jak rodzina Castro zdominowała Kubę przez prawie 60 lat

przez prawie 60 lat rodzina Castro kontrolowała Kubę. Ale w kwietniu 2018 roku ogłoszono, że naród wyspiarski długo zdominowany przez widmo swojego byłego dyktatora, Fidela Castro, i jego rodzina dostaną nowego przywódcę. 19 kwietnia 2018 86-letni Raúl Castro ustąpi, a Miguel Díaz-Canel, jego wybrany następca, zostanie prezydentem i głową państwa.,

To będzie pierwszy raz, kiedy Kuba ma władzę nie-Castro od czasu rewolucji kubańskiej, która wstrząsnęła wyspą ponad pół wieku temu—i to była wyboista Jazda. Od czasu przejęcia władzy w 1959 roku, Castros nadzorował zarówno rewolucję, jak i modernizację, stając się jednymi z najbardziej podziałów w swoich czasach.

Castro buntuje się przeciwko Baticie i rozpoczyna się reżim

w 1953 roku syn zamożnego hiszpańskiego rolnika trzciny cukrowej wpadł do narodowej świadomości Kuby, kiedy pomógł poprowadzić to, co miał nadzieję, że będzie udanym powstaniem przeciwko nowej dyktaturze Kuby., Fidel Castro, wówczas młody prawnik z zamiłowaniem do polityki, chciał, aby cała Kuba powstała przeciwko Fulgencio Batista, który obalił prezydenta Kuby rok wcześniej. Jego misja, mająca na celu pobudzenie innych do buntu, była samobójcza: wraz ze swoim bratem Raúlem i około 120 innymi, najechał drugi co do wielkości garnizon wojskowy Kuby. Nie udało się i trafił do więzienia.

zanim został zwolniony dwa lata później, Fidel był gotowy do pełnej rewolucji. Wraz z Raúlem udał się do Meksyku i utworzył ruch 26 lipca, rewolucyjną grupę partyzancką, w skład której wchodził Ché Guevara., Od 1956 roku walczyli z wojskami Batisty, aż 1 stycznia 1959 roku Batista przyznał się do porażki i uciekł z Kuby. Po krótkotrwałym przewrocie w rządzie tymczasowym Kuby, Fidel przejął władzę.

życie na Kubie pod rządami Castro drastycznie się zmienia

To był początek 57 lat rządów., Jako dyktator Kuby, Fidel Castro nadzorował szeroko zakrojone reformy, w tym modernizację sieci elektrycznej w kraju, zapewnienie bezpłatnej edukacji i opieki zdrowotnej oraz stworzenie pełnego zatrudnienia, gdy Kuba stała się państwem komunistycznym. Ale te zmiany przyszły w przytłaczającej cenie. Prywatny biznes przeszedł do przeszłości. Protesty publiczne, wolna prasa i opozycja polityczna zostały brutalnie stłumione. A wolne wybory stały się odległym wspomnieniem.,

w miarę upływu lat i coraz bardziej zbliżania się Fidela do Związku Radzieckiego, Kuba stała się nie tylko zależna ekonomicznie od losu ZSRR, ale także embargowana i unikana przez swoich wrogów, takich jak Stany Zjednoczone. w 1961 roku Stany Zjednoczone zerwały stosunki dyplomatyczne i wywołały gniew Fidela podczas katastrofalnej inwazji w Zatoce Świń, podczas której grupa 1400 rekrutowanych przez Amerykanów, finansowanych i wyszkolonych kubańskich wygnańców próbowała najechać wyspę tylko po to, aby zostać pokonanym przez siły Castro., Ponad 1100 zostało wziętych do niewoli, a kolejnych 114 zginęło w konflikcie, który trwał niecałe 24 godziny. Ten i inne incydenty wywołały oburzenie Fidela wobec sąsiada Kuby.

kubański kryzys rakietowy prawie doprowadził do wojny nuklearnej

tymczasem Fidel wykorzystywał swoje stosunki ze Związkiem Radzieckim do wzmocnienia swojej armii. W 1962 roku amerykański samolot szpiegowski zauważył, że na wyspie zainstalowano pocisk nuklearny aSoviet., To odkrycie wstrząsnęło administracją prezydenta Kennedy ' ego-i przedstawiło rozterkę, gdy zmagała się z tym, jak wydobyć broń jądrową z Kuby, nie ryzykując konfrontacji nuklearnej między Kubą i ZSRR.

po napiętym, dwutygodniowym impasie, radziecki przywódca Nikita Chruszczow zgodził się usunąć bomby atomowe z wyspy w zamian za obietnicę, że USA nie zaatakują Kuby. Prywatnie narody zgodziły się również, że USA wycofają rakiety także z Turcji., Wojna nuklearna, której świat obawiał się, że może wybuchnąć podczas tych dwóch napiętych tygodni, nie udało się zmaterializować—ale niewiele zrobiła, aby zmniejszyć nienawiść Fidela do Stanów Zjednoczonych.

obywatele Kubańscy zaczynają uciekać

wraz z latami dyktatury Fidela przeciągały się embargo handlowe ze Stanami Zjednoczonymi., W międzyczasie Gospodarka Kuby kontrolowana przez reżim popadła w stagnację. Pomimo problemów ekonomicznych w kraju, Fidel pompował pieniądze do komunistycznych buntów za granicą. Na początku lat 90. doszło do katastrofy, gdy rozpadł się Związek Radziecki. Nagle zależna od Rosji gospodarka znalazła się na skraju głodu. Gdy głód rosł, zdesperowani Kubańczycy zaczęli jeść psy i koty.

do tego czasu setki tysięcy Kubańczyków uciekło z kraju. Odeszli podczas czterech fal kubańskiego wygnania. Pierwsza miała miejsce zaraz po rewolucji, kiedy dysydenci i intelektualiści uciekli przed prześladowaniami., Następnie w latach 1965-1974 kolejna grupa zesłańców wyruszyła przez koordynowane przez USA „loty wolności”.

w 1980 roku dziesiątki tysięcy Kubańczyków zaczęło ubiegać się o azyl w ambasadach Ameryki Południowej. Wściekły Fidel ogłosił, że każdy, kto ma kogoś do odebrania ich w porcie Mariel, może opuścić kraj. Ponad 120 000 skorzystało z sześciomiesięcznego exodusu, znanego obecnie jako Mariel boatlift. Podczas czwartej fali po upadku ZSRR zdesperowani uchodźcy próbowali opuścić Kubę na słabych tratwach. Nawet Córka Fidela, Alina,uciekła.,

pomimo massexodus, Castros przylgnął do władzy, a Fidel zdołał ominąć upadek Kuby, dopuszczając ograniczone reformy. Po upadku ZSRR zezwolił na działalność rodzinną i inwestycje zagraniczne. Zaprzestał wspierania zagranicznych bojowników i rozszerzył sojusze gospodarcze Kuby. Następnie, nękany problemami zdrowotnymi, przekazał władzę Raúlowi, oficjalnie ustępując w 2008 roku. Zmarł w 2016.

Raúl przejmuje władzę i zaczyna otwierać gospodarkę Kuby

W przeciwieństwie do swojego brata, który rozkoszował się reflektorami, Raúl mniej występował publicznie. Wprowadził jednak Kubę znacznie odmienną od tej, która pojawiła się pod rządami jego brata.

choć publicznie popierał komunizm, Raúl działał również na rzecz otwarcia Kuby na prywatne przedsiębiorstwa. Obecnie Kuba pozwala obywatelom kupować i sprzedawać własne domy i dzierżawić część swoich gruntów prywatnym rolnikom., Jak donosi Reuters, reformy te „przyniosły mieszane rezultaty” i były trudniejsze niż oczekiwano.

Raúl próbował również czegoś, co byłoby niemożliwe podczas normalizacji stosunków brata ze Stanami Zjednoczonymi. Począwszy od 2013 roku Kuba wynegocjowała ponownie otwartą ambasadę amerykańską, wymieniła więźniów z USA i złagodziła ograniczenia w podróżach i handlu ze Stanami Zjednoczonymi. Napięcia wznowiły się po objęciu urzędu przez prezydenta Trumpa, częściowo cofając cofnięte restrykcje. w 2016 roku pracownicy ambasady USA doznali tajemniczych problemów zdrowotnych.,

Kuba po Castros, z Miguel Díaz-Canel na czele

teraz, los tych ponownie napięte relacje—i Przyszłość Kuby—spoczywa w non-Castro po raz pierwszy od 1959 roku. Miguel Díaz-Canel, który pełnił funkcję zastępcy Raúla, przejął władzę 19 kwietnia 2018., Chociaż jest znany ze swojego objęcia technologią i pozornej otwartości na prasę, nie oczekuje się od niego rezygnacji z tradycyjnych partnerstw Kuby lub jej zaangażowania w komunizm.

„Nie obejmie Stanów Zjednoczonych ze względów historycznych.”

Lidia Hernández-Tapiaagrees. „Jakąkolwiek władzę może mieć w swojej roli prezydenta, najprawdopodobniej będzie podążał za linią Partii Komunistycznej” – pisze., – I chociaż Raúl Castro ustępuje z prezydentury, nadal będzie liderem partii, która reprezentuje prawdziwą władzę.”

Castros może już nie sprawować urzędu, ale ich panowanie jeszcze się nie skończyło.