Coywolf (Polski)

Ich zasięg występowania obejmuje także kanadyjskie prowincje Ontario, Quebec, Nowy Brunszwik, Nowa Szkocja, Wyspa Księcia Edwarda oraz Nową Fundlandię i Labrador., Kojoty i wilki hybrydyzowane w regionie Wielkich Jezior, a następnie ekspansji Wschodniej kojotów, tworząc największą znaną strefę hybrydy ssaków. Intensywne polowania na wilki szare w okresie 400 lat spowodowały spadek populacji, który zmniejszył liczbę odpowiednich partnerów, ułatwiając tym samym geny kojotów przenikające do wschodniej populacji wilków. Spowodowało to zaniepokojenie czystością pozostałych wilków w okolicy, a powstałe w ten sposób kojoty wschodnie są zbyt małe, aby zastąpić czyste wilki jako szczytowe drapieżniki łosia i jelenia., Główne jądro czystych wilków wschodnich koncentruje się obecnie w Algonquin Provincial Park. Ta podatność na hybrydyzację doprowadziła do umieszczenia wilka wschodniego na liście specjalnej troski w ramach Canadian Committee on the Status of Endangered Wildlife oraz w ramach Committee on the Status of Species at Risk in Ontario. Do 2001 roku Ochrona została rozszerzona na wilki Wschodnie występujące na obrzeżach parku, nie pozbawiając tym samym wilków Wschodnich Parku przyszłych krewnych., Do 2012 roku skład genetyczny wschodnich wilków parku został z grubsza przywrócony do tego, co było w połowie lat 60., a nie w latach 80. i 90., kiedy większość wilków miała duże ilości DNA kojotów.

poza kombinacjami kojotów i wilków wschodnich, które stanowią większość puli genowej współczesnego kojota wschodniego, niektóre kojoty w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych mają również łagodnego psa domowego (C. lupus familiaris) i zachodniego wilka szarego (C. l., nubilus) wpływa na ich pulę genów, co sugeruje, że Kojot Wschodni jest w rzeczywistości hybrydą czterech w jednym kojotów, wilków wschodnich, wilków zachodnich szarych i psów, i że hybrydy żyjące w obszarach o wyższej gęstości Jelenia białogłowego często mają wyższy stopień genów wilków niż te żyjące w środowiskach miejskich. Dodanie genów psów domowych mogło odegrać niewielką rolę w ułatwianiu adaptacji wschodnich mieszańców do przetrwania na obszarach rozwiniętych przez człowieka., W 2014 roku Monzón i jego zespół ponownie przeanalizowali tkanki i próbki SNP pobrane od 425 kojotów wschodnich, aby określić stopień introgresji wilka i psa w każdym zakresie geograficznym. Allel psa domowego wynosi średnio 10% genu kojota wschodniego, podczas gdy 26% stanowi klaster zarówno wilków wschodnich, jak i wilków szarych zachodnich. Pozostałe 64% pasowało głównie do kojotów., Analiza ta sugerowała, że przed jednolitością jego współczesnego makijażu genetycznego, wiele roje wymiany genetycznej między kojoty, zdziczałe psy i dwie odrębne populacje wilków obecnych w regionie Wielkich Jezior mogły wystąpić, A środowiska miejskie często faworyzują geny kojotów, podczas gdy te w obszarach wiejskich i głębokich lasów utrzymać wyższy poziom zawartości wilków. Metaanaliza 2016 z 25 badań genetycznych z lat 1995-2013 wykazała, że północno-wschodni coywolf to 60% Zachodni Kojot, 30% Wschodni Wilk i 10% pies domowy., Jednak ten hybrydowy canid dopiero teraz styka się z południową falą migracji kojotów do południowych Stanów Zjednoczonych.

czerwone wilki i wschodnie wilkiedytuj

Taksonomia czerwonego i wschodniego wilka w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych i regionach Wielkich Jezior była długo dyskutowana, z różnymi szkołami myślenia opowiadającymi się za tym, że reprezentują one albo unikalne gatunki, albo wyniki różnej domieszki Szarego Wilka × kojota.,

w maju 2011 roku badanie 48 000 polimorfizmów pojedynczego nukleotydu u czerwonych wilków, wschodnich wilków, szarych wilków i psów wykazało, że czerwone i wschodnie wilki były gatunkami hybrydowymi, z Czerwonym wilkiem 76% kojota i tylko 20% szarego wilka, a wschodnim wilkiem 58% Szarego Wilka i 42% kojota, nie znajdując dowodów na to, że są odrębnymi gatunkami w obu. Badanie zostało skrytykowane za użycie czerwonych wilków z niedawnym przodkiem kojotów, a reanaliza w 2012 roku wykazała, że cierpiał on z powodu niewystarczającego pobierania próbek., Kompleksowy przegląd z 2012 r. wykazał ponadto, że próbki psów nie były reprezentatywne dla globalnej różnorodności gatunku, ponieważ ograniczały się do bokserów i pudli, a próbki czerwonego wilka pochodziły z nowoczesnych, a nie historycznych okazów. Sam przegląd został skrytykowany przez zespół naukowców wybranych do niezależnej wzajemnej oceny jego wyników przez USFWS, który zauważył, że wniosek badania, że dwa unikalne markery niekombinujące wilka wschodniego były niewystarczające, aby uzasadnić status pełnego gatunku dla zwierzęcia.,

w 2016 roku badanie dna całego genomu sugerowało, że wszystkie północnoamerykańskie psy, zarówno wilki, jak i kojoty, oddzieliły się od wspólnego przodka 6000-117 000 lat temu. Analiza sekwencji całego genomu pokazuje, że dwa endemiczne gatunki wilka północnoamerykańskiego, Wilk czerwony i Wilk Wschodni, są domieszkami kojota i wilka szarego.,

hybrydy wilka Meksykańskiegoedytuj

w badaniu, które analizowało genetykę molekularną kojotów, a także próbki historycznych czerwonych wilków i meksykańskich wilków z Teksasu, kilka znaczników genetycznych kojotów znaleziono w historycznych próbkach niektórych izolowanych osobników Wilka meksykańskiego. Podobnie, Gray Wolf y chromosomy zostały również Znalezione w kilku pojedynczych samców Texan coyotes., Badanie to sugerowało, że chociaż Wilk meksykański jest na ogół mniej podatny na hybrydyzacje z kojotami, wyjątkowa wymiana genetyczna z Teksańskimi kojotami mogła mieć miejsce wśród pojedynczych szarych wilków z historycznych pozostałości, zanim populacja została całkowicie wytępiona w Teksasie. Powstałe hybrydy później topnieją z powrotem w populacjach kojotów, gdy wilki zniknęły., Jednak w tym samym badaniu omówiono również alternatywną możliwość, że czerwone wilki, które z kolei pokrywały się z obydwoma gatunkami w środkowym Teksasie, były zaangażowane w cyrkulację przepływów genów między kojotami i szarymi wilkami, podobnie jak podejrzewa się, że wilk Wschodni ma pomostowe przepływy genów między szarymi wilkami i kojotami w regionie Wielkich Jezior, ponieważ bezpośrednie hybrydyzacje między kojotami i szarymi wilkami są uważane za rzadkie.,

w testach przeprowadzonych na wypchanej tuszy czegoś, co początkowo było oznaczone jako chupacabra, analiza mitochondrialnego DNA przeprowadzona przez Texas State University wykazała, że był to Kojot, choć kolejne testy wykazały, że był to hybryda Coyote × gray wolf spłodzona przez samca meksykańskiego wilka.

Northwestern wolf × coyote Hybrid experimentEdit