12 rozbitków Titanica, których historie ujawniają prawdziwy zasięg tragedii

od heroicznych do tragicznych, te historie rozbitków Titanica wciąż nawiedzają ponad sto lat po zatonięciu statku.

Ostatnia łódź ratunkowa, która opuściła statek, przewoziła rozbitków Titanica w bezpieczne miejsce.,

z szacowanych 2224 pasażerów i załogi na pokładzie Titanica, który uderzył w górę lodową i zatonął 15 kwietnia 1912 roku, około 1500 zginęło na zimnych wodach północnego Atlantyku. Mieszkało tu zaledwie 700 osób. To jedne z najpotężniejszych historii ocalałych z Titanica.

Titanic Survivors: The „Navratil Orphans”

Wikimedia CommonsThe Navratil boys, Michel and Edmond. Kwiecień 1912.

dramatyczny rozwód i skandal doprowadziły w 1912 roku młodego Michela i Edmonda Navratila na dziobie Titanica.,

towarzyszył im w podróży ich ojciec, Michel Navratil SR., który wciąż był mądry po niedawnym rozstaniu z ich matką, Marcelle Caretto.

Marcelle zdobyła opiekę nad dziećmi, ale pozwoliła im odwiedzić Michela podczas Świąt Wielkanocnych. Michel, wierząc, że niewierność żony uczyniła z niej nieodpowiedniego opiekuna, postanowił wykorzystać ten weekend, aby przenieść się z dziećmi do Stanów Zjednoczonych.

kupił bilety drugiej klasy na Titanicu i wszedł na pokład skazanego na zagładę statku, przedstawiając się współpasażerom jako Wdowiec Louis M., Hoffman, mężczyzna podróżujący ze swoimi synami, Lolo i Momon.

w nocy, gdy Titanic uderzył w górę lodową, Navratil był w stanie zabrać chłopców na pokład łodzi ratunkowej — ostatniej łodzi ratunkowej, która opuściła statek.

Michel Jr., choć miał wtedy tylko trzy lata, przypomniał sobie, że tuż przed umieszczeniem go w Łodzi, ojciec przekazał mu ostatnią wiadomość:

„moje dziecko, kiedy twoja matka przyjdzie po ciebie, JAK na pewno będzie, powiedz jej, że bardzo ją kocham i nadal to robię. Powiedz jej, że spodziewałam się, że pójdzie za nami, żebyśmy wszyscy żyli szczęśliwie razem w pokoju i wolności Nowego Świata.,”

Kwiecień 1912.

to były ostatnie słowa Michela Navratila. Mimo że zginął w katastrofie, jego synowie przeżyli. Nie mówili po angielsku i mogli mieć poważne kłopoty w Nowym Jorku, ale przyjazna francuskojęzyczna kobieta, która również przeżyła wrak, opiekowała się nimi.

nagłośnienie zatonięcia Titanica było tym, co ich uratowało: ich zdjęcia pojawiały się w gazetach na całym świecie., Ich matka, w domu we Francji, nie mając pojęcia, gdzie zniknęli jej synowie, zauważyła ich zdjęcie w porannej gazecie.

16 maja, ponad miesiąc po zatonięciu statku, ponownie spotkała się z chłopcami w Nowym Jorku, a cała trójka powróciła do Francji.

Michel Jr.później przypomniał sobie splendor Titanica i dziecinne poczucie przygody, które czuł podczas wsiadania do szalupy ratunkowej. Dopiero gdy dorosł, uświadomił sobie, co było stawką tej nocy i ilu zostało pozostawionych.