de dood is volgens veel theoretici een goede zaak, althans voor een samenleving die creatief wil zijn. Als je aan het werk bent, bereik je meer., Cultureel antropoloog Ernest Becker, auteur van de ontkenning van de dood, noemde sterfelijkheid “een drijfveer van menselijke activiteit.”Als je een gloeilamp wilt uitvinden of een Mona Lisa wilt schilderen, kun je het beste aan de slag, want de tijd van de kassa komt eraan.dat is prima als je de menselijke soort als geheel bekijkt, maar onze persoonlijke sterfelijkheid is een andere zaak, toch? Niet altijd., Een studie uit 2017 in de Psychologische Wetenschap telde het aantal positieve en negatieve woorden in blogberichten geschreven door terminaal zieken en vergeleek ze met essays van mensen die werden gevraagd zich voor te stellen dat ze bijna dood waren en er vervolgens over te schrijven. De stervende mensen bleken positiever te zijn.
mensen kunnen omgaan met de dood naarmate ze ouder worden, dankzij wat psychologen die voortbouwen op Becker ‘ s werk de theorie van Terreurbeheer noemden., Gelijke delen ontkenning en zelf-rustgevende, moed en fatalisme, TMT is wat hield Koude Oorlog Amerikanen gaande ondanks angst voor nucleaire vernietiging, en kreeg New Yorkers uit om te werken aan die Sept. 12 na de terroristische aanslag.
sommige TMT-technieken omvatten wat psychologen constructieve afleiding noemen: ons bezig houden met een leven van betekenisvolle dingen. Wanneer we geconfronteerd worden met acute herinneringen aan de dood–zeg, een begrafenis–duwen we terug met iets dat het leven verlengt, zoals gaan rennen. We worden ook goed in flippancy, het maken van de dood goedaardig of komisch – denk Halloween kostuums.,
hiermee worden we beter naarmate we ouder worden. Een meta-analyse uit 2000 toonde aan dat de angst voor de dood groeit in de eerste helft van het leven, maar tegen de tijd dat we de leeftijdsgroep van 61 tot 87 jaar bereiken, is het afgenomen tot een stabiel, hanteerbaar niveau.
Terreurbeheer gebeurt niet alleen individueel, maar collectief, door onze affiliatie met sociale systemen die ons definiëren, in het bijzonder religie, natie en familie. Religie is de meest directe, omdat zovele geloofsovertuigingen de angst voor de dood ontwijken door eeuwig leven te beloven., Maar naast natie en familie biedt religie ook iets subtielers: een gemeenschap die een soort constitutionele orde geeft aan een kosmos die anders nergens op slaat.”de dood ligt meestal aan de rand van ons bewustzijn”, zegt Thomas Pyszczynski, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Colorado in Colorado Springs. “Wanneer mensen worden herinnerd aan hun sterfelijkheid, klampen ze zich meer vast aan hun wereldbeelden en reageren ze meer warm op mensen en ideeën die hen troosten.een post-9/11 studie in het tijdschrift Identity door psycholoog Curtis Dunkel van de Western Illinois University ondersteunt dit idee., Hij vond dat mensen die een “identiteit commitment” hebben gevestigd, of een trouw aan een groep of wereldbeeld, vertonen minder angst wanneer herinnerd aan de dood dan mensen die nog steeds bezig zijn met “identiteit exploratie.”
het risico van een dergelijke trouw is dat het ons minder tolerant kan maken ten opzichte van andere mensen. Dat kan deels verklaren waarom we religies hebben die eeuwig leven beloven, maar alleen voor leden van het geloof.
ondertussen is het vermogen om in het moment te leven iets dat oudere mensen een gevoel van rust geeft., “Ouderen worden meer op het heden gericht”, zegt Steve Taylor, een docent psychologie aan de Leeds Beckett University in Leeds, Engeland, ” en onderzoek toont aan dat op het heden gericht zijn leidt tot beter welzijn.”
Het belangrijkste is wat ontwikkelingspsycholoog Erik Erikson generativiteit noemde–het proces niet om dingen te bereiken en te bewaren, maar om ze weg te geven. Je kunt het huis dat je hebt gebouwd of de liedjes die je hebt geschreven niet meenemen, om nog maar te zwijgen over de familie die je hebt gecreëerd. Ze zijn allemaal je lichaam van werk, je sterfelijke oeuvre, en er kan vreugde zijn in het overhandigen ervan.,
” Het idee van de ene generatie die de volgende vervangt wordt een buffer tegen angst, ” zegt Pyszczynski. Als er vrede is bij het naderen van de dood, komt dat door te weten dat de wereld die je verlaat op zijn minst een beetje rijker is dan degene die je vond toen je aankwam.
Dit verschijnt in het nummer van 26 februari 2018 van TIME.
Schrijf naar Jeffrey Kluger op [email protected].
Leave a Reply