Izolacjonizm

Bhutanedytuj

przed 1999 rokiem Bhutan zakazał telewizji i Internetu w celu zachowania swojej kultury, środowiska, tożsamości itp. Ostatecznie Jigme Singye Wangchuck zniósł zakaz telewizji i Internetu. Jego syn, Jigme Khesar Namgyel Wangchuck, został wybrany Druk Gyalpo Bhutanu, co pomogło w kształtowaniu bhutańskiej demokracji. Bhutan przeszedł następnie przejście z monarchii absolutnej do monarchii konstytucyjnej wielopartyjna demokracja., Rozwój demokracji w Bhutanie jest naznaczony aktywną zachętą i udziałem panujących monarchów od lat 50., począwszy od reform prawnych, takich jak zniesienie niewolnictwa, a skończywszy na uchwaleniu Konstytucji Bhutanu

ChinaEdit

z dynastii Ming w Chinach stał się coraz bardziej izolacjonistyczne., Cesarz Hongwu nie był pierwszym, który zaproponował politykę zakazu wszelkiej żeglugi morskiej w 1390 roku. Dynastia Qing, która pojawiła się po dynastii Ming, często kontynuowała izolacjonistyczną politykę dynastii Ming. Wokou, co dosłownie tłumaczy się jako „japońscy Piraci” lub „Piraci karłowaci” , byli piratami, którzy najechali wybrzeża Chin, Japonii i Korei i byli jednym z głównych problemów, chociaż zakaz morski nie był bez pewnej kontroli.,

od czasu podziału terytorium po Chińskiej Wojnie Domowej w 1949 r., Chiny są podzielone na dwa reżimy z Chińską Republiką Ludową wzmocnioną kontrolą nad Chinami kontynentalnymi, podczas gdy istniejąca Republika Chińska ograniczała się do Wyspy Tajwan, ponieważ oba rządy rościły sobie prawo do wzajemnej suwerenności. Podczas gdy ChRL jest uznawana przez ONZ, Unię Europejską i większość państw świata, ROC pozostaje dyplomatycznie odizolowana, chociaż 15 państw uznaje ją za „Chiny”, a niektóre kraje utrzymują nieoficjalne stosunki dyplomatyczne za pośrednictwem biur handlowych.,

Japoniaedit

w latach 1641-1853 siogunat Tokugawa w Japonii egzekwował politykę, którą nazywał kaikin. Polityka zakazywała kontaktów zagranicznych z większością krajów spoza UE. Powszechnie głoszona idea, że Japonia została całkowicie zamknięta, jest jednak myląca. W rzeczywistości Japonia utrzymywała ograniczone stosunki handlowe i dyplomatyczne z Chinami, Koreą i Wyspami Ryukyu, a także Republiką holenderską jako jedynym zachodnim partnerem handlowym Japonii przez większą część okresu.,

kultura Japonii rozwijała się z ograniczonymi wpływami ze świata zewnętrznego i miała jeden z najdłuższych okresów pokoju w historii. W tym okresie Japonia rozwijała Kwitnące miasta, miasta Zamkowe, zwiększając komodyfikację rolnictwa i handlu krajowego, siłę roboczą, zwiększając umiejętność czytania i pisania oraz towarzyszącą kulturę druku, kładąc podwaliny pod modernizację, nawet gdy sam szogunat stał się słaby.

KoreaEdit

w 1863 roku cesarz Gojong objął tron z dynastii Joseon, gdy był dzieckiem. Jego ojciec, Regent Heungseon Daewongun, rządził nim do czasu osiągnięcia przez Gojonga dorosłości. W połowie lat 60. był głównym orędownikiem izolacjonizmu i głównym narzędziem prześladowań zarówno rodzimych, jak i zagranicznych katolików.,

po podziale Półwyspu po uzyskaniu niepodległości od Japonii w latach 1945-48, Kim Ił-Sung zapoczątkował izolacjonistyczny Wielki reżim na północy, który jest kontynuowany przez Jego Syna i wnuka do dnia dzisiejszego.

ParaguayEdit

tuż po uzyskaniu niepodległości Paragwaj był rządzony od 1814 roku przez dyktatora José Gaspara Rodrígueza de Francia, który zamknął granice kraju i zakazał handlu lub jakichkolwiek relacji ze światem zewnętrznym aż do swojej śmierci w 1840 roku. Hiszpańscy osadnicy, którzy przybyli tuż przed uzyskaniem niepodległości, musieli łączyć się ze starymi kolonistami lub z rdzennymi Guarani, aby stworzyć jeden naród paragwajski.,

Francia miała szczególną niechęć do obcokrajowców i każdy, kto przybył do Paragwaju podczas jego rządów (co byłoby bardzo trudne), nie mógł wyjechać do końca życia. Jako niezależny, nienawidził wpływów europejskich i Kościoła Katolickiego, zamieniając dziedzińce kościelne w Parki artyleryjskie, a konfesjonały w graniczne posterunki wartownicze, próbując trzymać obcokrajowców z daleka.

Stany Zjednoczonedytuj

podczas gdy niektórzy uczeni, np. Robert J., Sztuka, wierząc, że Stany Zjednoczone mają izolacjonistyczną historię, inni uczeni kwestionują to, opisując Stany Zjednoczone jako podążające za strategią unilateralizmu lub nieinterwencjonizmu. Robert Art makes his argument in a Grand Strategy for America (2003). Książki, które wysunęły argument, że Stany Zjednoczone podążają za unilateryzmem zamiast izolacjonizmu, obejmują Ziemię Obiecaną Waltera A. Mcdougalla, Państwo krzyżowców (1997), niespodziankę, Bezpieczeństwo i doświadczenie Amerykańskie Johna Lewisa Gaddisa (2004) oraz aktorstwo Sam (2010) Bradleya F. Podliska., Obie strony domagają się recept politycznych z pożegnalnego przemówienia George ' a Washingtona jako dowodu na ich argumentację. Bear F. Braumoeller twierdzi, że nawet najlepszy przypadek izolacjonizmu, Stany Zjednoczone w okresie międzywojennym, został szeroko niezrozumiany i że Amerykanie okazali się gotowi do walki, gdy tylko uwierzyli, że istnieje prawdziwe zagrożenie.,

wydarzenia w czasie i po rewolucji związane z Traktatem o sojuszu z Francją, a także trudności wynikające z polityki neutralności prowadzonej podczas francuskich wojen rewolucyjnych i wojen napoleońskich, zachęcały do innej perspektywy. Pragnienie odrębności i jednostronnej wolności działania połączyło się z dumą narodową i poczuciem bezpieczeństwa kontynentalnego w celu wspierania polityki izolacji., Mimo że Stany Zjednoczone utrzymywały stosunki dyplomatyczne i kontakty gospodarcze za granicą, starały się je ograniczać jak najściślej, aby zachować niezależność. Departament Stanu nieustannie odrzucał propozycje wspólnej współpracy, polityki wyraźnie wyrażonej w doktrynie Monroe ' a, kładącej nacisk na jednostronne działania. Dopiero w 1863 roku amerykański delegat wziął udział w międzynarodowej konferencji.