg perforacji powinien być wilgotny, ponieważ wysychanie natychmiast zabija Młode fibroblasty.

3. przekrwienie stymuluje proliferację fibroblastów i powinno być wywołane łagodnym podrażnieniem.,

proste zamknięcie powinno być stosowane tylko w przypadku nieaktywnych perforacji centralnych z dobrą drożnością trąbki Eustachiusza. Jeśli rurka nie może być napompowana, zamknięcie spowodowałoby wydzielnicze zapalenie ucha środkowego bez wzmocnienia słuchu. Myringoplastyka może być zalecana jako pierwsza próba perforacji obejmujących więcej niż 65% pars tensa, do wąskiego kanału zewnętrznego uniemożliwiającego widok przedniej krawędzi perforacji oraz dla pacjentów, którzy nie chcą przyjść na powtórną obserwację .,

w literaturze stosowano różne metody inne niż kauteryzacja chemiczna, w niechirurgicznym zamykaniu perforacji, takie jak metoda oleju drażniącego, klej fibrynowy , laserowe wycinanie marginesów z dwutlenku węgla przed nałożeniem plastra papieru itp..

zastosowano również różne materiały łatające. Wright (1956) używał bawełnianej łatki z kroplami do uszu neomycyny, podczas gdy Mitchell (1958) używał żelatynowej gąbki sterispon nasączonej własną krwią pacjenta .

Juers odnotował 88% sukcesu ze średnią 3,7 aplikacji., Pod mikroskopem operacyjnym powiększył marginesy perforacji, natomiast Derlacki, który odnotował 75% sukcesu w leczeniu biurowym w odstępach dwutygodniowych, stosował tylko kauterię . Dunlop odniósł 100% sukces dzięki 3-33 zabiegom w odstępach dwutygodniowych .

w niniejszym badaniu stwierdzono, że największy sukces zaobserwowano u pacjentów z urazowymi perforacjami, a najniższy u pacjentów z alergicznym zapaleniem błony śluzowej nosa. Wśród nieudanych przypadków dwóch pacjentów z dużymi perforacjami zmniejszyło je do rozmiaru otworu i z powodzeniem zamknęło za pomocą myringoplastyki., Badanie to dało ogólny wskaźnik sukcesu wynoszący 73,75%, co jest porównywalne z wcześniejszymi badaniami udokumentowanymi w literaturze. Wszystkie raporty podkreślają potrzebę wytrwałości zarówno przez pacjenta, jak i lekarza, jeśli wysoki wskaźnik zamknięcia ma być realizowany .